ဗလာက်င္းေနတဲ႔စိတ္ကိုေတာ႔ နတ္ဆိုးက ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြနဲ႕ ဗ်ာမ်ားေနတဲ႔လူေတြကိုေတာ႔ နတ္ဆိုးက အသံုးခ်ႏိုင္တယ္။ နတ္ဆိုးက ဗလာျဖစ္ေနတဲ႔စိတ္ကို ဘယ္လုိမ်ား သံုးႏုိင္မလဲ။ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးရဲ႕ အနားကို ဘယ္နတ္ဆိုးမွ မလာရဲဘူး။ အဲဒီဗလာက်င္းတဲ႔စိတ္က သူ႕ကိုေတာင္ အေသသတ္သြားႏုိင္တာကိုး။ ဒါေပမယ္႔ ခင္ဗ်ားဟာ တက္ၾကြလုပ္ရွားေနစမ္းပါဆိုတဲ႔ ရူးသြပ္တဲ႔ေတာင္းဆိုမႈ၊ အေလးအနက္ေတာင္းဆိုမႈေတြနဲ႕ ျပည္႕ေနရင္ေတာ႔ နတ္ဆိုးက ခင္ဗ်ားကို ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳျပီး ေခၚသြားႏုိင္တယ္။ ဒင္းက ခင္ဗ်ားကို လမ္းညႊန္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူတစ္ေယာက္တည္း ခ်ယ္လွယ္သြားတာေပါ႔။
က်ဳပ္ကေတာ႔ ဒီစကားပံုဟာ အမွားၾကီးမွားတယ္ဆိုတာ ေျပာခ်င္ေတာ႔တာပဲ။ နတ္ဆိုးကိုယ္တုိင္ေတာင္ အဲဒီစကားပံုမွားတယ္လုိ႕ လာဝန္ခံေလာက္တယ္။
တက္ၾကြလႈပ္ရွားခ်င္ေနတာကို ျငိေနတဲ႔စိတ္ကို ေသခ်ာေစာင္႔ၾကည္႕ရမယ္။ ခင္ဗ်ားဘဝမွာ ခင္ဗ်ားၾကည္႕ရမွာေနာ္။ က်ဳပ္ေျပာတာေတြက ဘာေတြေျပာေနေန ခင္ဗ်ားဘဝမွာ ခင္ဗ်ားျမင္ေအာင္မၾကည္႕ေသးရင္ အဓိပၸာယ္မရိွဘူး။ ခင္ဗ်ားဘဝမွာ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြက မဆီမေလ်ာ္ ေကာ႔ေကာ္ကန္ကားေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို ကိုယ္တုိင္ျမင္ေအာင္ၾကည္႕ရမွာ။ ဒါေတြလုပ္ဖုိ႕မလိုဘူး။ မလိုရင္ ဘာလုိ႕လုပ္ေနေသးသတုန္း။ အဲဒီလုိျမင္ေအာင္ၾကည္႕ရမယ္။
က်ဳပ္ခရီးသြားတယ္။ လူေတြဟာ ဒါကိုပဲ ထပ္တလည္းလည္းလုပ္ေနတာ ျမင္ဖူးျပီ။ ရထားတစ္စင္းေပၚမွာ ခရီးသြားတစ္ေယာက္နဲ႕ ႏွစ္ဆယ္႔ေလးနာရီအတူသြားဖူးတယ္။ သူက ဒီသတင္းစာကိုပဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္တယ္။ တျခားဘာလုပ္ရမွန္းလည္း သိပံုမရေတာ႔သလုိပဲ။ ရထားတြဲထဲပိတ္မိေနေတာ႔ တက္ၾကြလႈပ္ရွားစရာကလည္း သိပ္မ်ားမာ်းမရိွေတာ႔ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ႔ လုပ္လုိ႕ရတာလုပ္ေနရတာေပါ႔။ ရိွတဲ႔သတင္းစာကို အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ေနေတာ႔တာပဲ။ က်ဳပ္သူ႕ကို ၾကည္႕ေနတာ။ ဒီငနဲ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႔ဆိုျပီးေပါ႔။
