မေန႕က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျမန္မာျပန္တုန္း ၀ယ္လာေပးတဲ႕ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ .. သူမင္းကို ဘယ္ေတာ႔မွ (ဖရဲသီးမေကြ်းဘူး) ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္နာမည္က သူမင္းကို ဘယ္ေတာ႔မွ ပါပဲ ...။ ဒါေပမယ္႔ ပံုထဲက ကေလးေလး ဖရဲသီးစားေနပံုက အဲဒီလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဒီလိုထင္တာမဟုတ္ပါဘူး ...။ ေ၀မႈးသြင္ေရးတဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာလည္း သူမင္းကို ဘယ္ေတာ႔မွ ဖရဲသီးမေကြ်းဘူးလို႕ ေရးထားပါတယ္...။ ပံုရဲ႕ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ :)
ဆရာမဂ်ဴးဟာ .... ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ Living Together ဆိုတဲ႔ စာေပကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔တယ္လို႕ ေျပာရပါမယ္။ ဆရာမဂ်ဴး ပထမဆံုးေရးခဲ႔တဲ႔ အမွတ္တရ ဆိုတဲ႔ လံုးခ်င္း၀တၳဳမွာ ဂစ္တာတီးတဲ႔ ဆရာ၀န္မေလးနဲ႕ ဖဲရိုက္တဲ႔ ဆရာ၀န္ေလး တို႕ ...(ေအာ္ ဆရာ၀န္ေတြ ..ဆရာ၀န္ေတြ ...) အိမ္ပိစိေလးမွာ ေနၾကရတဲ႔အေၾကာင္း၊ ဆရာ၀န္မေလးက ကြ်န္ေတာ္လည္းတီးတတ္တဲ႔ သီခ်င္း( တစ္ခ်ိဳ႕ေတြေနႏိုင္လြန္းတယ္ ဆိုတဲ႔သီခ်င္း)ကို ဂစ္တာေလးတီးျပီးဆိုေနတတ္တဲ႔အေၾကာင္း ... ။ ... အစပိုင္းမွာ သိပ္လွတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုပါ ...။ ေနာက္ေတာ႔ .... ဂ်ဴးစတိုင္အတိုင္း .... ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္ေအာင္ ဖဲရိုက္တဲ႔ဆရာ၀န္ေလးက ခပ္တံုးတံုးေကာင္မေလး (...ပိုေခ်ာသည္ဟုယူဆပါ) ... ကို ယူလိုက္ ....။ ... သိပ္ေတာ္လြန္းလို႕ လက္မထပ္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ႔ ခပ္ဆန္းဆန္းအယူအဆကို တင္ျပ ....။ ေနာက္ဆံုးခန္းက ရင္နာစရာအေကာင္းသား ....။ အတိတ္ေတြကို မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ဆရာ၀န္မေလးနဲ႕ အတိတ္ေတြကို ေမ႔ႏိုင္တဲ႔ ဆရာ၀န္ေလးတို႕ ...အတိတ္က အိမ္ငယ္ေလး တစ္လံုးဆီမွာ ....။ အဲဒါက သေကၤတ ၀ါဒီတစ္ေယာက္အတြက္ဆိုရင္ေတာ႔ ကီးပြိဳင္႔က အိမ္ေလးပဲ ...။ အိမ္ေလးမွာ .. ခ်စ္သူေတြရိွခဲ႔ၾကတယ္ ...။ အိမ္ေလးမွာ ခ်စ္သူေတြ လမ္းခြဲခဲ႔ၾကတယ္ ...။ အိမ္ေလးမွာ ... နာက်င္ေနတဲ႔စိတ္ေတြနဲ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ျပန္ဆံုေတြ႕ၾကတယ္ ....။ အထားအသိုမွားတာလား ....။ အယူအဆကြဲျပားတာလား ...