ခါေတာ္မီ အန္ဗရြန္မန္တယ္လစ္
ဒီပံုေလးကိုၾကည္႕ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို သေဘာက်ခဲ႔ဖူးတယ္။ The enemy is us :)။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ေျပာစရာ၊ ေ၀မွ်စရာ အျမင္ေတြရိွပါတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိန္းသိမ္းလုိ႕ရလားဆိုတာကေန စျပီးေမးရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဂြက်ကုန္မယ္။ ဒီေန႕ သစ္ပင္စိုက္လုိက္တာဟာ ေနာက္ေန႕မွာ ရာသီဥတုေကာင္းသြားမယ္လုိ႕ေမွ်ာ္လင္႔လုိ႕ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လူသားေတြ မသိေသးတဲ႔ ကမာၻၾကီးရဲ႕ အေၾကာင္းေတြလည္း အမ်ားၾကီးရိွေသးတယ္။ ပတ္လမ္းထဲမွာ လိမ္႔ေနတဲ႔ ေဂၚလီလံုးသာသာ အလံုးေပါၚက အေကာင္ေသးေသးေလးေတြရဲ႕ အသက္အႏၲရာယ္ဆိုတာ ေနာက္ထပ္ သူ႔အရြယ္တစ္၀က္ေလာက္ရိွတဲ႔ ေဂၚလီလံုးတစ္ျခမ္းေလာက္နဲ႕ ၀င္တုိက္မိရံုနဲ႕ ကိစၥတံုးသြားႏုိင္တယ္။
သစ္ပင္စိုက္တာေကာင္းတယ္လုိ႕လည္း တရားေသမွတ္ထားလုိ႕မရဘူး။ အေအးပိုင္းေဒသေတြမွာ သစ္ပင္စိုက္ရင္ သူ႕ရဲ႕ အက်ိဳးရလဒ္ကလည္း ေမွ်ာ္လင္႔သလို မျဖစ္ျပန္ဘူး။ စိုက္ေတာ႔စိုက္ပါရဲ႕ ထင္ရွဴးပင္လုိ အပင္ေတြ၊ အရြက္ေတြကလည္း မေဆြး၊ ေျမဆီၾသဇာလည္းမျဖစ္၊ ေရတုိက္စားမႈကိုလည္း မကာကြယ္ႏုိင္။ ထပ္သရီး။ အပင္စိုက္လုိ႕သာ ပစ္ပ်က္ၾကည္ညိဳရမယ္ဆိုရင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ၾကက္ဆူစိုက္ခိုင္းခဲ႔တဲ႔ မင္းၾတားၾကီးကို အၾကည္ညိဳသင္႔ဆံုးျဖစ္သြားမယ္။ ကမာၻမွာ သစ္ပင္ေတြ စိုက္လုိ႕ နုိဘယ္လ္ဆုရသြားတဲ႔သူရိွတယ္။ မင္းၾတားၾကီးကေတာ႔ ဘိုင္အို ဒီဇယ္ လုပ္ဖုိ႕ဘရာဇီးကို ေက်ာ္တက္ဖို႕ၾကိဳးပမ္းခဲ႔ရာက သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ေတြ႕ေတာ႔ မလုိေတာ႔ဘူး။ ဘုန္းရွင္ကံရွင္ေတြဟာ ၾကက္ဆူဆီမလိုဘူး။ လုိတိုင္းရ၊ တတုိင္းျဖစ္တယ္ဆိုျပီး ျခံစည္းရိုးၾကက္ဆူ ဇာတ္လမ္းကို ျဖစ္သလုိသိမ္းလုိက္တယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕စီမံကိန္းအမ်ားစုက အဲဒီလိုပဲ။ အားလံုးက ေရကူးခ်န္ပီယံေတြလုိပဲ အဖ်ားရွဴးတယ္။ (ေရကူးခ်န္ပီယံေတြဟာ ျမန္ျမန္ကူးႏိုင္ဖုိ႕ကို အဲဒီလို ပံုစံျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရတယ္။)
ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းတယ္ဆိုတာ အက်ိဳးရလဒ္ သိပ္ကိုေကာင္းတဲ႔ အလုပ္လားဆုိရင္လည္း မေသခ်ာဘူး။ ၾကိဳးစားေနၾကတုန္းပဲလုိ႕ေျဖရမယ္။ ကမာၻၾကီးပူေႏြးလာတာ၊ သစ္ပင္ေတြမရိွေတာ႔လုိ႕တစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး။ ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ဓာတ္ေငြ႕ေတြ နည္းနည္းနဲ႕မ်ားမ်ား ဒုကၡေပးတဲ႔ အမိုးနီးယားေတြက အေပၚမွာေနျပီး ဒုကၡေပးတာေတြကလည္းရိွေသးတယ္။ လူေတြ လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္၊ စြန္႕ပစ္ခ်င္တုိင္း စြန္႕ပစ္ထားခဲ႔တာေတြကလည္း ျပန္ျပီးေျခာက္လွန္႕ေနျပီ။
ငယ္တုန္းက ရူပေဗဒ စိတ္၀င္စားသလုိရိွခဲ႔ေတာ႔ အဲဒီ radioactive စြန္႕ပစ္ပစၥည္းေတြအေၾကာင္းကို ဖတ္တယ္။ ဆယ္တန္းမွာ half life အေၾကာင္းလည္းဖတ္ဖူးေတာ႔၊ ဒီေကာင္ေတြက ပ်က္စီးသြားဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ပဲဆိုတာသိတယ္။ အဲဒီစြန္႕ပစ္ပစၥည္းေတြကို ပင္လယ္ေအာက္က ရြံ႕ေစးလႊာထဲ ပစ္တယ္ဆိုတာလည္းဖတ္လုိက္ရေသးတယ္။ အဲဒါေတြကို ဘယ္လုိမွ ျပန္ျပင္လို႕မရေတာ႔ဘူး။ ေရနံတင္သေဘၤာေတြေမွာက္ခဲ႔တာေတြကို ျပန္ျပင္လုိ႕မရေတာ႔ဘူး။ ဆိုးေဆးေတြ ျမစ္ထဲသြန္ခ်ထားခဲ႔တာေတြကို ျပန္ျပင္လုိ႕မရေတာ႔ဘူး။ ေလထဲကို စြန္႕ထုတ္လုိက္တဲ႔ ကာဘြန္ဒုိင္ေအာက္ဆိုဒ္ေတြကို ျပန္တားလို႕မရေတာ႔ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေဖာက္ခဲ႔တဲ႔ေလွဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေနတဲ႔ ေလွအိမ္ျဖစ္ေနတယ္။
အတိတ္မွာ မွားခဲ႔ၾကတာေတြမ်ားျပီး။ ေကာ္ေစ႔ေစ်းေပါလုိ႕ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေတြ မဟားတရားထုတ္လိုက္တာ အခုျပန္ရွင္းေတာ႔ ေသမတတ္ျဖစ္ရတယ္။ သႏၱာေက်ာက္တန္းေတြေတာင္ ပလတ္စတစ္လာအုပ္လုိ႕ ဒုကၡေရာက္ကုန္တယ္။ ငါးမန္းေတြလည္း ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြစားမိတယ္။ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ အေစ႔ေတြကို ပလတ္စတစ္အုပ္မိရင္ မေပါက္ႏုိင္ဘဲေသတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ႕အလုိလုိမပ်က္စီးႏုိင္တဲ႔ သတၱ၀ါဆိုးၾကီးကို ေမြးျမဴထုတ္လုပ္လုိက္တာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြပဲ။ The enemy is us. အဲဒါကို သတိျပဳလာမိၾကေတာ႔၊ ငါတုိ႕အတြက္ေတာ႔ အမွားေတြကို ခံလုိက္ရျပီ။ ေနာက္ထပ္ ဒီေလွၾကီးေပၚမွာ ၾကီးျပင္းလာၾကမယ္႔ ကေလးေတြ၊ မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ေလွမေဖာက္ၾကရင္ေကာင္းမယ္ဆိုတဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းဖုိ႕ၾကိဳးစားၾကတယ္။
