(ေရးျပီးေတာ႔မွ မဒါလည္း တင္ထားတယ္ဆိုတာသိရတယ္။ ဒီလုိမွန္းသိရင္ စကင္န္မဖတ္ဘဲ ကူးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ဒုတိယပိုင္းပို႕စ္တစ္ခု ညၾကမွထပ္ေရးလုိက္ပါမယ္။ ဒီပို႕စ္မွာေတာ႔ ပိေတာက္ပြင္႔သစ္ထဲပါခဲ႔တဲ႔ ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္ရဲ႕ ကဗ်ာကို အဆစ္ထည္႕ေပးလုိ္က္ပါတယ္။ ကဗ်ာကိုလည္း http://manorhary-poemsilove.blogspot.com/2009_05_01_archive.html ကေနကူးလာတာျဖစ္ပါတယ္။ T.S Elliot ကေျပာဖူးတာတစ္ခုရိွတယ္။ မကြွမ္းက်င္ေသးတဲ႔သူေတြက တုပတယ္။ ကြ်မ္းက်င္တဲ႔သူ ရင္႔က်က္တဲ႔သူကေတာ႔ ခိုးတယ္တဲ႔။ သူက ကဗ်ာဆရာေတြကို ေျပာပံုရပါတယ္။ အခုေတာ႔ ကဗ်ာကို ျပန္ရိုက္ရမွာပ်င္းလို႕ကူးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက အေတာ္ေလးၾကိဳက္ပါတယ္။ အခုထပ္ဖတ္လုိက္ရေတာ႔လည္းထပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုရင္
ေၾကးရုပ္ေလာက္ေတာင္မသိေတာ႔ဘူး။ ေစ်းနာမည္ေလာက္ပဲသိျပီး တစ္ခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ အခြန္လိုက္ေကာက္တဲ႔လူၾကီးလုိ႕ေတာင္ ကေလးေတြထင္ေနေလာက္ျပီ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တုန္းက ၇၅ က်ပ္တန္ထဲမွာ မိန္႕မိန္႕ၾကီးလုပ္ေနတာလည္းေတြ႕ခဲ႔ေသးတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ္႔ထက္ သံုးရက္ငယ္တယ္။
စုစည္းထုတ္ေ၀တဲ႔ ဦးစိမ္းနီၾကီးက ေခတ္ရဲ႕တာ၀န္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ထမ္တာပ လိုေျပတယ္(အမွန္က ထမ္းတာပါလို႕ေျပာတယ္ ျဖစ္ရမွာ ပိေတာက္ပြင္႔သစ္လုိစာလံုးေပါင္းမွားတာ။:P)။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အလံမွာေတာင္ သူ႕ရဲ႕အခန္းက႑က သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ပါတဲ႔အတြက္ သူ႕ကိုလည္း ေလးစားရတယ္။ က ဗ်ာကို အသက္ၾကီးေပမယ္႔ မပ်က္မစီး ထိန္းသိမ္းေနတဲ႔အထဲမွာ ဆံပင္ကုန္သြားေတာင္ ကဗ်ာမကုန္ဘူးဆိုတဲ႔ သစၥာနီရယ္၊ ကဗ်ာကုိ အသားေပးထားတဲ႔ ပိေတာက္ပြင္႔သစ္အယ္ဒီတာ ဦးစိမ္းနီရယ္ကို အေတာ္ေလး ေလးစားပါတယ္။
စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္းဆိုတဲ႔စာအုပ္ကို အခါၾကီးရက္ၾကီးမွာ မေၾကာက္မလန္႕ၾကီးထုတ္တာကိုက သတၱိပဲ။ (ခ်ီးက်ဴးသလိုနဲ႕ ေျမွာက္ေပးလုိက္တာပါ။ July 20 မွာလည္း စာေရးဆရာ ေဒၚ ဘယ္သူဆိုလား ထုတ္ဦးမယ္ထင္ပါတယ္။ (ဒါကေတာ႔ သက္သက္ေခ်ာက္တြန္းတာပါ။))
စာအုပ္ကို ၀ယ္ဖတ္လုိ႕မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဆင္မေျပတဲ႔သူေတြကို ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ ေစတနာထားပါတယ္။ အခုလည္း အဲဒါေၾကာင္႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ေရးတဲ႔ သူ႕အေၾကာင္းကို Scan ဖတ္ျပီးတင္လုိက္ပါတယ္။ အနီးအနားမွာရိွျပီး မ၀ယ္တဲ႔သူေတြ၊ ၀ယ္ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ကို စိတ္မ၀င္စားတဲ႔သူေတြလည္း ရိွေကာင္းရိွမယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအထိဖတ္လာျပီးမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းဆိုျပီး ပ်င္းလုိ႕ျပန္သြားတယ္မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။
သူဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လို လူငယ္အရြယ္မွာ အားလံုးကိုစြန္႕ျပီး ႏိုင္ငံအတြက္ကို ေပးဆပ္လုိက္တဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕သူရဲေကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သေဘာထားကြဲလြဲမႈေတြရိွႏိုင္ေပမယ္႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ေတာ႔ သေဘာထားကြဲလြဲတာနည္းပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ေစတနာကို သူ႕မိန္႕ခြန္းေတြမွာေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ဆန္းသစ္တဲ႔အေတြးအေခၚ၊ ျမင္႔မားတဲ႔ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ေတြကိုၾကည္႕ျပီး ျမန္မာ႔ပညာေရးစနစ္ ကုန္းဆင္းသြားတာကိုပဲ မၾကာမၾကာေတြးမိပါတယ္။ အခုလည္း အလြမ္းေျပေလးဖတ္ၾကည္႕ေစခ်င္ပါတယ္။ နည္းနည္းရွည္တယ္ရဲေဘာ္တို႕။ အနီးကပ္ဆံုး ရန္သူကိုေခ်မႈန္းၾက။
စာေတြနည္းနည္းပ်က္တာ ၀ါးတာေတြကို သည္းခံျပီးဖတ္ၾကပါ။ အားတဲ႔အခါ အစအဆံုးျပန္ရိုက္တင္လုိက္ပါမယ္။ ဒီပံုေတြကုိ ၾကယ္နီကထုတ္တဲ႔ စာေရးဆရာေအာင္ဆန္းဆိုတဲ႔ စာမ်က္ႏွာ္ ၄၆၀ပါတဲ႔ စာအုပ္ထူၾကီးထဲကေန စကင္န္ဖတ္ရတဲ႔အတြက္ သိပ္အဆင္မေျပျဖစ္သြားပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္တဲ႔သူမ်ား ဦးစိမ္းနီ၊ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲအခမ္းအနားကို စီစဥ္ေပးတဲ႔သူေတြ(ဟဲဟဲ သိေနတယ္ေနာ္၊သိေနတယ္)၊ တက္ေရာက္အားေပးခ်ီးျမွင္႔ၾကတဲ႔ စာေပေလာကသားေတြ၊ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္လုိက္ပါ။ ပံုမွန္အားျဖင္႔ စာအုပ္ထဲက စာသားေတြကို ဒီလို စကင္န္ဖတ္တာ မေကာင္းပါဘူး မူပိုင္ခြင္႔အရလည္းမလုပ္သင္႔တဲ႔ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္သင္႔တဲ႔စာအုပ္ျဖစ္ျပီး ၊ အထူူးသျဖင္႔ လူငယ္ေတြဖတ္ကိုဖတ္ရမယ္႔စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလးေနသြားတဲ႔လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အစြမ္းအစကို သိဖုိ႕၊ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာေလးေလာက္နဲ႕ ဘ၀င္ျမင္႔မေနဖုိ႕၊ ႏိုင္ငံကို ေစတနာထားဖုိ႕ေတြကို အေကာင္းဆံုးအတုေလ႔လာႏုိင္ပါတယ္။
စာေရးဆရာ
မိုးေတြညိဳ႕ေနၿပန္ေပါ့
အႏွစ္ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္စာ
အေဝးေၿပးကားဂိတ္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေပ်ာက္ကြယ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့စာေရးဆရာကို ရွာၾကတယ္။
စာေရးဆရာဟာ
စာရြက္ေပၚမွာတစ္ေၾကာင္းၿခစ္..ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္
မတ္လသစ္ရြက္ဝါဝါေတြမွာ
တစ္ေၾကာင္းၿခစ္..ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္
ေလာကဓံေန႔ရက္မ်ားမွာ တစ္ေၾကာင္းၿခစ္..ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္။
ဒီလိုနဲ႔
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္မွာ
ေတာ္လွန္ေရးမွာ
တစ္ေၾကာင္းၿခစ္
ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္နဲ႔
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကပဲ
စာေရးဆရာရဲ႕ရင္ထဲ
တစ္ဘဝလံုးကို ေရးၿခစ္လာခဲ့တယ္။
ဘာလုပ္ခ်င္လဲ
ဘာၿဖစ္ခ်င္လဲ
လူငယ္နဲ႔လူလတ္ၾကား
စပ္ကူးမတ္ကူးစာေရးဆရာ
မၿမင္တာေတြကိုယံုရမလား။
ေရႊစင္နန္းေတာ္ရာနဲ႔သုခဘံုနန္း
တို႔ၿမန္မာေတြ ၿမည္းစမ္းေပေရာ့
လူသူစိမ္းက ကမ္းလွမ္းလာတဲ့
တခမ္းတနား
မစားရဝခမန္းေတြ..။
ၿမင္ေနရတာေတြကိုပဲ မယံုပဲေနလိုက္ရမလား
တန္းမတူ ရည္မတူ
အၿဖဴအမည္းမသဲကြဲတဲ့
ေခတ္စံနစ္ေဟာင္းရဲ႕ ေတာဥပေဒသမ်ား ..လို
အင္အားၾကီးသူသာ
အသက္ရွင္စတမ္းတဲ့လား
ေနမဝင္အင္ပါယာေတးသြားမ်ားထဲမွာေလ။
စာေရးဆရာ
သူ႔မွာလည္းမိသားစုနဲ႔ပါ
ေမတၱာကို အခါခါ ငတ္မြတ္ခဲ့ေပါ့
ကေလာင္ကိုပဲေရြးရမလား
လက္သီးကိုပဲေသြးရမလား
ရင္ထဲၿမံဳစာသားမ်ားက
ဦးေႏွာက္ဆီအေလ့မက်ႏိုင္ေတာ့
တိုင္းၿပည္မ်က္ႏွာကိုဖတ္ရတယ္
လြတ္လပ္ေရးကိုခ်ေရးရတယ္။
ေက်ာက္ေခတ္သားမ်ား
ဂူနံရံေပၚ
ကၽြဲရိုင္းေတြ လွံေတြ
ၾကယ္ေတြ လေတြ
အရုပ္မ်ားနဲ႔ ဘဝကိုေရးသားၾက
ေနာက္ေႏွာင္းရာစုမ်ားဆီထိ
ကၽြန္ေတာ္ တင္သြင္းလိုက္ခ်င္ရဲ႕
ေခတ္အဆက္ဆက္တုန္ခါၿမည္ဟည္းေနတဲ့
သူရဲေကာင္းစိတ္ဓါတ္ေတြ
အနစ္နာခံခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားေတြ
သမိုင္းဝင္ခဲ့တဲ့ တည္ၾကည္မႈေတြ
စၾကဝဠာတံတိုင္းနံရံမွာ