တစ္ခုခုေပါ႔ ေလ ...။ .... ဇာတ္လမ္းေလးက ခပ္ညံ႕ညံ႕ေယာက်ာ္းေတြ ရိွတယ္ဆိုတာကို မီးေမာင္းထိုးျပသလို ခပ္ထက္ထက္ အမ်ိဳးသမီးေတြရိွေၾကာင္းကိုလည္း တပ္လွန္႕လိုက္သလိုျဖစ္ေစတယ္ ....။အဲဒီစာအုပ္က စင္ကာပူမွာတစ္အုပ္၊ ျမန္မာျပည္မွာတစ္အုပ္ရိွေနလို႕ .. ဂ်ဴး ခေရဇီမ်ားရိွရင္ အလကား ငွားေပးႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ႔ ဖိုတို ကူးထားတဲ႔စာအုပ္ပါ။ အခုစာအုပ္ကေတာ႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္ထုတ္တာပါ ....။ အသိအကြ်မ္းေတြဆို အလကားေပးမလို႕ အခုအထိ သိမ္းထားျဖစ္ပါတယ္။
ဂ်ဴး စာအုပ္ေတြကို သိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။
အမ်ားၾကီးလညး္၀ယ္စုထားပါတယ္။ အိမ္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ပံုးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သစ္သစ္လြင္လြင္ရိွေနဦးမွာပါ။ ဂ်ဴးရဲ႕ ေမာင္နဲ႕ကြ်န္မ ဆိုတဲ႔အသံုးအႏႈန္းဟာ ..ယခု အသက္ ၃၄ ႏွစ္အရြယ္ေတြအေပၚမွာ အမ်ားၾကီးသက္ေရာက္မႈရိွခဲ႔တယ္လို႕ သိရပါတယ္။
၀ိဇၨာကာတြန္းေရးတဲ႔ ဗ်ဴးဆိုတဲ႔ လူကလည္း ဂ်ဴးရဲ႕ စတိုင္ကို ခုိးျပီး ေရးရာကေန ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားတာေတြ႕ရပါတယ္။
ဂ်ဴးရဲ႕ အစဥ္အလာေတြကို အားလံုးသိၾကပါတယ္။ ဂ်ဴးဟာ စာေရးတဲ႔အခါ အေၾကာင္းအရာေရာ၊ တင္ျပပံုကိုပါ .. သိပ္အေလးအနက္ထားပါတယ္။ အခုေနာက္ဆံုးဖတ္ခဲ႔တဲ႔စာအုပ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီးပဲနည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ (သူမင္းကို ဘယ္ေတာ႔မွ ...) ကို တစ္ခ်ိဳ႕လည္းမၾကိဳက္ၾကပါဘူး ...။ NGO ေစာ္နံတယ္တဲ႔ ....။ ဟဲဟဲ ... NGO ေစာ္နံတယ္ဆိုတာက ကြ်န္ေတာ္ျပင္ေပးထားတာပါ ...။ သူတို႕ေျပာတာက ၀တၳဳမဆန္ဘူးတဲ႔ ....။ အ၀တၳဳဆန္တယ္လို႕ေျပာတယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ငနဲေတြက တကယ္ေတာ႔ ဂ်ဴးတို႕ လုပ္ေနတဲ႔ စီးပြားေရးမွာ အလုပ္သမားလုပ္ျပီး ဘေလာ႔ခ္မွာေတာ႔ ဂ်ဴးဟာ ဘာျဖစ္တယ္ ..ညာျဖစ္တယ္ ... ဒီလိုေရးတာ ပရိတ္သတ္ကို ေစာ္ကားလိုက္တာ (ဟိုက္ရွားဘား ....) စသျဖင္႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ႔ ေျပာစရာရိွသြားပါျပီ ...။ ဂ်ဴးစာအုပ္ကို ဖတ္လာတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပါျပီ ...။ အမာခံပရိတ္သတ္စစ္စစ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ... မဖတ္ရေသးတဲ႔စာအုပ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး ၀င္မျငင္းျဖစ္ခဲ႔ေပမယ္႔ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ဂ်ဴးဟာ ဒီေလာက္ညံ႕တဲ႔စာေတာ႔မေရးဘူးလို႕ယံုၾကည္ပါတယ္။ တကယ္ဖတ္ၾကည္႕တဲ႔အခါမွ ... ဆရာ႕ဆရာၾကီးေတြ စာမဖတ္တတ္ပါလားလို႕ သိသြားပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္တဲ႔သူဟာ ... အနည္းဆံုး လူသားခ်င္းစာနာတဲ႔စိတ္ထားရိွမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ...အဲဒီလိုေတာေျပာေတာင္ေျပာ ...မေျပာေလာက္ဘူးလို႕ယူဆပါတယ္။ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္အတြက္လည္း အက်ိဳးရိွတဲ႔စာတစ္အုပ္ကို ... ေျပာခ်င္ရာေျပာလိုက္တာကို အံ႕ၾသမဆံုးပါဘူး ...။ တကယ္ဆို ႏိုင္ငံမွာ ၾကံဳေနရတဲ႔ လူမႈေရး ..စီးပြားေရး ျပႆနာေတြကိ ု၀တၳဳဖတ္ရံုနဲ႕သိလိုက္ရတာ .. တန္ဖိုးသိပ္ရိွပါတယ္။ ဒါေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္တဲ႔ စာေပမ်ိဳးပါ ...။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို တစ္ေယာက္က ကူညီျမွင္႔တင္လို္က္ရံုနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ ထိေရာက္သြားသလဲဆိုတာကို လွလွပပေျပာျပသြားတဲ႔ ရသမ်ိဳးကို ခံစားတတ္ဖို႕ သူတို႕ ႏွလံုးသားေတြ အသင္႔မျဖစ္ေသးတာမ်ားလားလို႕လည္း ေတြးမိပါတယ္။
ရယ္စရာေကာင္းတာေတာ႔ အဲဒီမွာ ဘ၀ပ်က္သြားတဲ႔အမ်ိဳးသမီးနာမည္က တင္တင္၀င္းဆိုလို႕ပါ ...။ ဂ်ဴးရဲ႕နာမည္ရင္းက တင္တင္၀င္း မို႕လို႕ပါ ...။ တင္တင္၀င္းလို ပညာမတတ္တဲ႔မိန္းကေလးေတြဆိုလို႕ ျပံဳးမိတာပါ ....။ ဘာကို သတိရသလဲဆိုရင္ ရန္းဘရန္႕ဟာ ခရစ္ေတာ္ကို ကားတုိင္တင္သတ္ပါလို႕ေအာ္ေနတဲ႔ပံုကို ဆြဲတုန္းက အဲဒီလူအုပ္ထဲကလူတစ္ေယာက္ပံုမွာ သူ႕ပံုသူဆြဲလုိက္တာကို သတိရပါတယ္။ အဲဒါကလည္းရသတန္ဖိုးတစ္ခုပါပဲ ....။ အဲဒီေနရာမွာေရာက္ေနတဲ႔လူဟာ သူမဟုတ္ဘဲ ငါျဖစ္ေနရင္ ဆိုတဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ိဳးရိွတဲ႔သူေတြအတြက္ ... အဲဒီတင္ျပပံုေလးကိုလည္း သေဘာက်ပါတယ္။
ဇာတ္လမ္းအရ ကမာၻေအးမွာ ကားေမွာက္သြားျပီး အင္တာဗ်ဴးေျဖဖို႕သြားတဲ႔ေကာင္မေလးဟာ ... ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လိုေရာ .... စာေရးသူလိုပါ ... အမ်ားၾကီးေျပာသြားတာပါ ...။ အဲဒီေကာင္မေလးေလာက္ English စာေတာ္ရင္ ေသေပ်ာ္ပါျပီလို႕ေတာင္ ေတြးမိသြားတယ္ ....