ရန္ကုန္သားနဲ႕ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္ျပန္သည္။
အိမ္ျပန္သြားတာ အသိေတြေပးဖုိ႕ ေခ်ာကလက္ ငါးပိႆာခန္႕ပါသြားတယ္။
အဝတ္အေဟာင္းေတြ လွဴဖုိ႕ တစ္ထုပ္သယ္သြားတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးဖုိ႕ အုိင္ဖုန္း ၅ အသစ္တစ္လံုးယူသြားတယ္။ အလကားေတာ႔မေပးႏိုင္ဘူး။ စင္ကာပူ ၅၀၀ ျပန္ေတာင္းလုိက္တယ္။ က်န္တာကိုေတာ႔ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ႔ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေပးရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတာ္ေတာ္ခင္ခဲ႔ဖူးတယ္။ အခုေတာ႔ သာမန္ပဲ။ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ျဖစ္ကုန္ျပီ။ အသက္ၾကီးလာေတာ႔ သူစိမ္းဆန္ကုန္ၾကျပီထင္တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ေတာင္ လြမ္းလုိ႕ တစ္ေယာက္အိမ္ တစ္ေယာက္သြားျပီး စကားသြားေျပာၾကတာနဲ႕၊ စုျပီး မုန္႕ထြက္စားၾကရတာနဲ႕၊ ခရီးစုသြားရတာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရိွခဲ႔ၾကတယ္။
မရီးေလာင္းအတြက္ေတာ႔ ပိုက္ဆံအိတ္အသစ္တစ္လံုးေပးမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ မရီးအစစ္ေတြအတြက္ေတာ႔ သူတုိ႕ညီမက အက္ဒီးဒတ္စ္ အိတ္ေတြဝယ္သြားတယ္။ ေယာက္ခမအတြက္ေတာ႔ သူ႕သမီးဝယ္တယ္။ ပါတိတ္ဝယ္တယ္ထင္တယ္။ နယ္က အမ်ိဳးေတြအတြက္လည္း က်ားဘမ္းပရုတ္ဆီ၊ Toblerone ေခ်ာကလက္၊ အစ္ကိုအရင္းအတြက္ေတာ႔ ေလဆိပ္က ေဆးလိပ္ဗူးနဲ႕ ေခ်ာကလက္ေကာင္းေကာင္းတစ္ထုပ္။ သူလည္း ဒီကို လုိက္လာမယ္ဆိုေတာ႔ ဘာမွ သယ္မသြားေတာ႔ဘူး။ တူေတြ၊တူမေတြအတြက္ကေတာ႔ ဟိုတစ္ခါ အဝတ္အစားေတြထည္႕ေပးလုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ေရဗူးေတြ၊ထမင္းဗူးေတြဝယ္သြားတယ္။
အဝတ္ေဟာင္းေတြကေတာ႔ စင္ကာပူမွာ ေပးစရာရွားတယ္ထင္တယ္။ အိမ္မွာ အလွဴလာလာခံတာကိုေတာ႔ ေပးျဖစ္တယ္။ တီရွပ္ေတြကိုေတာ႔ သံုးေလးလတစ္ခါ စြန္႕တယ္။ အဝတ္အစားနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ေၾကးမမ်ားဘူး။ ငယ္တုန္းက အေဖဝယ္ေပးတာဝတ္တယ္။ ၾကီးလာေတာ႔ အစ္ကိုဝယ္ေပးတာဝတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ မိန္းမဝယ္ေပးတာဝတ္တယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာ ဝယ္ဝတ္တာ ဆယ္ထည္မျပည္႕ေသးဘူးထင္တယ္။ သကၤန္းလွဴတဲ႔အက်ိဳးျဖစ္မယ္။ စီးပြားေရးမေကာင္းတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ ဝတ္စရာအသစ္ေတာ႔ အျမဲရိွတယ္။ စားစရာသာ သိပ္မလံုေလာက္ဖူးျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ဝတ္စရာကေတာ႔ အျမဲရိွတယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ႔ ခရစ္စမတ္ကာလဆိုရင္တစ္ႏွစ္လံုး အဝတ္ေဟာင္းေတြစုျပီး ႏြမ္းပါးတဲ႔သူေတြကို ေပးတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း စိန္႔ဗင္းဆင္႔ဒီေပါလ္အသင္းက ဒါေတြဆက္လုပ္ေနတယ္ထင္တယ္။ မသိေတာ႔ဘူး။ ဘာသာေရးေတြ၊ လူမႈေရးေတြနဲ႕ေဝးသြားျပီ။ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားတယ္။ ကူႏုိင္တာကူတယ္။ မကူႏိုင္တာကိုလည္း စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ အေရထူလာတဲ႔သေဘာရိွတယ္။ စိတ္ပုတ္လာတဲ႔သေဘာလည္းရိွတယ္။
ရန္ကုန္က ပစၥည္းအေဟာင္းေတြအားလံုးေပးပစ္ဖုိ႕ အစ္ကို႕ကိုမွာတယ္။ ေသခ်ာကိုမွာတယ္။ bro ေရ၊ အမ်ိဳးေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ႔သူ ဘယ္သူ႕ေပးေပး သိပ္ေကာင္းတယ္လုိ႕ေျပာလုိ္က္တယ္။ အမ်ိဳးဆိုတာေတြကိုေတာ႔ ေဝးေလေကာင္းေလပဲ ထင္တယ္။ အခုဆို အေမနဲ႕ အဘြားလည္းမရိွေတာ႔ဘူးဆိုေတာ႔ အေမ႔ဘက္က အမ်ိဳးေတြ ေမ႔လုိက္လုိ႕ရျပီ။ အေဖ႔ဘက္က အမ်ိဳးေတြကိုေတာ႔ အရင္ကတည္းက ရပ္ပစ္ရွစ္ပါးထဲထည္႕ထားတယ္။ ျပန္ေတာ႔ လက္ေဆာင္ဝယ္ပါလားဆိုျပီး မိန္းမကေျပာတယ္။ မဝယ္ပါဘူး၊ ဒီကိုလာတုန္းကလည္း သူတုိ႕ ဘာမွ ထည္႕ေပးလိုက္တာမွမဟုတ္တာလို႕ေတာင္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ အမ်ိဳးေတြကို ေထာက္ပံ႔မယ္႔အစားေတာ႔ ဆင္မ္ဆမ္ကာတြန္းထဲကလို ေဒၚလာတစ္ရာမီးရွိဳ႕ျပီး ေဆးျပင္းလိပ္ မီးညိွတာကမွ ပိုအရသာရိွဦးမယ္ထင္ေနမိေတာ႔တာပဲ။
သေထးေတြကိုလည္း ဘာမွမဝယ္ေပးဘူး။ ျပည္႕စံုျပီးသား။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ဝယ္သံုးႏုိင္တယ္။ အပိုေတြသြားေပးရင္ အပိုျဖစ္တာပဲအဖက္တင္တယ္။ ခရစ္စမတ္ကဒ္ေတြပို႕လုိက္တယ္။ ရေၾကာင္းေတာင္ သတင္းမပို႕ဘူး။ ရျပီလားဆိုေတာ႔မွ ရတယ္ေျပာတယ္။ ေလကိုေခြ်တာတဲ႔သေဘာျဖစ္မယ္။