သတင္းစာဟာ ဂီတာ(Bhagavad Gita ဆိုတဲ႔ဟိႏၵဴက်မ္း)လည္းမဟုတ္ဘူး။ သမၼာက်မ္းစာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား ဂီတာက်မ္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ႏုိင္တယ္။ တစ္ေခါက္နဲ႕တစ္ေခါက္မတူတဲ႔ အေရးပါတဲ႔ အခ်က္ေလးေတြကို ေဖာ္ႏုိင္လုိ႕ပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သတင္းစာက ဂီတာက်မ္းမဟုတ္ဘူးေလ။ တစ္ေခါက္ဖတ္ရင္ျပီးေရာေပါ႔။ တကယ္က တစ္ၾကိမ္ေတာင္ဖတ္ဖုိ႕မလိုဘူး။ လူေတြကေတာ႔ ဖတ္ေနတုန္းပဲ။ ထပ္ေက်ာ႔ျပီးဖတ္တယ္။ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ထပ္ဖတ္ေနတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ္႔။ ဒါလိုအပ္မႈလား။ မဟုတ္ဘူး။ စြဲေနျခင္းပဲ။ သူတုိ႕ဟာ ျငိမ္သက္စြာ၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာကင္းစြာ မေနႏုိင္ၾကေတာ႔လုိ႕ ၾကံရာမရလုပ္ေနၾကတာပါ။ သူတုိ႕အတြက္ ျငိမ္ေနလိုက္၊ရပ္ေနလုိက္ရင္ အေသေကာင္လုိ ျဖစ္သြားေစတာကိုး။ အဲဒီလုိေနလို႕ေတာ႔မျဖစ္ဘူုး။ တစ္ခုခုလုပ္ျပီး တက္ၾကြလႈပ္ရွားေနမွျဖစ္မယ္လို႕ သူတုိ႕ထင္တာကိုး။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခရီးသြားျခင္းကေန က်ဳပ္လူေတြကို သူတုိ႕မသိဘဲ ေလ႔လာေစာင္႔ၾကည္႕ခြင္႔ေတြရလာတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ တစ္ခန္းထဲမွာ ေနာက္ခရီးသြားတစ္ေယာက္ပဲ ပါလာတာမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီလူက က်ဳပ္ကို သူနဲ႕စကားေျပာဖုိ႕ နည္းစံုလမ္းစံုနဲ႕ၾကိဳးစားမယ္။ က်ဳပ္က အင္း၊ဟင္႔အင္းေလာက္ပဲ စကားေထာက္လုပ္မယ္။ အဲဒါဆို အဲဒီလူ စကားေျပာဖုိ႕ဆက္မၾကိဳးစားေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခါၾကမွ က်ဳပ္က ေအးေအးေလး ေစာင္႔ၾကည္႕ေနမယ္။ အင္မတန္လွတဲ႔ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုကို အကုန္အက်မရိွဘဲျမင္ရတယ္။ က်ဳပ္ၾကည္႕ေနတုန္း သူက သူ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုထုတ္မယ္။ ဖြင္႔မယ္။ က်ဳပ္သိတယ္ သူဘာမွလုပ္စရာမရိွဘူး။ အိတ္ထဲကိုၾကည္႕မယ္ ျပီးရင္ ျပန္ပိတ္မယ္။ ျပီးရင္ သတင္းစာေပါ႔။ ျပီးရင္ ေဆးလိပ္။ အဲဒါေတြျပီးရင္ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ဖြင္႔လုိက္၊ပိတ္လုိက္တစ္ခါျပန္လုပ္မယ္။ အိတ္ထဲမွာ ပစၥည္းေတြကို ေနရာျပန္ခ်မယ္။ ျပတင္းေပါက္သြားဖြင္႔မယ္။ ဟိုဒီၾကည္႕မယ္။ ဒီလူဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ဘာေၾကာင္႔လဲ။ အတြင္းက ေတာင္းဆိုတာကိုး။ သူ႕အတြင္းမွာ တစ္ခုခုက တုန္လႈပ္ေနတယ္။ စိတ္ကအဖ်ားတက္ေနတယ္။ သူတစ္ခုခုလုပ္ေနမွျဖစ္မယ္။ မဟုတ္ရင္ သူေပ်ာက္ဆံုးသြားႏုိင္တယ္။ သူဟာ ဘဝမွာ တက္ၾကြလႈပ္ရွားေနဖုိ႕လုိတယ္။ အခုသူ အနားယူရမယ္႔အခ်ိန္။ ဒါေပမယ္႔ သူမနားႏိုင္ေသးဘူး။ အက်င္႔ေဟာင္းေတြက တင္းခံေနတယ္။