။ ဂ်ဴးျမန္မာလိုေရးထားသမွ်ဟာ ေကာင္မေလး English လိုေျပာထားတာကိုး။ အားက်မခံ English လို စကားလံုးေတြ လုိက္စဥ္းစားရင္း ဦးေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ျမန္မာမႈ အဂၤလိပ္စာ ႏွစ္အုပ္၊ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ရဲ႕ colorful myanmar ...ေတြမွာေတာင္ မပါတဲ႔ စကားလံုးေတြကို ေကာင္မေလး ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုတာေတာ႔ နည္းနည္းအံ႕ၾသရတာေပါ႔ ...။ ကိုယ္တုိင္ကလည္း English စာ မေကာင္းတဲ႔ အန္ခ်င္စရာ(Engineer ကို တိုက္ရိုက္ အသံဖလွယ္ထားပါသည္)
မမျမတ္ရဲ႕ character က အားေပ်ာ႔သြားလုိက္ ထက္ျမတ္သြားလုိက္ျဖစ္ေနတာလည္း လူဆန္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ေက်ာက္ခဲမ်က္ႏွာ ..သံမ်က္ႏွာနဲ႔ တစ္သက္လံုးေနသြားပါ႔မလဲ ...။ ပုဒ္မ 417 အတြက္ ေထာင္ေျခာက္လအစား ေထာင္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ေျပာင္းဖို႕ေကာင္းတယ္လို႕ေတြးမိပါတယ္။
ေထာင္ေျခာက္လဆိုတာ ျခိမ္းေျခာက္ႏိုင္ေလာက္တဲ႔ ပမာဏလို႕မေတြးမိပါဘူး ...။ စလင္းမွာ တစ္လကို အနညး္ဆံုး ၄၁၇ တစ္မႈဆိုတာသာေသခ်ာရင္ ျပစ္ဒဏ္ ကို ေသခ်ာျပင္ဆင္ဖုိ႕လုိျပီလို႕ ခံစားရပါတယ္။
အဲဒီစာအုပ္မွာ ကေလးနားကပ္ျဖဳတ္သြားတဲ႔ အေဒၚၾကီးကို ေတာ္ေတာ္ေလး သတိထားမိပါတယ္။
သူခုိးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္သြားရတယ္။ မတတ္သာလို႕ခိုးရတဲ႔သူေတြအတြက္ ..မတတ္သာတဲ႔ အေျခအေနကို ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ဖ်က္ဖို႕လိုပါတယ္။ မတတ္သာတဲ႔အေျခအေနဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈဆိုရင္ ...ဒီျပႆနာဟာ အားလံုးနဲ႕ဆိုင္ပါတယ္။ ပညာမတတ္လို႕ဆင္းရဲတယ္ ....။ ဆင္းရဲလို႕ပညာမတတ္ဘူး ...အဲဒီ vicious cycle (ျမန္မာလို ဘယ္လိုေခၚမွန္းမသိပါ ...အဆိုးသံသရာလို႕ ထားလိုက္ပါ ...။) ကို ေထာက္ျပသြားတာ ပညာသားပါပါတယ္။
အင္တာနက္ဆိုင္မွာ Gmail သံုးတဲ႔ကိစၥေလာက္ဟာ Software Engineer ေတြ၊ System Analyst ေတြ အတြက္ ဘာမွမဟုတ္ေပမယ္႔ ေက်းရြာသူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ႔ အဟုတ္ၾကီးေတြျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ဂ်ဴးကိုသေဘာက်တာတစ္ခုက false hope မေပးတာပါ။ အရင္ေခတ္က စာေရးဆရာေတြဆိုရင္ ... ဒီလို ပစၥည္းမဲ႔လူတန္းစား (ဘာပစၥည္းမဲ႔ေနမွန္းကိုမသိဘူး ....အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီပစၥည္းဆိုတာက စကားရိုင္း ျဖစ္ျပီး ျပည္႕တန္ဆာလို႕ အဓိပၸာယ္ရေနပါျပီ ...) တစ္ေယာက္ဟာ သူေဌးတစ္ေယာက္နဲ႕ရရင္ရ ...