အေဖကေတာ႔ လိမ္မာရွာတယ္။ ဘာပို႕ပို႕ သူ႕တစ္မ်ိဳးလံုး ပတ္ပတ္ၾကြားေနတယ္။ ဝယ္ပို႕လုိက္တဲ႔ပစၥည္းထက္ေတာင္ ဖုန္းဆက္ၾကြားတဲ႔စရိတ္က ပိုမ်ားေနမယ္ထင္တယ္။ လူၾကီးေတြ အသက္ၾကီးလာရင္ အီမိုခ်င္လာတယ္။ ဘာဝနာမ်ားမ်ားဖက္ဖုိ႕ေျပာရမယ္။ အေမဆံုးသြားတာ သူအခုအထိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္းစိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဆံုးသြားျပီဆိုတာကို ခဏခဏ ဝမ္းနည္းေနစရာမလိုဘူးထင္တယ္။ ဆံုးျပီ၊ တစ္ခါဝမ္းနည္းျပီးျပီ။ ေတာ္ျပီေပါ႔။ ခဏခဏ ဝမ္းနည္းေနေတာ႔ေရာ ေသသြားျပီးတဲ႔သူက သေဘာက်မယ္မထင္ဘူး။ အေမေရာ၊ အဘြားေရာ ကခ်င္အစစ္ေတြပဲ။ ကခ်င္အစစ္ေတြမွာ စိတ္ထားရွင္းတယ္။ အပိုလည္းမလုပ္ဘူး။ အပိုလည္း မပြားဘူး။ အဲဒါေကာင္းတယ္။ ခံစားခ်က္ေဟာင္းကို အနာေဖးခြာတဲ႔အလုပ္ကို အေမနဲ႕ အဘြားလည္း ၾကိဳက္မယ္မထင္ဘူး။ သူတုိ႕အတြက္ ရည္စူးျပီး ကုသိုလ္ေတြဆက္လုပ္တယ္။ အမွ်အတန္းေပးတယ္။ သူတုိ႕လွဴခ်င္တာေတြ ဆက္လွဴေပးတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို က်န္းမာေအာင္ေနတယ္။ ေပ်ာ္ေအာင္ထားတယ္။ အဲဒါကမွ ေသသူေတြရဲ႕ဆႏၵလုိ႕ထင္တယ္။ သို႕ေသာ္လည္း အေဖဆုိေတာ႔ ေျပာရင္ စကားမ်ားဖုိ႕ရိွတယ္။ အခ်ိဳးသိပ္မေျပတဲ႔သားဆီလည္း သူဖုန္းမဆက္ေတာ႔ဘူး။ ေခြ်းမဆီပဲဆက္တယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သားေတြမလိမ္မာတဲ႔အေၾကာင္း၊ ငယ္ငယ္က ေပေတတဲ႔အေၾကာင္းေတြ အတင္းတုပ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔အေဖလို႕ေတာင္ထင္ရတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ေခြ်းမေမြးေန႕ကို သတိမေပးဘဲထားလုိက္တယ္။ သူမွတ္ထားေပမယ္႔ အလုပ္ရွုပ္ေနေတာ႔ သတိမရဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ သတိမေပးတာကို သူေဒါပြေနတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္တယ္။ အားေဆးေတြပို႕ထားတာေတြ ေသာက္တယ္လုိ႕ေတာ႔ေျပာတယ္။ ေနကေတာ႔ မဟားတရားေကာင္းတယ္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာင္မဖ်ားဘူး။ မ်ိဳးရိုးကေတာ႔ ခ်ဴခ်ာတဲ႔မ်ိဳးရိုးဟုတ္ပံုမရဘူး။ သူ႕အေဖနဲ႕အေမလည္း ရွစ္ဆယ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္မွသြားတာဆိုေတာ႔ အသက္ရွည္မယ္႔သေဘာရိွတယ္။