ထြင္းထုေရးထိုးေရးၿခယ္ေပးၾကပါ
ပံုေဖာ္ႏိုင္စြမ္းက နတ္ေဒဝတာမ်ားပင္မေသခ်ာ။
မိုးေတြညိဳ႕ၿပန္ေပါ့
အႏွစ္ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္စာ
အေဝးေၿပးကားဂိတ္မွာ…။
အခု
စာေရးဆရာ
အသက္မရွင္ေတာ့ဘူး
ဒါေပမယ့္
အသက္မေသ
အခု
စာေရးဆရာ
မပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး
ဒါေပမယ့္
ေကာင္းကင္ထဲမွာ။
တကယ္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရေပၚဆီပ်ံသန္းမႈေတြနဲ႔သာ
စာေရးဆရာကိုမၿမင္ခဲ့ဖူးဘူး
မၾကံဳဆံုခဲ့ဖူးဘူး
(ေကာင္းကင္အစြန္းထိ မထိ မေသခ်ာ)
သူ႔ေက်းဇူးေတြနဲ႔
အဖိုးတို႔ အေဖတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားတို႔
လြတ္လပ္သူမ်ားအၿဖစ္
ၿမင့္မားခြင့္ေတြရလာခဲ့။
ဒီလိုတုန္ခါမႈေတြနဲ႔
ဟင္းလင္းပြင့္ၾကားနာၿခင္းေတြမွာ
ၿမင့္မိုရ္ေတာင္တက္ရမလား
နဂါးသိုက္ထဲ သက္ဆင္းရမလား
ကၽြန္ေတာ္တို႔
သံခင္းတမန္ခင္း
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲၿခင္းမၿဖစ္လို..။
အရိုင္းဆန္ဆန္ရိုးရွင္း
တစ္ဘဝခ်င္း
တစ္ဘဝခ်င္း
လင္းလက္ၾကည္လင္ခြင့္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က
သာမညေတြပါ
အခါခါေသလည္းမထူး
သက္တမ္းေစ့ေသဖူးတယ္ဆိုရံုသက္သက္မွ်နဲ႔
ဘဝဟာမက္ေမာစရာမရွိခဲ့ပါ
အဲဒီစာေရးဆရာမွာေတာ့
သက္တမ္းမေစ့ခဲ့လည္း
ဂုဏ္သေရအေပါင္းဟာ ၿပည့္စံုၾကြယ္ဝခဲ့
အို..မိတ္ေဆြတုိ႔
သံမဏိလွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္မ်ားပမာ
မြန္းအတည့္ဆံုးမွာထြက္ေပၚလာၿပီး
လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားထဲေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့။
အို..ကၽြန္ေတာ္တို႔
သူလိုကိုယ္လို မိတ္ေဆြမ်ားတို႔
မိမိတုိ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ
ေကာက္ရိုးမ်ားကိုသိမ္းဆည္းလိုက္ပါ
အခု
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဝးေၿပးကားဂိတ္က မိုးတညိဳ႕မွာ
ေနလွန္းထားတဲ့ေကာက္ရိုးမ်ားကို သိမ္းဆည္းလိုက္ပါ။
အဲဒီ
စာေရးဆရာ
တစ္ခါတစ္ခါ
ေငြေသာ္တာေရာင္ၿခည္ခ်င္သတဲ့။
စာေရးဆရာဟာ
တစ္ခါတစ္ခါ
ပဲၿပဳတ္နဲ႔နံၿပားရရင္စားခ်င္သတဲ့။
စာေရးဆရာဟာ
တစ္ခါတစ္ခါ
တစ္ဝက္တစ္ပ်က္အၿပံဳးနဲ႔
လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ ကုတ္အက်ီ ၤထဲေနခ်င္ၿပန္သတဲ့။
စာေရးဆရာဟာ
တစ္ခါတစ္ခါ
အယ္ဒီတာစားပြဲေနာက္ ေရာက္လိုေရာက္
စာေရးဆရာလည္းၿဖစ္လိုၿဖစ္ေပါ့
စာေရးဆရာဟာ
နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး
သမိုင္းေပးလြတ္လပ္ေရး
ၿငိမ္းခ်မ္းစိမ္းလန္းေရးတို႔မွာ
တ္စခါတစ္ခါ မကေတြနဲ႔
ၿခေသၤ့ႏိုး ႏိုးေနခဲ့ေပါ့။
တကယ္ပါ။
သူဟာ
ကာဖ္ကာ မဟုတ္ဘူး
အဲလ္ဘတ္ကမူး မဟုတ္ဘူး
ဂ်က္လန္ဒန္ မဟုတ္ဘူး
သိပၸံေမာင္ဝ မဟုတ္ဘူး
ရွိတ္စပီးယား မဟုတ္ဘူး
ေတာ္ဖလာ မဟုတ္ဘူး
ဖူကူရာမ မဟုတ္ဘူး
ေတာမတ္အယ္လ္ဖရီးမင္း မဟုတ္ဘူး
ထင္သာၿမင္သာရွိမႈနဲ႔
စကားလံုးမ်ားထဲနစ္ဝင္ တက္ၾကြမႈတို႔မွာ
သူဟာ
စာေရးဆရာစစ္စစ္ေတြအားလံုးလည္း ၿဖစ္ေနၿပန္ရဲ႕။
စာေရးဆရာဟာ
အခ်ိန္ကာလကို ၿမားတစ္စင္းလို ၿဖတ္သန္းေနဆဲ
သူ႔ေနာက္မွာ
ေသၿခင္းက တန္းလန္းပါသြားခဲ့
မိုးေရေႏြးတဲ့တစ္ေန႔မွာ…….။
မိုးေတြညိဳ႕ၿပန္ေပါ့
ႏွလံုးသာထဲ သမိုင္းရဲ႕လမ္းမမ်ားထဲ
ေရႊေရာင္ၿမဲတဲ့ထြင္းစာလံုးမ်ား
ေရႊေရာင္ၿမဲတဲ့ ထြင္းစာလံုးမ်ားနဲ႔
စာေရးဆရာ
ခရီးထြက္ခြာသြားႏွင့္ခဲ့ပါၿပီ။
အႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္စာ
အေဝးေၿပးကားဂိတ္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေပ်ာက္ကြယ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့စာေရးဆရာကို ရွာေနၾကဆဲ။ ။
ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ ေမ ၂၀၀၉
မိုးေတြညိဳ႕ေနၿပန္ေပါ့
အႏွစ္ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္စာ
အေဝးေၿပးကားဂိတ္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေပ်ာက္ကြယ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့စာေရးဆရာကို ရွာၾကတယ္။
စာေရးဆရာဟာ
စာရြက္ေပၚမွာတစ္ေၾကာင္းၿခစ္..ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္
မတ္လသစ္ရြက္ဝါဝါေတြမွာ
တစ္ေၾကာင္းၿခစ္..ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္
ေလာကဓံေန႔ရက္မ်ားမွာ တစ္ေၾကာင္းၿခစ္..ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္။
ဒီလိုနဲ႔
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္မွာ
ေတာ္လွန္ေရးမွာ
တစ္ေၾကာင္းၿခစ္
ႏွစ္ေၾကာင္းၿခစ္နဲ႔
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကပဲ
စာေရးဆရာရဲ႕ရင္ထဲ
တစ္ဘဝလံုးကို ေရးၿခစ္လာခဲ့တယ္။
ဘာလုပ္ခ်င္လဲ
ဘာၿဖစ္ခ်င္လဲ
လူငယ္နဲ႔လူလတ္ၾကား
စပ္ကူးမတ္ကူးစာေရးဆရာ
မၿမင္တာေတြကိုယံုရမလား။
ေရႊစင္နန္းေတာ္ရာနဲ႔သုခဘံုနန္း
တို႔ၿမန္မာေတြ ၿမည္းစမ္းေပေရာ့
လူသူစိမ္းက ကမ္းလွမ္းလာတဲ့
တခမ္းတနား
မစားရဝခမန္းေတြ..။
ၿမင္ေနရတာေတြကိုပဲ မယံုပဲေနလိုက္ရမလား
တန္းမတူ ရည္မတူ
အၿဖဴအမည္းမသဲကြဲတဲ့
ေခတ္စံနစ္ေဟာင္းရဲ႕ ေတာဥပေဒသမ်ား ..လို
အင္အားၾကီးသူသာ
အသက္ရွင္စတမ္းတဲ့လား
ေနမဝင္အင္ပါယာေတးသြားမ်ားထဲမွာေလ။
စာေရးဆရာ
သူ႔မွာလည္းမိသားစုနဲ႔ပါ
ေမတၱာကို အခါခါ ငတ္မြတ္ခဲ့ေပါ့
ကေလာင္ကိုပဲေရြးရမလား
လက္သီးကိုပဲေသြးရမလား
ရင္ထဲၿမံဳစာသားမ်ားက
ဦးေႏွာက္ဆီအေလ့မက်ႏိုင္ေတာ့
တိုင္းၿပည္မ်က္ႏွာကိုဖတ္ရတယ္
လြတ္လပ္ေရးကိုခ်ေရးရတယ္။
ေက်ာက္ေခတ္သားမ်ား
ဂူနံရံေပၚ
ကၽြဲရိုင္းေတြ လွံေတြ
ၾကယ္ေတြ လေတြ
အရုပ္မ်ားနဲ႔ ဘဝကိုေရးသားၾက
ေနာက္ေႏွာင္းရာစုမ်ားဆီထိ
ကၽြန္ေတာ္ တင္သြင္းလိုက္ခ်င္ရဲ႕
ေခတ္အဆက္ဆက္တုန္ခါၿမည္ဟည္းေနတဲ့
သူရဲေကာင္းစိတ္ဓါတ္ေတြ
အနစ္နာခံခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားေတြ
သမိုင္းဝင္ခဲ့တဲ့ တည္ၾကည္မႈေတြ
စၾကဝဠာတံတိုင္းနံရံမွာ
ထြင္းထုေရးထိုးေရးၿခယ္ေပးၾကပါ
ပံုေဖာ္ႏိုင္စြမ္းက နတ္ေဒဝတာမ်ားပင္မေသခ်ာ။
မိုးေတြညိဳ႕ၿပန္ေပါ့
အႏွစ္ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္စာ
အေဝးေၿပးကားဂိတ္မွာ…။
အခု
စာေရးဆရာ
အသက္မရွင္ေတာ့ဘူး
ဒါေပမယ့္
အသက္မေသ
အခု
စာေရးဆရာ
မပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး
ဒါေပမယ့္
ေကာင္းကင္ထဲမွာ။
တကယ္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရေပၚဆီပ်ံသန္းမႈေတြနဲ႔သာ
စာေရးဆရာကိုမၿမင္ခဲ့ဖူးဘူး
မၾကံဳဆံုခဲ့ဖူးဘူး
(ေကာင္းကင္အစြန္းထိ မထိ မေသခ်ာ)
သူ႔ေက်းဇူးေတြနဲ႔
အဖိုးတို႔ အေဖတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားတို႔
လြတ္လပ္သူမ်ားအၿဖစ္
ၿမင့္မားခြင့္ေတြရလာခဲ့။
ဒီလိုတုန္ခါမႈေတြနဲ႔
ဟင္းလင္းပြင့္ၾကားနာၿခင္းေတြမွာ
ၿမင့္မိုရ္ေတာင္တက္ရမလား
နဂါးသိုက္ထဲ သက္ဆင္းရမလား
ကၽြန္ေတာ္တို႔
သံခင္းတမန္ခင္း
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲၿခင္းမၿဖစ္လို..။
အရိုင္းဆန္ဆန္ရိုးရွင္း
တစ္ဘဝခ်င္း
တစ္ဘဝခ်င္း
လင္းလက္ၾကည္လင္ခြင့္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က
သာမညေတြပါ
အခါခါေသလည္းမထူး
သက္တမ္းေစ့ေသဖူးတယ္ဆိုရံုသက္သက္မွ်နဲ႔
ဘဝဟာမက္ေမာစရာမရွိခဲ့ပါ
အဲဒီစာေရးဆရာမွာေတာ့
သက္တမ္းမေစ့ခဲ့လည္း
ဂုဏ္သေရအေပါင္းဟာ ၿပည့္စံုၾကြယ္ဝခဲ့
အို..မိတ္ေဆြတုိ႔
သံမဏိလွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္မ်ားပမာ
မြန္းအတည့္ဆံုးမွာထြက္ေပၚလာၿပီး
လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားထဲေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့။
အို..ကၽြန္ေတာ္တို႔
သူလိုကိုယ္လို မိတ္ေဆြမ်ားတို႔
မိမိတုိ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ
ေကာက္ရိုးမ်ားကိုသိမ္းဆည္းလိုက္ပါ
အခု
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဝးေၿပးကားဂိတ္က မိုးတညိဳ႕မွာ
ေနလွန္းထားတဲ့ေကာက္ရိုးမ်ားကို သိမ္းဆည္းလိုက္ပါ။
အဲဒီ
စာေရးဆရာ
တစ္ခါတစ္ခါ
ေငြေသာ္တာေရာင္ၿခည္ခ်င္သတဲ့။
စာေရးဆရာဟာ
တစ္ခါတစ္ခါ
ပဲၿပဳတ္နဲ႔နံၿပားရရင္စားခ်င္သတဲ့။
စာေရးဆရာဟာ
တစ္ခါတစ္ခါ
တစ္ဝက္တစ္ပ်က္အၿပံဳးနဲ႔
လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ ကုတ္အက်ီ ၤထဲေနခ်င္ၿပန္သတဲ့။
စာေရးဆရာဟာ
တစ္ခါတစ္ခါ
အယ္ဒီတာစားပြဲေနာက္ ေရာက္လိုေရာက္
စာေရးဆရာလည္းၿဖစ္လိုၿဖစ္ေပါ့
စာေရးဆရာဟာ
နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး
သမိုင္းေပးလြတ္လပ္ေရး
ၿငိမ္းခ်မ္းစိမ္းလန္းေရးတို႔မွာ
တ္စခါတစ္ခါ မကေတြနဲ႔
ၿခေသၤ့ႏိုး ႏိုးေနခဲ့ေပါ့။
တကယ္ပါ။
သူဟာ
ကာဖ္ကာ မဟုတ္ဘူး
အဲလ္ဘတ္ကမူး မဟုတ္ဘူး
ဂ်က္လန္ဒန္ မဟုတ္ဘူး
သိပၸံေမာင္ဝ မဟုတ္ဘူး
ရွိတ္စပီးယား မဟုတ္ဘူး
ေတာ္ဖလာ မဟုတ္ဘူး
ဖူကူရာမ မဟုတ္ဘူး
ေတာမတ္အယ္လ္ဖရီးမင္း မဟုတ္ဘူး
ထင္သာၿမင္သာရွိမႈနဲ႔
စကားလံုးမ်ားထဲနစ္ဝင္ တက္ၾကြမႈတို႔မွာ
သူဟာ
စာေရးဆရာစစ္စစ္ေတြအားလံုးလည္း ၿဖစ္ေနၿပန္ရဲ႕။
စာေရးဆရာဟာ
အခ်ိန္ကာလကို ၿမားတစ္စင္းလို ၿဖတ္သန္းေနဆဲ
သူ႔ေနာက္မွာ
ေသၿခင္းက တန္းလန္းပါသြားခဲ့
မိုးေရေႏြးတဲ့တစ္ေန႔မွာ…….။
မိုးေတြညိဳ႕ၿပန္ေပါ့
ႏွလံုးသာထဲ သမိုင္းရဲ႕လမ္းမမ်ားထဲ
ေရႊေရာင္ၿမဲတဲ့ထြင္းစာလံုးမ်ား
ေရႊေရာင္ၿမဲတဲ့ ထြင္းစာလံုးမ်ားနဲ႔
စာေရးဆရာ
ခရီးထြက္ခြာသြားႏွင့္ခဲ့ပါၿပီ။
အႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္စာ
အေဝးေၿပးကားဂိတ္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေပ်ာက္ကြယ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့စာေရးဆရာကို ရွာေနၾကဆဲ။ ။
ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ ေမ ၂၀၀၉
Notes:
စာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးလုိက္ေသာ မိခင္ၾကီးကို အထူးေက်းဇူးတင္ရိွပါေၾကာင္း။ အစအဆံုးဖတ္ရွဳျပီးစီးျပီျဖစ္ပါေၾကာင္းအေၾကာင္းၾကားအပ္ပါတယ္။
ေသဆံုးျပီး အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အၾကာ အသက္ ၉၆ ႏွစ္ျပည္႕သြားတဲ႔အခါ လူတစ္ေယာက္ကို က်န္တဲ႔သူေတြက ဆက္ျပီး ေလးေလးစားစား သတိရေနေသးတယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူဟာ ဒီဘ၀မွာ ဆက္လက္ေအာင္ျမင္တဲ႔သူပါပဲ။ ေသျဖင္႔မေသေသးဘူး၊ ဟိုလူၾကီးဆို ေမ႔ေတာင္ေနျပီ။ :P
Peace B with U.