မရရင္ သူေဌးထက္ ၾကီးပြားသြားရပါမယ္ ...။ သိပ္ကို ၾကီးပြားသြားရပါမယ္ ...။ ဒါကလည္းရယ္စရာဒႆနပါ ...။ လူတုိင္းၾကီးပြားေနရင္ ဘယ္သူမွ အလုပ္လုပ္မွာမဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး ....။ အခုေတာ႔ သူ ဘာျဖစ္သြားသလဲ ...။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ...။ အေတြးအေခၚေကာင္းလာတယ္ ...။ အဲဒါက နံပါတ္တစ္အခ်က္ပါ ...။ ဘြဲ႕ရ ဆိုက္ကားသမားဟာ .. ပညာမဲ႔ဆိုက္ကားသမားထက္ ပိုျပီး ယဥ္ေက်းမယ္လို႕ ဆရာေအာင္သင္းေျပာတာကိုလည္း သတိရပါတယ္။ ... ပညာဟာ အလင္းျဖစ္တယ္။ ပညာတတ္တဲ႔သူဟာ ခ်မ္းသာမယ္လို႕ အာမမခံႏိုင္ေပမယ္႔ ...အသိဥာဏ္ အဆင္႔အတန္းျမင္႔မားလာမယ္လို႕ေတာ႔ အာမခံႏိုင္တယ္ဆိုတဲ႔သေဘာကိုလည္း ဖတ္ရင္းနဲ႕ေတြးမိပါတယ္။
ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးမလံုေလာက္လို႕ ေသသြားတယ္ဆိုတဲ႔သေဘာကို ခြင္႔ျပဳမိသြားတဲ႔ စာေပစီစစ္ေရးကိုေတာ႔ အံ႕ၾသမဆံုး ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္ ...။ ဒီပို႕စ္ျပီးမွ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရရင္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး ....။
သုတရဲ႕ေခါင္းကို အုတ္ခဲနဲ႕ ထပ္ခါထပ္ခါ ထုလိုက္တဲ႔အခန္း ..ျပီးေတာ႔ ထိန္လင္းရဲ႕ပါးကို ပါးနဲ႕ကပ္လိုက္တဲ႔အခန္းမ်ိဳးဟာ .... အကယ္ဒမီ ရႏိုင္တဲ႔အခန္းမ်ိဳးပါပဲ ....။ တခါတေလ အခ်စ္ဟာ ရူးမိုက္ပါတယ္ ...။ ဒီကိစၥဟာ ျငင္းခုန္ရမယ္႔ကိစၥမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ နားလည္ေပးရမယ္႔ ဇာတ္ကြက္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ရသစာေရးဆရာတစ္ေယာက္မို႕လို႕ Action နဲ႕ Romance ကို ဒီလိုတြဲလိုက္ႏိုင္တာပါ ...။ ဂ်ဴးကိုေ၀ဖန္တဲ႔သူေတြေရးတာဖတ္ေနပါတယ္ ...။ သူတို႕ဘယ္ေလာက္ေရးတတ္သလဲသိခ်င္လို႕ပါ ...။ ဂ်ဴးေရးတာ ညံ႕တယ္ လို႕ေျပာရင္ ဂ်ဴးထက္ေကာင္းတာ ေရးပါ ။ ... မတူညီတဲ႔စာေရးဆရာေတြနဲ႕လုိက္ျပီးယွဥ္ထုိးေနစရာမလိုပါဘူး ...။ကိုယ္႔ဘာသာကို ဂ်ဴးဖတ္ဖို႕ ရသစာေပ ..အစရိွတဲ႔ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးနဲ႕ေရးေပးရင္ ဂ်ဴးကလည္း သိပ္ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ ...။ သူထုတ္ေ၀ျပီးသြားတဲ႔ ကြ်န္မဖတ္ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ားထဲမွာေတာင္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္ထုတ္တဲ႔အခါ ထည္႕ေပးလုိက္ဦးမယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မ်ိဳးကို ဂ်ဴးစာေပကေတာင္ ထုတ္ေပးလိုက္ဦးမယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဇာတ္သိမ္းခန္းကနာက်င္မႈကို ျပလုိက္တာ ...သိပ္လွပါတယ္ ...။
