အိႏၵိယက ကမာၻကို လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးခဲ႔တယ္တဲ႔။ အဲဒါဘာလဲဆိုရင္ တိရစာၦန္ေတြ စကားေျပာတဲ႔ ပံုဝတၳဳေတြတဲ႔။ အဲဒီမွာ နာမည္ၾကီးႏွစ္အုပ္ရိွတယ္။ ဆရာပါက အဲဒါေတြကို ဘာသာျပန္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ငါတုိ႕ကိုစာဖတ္လုိ႕ရေအာင္ ဝီစကီက ေက်းဇူးျပဳလုိက္တာပဲ။ ဆရာပါသာ ဝီစကီမၾကိဳက္ရင္ ရွင္ပါရဂူက လူထြက္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါဆို စိတၱရေလခါတို႕ဘာတုိ႕လည္းဖတ္လုိက္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႕ေတာ႔ ဝီစကီကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ ငါးရာ႔ငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္မွာလည္း မန္းကီးကလည္း vocabulary အင္မတန္ၾကြယ္တာ။ အမွန္က ေတာ္ရံုေမ်ာက္မဟုတ္ဘူး။ လူကို သယ္ႏုိင္တာ ေအာ္ရင္အူတန္ပဲျဖစ္ရမယ္။ အဲဒီဘုရားေလာင္းေမ်ာက္က ေခါင္းကိုေက်ာက္ခဲနဲ႕ထုတဲ႔ ေဒဝဒတၱေလာင္းကို သင္ဟာ အကူအညီေပးတဲ႔ ငါလုိ သူေတာ္ေကာင္းေမ်ာက္ကို ခဲနဲ႕ထုတယ္။ ဆက္ေတာ႔ ခ်ီမေခၚႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ငါ႔အသက္ကိုလည္းေစာင္႔ေရွာက္ရဦးမယ္။ ငါအေပၚလမ္းကေနပဲ ႏြယ္ခိုစီးျပီးလမ္းျပမယ္။ သင္ေအာက္လမ္းကေန ဆစ္(ဂ)နယ္လ္ၾကည္႕ျပီးလိုက္ေခ်ဆိုတာ အင္မတန္အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ေတာ္ကီ။ ေမ်ာက္ဟာ ဒီေလာက္ေတာ္ကီေကာင္းဖုိ႕မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ Rise of the Planet Apes ၾကည္႕ေတာ႔၊ ဒီေမ်ာက္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္႔ျမင္႔တာေတြ႕တယ္။ KORN ရဲ႕ Evolution က ေမ်ာက္ဝံကိုၾကည္႕ေတာ႔ ငါေတြသြားတယ္။ ငါးရာငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္ကို ေနာက္တစ္ခါျပန္ဖတ္ၾကည္႕ရဦးမယ္။
============================================================
အဲဒီ status ကိုုမေန႕က facebookမွာ ေရးခဲ႔တယ္။ အဲဒါေလးကိုု ျပန္အက်ယ္ခ်ဲ႕ခ်င္တယ္။ အိႏၵိယကစာအုုပ္လက္ေဆာင္ဆိုုတာ သကၠတကေနလာတဲ႔ ေရွးပံုုျပင္ေတြ။ အဲဒါ ကမာၻအႏွံ႕မွာ ရိုုးရာပံုုျပင္လုုိလိုုက်န္ခဲ႔တယ္။ အိႏၵိယက အဲဒီပံုုျပင္ေလးေတြမတင္ပိုု႕ခဲ႔ရင္ အခုုေခတ္မွာ ကာတြန္းကား ေတာ္ေတာ္ေလးနည္းသြားမယ္။ ကြန္ဖူးပန္ဒါက စကားမေျပာရင္ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႕နားလည္မွာမဟုုတ္ေတာ႔ဘူး။ မစ္ကီေမာက္စ္ကိုု ကြ်န္ေတာ္တုုိ႕ ဒီေလာက္ ခ်စ္မွာမဟုုတ္ဘူး။ သမင္ေလး ဘမ္ဘီကိုု အခုုေလာက္အထိ စြဲလန္းႏွစ္ျခိဳက္မွာမဟုုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းခံတရားေနာက္ကိုု လိုုက္ျပီး စူးစမ္းရတာဟာ အင္မတန္အံ႔အားသင္႔ေစတယ္။ အခုျဖစ္တည္မႈေတြဟာ ေရွးအေျခခံတရားေတြေပၚမွာ ထပ္ဆင္႔ျဖစ္ေပၚေနတာပဲ။ အဲဒီ သခၤါရတရားတစ္ခုုဟာ အင္မတန္ေလးနက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ကမာၻၾကီးဟာ အျမဲတမ္း မူလကိုျပန္သြားခ်င္တယ္။ အေျခခံ တိရစာၦန္စိတ္ဟာ စစ္ကို အျမဲ ဦးတည္ေနတယ္။ အေျခခံေလာဘဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခုုအတြက္ အသည္းအသန္ၾကိဳးစားေနတယ္။ ၾကိဳးစားေနတာကို ရပ္တန္႕လိုုက္ရင္ကို ေလာကနဲ႕အံမဝင္သူျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ေျပးေနတဲ႔လူအုုပ္ၾကီးဟာ လမ္းျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ေနတဲ႔သူေတြ႕ရင္ မ်က္ခံုုးပင္႔ၾကတာပါပဲ။ လမ္းျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ရံုုမကဘဲ ေလာဘနဲ႕ပုုပ္သိုးေနတဲ႔ အသုုိင္းအဝိုင္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလးျပံဳးေနရင္ ပံုမွန္မဟုုတ္ဘူးဆိုျပီးဆန္႕က်င္ဖယ္ထုတ္လုိက္တာပဲ။ လူမ်ားမ်ား ပံုုစံတူတစ္ခုခုကို စြဲလန္းေနရင္ ဆန္႕က်င္ဘက္လုုပ္သလုိျဖစ္သြားတာနဲ႕ အနည္းဆံုး ဆဲခံထိျပီး၊ အခန္႕မသင္႔ရင္ ေသဒဏ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဆိုကေရးတီးဟာ အဲဒီလိုုေသသြားတာပဲ။ ဂ်ီးဇက္စ္ဟာ အဲဒီလိုု ေသသြားတာပဲ။ ေရစီးေၾကာင္းကိုု ေျပာင္းျပန္ကူးတဲ႔ငါးေတြဟာ အင္မတန္ သန္မာတဲ႔ၾကြက္သားေတြရိွတယ္။ သူတုုိ႕ဟာ အေတြးအေခၚအားျဖင္႔ လုိက္ေလ်ာမယ္႔သူေတြမဟုုတ္ဘူး။
ဆုိကေရးတီးတိုု႕ေခတ္က အင္မတန္ မွ်တတဲ႔လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေခတ္။ ဒါေပမယ္႔ ဆိုကေရးတီးရဲ႕ သင္ၾကားမႈဟာ သူတုုိ႕အုုပ္စုုနဲ႕မတူတာကိုု ေၾကာက္စရာလုုိ႕ျမင္ၾကတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ ဘာသာေရးျဖစ္ေစ၊ လူမႈေရးျဖစ္ေစ၊ လူအုုပ္ၾကီးတစ္အုုပ္စုုဟာ လူမ်ားစုျဖစ္လာရင္ က်န္တဲ႔ လူနည္းစုုေလးကိုု ျခိမ္းေျခာက္လာတယ္။ အတူမသြားႏုုိင္ရင္ ရွင္းပစ္လုုိက္ခ်င္လာတယ္။ ဘာသာေရးတစ္ခုုဟာ လႊမ္းမိုုးဖုုိ႕ၾကိဳးစားရင္း မူလရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ေဝးကြာကုုန္တယ္။ ဆိုုကေရးတီးကိုု ဘယ္သူမွမသတ္ခ်င္ဘူး။ သူ႕ကိုု စာဆက္မသင္ပါနဲ႕လုုိ႕ေျပာတယ္။ ဆုုိကေရးတီးက သင္ၾကားျခင္းဟာ ငါ႔ဘဝလိုု႕ျပန္ေျပာတယ္။ ငွက္ေတြကိုု မပ်ံရဘူးေျပာသလုုိျဖစ္ေနျပီလိုု႕ေျပာတယ္။ ဒါဆိုုလည္း ဒီႏိုုင္ငံကေနထြက္ျပီး၊ တစ္ျခားမွာသင္။ သင္႔လုုိ ေတာ္တဲ႔သူအတြက္ ဘယ္ႏုိင္ငံမဆိုု တပည္႕မရွားပါဘူးလုုိ႕ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဆိုကေရးတီးက ငါဟာ ဒီႏုုိင္ငံက ေသမွာေၾကာက္လုုိ႕ ထြက္ရတယ္ဆိုုတာမ်ိဳး မလုုပ္ႏုုိင္ဘူး။ သတ္ခ်င္ရင္လည္းသတ္ၾကပါ။ ဒီမွာပဲေနမယ္။ ဒီမွာပဲစာသင္မယ္။ အဲဒီလိုုျပန္ေျပာတာ။ ေသမွာမေၾကာက္တဲ႔သူကိုု ေလာကၾကီးက အင္မတန္ေၾကာက္တယ္။ အင္မတန္ေလးစားတယ္။ သာမန္လူေတြ မ်ားေနလိုု႕ေလာကၾကီး ဘာမွ ထူးျခားေကာင္းမြန္မလာဘူး။ လူၾကီးလူေကာင္းစိတ္ထားနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ ကိုုယ္႔အသက္ကိုု မႏွေျမာဘဲ ေအးေအးလူလူ အေသခံေတာ႔ ေလာကၾကီးတုုန္လႈပ္သြားတယ္။ သူေသသြားတာ ႏွစ္ေထာင္နဲ႕ခ်ီၾကာျပီ။ အခုုအထိ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုုးကိုု ဒီဘဲၾကီး ကိုုင္လႈပ္ထားတုုန္းပဲ။ အဲဒီ စာရိတၱသတၱိမ်ိဳးရခ်င္စိတ္ အျမဲျဖစ္ေနတုုန္းပဲ။
ဆိုုကေရးတီးကိုုေၾကာက္တာက မတူညီမႈကိုုေၾကာက္တာပဲ။ ေလာဘနဲ႕ရွာမီးတဲ႔သူက ေလာဘနဲ႕မရွာမီးသူကိုု မၾကိဳက္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕အျပဳအမူက ကုုိယ္႔ရဲ႕ ရွာမီးမႈကို အဆိုုးျဖစ္သြားေစတယ္လုုိ႕ထင္တယ္။ ကိုုယ္႔ဟာကိုုယ္မေနတတ္တဲ႔သူဟာ ဘယ္ဘာသာတရားကိုု ကိုုးကြယ္ကိုုးကြယ္၊ ကိုုယ္နဲ႕မတူရင္ မုုန္းမွာပဲ။ ကုုိယ္႔ကိုုယ္ကိုု သူေတာ္ေကာင္းထင္တဲ႔သူဟာ သူေတာ္ေကာင္းအစစ္မဟုုတ္ေသးဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းအစစ္မွာ မနာလုုိ မုုန္းတီးစိတ္မရိွဘူး။ အနိမ္႔ဆံုုးအရိယာျဖစ္တဲ႔ ေသာတာပန္မွာ ဣႆာ ၊ မစၦရိယမရိွဘူး။ အဲဒီတရားႏွစ္ပါးဟာ အင္မတန္ေအာက္တန္းက်တာကိုုး။ မတူညီမႈကိုု လြန္လြန္ကဲကဲမုုန္းတဲ႔ အသုုိင္းအဝုုိင္းမွာဆိုုရင္ မတူတဲ႔လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတာ အင္မတန္ အသက္အႏၱရာယ္ရိွတာေပါ႔။
ေဆာ႔ခေရတၱိ(ဆိုုကေရးတီး) ဟာ ေသျခင္းကိုုမေၾကာက္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕ရွင္သန္မႈကိုု သူေက်နပ္ျပီးသား။ အခ်ိန္မေရြးေသႏုိင္တယ္။ ရွင္သန္ျခင္းမွာ မၾကံဳဖူးေသးတဲ႔ ပညာ၊အသိကုိ ေသျခင္းမွာ ရွာႏုုိင္ဖုုိ႕ေတာင္ တက္ၾကြေနေသးတယ္တဲ႔။ ေသဖုိ႕ကိုုေတာင္ ဝမ္းသာအဲလဲျဖစ္ေနတာ။