ဒုိင္ႏိုေဆာေတြ ေသသြားျပီဆိုတာကို မေမ႔ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီအေကာင္ၾကီးေတြ ဘာလုိ႕ေသသြားမွန္း ဘယ္သူမွ တိတိက်က်မသိဘူး။ ဒိုင္ႏိုေဆာလုိ အေကာင္းၾကီးျပီး၊ သဘာ၀ေဘးကို လူထက္ အဆတစ္ရာမက ခံႏုိင္ရည္ရိွတဲ႔အေကာင္ေတြ မ်ိဳးတံုးသြားဖူးတဲ႔ကမာၻမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေနေနရတာ။ ဘာမဆို ျဖစ္လာႏိုင္တဲ႔ကမာၻၾကီး။ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ မူရာကာမိကေတာ႔ ငလ်င္ေတြ လႈပ္လည္း သူလက္ခံတယ္တဲ႔။ သူတို႕က ဒီမွာ လာေနခြင္႔ရတာကို ေက်းဇူးသိတတ္ရမယ္လို႕ ခံယူတယ္။ ကမာၻၾကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို ေနပါလို႕ ေခၚထားတာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕လူေတြကသာ ကပ္ပါးေကာင္ေတြလုိ ကုတ္ကပ္တြယ္ဖက္ေနတာ။ ဘုိင္အို စပီးယား စီမံကိန္းေတြ လကမာၻနဲ႕ မားစ္ ျဂိဳဟ္မွာ အေကာင္အထည္မေပၚလာတာေၾကာင္႔လည္း ပါသင္႔သေလာက္ေတာ႔ပါတာေပါ႔ေနာ္။ အခုေနစရာလည္း ဒီကမာၻၾကီးပဲရိွတယ္။ သူ႕ကိုၾကည္႕ေတာ႔လည္း အေျခအေနမေကာင္းဘူး။
သဘာ၀တရားက သိပ္ထူးဆန္းတယ္။ တကၠသိုလ္ျပီးေတာ႔ အားေနတာနဲ႕ TOEFL သင္တန္းကို တစ္ႏွစ္ေလာက္သြားတက္ေတာ႔ အဲဒီမွာ ေဆာင္းပါးအတိုေလးေတြဖတ္ရတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာေနတဲ႔ဂဏန္းေတြဟာ မ်က္စိမပါေတာ႔ဘူး။ အဆင္႔ဆင္႔ေျပာင္းသြားတာ။ ပါတဲ႔ မ်က္လံုးမျမင္ရာကေန ပါကို မပါေတာ႔တဲ႔အထိ၊ အနံ႕ခံျပီးသြားတဲ႔သတၱ၀ါေတြမွာလည္း အျမင္အာရံုခ်ိဳ႕တဲ႔သြားတယ္။ လင္းပိုင္းဆို အရင္က ကုန္းသတၱ၀ါ၊ သူ႕လက္ေတြသိမ္၀င္သြားျပီး ေရယက္လုိျဖစ္သြားတာ။ လိုအပ္ရင္ သဘာ၀ဟာ ေျပာင္းလဲပစ္တယ္လို႕ယူဆရတယ္။ အဲဒီေတာ႔ သိပ္ပူတဲ႔ကမာၻၾကီးျဖစ္လာရင္ ေမြးရာပါ အပူခံႏိုင္တဲ႔ အသားအေရနဲ႕လူေတြျဖစ္မလာဘူးေတာ႔လည္းေျပာလုိ႕မရဘူး။ ေရေႏြးထဲမွာ မေသဘဲ မ်ိဳးပြားႏိုင္တဲ႔ အေကာင္ေတြလည္းရိွတယ္။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာမရွိသေလာက္ျဖစ္ေနျပီ။ အဲဒိလုိေတြးျပီး တစ္ခ်ိဳ႕လည္း မထိန္းသိမ္းနဲ႕ ပ်က္ခ်ိန္တန္ပ်က္မွာပဲ။ ပ်က္ရင္လည္း တစ္နည္းနည္းနဲ႕ေတာ႔ အိုေကသြားမွာပါ ဆိုျပီးေတြးၾကတာလည္းရိွတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဆိုတာ သူတုိ႕အတြက္ေတာ႔ ေၾကာင္ကို ေရေႏြးနဲ႕ခ်ိဳးေပးျခင္းနဲ႕တူတယ္။