ဂ်ဴးရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ဖူးေပမယ္႔ မၾကိဳက္ပါဘူး ...။ ဒါေပမယ္႔ ဂ်ဴးမွာ ကဗ်ာဆန္တဲ႔အေတြးေတြ အျမဲရိွေနတယ္ ....။ ေနာက္ဆံုးမွာ ျဖစ္သင္႔တာတစ္ခုျဖစ္သြားတာ .... ႏွလံုးသားနဲ႕နားလည္ေပးလိုက္တဲ႔ ရသကို သႏၱဘယာနက ... ဘာညာ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႕ဦးေနာ္ ....။ အဲဒီရသတစ္ခုတည္းနဲ႕ ဂ်ဴး ဘာလဲဆိုတာကို သိလိုက္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္ ...။ စိတ္ခံစားခ်က္ကို စာမ်က္ႏွာ ၇၄ မ်က္ႏွာေလာက္ေရးမွ ရသစာေပမဟုတ္ပါဘူး ...။ ပြိဳင္႔ေလးတစ္ပိြဳင္႔ထဲနဲ႕လည္းျပီးပါတယ္ ....။ရသစာေပဆိုတာ သုတမပါရဘူးဆိုရင္ေတာ႔လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ႔ဗ်ာ ...။ ဒါဟာ ၀တၳဳမဟုတ္ဘူး ..ဟုတ္တယ္ ျငင္းရင္ေတာ႔ ... ၀င္မျငင္းပါဘူး ...။ ကိုယ္႔ေခါင္းကို ေကာင္းတယ္ထင္ၾကတာ အရူးတိုင္းပါပဲ ...။
သူမင္းကို ဘယ္ေတာ႔မွ စာအုပ္မွာပါတဲ႔ The Bottom Billion
ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ကို ရွာဖတ္ၾကည္႕လုိက္ပါဦးမယ္ ...။
စာအုပ္တစ္အုပ္က ေပးတာကို အျပည္႕အ၀ယူခ်င္ပါေသးတယ္ ....။ အခုလို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ မ်ားမ်ားေရးရင္ေတာ႔ ဂ်ဴးတစ္ေယာက္ လူခ်စ္လူခင္ေရာ လူမုန္းေရာ တစ္ျပိဳင္နက္မ်ားလာစရာရွိပါတယ္ ...။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က သူေပးလိုက္တာ မရတဲ႔သူေတြအတြက္ စာေရးေနတာမဟုတ္ေလာက္ပါဘူး ...။ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကေျပာတဲ႔ တီေကာင္အတြက္ ပန္းပြင္႔မရိွဘူး ...ဆိုတာကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါရြတ္မိပါတယ္ ....။ တကယ္လုိ႕ပန္းပြင္႔အေၾကာင္းသိခ်င္ရင္ လိပ္ျပာဘ၀ေရာက္မွ .... သိလိမ္႔မယ္ ....။ အဲဒီအခါၾကမွ ...စကားေတြအတူဆက္ေျပာၾကတာေပါ႔ .....။
ခင္မင္စြာျဖင္႔
Zephyr
Notes:
ဘာမွမဟုတ္တဲ႔သူေတြက ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ပိုအထင္ၾကီးတတ္တယ္။
.... အျမဲတမ္း ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေတြအတြက္ အေမ႔ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ....။ ။
Peace B with U.