ဂ်ီးဇက္စ္အလွည္႕တုုန္းကေတာ႔ ပီလာတူးစ္ဟာ လႊတ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ လူအုုပ္ၾကီးက သတ္ခ်င္တယ္။ အာဏာပိုုင္ဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ လူအုုပ္ရဲ႕အင္အားကိုု မလြန္ဆန္ႏုုိင္ဘူး။ လူေတြမၾကိဳက္တာမေျပာနဲ႕။ သူတုုိ႕သတ္လိမ္႔မယ္လုုိ႕ေျပာတယ္။ ေသျခင္းရဲ႕အျခားမဲ႔မွာ စိတ္ခ်ရတဲ႔ လားရာကတိရိွသူေတြဟာ ေသမွာကိုမတုုန္လႈပ္ဘူး။ ေသမွာေၾကာက္လိုု႕ ေျပာျပီးသား ျပန္ျပင္မယ္ဆုုိတဲ႔သူေတြလည္းဟုုတ္ပံုုမရဘူး။ စေကာ႔တလန္က ေတာ္လွန္ေရးသမားၾကီး ဝီလ်ံေဝါေလ႔စ္ေျပာသလုိ အခုေသမွာေၾကာက္လိုု႕ေျပးရင္ ခဏေတာ႔ရွင္မယ္။ ျပီးေတာ႔လည္း ေသရဦးမွာပဲ။ ေနာင္တေတာင္ရခ်င္ရဦးမယ္။ ငါတုုိ႕အသက္ကိုု ယူလုုိ႕ရရင္ရလိမ္႔မယ္။ ငါတုုိ႕ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးကိုုေတာ႔ယူလုုိ႕မရဘူးဆုုိတာသိေစမယ္ဆုုိတဲ႔ ရဲရဲေတာက္စကားၾကီးက အင္မတန္ေလးနက္တဲ႔ အဘိဓမၼာပဲ။ လူေကာင္းသူေကာင္းဟာ ေသမွာေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ ေသမွာေၾကာက္ေနရင္ ဘယာကတိဘက္ကိုေရာက္သြားတယ္။ မင္းသူ႕ကိုုမသတ္ရင္ မင္းကိုုငါသတ္မယ္ဆုိတဲ႔အေနအထားေရာက္ရင္ အျပစ္မဲ႔သူကိုုေတာင္ သတ္ရဲသူေတြျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ အဲဒါေလးကိုု ေလးေလးနက္နက္ဆင္ျခင္ၾကည္႕ေစခ်င္တယ္။ ေၾကာက္တဲ႔စိတ္တစ္ခုရိွရင္ လူဟာ လြတ္လပ္တဲ႔စိတ္ရိွသူမဟုုတ္ေတာ႔ဘူး။ ေၾကာက္လုိ႕လုပ္တဲ႔ ကုုသိုလ္ဟာ အင္မတန္ အားနည္းတယ္။ လြတ္ေျမာက္မႈ ဝိမုတၱိနဲ႕ မတန္ဘူး။ မေၾကာက္တဲ႔လူမွာ ဂုုဏ္က်က္သေရတစ္မ်ိဳးရိွတယ္။ လူ႕အသုုိင္းအဝုိင္းကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အက်ိဳးျပဳတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈဆုိတာကို ဘယ္လုိတုိင္းတာသလဲဆုိတာ လူ႕တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အေတြးအေခၚေပၚမူတည္တယ္။ အဲဒီလိုု အေတြးအေခၚတူသူေတြဟာ စုဖြဲ႕မိၾကတယ္။ လူ႕သဘာဝက အင္အားၾကီးခ်င္တယ္။ စိတ္ရဲ႕ သိမ္ငယ္မႈကိုု တစ္ခုခုနဲ႕ ေမ႔ထားလုိက္ခ်င္တယ္။ ပစၥည္းဥစၥာနဲ႕၊ မိတ္ေဆြအသုိင္းအဝုိင္းနဲ႕၊ ေလာကီေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခုခုနဲ႕ ကိုယ္႔ရဲ႕ လစ္ဟာမႈကိုုျဖည္႕တယ္။ အမွန္ေတာ႔ လူဟာ မျပည္႕စံုုတဲ႔ ကြက္လပ္ေလးတစ္ခုစီနဲ႕ ရွင္သန္ေနၾကတာပဲ။ အဲဒီကြက္လပ္ကိုု တစ္ခ်ိဳ႕က