လူဆိုတာ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ေနရတယ္။ လက္ဆင္႔ကမ္းရတယ္။ ကိုတာလည္း ဒါကိုေျပာသြားတယ္။ ဆရာေအာင္သင္း ဘာသာျပန္တဲ႔ ရသစာ အတိုေလးတစ္ခုမွာ တံတားေဆာက္ေနတဲ႔ အဘိုးအိုက ဆံပင္နီနဲ႕ ကေလးငယ္ေလး ျဖတ္သန္းသြားလုိ႕ရေအာင္ တံတားေဆာက္တယ္ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ထားတာကိုလည္းမွတ္မိတယ္။ ျမန္မာစာ ဖတ္စာအုပ္က သရက္ပင္စိုက္တဲ႔ အဘိုးအိုကလည္း ဒီသေဘာပဲ။ ဘုရားေလာင္းေက်းမင္းကလည္း ငယ္ရြယ္တဲ႔ကေလးေတြကို ေကြ်းျမီသစ္ခ်တဲ႔ဥပမာနဲ႕ေျပာတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ကမာၻၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႕ေသရင္ က်န္တဲ႔လူေတြ မရိွေတာ႔မယ္႔ေနရာမဟုတ္ဘူး။ က်န္ခဲ႔မွာေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အမ်ိဳးေတြ၊ အေဆြေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါကို မင္းတို႕ျဖစ္သလို ေနရစ္ခဲ႔ၾက၊ ငါတုိ႕လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ျပီး I quit ဆိုျပီး လစ္သြားလုိ႕မရဘူး။
အဲဒါလို ဆက္စပ္ေနတာကို ျမင္ရင္ ကမာၻၾကီးကို ပိုျပီး စုတ္ပဲ႔ေအာင္ မလုပ္ရက္ေတာ႔ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ ကမာၻၾကီးကို ကယ္တင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားေနတာမဟုတ္ေသးဘူး။ ညင္ညင္သာသာသတ္ျဖတ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားေနတာပဲျဖစ္တယ္။
တစ္ေန႕တစ္ေန႕၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လွ်ပ္စစ္မီး ဘယ္ေလာက္သံုးလဲ။ air fresher ေတြ ဘယ္ေလာက္ျဖန္းလဲ၊ အဲကြန္း ဘယ္ေလာက္ဖြင္႔လဲ၊ ေရခဲေသတၱာဆိုတာ ပိတ္ထားလုိ႕မရဘူး။ ဒါေတြကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႕သိတယ္။ သိေလေလ တာ၀န္ရိွေလေလပဲ။ မသိတဲ႔လူက မသိလုိ႕ လုပ္သြားတာကို သိတဲ႔လူက အားက်လုိ႕မရဘူး။ သိတဲ႔ေန႕ကစျပီး ဒါေတြဟာ ကြ််န္ေတာ္တုိ႕သတိထားရမယ္႔တာ၀န္ေတြျဖစ္လာျပီ။ စင္ကာပူမွာ ရထားတုိးၾကိတ္စီးသူေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးသူေတြထက္ ကမာၻၾကီးကို ပိုခ်စ္တယ္လို႕ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ ကားစီးတာက ၾသစေၾတးလ် လို အေမရိကားလုိ ႏုိင္ငံက်ယ္ၾကီးေတြမွာဆုိရင္ေတာ႔ ဆင္ေျခေပးလုိ႕ေကာင္းတယ္။ စင္ကာပူမွာေတာ႔ Traffic jam နဲ႕ ERP ေတြကလည္း အေႏွးေမာင္းလမ္းလုိျဖစ္ေနျပီး၊ ႏိုင္ငံေလးကလည္း F1 ရွစ္မိနစ္စာေမာင္းရံုေလာက္က်ယ္တာဆိုေတာ႔၊ တကယ္တမ္း public transit ေတြေကာင္းရင္ ဘယ္သူမဆို Green Transport ေတြအားကုိးႏုိင္တာေပါ႔။ အခုေတာ႔ အသံုးမက်တဲ႔ရံုးေတြက flexible working hours ကိုမက်င္႔သံုးလို႕ ရထားေတြပိုပိုပိတ္လာတာ၊ ပိုပိုၾကပ္လာတာေတြျဖစ္တယ္။ ကေလးေမြးဖုိ႕ရည္ရြယ္ထားတဲ႔သူေတြကလည္း ကားတစ္စီးမရိွရင္ တက္စီခနဲ႕မြဲမယ္ဆိုတာေတြျဖစ္လာတာလည္းပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနရဲ႕တြန္းပို႕မႈနဲ႕ကိုယ္ပို္င္ကား၀ယ္စီးၾကတဲ႔သူေတြလည္းရိွမယ္။ လွ်ပ္စစ္ကားနဲ႕ ေနေရာင္ျခည္သံုးကားေတြ၊ ဟိုက္ဒရိုဂ်င္နဲ႕ေမာင္းတဲ႔ကားေတြကလည္း လူေတြ ေပါေပါေလာေလာ၀ယ္လုိ႕ရတဲ႔ေစ်းကို ထုိးဆင္းမလာတာလည္းပါတယ္။ အားလံုးမွာတာ၀န္ရိွတယ္။
Bills စာရြက္ေတြကို မယူၾကေတာ႔တာလည္းေကာင္းတယ္။ Online ကေနပဲၾကည္႕လည္းရတာပဲ။ မလုိအပ္ဘဲ ေမးလ္ေတြ၊ documents ေတြကို print မထုတ္တာလည္းေကာင္းတာပဲ။ မီးေတြကိုလည္း အန္နာဂ်ီေဆးဗင္းေတြပဲထြန္းရင္၊ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ လွ်ပ္စစ္သံုးစြဲမႈပါက်လာႏုိင္တယ္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ဆုိရင္ ၾကီးၾကီး၀ယ္ျပီး တစ္ခါတည္းေလွ်ာ္တာေကာင္းတယ္။ အိမ္ထဲမွာေရာ အိမ္နားမွာပါ အပင္ေတြစိုက္ထားတာေကာင္းတယ္။ အသက္ရွဴ၀တယ္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ တပင္ေလာက္ရိွရင္ကို သိသာတယ္။ ျခင္မေအာင္းနုိင္တဲ႔ ေျခာက္ေသြ႕တဲ႔အပင္မ်ိဳးပဲစိုက္။ အခန္းထဲမွာ အသက္ရွဴလုိ႕ပိုေကာင္းလာမယ္။ စေနေန႕ shopping ထြက္ရင္ အိတ္ၾကီးၾကီးလြယ္သြား ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မယူနဲ႕။ အမႈိက္ပံုးကို အမ်ိဳးအစားခြဲျပီး ပစ္ဖုိ႕သံုးပံုးထားတဲ႔ေနရာမ်ိဳးမွာ အျမဲခြဲျပီးပစ္ေပးရင္ သူတုိ႕ကို ကူညီရာေရာက္တယ္။ Reduce Reuse Recycle ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားသင္႔တယ္။
ျမန္မာျပည္မွာရယ္ရတာတစ္ခုရိွတယ္။ တာရာမင္းေ၀စာအုပ္ေတြမွာ အျဖဴနဲ႕ထုတ္တာနဲ႕ စာရြက္အညံ႔နဲ႕(recycle paper ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။) ထုတ္တာမွာ အညံ႕နဲ႕ေရာင္းရင္ပိုေရာင္းေကာင္းတယ္။ စာရြက္အညံ႕နဲ႕ဆိုေတာ႔ ျမန္ျမန္ စုတ္ျပဲျပီး ပို၀ယ္ၾကတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဂ်ဴးစာအုပ္ဆုိလည္း ကြ်န္ေတာာ္ကိုယ္တုိင္ အရင္က စာရြက္ညစ္ညစ္ေလးေတြပဲၾကိဳက္တယ္။ အရသာမတူဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္း ျပန္ထုတ္တဲ႔စာအုပ္ေတြ စာရြက္သားကိုင္လိုက္ရတာနဲ႕ကို အရသာနည္းနည္းပ်က္တယ္။