အုိမင္းလာတဲ႔ သူ႕အေဖကို အက်ဥ္းခ်ထားခဲ႔တဲ႔ မုခ္ဂူ(Moghul)ဘုရင္ ေအာ္ရန္ဇက္ဘ္ (Aurangzeb) လည္း ဒါကိုေျပာဖူးတယ္။ သူ႕အေဖက တာ႔ခ်္မဟာကိုေဆာက္ခဲ႔တဲ႔ ဘုရင္ၾကီး ရွာဂ်ာဟာန္ (Shah Jahan) (စာအုပ္ထဲမွာ Jehan ျဖစ္ေနတယ္။)။ သူ႕သားက သူ႕ကို ထီးနန္းသိမ္းျပီး အက်ဥ္းခ်တာ။ ေအာရန္ဇက္ဘ္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိမွာ ဘယ္လုိေရးထားသလဲဆိုေတာ႔ အက်ဥ္းစံဘဝမွာ ရက္အနည္းငယ္ေလာက္ၾကာတဲ႔အခါမွာ ရွာဂ်ာဟာန္ဟာ သိပ္မစိုးရိမ္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။ စည္းစိမ္ျပည္႕နဲ႕ေနရတာကိုး။ သူ႕ကိုထားတာလည္း နန္းေတာ္ထဲမွာပဲ။ အရင္ေနသလုိပဲေနရတာ။ ေထာင္လိုတန္းလုိမဟုတ္ဘူး။ သူလုိသမွ်လည္း ျဖည္႕ဆည္းေပးထားတယ္။ သူ႕မွာလစ္ဟာေနတာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာပဲ။ သူဘာမွမလုပ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ သူက သူ႕သား ေအာ္ရန္ဇက္ဘ္ကိုေျပာတယ္။ ငါ႔သား မင္းက ငါ႔ကို လိုသမွ်ျဖည္႕ေပးတာ၊ အားလံုး အဆင္ေျပေကာင္းမြန္ေနေအာင္လုပ္ေပးတာ ငါအားလံုးအဆင္ေျပတယ္။ တစ္ခုပဲေတာင္းဆိုခ်င္တယ္။ မင္းငါ႔ဆီကို လူငယ္ေလး အေယာက္သံုးဆယ္ေလာက္ပို႕ေပးပါလား။ အဲဒါဆို ငါတစ္သက္လံုးေက်းဇူးတင္ေနမွာ။ ငါသူတုိ႕ကို သင္ေပးစရာရိွတာေလးေတြသင္ေပးခ်င္လုိ႕။
ေအာ္ရန္ဇဘက္က ဒါကို မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ရတယ္။ သူ႕အေဖကက ဘာလုိ႕ လူငယ္ေလးအေယာက္သံုးဆယ္ဆုိ သင္ၾကားခ်င္ရတာလဲ။ သူဘယ္တုန္းက ဆရာျဖစ္ခ်င္သြားပါလိမ္႔။ ဘုရင္ၾကီးဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဘာပညာေရးမွာမွ စိတ္ဝင္စားတာမဟုတ္ဘူး။ (စာဖတ္သူၾကီးအေၾကာင္းသိရင္ ဒီငနဲ အံ႔ၾသျပီးေတာင္ေသမယ္။) အေဖၾကီး ဘာေတြျဖစ္သြားပါလိမ္႔ဆိုျပီးေတြးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႕အေဖဆႏၵကိုျဖည္႕ေပးလုိက္တယ္။ လူငယ္ေလးအေယာက္သံုးဆယ္ ရွာဂ်ာဟာန္ဆီေရာက္လာတယ္။ အားလံုး ျပန္အိုေကသြားတာပဲ။ သူဟာ ဧကရာဇ္ျပန္ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ကေလးငယ္အေယာက္သံုးဆယ္ရဲ႕ ဧကရာဇ္ေပါ႔။ ခင္ဗ်ား မူလတန္းတုန္းေက်ာင္းကိုသြားရင္ ေတြ႕ဖူးမွာေပါ႔။ ဆရာေတြက ဘုရင္ၾကီးေတြပဲ။ သူတုိ႕က ကေလးေတြကို ထုိင္ဆိုထုိင္ထဆိုထပဲေလ။ နန္းက်ဘုရင္ၾကီးလည္း ဒီလူငယ္ေလးသံုးဆယ္နဲ႕ သူ႕ရဲ႕ နန္းေရးနန္းရာ၊ညီလာခံက်င္းပတာေပါ႔။လူေတြကို အမိန္႕ေပးခ်င္တဲ႔ ၊မူးယစ္ေဆးျငိသလုိ စြဲလန္းေနတဲ႔ အက်င္႔ေဟာင္းအတုိင္းေပါ႔ေလ။