ဘာသာေရးနဲ႕ျဖည္႕တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မူးယစ္ေဆးနဲ႕ျဖည္႕တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဥစၥာပစၥည္းနဲ႕ျဖည္႕တယ္။ ဘယ္သူေတြဘယ္လုုိျဖည္႕ခဲ႔သလဲဆုိတာထက္ ကိုုယ္႔ကြက္လပ္ကို ကုိယ္ျဖည္႕ထားတာ တကယ္ျပည္႕ရဲ႕လားဆုိတာျပန္ၾကည္႕သင္႔တယ္။ အဲဒီကြက္လပ္နည္းေလေလ၊ ေလာကမွာ ေနေပ်ာ္ေလေလပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ ျဖည္႕တဲ႔ အျဖည္႕တရားဟာ ကြက္လပ္ကိုု ယာယီျပည္႕သလုုိျဖစ္ေစျပီး၊ေရရွည္မွာ ကြက္လပ္ကို ပုိက်ယ္ျပန္႕သြားေစတယ္။ ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုရင္ ခ်ိဳင္႔ခြက္ေလးတစ္ခုကို ဖို႕တဲ႔ေနရာမွာ ဒုုိင္းနမုုိက္နဲ႕ဖုုိ႕သလုုိျဖစ္ေနတယ္။ အခုုျပည္႕ေနသလုိပဲ။ တစ္ခ်ိန္ ဒုုိင္းနမိုိက္ထေပါက္ေတာ႔ ခ်ိဳင္႔ခြက္ေလးက ခ်ိဳင္႔ခြက္ၾကီးျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ပိုဆိုုးသြားတယ္။ ေပ်ာ္ခ်င္လုုိ႕လုုပ္တဲ႔အရာေတြဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ ပိုုမေပ်ာ္ေစသလုုိျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီလိုတြက္ေျခမကြက္တဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ အထီးက်န္မႈကေန လြတ္ေအာင္မလုပ္ေပးႏုုိင္ဘူး။
လူ႕သမုုိင္းဟာ ဘယ္တုုန္းကမွ တိုုးတက္မလာခဲ႔ဘူး။ လူေကာင္းေတြကိုု သတ္တဲ႔ေခတ္ကေန လူေကာင္းေတြကိုု ရြာျပင္ထုုတ္တဲ႔ ေခတ္ကိုု ေရာက္သြားရံုုေလာက္ပဲ။ နည္းပညာအားျဖင္႔တုုိးတက္တယ္။ အေတြးအေခၚအားျဖင္႔ ေဆာ႔ကေရတၱိေခတ္ကထက္ ပိုုျပီးတုုိးတက္မလာေသးဘူး။ ယဇ္ပူေဇာ္မႈေတြကိုု သားေကာင္ေတြအစား ယၾတာေတြ အစားထုိုုးလိုက္တာကလြဲရင္ လူရိုုင္းယဥ္ေက်းမႈဟာ ရိွေနတုုန္းပဲ။ ကမာၻဦးရဲ႕ အေၾကာက္တရားဟာ သိမ္ငယ္တဲ႔လူရဲ႕ရင္မွာ အျမဲ ရွင္သန္ေနတာပဲ။ မေအာင္ျမင္မွာေၾကာက္တယ္။ လူေတြ ဖဲၾကဥ္မွာေၾကာက္တယ္။ ကုုိယ္႔ကိုုယ္ကိုု လူ႕အသုုိင္းအဝန္းထဲက တစ္ေယာက္နဲ႕မွ မတူေတာ႔မွာေၾကာက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ယံုုၾကည္တဲ႔အယူအဆကိုုလည္း ထုုတ္မေျပာေတာ႔ဘူး။ ကိုုယ္႔ရဲ႕ကိုုယ္ပိုင္နည္းလမ္းနဲ႕ ရွင္သန္ဖုိ႕ေၾကာက္သြားတယ္။ ဒီလမ္းက အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။