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႕အမွားေတြအမ်ားၾကီးရိွခဲ႔ၾကမယ္။ အခုလက္က်န္သဘာ၀တရားကို ထိန္းထားဖုိ႕ကို ၾကိဳးစားသင္႔ျပီ။ ဧရာ၀တီကိစၥဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြကို တကယ္ပဲ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိ္မ္းတဲ႔ လူမ်ိဳးေတြျဖစ္ေစမွာလားဆိုတာကိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္သံသယရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ နားလည္တဲ႔အေၾကာင္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေလာက္ နားလည္ျပီးသားလူေတြကိုပဲေျပာေနၾကတာမ်ိဳးဆိုေတာ႔ အက်ိဳးမရိွတဲ႔စကားကို ဆိုေနသလိုလည္းျဖစ္ေနတယ္။ ဒီစာကို ဧရာ၀တီတစ္ေလွ်ာက္ ေက်းရြာေတြက ကေလးေတြဖတ္ဖို႕ ကြ်န္ေတာ္ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီကိစၥေတြေျပာတုိင္း ပညာမတတ္တာနဲ႕၊ သင္ယူဖုိ႕အခြင္႔အလမ္းနည္းတဲ႔ကိစၥေတြဘက္လွည္႕လွည္႕သြားတတ္လုိ႕၊ ဒါေတြကို မတို႕ထိေတာ႔ပါဘူး။
ခါေတာ္မီသမားေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးစတန္႕ေတြ သိပ္လုပ္ၾကလို႕ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဟာ ပညာတတ္ေတြ စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ဂလီဆန္စရာျဖစ္လာေနတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ အခုပို႕စ္နဲ႕ဆိုင္တာကေတာ႔ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ္႔ကမာၻကို ထိန္းသိမ္းဖုိ႕ တာ၀န္ကိုယ္ယူဖုိ႕ပါပဲ။ ေနာင္လာေနာင္သားေတြအတြက္ဆိုလို႕ အပ်ိဳၾကီး လူပ်ိဳၾကီးေတြက အျငိဳးနဲ႕ ဖ်က္ဆီးတာမ်ိဳးမလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ အဟက္။ ။
Regards,
Zephyr ပိုျပီးလတ္ဆတ္တဲ႔ေလကို ရွဴခ်င္တဲ႔သာမန္လူသားအစစ္တစ္ေယာက္။
Notes:
ငါးအာရံု ဘင္အစု၊ ခင္အမႈနဲ႕ေန႕ကုန္ ဆိုသလိုတစ္ေန႕တစ္ေန႕ဟာကုန္ေနတာပါပဲ။ လစာရရင္ေပ်ာ္တယ္ဆုိျပီး အခ်ိန္ေတြကုန္တာကို သတိမထားမိလုိက္ဘူး။ အလုပ္လုပ္တာ ေလးႏွစ္ေတာင္ျပည္႕လုပါေရာလား။ လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ႏွစ္လုပ္ရင္ သံုးႏွစ္ေလာက္ ထုိင္စားႏိုင္သင္႔တယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ဇိမ္က်မယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ဘဏ္ကေငြစာရင္းေတြၾကည္႕ရင္း ဂဏန္းေတြတစ္လွည္႕ ဗိုက္ကိုတစ္လွည္႕ စာအုပ္စင္ကိုတစ္လွည္႕ၾကည္႕မိတယ္။ စာအုပ္စင္နဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ကိုတစ္လွည္႕စီၾကည္႕ရင္း ရြတ္ေနမိတာက The enemy is us :).
Peace B with U.