စိတ္ကုဆရာဝန္ေတြကေျပာတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြက ႏုိင္ငံေရးသမားေတြတဲ႔။ ဒီလူေတြက ႏုိင္ငံေရးသမားလုပ္ဖုိ႕ေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ အျပည္႕မပါရွာဘူးေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ ေက်ာင္းထဲဝင္လာေရာ။ အဲဒီမွာ သမၼတၾကီးလုပ္တယ္။ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္လုပ္တယ္။ ဘုရင္ၾကီးေတြလုပ္ေနၾကတယ္။ ကေလးငယ္ေတြကိုၾကည္႕၊ အဲဒီလူေတြက အတင္းအၾကပ္ခိုင္းတာခံရတာပဲ။ စိတ္ကုဆရာဝန္ေတြက ေက်ာင္းဆရာေတြက သူတစ္ပါးကို ႏွိပ္ကြပ္ရတာကို ဝမ္းေျမာက္တဲ႔စိတ္ဘက္ကို ညြတ္ၾကတယ္လုိ႕ေတာင္ သံသယရိွတယ္။ သူတုိ႕က ႏွိပ္စက္ရတာလည္းေပ်ာ္တယ္ေလ။ ႏွိပ္စက္ခ်င္တဲ႔သူေတြအတြက္ မူလတန္းေက်ာင္းထက္ေကာင္းတာ ဘာရိွဦးမလဲ။ အျပစ္မဲ႔တဲ႔ ကေလးေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ႏုိင္တာကိုး။ သူတုိ႕ေကာင္းဖုိ႕ပါဆိုျပီးကို တရားဝင္ႏွိပ္ကြပ္ခြင္႔ရိွတဲ႔ေနရာ။ မယံုရင္သြားၾကည္႕။ က်ဳပ္မူလတန္းေက်ာင္းေတြ ေရာက္ဖူးေပါင္းမ်ားလွျပီ။ က်ဳပ္ေက်ာင္းဆရာေတြကို ေစာင္႔ၾကည္႕ေနတာမ်ားလွျပီ။ စိတ္ကုဆရာဝန္ေတြက သံသယရိွတယ္ေလာက္သာေျပာတာ။ က်ဳပ္ကေတာ႔ ေသကိုေသခ်ာေနတာဗ်။ အဲဒီငနဲေတြက ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ေရးသမားေတြဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဘဝမွာ အဲဒီထက္ အျပစ္မဲ႔တဲ႔သားေကာင္ေလးေတြေတြ႕ရမွာမဟုတ္ဘူး။ လံုးဝျပန္မတုိက္ႏုိင္၊ မခုခံႏုိင္တဲ႔ ကေလးေတြဗ်။ သူတုိ႕ ဆန္႕က်င္ခြင္႔ေလးေတာင္မရိွဘူး။ သူတုိ႕က အားနည္းျပီး ကူကယ္ရာမဲ႔ေနတာ။ ဆရာသမားေတြကေတာ႔ ဘုရင္ၾကီးေတြလို မားမားၾကီးရပ္ေနေတာ႔တာ။
ေအာ္ရန္ဇက္ဘ္က သူ႕အတၳဳပၸတၱိမွာေျပာတယ္။ က်ဳပ္အေဖက သူ႕ကိုယ္သူ ဘုရင္ပါလို႕ ဆက္ညာထားခ်င္ေနတာဟာ သူ႕ရဲ႕ အက်င္႔ေဟာင္းေတြေၾကာင္႔ပဲ။ အဲဒီေတာ႔ က်ေနာ္ သူ႕ကို ဆက္ျပီး ဟန္ေဆာင္ေနခြင္႔ျပဳလုိက္တယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ လွည္႕စားထားပါေစ။ အဲဒါကိစၥမရိွပါဘူး။ သူ႕ဆီကို ကေလးသံုးဆယ္မဟုတ္ဘူး အေယာက္သံုးရာဆုိလည္းပို႕လိုက္။ သူလုိသေလာက္သာပို႕။ သူေက်ာင္းတစ္ခုဖြင္႔ျပီး ေပ်ာ္ေနပါေစတဲ႔။