ပံုုျပင္ေလးေတြကအစ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကိုုေျပာင္းလဲသြားေစႏုိင္တယ္။ သိပ္ပင္ပန္းတဲ႔ရွင္သန္မႈၾကားကေန ခဏေလာက္နားျပီး၊ ကိုယ္႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႕ လုုပ္ရပ္ေတြ မွန္ရဲ႕လား ျပန္ေတြးၾကည္႕ၾကပါ။ အခ်ိန္ေပးပါ။ ကိုုယ္႔ကိုယ္ကို အခ်ိန္ေပးပါ။ လူဟာ အလုုပ္လုုပ္တဲ႔စက္မဟုုတ္ဘူး။ အလုုပ္ေတြ နာရီေပါင္းမ်ားစြာလုပ္ရတာဟာ လူ႕သဘာဝမဟုတ္ဘူး။ ေလာကမွာ လူဟာ အစားအေသာက္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲရွာရတဲ႔သနားစရာအေကာင္းဆံုုး သတၱဝါျဖစ္ေနျပီ။
ပဥၥတႏၱရနဲ႕ ဟိေတာပေဒသ ႏွစ္အုပ္မွာ တိရိစာၦန္ေလးေတြက စကားေျပာတယ္။ သူတုုိ႕မွာ ခံစားခ်က္ရိွတယ္။ မဟုုတ္မွန္းလည္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မရိွျခင္းတရားေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ ေလာကမွာ အဓိပၺာယ္ရိွသလား၊မရိွဘူးလားဆိုတဲ႔ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းထက္ ရင္ထဲက ကြက္လပ္ေလးတစ္ခုကို ဘယ္အရာက ဘယ္ေလာက္ျဖည္႕ေပးမလဲဆိုတာက ပိုုအေရးၾကီးတယ္။ ပရမတ္နယ္ပယ္မွာေတာ႔ အတၱမရိွတဲ႔အတြက္၊ အတၱရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈမရိွ။ ငါမရိွတဲ႔အတြက္ ငါ႔ရင္မရိွ၊ ငါ႔ရင္မရိွတဲ႔အတြက္ ငါ႔ရင္ထဲက ကြက္လပ္မရိွ။ မရိွတဲ႔အတြက္ျဖည္႕ဖုုိ႕မလိုု။ မပိုုင္ဆုုိင္တဲ႔ ကားတစ္စီး ဘီးေပါက္ေနရင္ ဘယ္လုုိလုုပ္မလဲေတြးစရာမလိုေတာ႔သလိုုမ်ိဳးေပါ႔။ ေလာကမွာ တစ္ျခားအရာေတြကိုု နားလည္ဖုုိ႕ထက္ စိတ္ရဲ႕သဘာဝကိုု နားလည္ဖုိ႕က ပိုအေရးၾကီးမယ္ထင္ပါတယ္။ လူကိုု အနားေပးသလုိ စိတ္ကုိလည္း အနားေပးၾကပါ။ ငယ္တုန္းက ပံုဆြဲတာေလးေတြ ၾကီးလာရင္မရပ္လုိက္နဲ႕။ စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္း ေဆးတစ္ဗူး ဝယ္ျပီးဆြဲေနလိုက္။ ကိုုယ္မသိေပမယ္႔၊ ကိုယ္႔စိတ္က သူလုုပ္ေနတာ သူသိတယ္။ ကဗ်ာတစ္ပုုဒ္ေရးခ်င္ရင္ ေရးလုုိက္။ ေလာကၾကီးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာတဲ႔သူက ဘယ္သူ႕မွ ဒုုကၡမေပးဘူး။
တစ္သီးပုုဂၢလျဖစ္တည္မႈကိုု မေမ႔ေစခ်င္ဘူး။ သား၊သမီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္မတူဘူး။ ညီအစ္ကိုေတြလည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးပဲ။ သူ႕ဘဝနဲ႕သူ၊ သူ႕ေရြးခ်ယ္မႈကိုု ေလးစားရမယ္။ သူ႕ခံယူခ်က္နဲ႕သူလုုပ္ေနတာပဲ။ ကုုိယ္နဲ႕အဆင္မေျပတာရိွရင္လည္းရိွမယ္။ ဒါကိုမၾကိဳက္ရင္လည္း ကိုုယ္႔စိတ္ ကုုိယ္ဒုုကၡေပးတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကိဳးေတြကိုု ေလ်ာ႔ထားတာေကာင္းတယ္။ ဂစ္တာတစ္လက္ အသံေကာင္းဖုုိ႕ ၾကိဳးေတြအားလံုုးတင္းေနလိုု႕မျဖစ္ဘူး။ သူ႕အတုုိင္းအတာနဲ႕သူရိွရမယ္။ ကုုိယ္ၾကိဳက္တဲ႔ စံႏႈန္းကိုု ကိုုယ္႔ဟာကိုယ္ က်င္႔သံုုးဖုိ႕အဓိကပဲ။ ဘယ္သူ႕ကိုုမွ ဒီလိုေလးေနပါ၊ ဟုိလုိေလးလုပ္လုိက္ပါလားမေျပာနဲ႕။ အဲဒါလူသားရဲ႕အလုုပ္မဟုုတ္ဘူး။ လူေတြမွာ အင္မတန္အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ စိတ္ရိွတယ္။ စကားလံုုးေတြနဲ႕ေျပာမွ နားလည္တာမဟုတ္ဘူး။ နားမေထာင္ဘူးဆိုတာ နားမလည္ဘူးလုုိ႕ အဓိပၺာယ္ဖြင္႔လိုု႕မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းအရက္သမားေတြ အရက္အေၾကာင္းကုိယ္႔ထက္ အဆတစ္ရာေလာက္သိတာေပါ႔။ သူ႕ဟာသူေရြးခ်ယ္တာပဲ။ အရက္ေသာက္လုိ႕ တုိသြားတဲ႔အသက္ဟာ၊ အရက္မေသာက္ရင္ ရွည္လာမယ္လုိ႕ေျပာလုိ႕ရတာမဟုုတ္ဘူး။ ကြမ္းမစားတဲ႔ဆရာတစ္ေယာက္ အခုေက်ာက္ကပ္မေကာင္းဘူး။ အေၾကာင္းဆိုတာ တစ္ခုုတည္းရိွတာမွမဟုတ္တာ။ အဲဒီေတာ႔ ကုိယ္မၾကိဳက္ရင္ ကိုုယ္မလုုပ္နဲ႕။ ၾကိဳက္တဲ႔သူ သူ႕ဟာသူေရြးခ်ယ္တာ သူ႕ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင္႔ပဲ။
ျပီးခဲ႔တဲ႔လက မရီးတစ္ေယာက္က သံလြင္ဆီတစ္ပုုလင္းမွာတယ္။ သံလြင္ဆီနဲ႕ နႏြင္းလံုုးေသာက္ရင္ ကင္ဆာေပ်ာက္တယ္တဲ႔။ အဲဒါကြ်န္ေတာ္ကေျပာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လ်က္ဆားဆိုတာ ရိွတယ္။ အဲဒါေသာက္ရင္ ကိုုးဆယ္႔ေျခာက္ပါးေပ်ာက္ေနတာ ဘာလို႕သံလြင္ဆီနဲ႕ဆႏြင္း ေရာလံုုးေနဦးမလဲဆုိေတာ႔ ရယ္ၾကတယ္။ လ်က္ဆားကိုမယံုုရင္ သံလြင္ဆီနဲ႕ေရာလံုုးထားတဲ႔ ဆႏြင္းကိုေရာဘာလိုု႕ယံုုမလဲ။ ဘုရားေဟာထဲမွာပါတဲ႔ ဆီးျဖဴသီးနဲ႕ႏြားက်င္ငယ္ေရဆုုိရင္ လ်က္ဆားထက္ေတာင္မွ သက္သာတယ္။ ေၾကျငာတတ္ရင္ ဘုရားေဆးဆိုုုုျပီးေတာင္ ထုုတ္ေရာင္းလုုိ႕ရေလာက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ သံလြင္ဆီဝယ္သြားေပးပါတယ္။ Virgin Olive Oil 14 ေဒၚလာတန္ဝယ္သြားေပးတယ္။ သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ကိုု နားလည္မႈေပးတာ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္တာပဲလို႕ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ အနည္းဆံုုး သံလြင္ဆီဟာ အေစာေခ်စနစ္အတြက္ အက်ိဳးရိွႏိုုင္တယ္။
လူေတြ ေပ်ာ္ေနပါေစဗ်ာ။
သူတိုု႕ေပ်ာ္ေနတာကိုၾကည္႕ျပီး ေပ်ာ္ႏုိင္တဲ႔သူျဖစ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားေပါ႔။
ေလာကၾကီးကုိမျပင္နဲ႕။ ကုိယ္႔စိတ္ကုိပဲျပင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားေတာ႔။
With Regards,
Z
Peace B with U.