လုပ္ငန္းေဆာင္တာဟာ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ဖုိ႕ မဆီေလ်ာ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေရာက္ေရာက္လာတာပဲ။ ကိုယ္႔စိတ္ကုိယ္သတိထားၾကည္႕ရင္ စြမ္းအင္ရဲ႕ ကိုးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းကလုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြနဲ႕ကုန္ေနတာေတြ႕ရမယ္။ တကယ္တမ္း ျပဳမူလုပ္ကိုင္ရမယ္႔အခါၾကေတာ႔ ခင္ဗ်ားအားကုန္သြားျပီ။ နားနားေနေနေနတဲ႔သူဟာ ဘာနဲ႕မွမျငိဘူး။ သူ႕ဆီမွာ စြမ္းအင္ေတြ စုထားသလုိျပည္႕ေနတာပဲ။ သူက အဲဒါကို ထိန္းသိမ္းထားတယ္။ အလုိလုိထိန္းသိမ္းထားတာမ်ိဳး။ ျပဳမူလုပ္ကိုင္စရာလိုမွ စြမ္းအင္ကိုသံုးတယ္။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါျပဳမူလုပ္ကိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း သူ႕လုပ္ရပ္ကိုၾကည္႕လုိက္ရင္ ျပည္႕ဝတယ္။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာကေတာ႔ စိတ္ပါလက္ပါမရိွလွဘူး။ စဥ္းစားၾကည္႕ေလ၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဘယ္လုိလုပ္ လံုးဝအရူးလုပ္လို႕ရမလဲ။ ဒါဟာ အသံုးမက်ဘူး၊ ေရာဂါထလုိ႕၊အဖ်ားတက္လုိ႕လုပ္ရတာဆိုတာကို သိေနရင္ေတာင္မွ သိပ္ကြဲကြဲျပားျပား ျပက္ျပက္ထင္ထင္ေတာ႔ မရွင္းလွေသးဘူး။ လံုးဝမေရမရာၾကီးျဖစ္ေနတာ။
ခင္ဗ်ားလုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ေျပာင္းၾကည္႕လို႕ရတယ္။ ဒါလုပ္ေနမယ္႔အစား ဟိုဟာလုပ္ေနလုိက္မယ္ဆုိျပီး ေျပာင္းလုပ္ၾကည္႕ေနလုိ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္လိုအပ္လုိ႕လုပ္ရတဲ႔ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈမျဖစ္ရင္ အဲဒါ အလကားပဲ။ လူေတြလာျပီး က်ဳပ္ကိုေျပာတယ္။ က်ေနာ္ေဆးလိပ္ျဖတ္ခ်င္ျပီတဲ႔။ က်ဳပ္ကျပန္ေမးတယ္။ ဘာလုိ႕လဲ။ ဒီေလာက္လွတဲ႔ TM (Transcendental Meditation) ကိုဘာလို႕ျဖတ္ရသလဲ။ (TM ကေတာ႔ ဝိဉာဥ္ေရးအတြက္တရားဘာဝနာအားထုတ္တာပဲ။ ဂါထာမႏၱန္ေလးရြတ္ေနျပီး စိတ္ျငိမ္ေအာင္ထားတာပဲ။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာနဲ႕မႏၱန္ရြတ္တာမွာ တူညီမႈရိွတယ္လို႕ ေရွ႕နားမွာေျပာထားတာကို နည္းနည္းျပင္ေျပာတာပဲ။) ျပီးေတာ႔ ခင္ဗ်ား ေဆးလိပ္ျဖတ္လုိက္ရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေျပာင္းလုပ္မိဦးမွာပဲလုိ႕လည္းဆက္ေျပာလုိက္တယ္။ ေရာဂါလကၡဏာကိုေျပာင္းလိုက္တာဟာ ေရာဂါကိုေပ်ာက္ေအာင္ကုတာမွမဟုတ္တာ။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ျပီး လက္သည္းကိုက္ခ်င္ကိုက္မယ္။ ပီေကဝါးခ်င္ဝါးမယ္။ အဲဒီထက္ အႏၱရာယ္မ်ားတာေတြလည္းရိွေသးတယ္။ ဒါေတြဟာအျပစ္ကင္းတယ္။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ႔ ခင္ဗ်ား ပီေကဝါးေနတာ ခင္ဗ်ားဟာခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းၾကိတ္ဝါးေနတာပဲ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ လွည္႕စားထားေပမယ္႔ ခင္ဗ်ားဟာ တျခားလူကိုေတာ႔ အၾကမ္းမဖက္ေသးဘူး။ ဘယ္သူ႕မွလည္း ဒုကၡမေပးေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားပီေကလည္းမစား၊ ေဆးလိပ္လည္းမေသာက္ေတာ႔ရင္ ခင္ဗ်ားပါးစပ္ကလုပ္ငန္းေဆာင္တာမရိွေတာ႔ဘူး။ အဲဒီေတာ႔မွ ခင္ဗ်ားအၾကမ္းစဖက္ျပီ။ စကားေတြေျပာေတာ႔မယ္။ မရပ္မနားေျပာေတာ႔မယ္။ ဆက္ရက္(ဇရက္ကိုဆက္ရက္လုိ႕ေပါင္းမွန္းအခုမွျပန္ရွာရတယ္။ဒြတ္ခ)အုပ္လက္ပံပင္က်သလို ခင္ဗ်ားေဟာင္ဖြာဖြာ၊ ကြ်တ္ကြ်တ္ညံေအာင္ေျပာေတာ႔မယ္။ အဲဒါက ပိုျပီး အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။
Regards,
Z
စာမ်က္ႏွာ ၁၁ ေရာက္သြားျပီ။ လူဆုိတာ လုပ္သင္႔တာကိုေတာင္ လုပ္သင္႔သေလာက္ပဲလုပ္ရတယ္။ မလုပ္သင္႔တာကို သြားလုပ္မိရင္ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ စြမ္းအင္ျပဳန္းတီးတယ္။ ကိုယ္႔ကို တန္ဖိုးလည္းမထားဘူးလုိ႕ခံစားရမယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတာ႔ အျဖစ္မခံၾကနဲ႕။ ကိုယ္ကုိ တန္ဖိုးမထားရင္ လွည္႕ျပန္လုိက္ပါ။ အဲဒီမွာ စိတ္အထိခုိက္ခံျပီးမေနနဲ႕။ ကိုယ္႔ကို တန္ဖိုးထားတဲ႔သူေတြရိွေသးတယ္။ ဘဝမွာ ကိုယ္႔ကို တန္ဖုိးထားတဲ႔သူ ရွားပါတယ္။ တန္ဖိုးထားတယ္လုိ႕ ကိုယ္ထင္ေနတာလည္းျဖစ္ေနတတ္ေသးတယ္။ အဲဒါစိတ္အင္မတန္ထိခုိက္ရတယ္။ အရွင္းဆံုးနည္းက ကိုယ္႔ကို စိတ္ထိခုိက္ေအာင္ ေနာက္ျပီးေတာင္မေျပာတဲ႔သူေတြနဲ႕ပဲေန။ အဲဒါအင္မတန္ေကာင္းတယ္။ လူၾကီးလူေကာင္းျဖစ္လာတဲ႔အခါ ေနာက္တာေျပာင္တာလည္းေလွ်ာ႔ရမယ္။ အပိုကိစၥလည္းေလွ်ာ႔ရမယ္။ ကိုယ္႔ဘဝက တန္ဖုိးရိွတယ္။ စိတ္အထိခိုက္မခံနဲ႕။ တန္ဖိုးပိုရိွတာေတြ လုပ္ရဦးမယ္။ စိတ္ထိခိုက္တာနဲ႕ အလုပ္အပ်က္မခံၾကနဲ႕။ ကားပါကင္လုိပဲ။ တစ္စီးထြက္သြားမွ ေနာက္တစ္စီးအတြက္ေနရာရမယ္။ တန္ဖိုးမထားတဲ႔သူေတြကို ထုတ္ထားလိုက္တာ တန္ဖုိးထားတဲ႔သူေတြကိုေပးဖုိ႕ ေနရာလြတ္ရိွသြားေစတာပဲ။ တန္ဖိုးမရိွတာေတြ က်ေပ်ာက္သြားတာ ဘာႏွေျမာစရာရိွသလဲ။
Peace B with U.