အခုတေလာ က်ေနာ္လည္း သံေယာဇဥ္ကေတာ႔ နည္းတယ္။ ကိုယ္႔ကို္ယ္ကုိေတာ႔ပိုခ်စ္လာတယ္။ ညတုိင္း၊ ပ်ားရည္သံပုရာေသာက္တယ္။ အသက္ရွည္ေအာင္ ကံ၊စိတ္၊ဥတု၊ အဟာရ မွ်ေအာင္ေနတယ္။ တစ္ပါတ္ ႏွစ္ခါ ငါးစားတယ္။ အရြက္မ်ားမ်ားစားတယ္။ ပဲပင္ေပါက္ တစ္ပတ္ႏွစ္ခါစားတယ္။ အနီေရာင္အသားေတြကို တစ္လ ႏွစ္ခါေလာက္စားတယ္။ အျပဳတ္၊အသုတ္ေတြဘက္ကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ၾကိဳးစားတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ကို ရွစ္နာရီနဲ႕အထက္မွာ အျမဲရိွေနေအာင္ထားတယ္။ ဆီး၊ဝမ္းမွန္ဖုိ႕ ဂရုစိုက္တယ္။ BMI ကိုလည္း ထိန္းထားတယ္။ အခုအထိေတာ႔ အားလံုးအိုေကတယ္။ ေနမေကာင္းတာလည္းမရိွသေလာက္ပဲ။ ရာသီဥတုေျပာင္းရင္ ပိုသတိထားျပီးေနတယ္။ ေျခေထာက္မေအးေအာင္ အိမ္ေနရင္းလည္း ဖိနပ္စီးတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အခ်စ္ဆံုးဆိုတဲ႔ တရားကို မၾကာမၾကာနာတယ္။ မိန္းမကေတာ႔ အဲဒီတရားမနာရင္လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အခ်စ္ဆံုးဆိုတာ သိပ္သိသာပါတယ္လို႕ေျပာတယ္။
မရီးအၾကီးေရာ၊ မရီးအငယ္ပါ ေနပူေတာ္ေရာက္ေနေတာ႔ ဟင္းကို မိန္းမခ်က္ရဖုိ႕ရိွတယ္။ ေနပူေတာ္လိုက္သြားျပီး မရီးအၾကီးကို ဟင္းခ်က္ခိုင္းရင္ ေကာင္းမယ္စိတ္ကူးေနတယ္။ မရီးအငယ္ကေတာ႔ ေဆးရံုတက္ျပီး အၾကိတ္ခြဲမယ္ေျပာတယ္။ အဲဒါလည္း ေတြ႕ဆံု အားေပးစကားေျပာရဦးမယ္။ မိန္းမဘက္က အမ်ိဳးေတြကိုေတာ႔ ခ်ီးျမွင္႔တဲ႔သေဘာအေနနဲ႕ ခရီးသြားတုန္း တစ္ရက္တစ္ေလ ဝင္ေတြ႕မယ္။ ေမာ္လျမိဳင္ကအမ်ိဳးေတြဆီလည္းဝင္မယ္။ အညာက အမ်ိဳးေတြဆီလည္းသြားမယ္။
အဆင္ေျပသလိုပဲေနမယ္။ အဆင္ေျပသလိုေလးသြားမယ္။ အဆင္ေျပမယ္ထင္တဲ႔သူေတြနဲ႕ပဲေတြ႕မယ္။ အဆင္မေျပဘူး၊ မအားဘူးဆိုတဲ႔သူေတြဆီ ေျခဦးေတာင္မသမ္းဘူး။ အားတဲ႔သူေတြဆီပဲသြားမယ္။ စားမယ္။ေသာက္မယ္။ ေပ်ာ္မယ္၊ ပါးမယ္။ အပင္ဝယ္မယ္။ ေရႊြသကၤန္းကပ္မယ္။ သံဃာ႔ေဆးရံုကို နည္းနည္းလွဴမယ္။ ရန္ကင္းစင္န္တာက Game City မွာ အမွတ္တရခဏေလာက္သြားေဆာ႔မယ္။ ျမကြ်န္းသာကိုလည္း ခဏေလာက္သြားမယ္။ ဆရာမျဖစ္ေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း မုန္႕လိုက္ေကြ်းခိုင္းရမယ္။ ၁၂လံုးတန္းက က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ခင္တဲ႔ ဝက္သားတုတ္ထုိးသည္ၾကီး ဆိုင္ပိတ္သြားတာ ေသခ်ာေအာင္ တစ္ခါထပ္သြားၾကည္႕မယ္။ တိုနီထြန္းထြန္းမွာ မိန္းမရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေပါင္းတင္ေပးရမယ္။ စင္ကာပူကိုဝယ္ဝယ္လာျပီး လႊင္႔လႊင္႔ပစ္ဖုိ႕ ေဆးကလည္း တစ္ႏွစ္တစ္ခါဝယ္ရဦးမယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ႔ ေနေကာင္းေနေတာ႔ ဘာေဆးမွမေသာက္ရေတာ႔ဘူး။ ဗုိက္ေတာင္မေအာင္႔တာၾကာျပီ။ ေခါင္းလည္းမကိုက္။
ရန္ကင္းေၾကးအိုးမွာစားမယ္။ ဖီးလ္မွာစားမယ္။ လမ္းေဘးဆုိင္ေတြမွာ နည္းနည္းေလာက္စားမယ္။ ဒါမွ ေနာက္အျပီးျပန္သြားလည္း လမ္းေဘးစာေတြ ေကာင္းေကာင္းစားႏုိင္မွာ။ လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ေန႕ သံုးခြက္ေသာက္မယ္။ ပန္းဆိုးတန္းမွာ ၾကံရည္ေသာက္မယ္။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရားမွာ အေပါ႔သြားမယ္။ ငယ္တုန္းကလုပ္ခဲ႔တာေတြကို ေနာက္တစ္ေက်ာ႔ျပန္လုပ္ၾကည္႕ရမယ္။ စိန္႕ေမရီမွာ ေရဝင္ေသာက္မယ္။ အင္တာနက္မသံုးဘူး။ လက္ပ္ေတာ႔လည္းသယ္မသြားဘူး။ ဓာတ္ပံုလည္းမရိုက္ဘူး။ ဖုန္းလည္းမေျပာဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္တစ္ေလဖတ္မယ္။ ရန္ကုန္က လက္က်န္ အုပ္သံုးရာေလာက္ကို လက္ေဂ႔ခ်္ႏွစ္ခုနဲ႕သယ္မယ္။ ပိုတဲ႔ကီလိုေတြကို ျမန္မာေငြနဲ႕ေျဖရွင္းၾကည္႔ရမယ္။
က်ိုက္ထီးရိုးမွာ ယုန္သားစားမယ္။ အဲဒီယုန္ကေသျပီးသားဆိုေတာ႔ ပံ႔သကူျဖစ္တယ္။ ရင္ျပင္ေတာ္မွာ ပက္လက္လွန္အိပ္ျပီး ၾကယ္ေတြၾကည္႕မယ္။ ေအာင္ေျမကို နင္းမိေအာင္ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ပတ္ေလွ်ာက္ၾကည္႕ရမယ္။
ေရႊတိဂံုကုိ မနက္တစ္ေခါက္ ညတစ္ေခါက္သြားျပီး ဖေယာင္းတုိင္ေလးဘာေလးထြန္းရမယ္။ ေက်းဇူးရွင္ေပါင္မုခ္ခဆီလည္းသြားရမယ္။ အိမ္ခန္းဝယ္ဖုိ႕သြားၾကည္႕ရမယ္။ ေျမကြက္ေစ်းေမးရမယ္။ ဘယ္ဘက္ေတြ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ စနည္းနာရမယ္။ ကေလးေမြးရင္ ဘယ္သူလာထိန္းမလဲဆိုတာလည္း အစ္တန္အစ္ရမယ္။ မိန္းမရဲ႕အသိ ေဗဒင္ဆရာၾကီးဆီသြားျပီ ျပန္လာတဲ႔အခါ ေဟာတတ္ဖုိ႕ သံုးလျပတ္သင္ေပးဖုိ႕ အပူကပ္ရမယ္။
ဝက္သားနဲ႕ၾကာဆံေၾကာ္စားရမယ္။ မုန္႕ဟင္းခါးမ်ားမ်ားစားရမယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ေတြဘက္ကိုေလွ်ာက္ျပီး တစ္အုပ္မွမဝယ္ႏုိင္လုိ႕ျပန္လာခဲ႔ရဦးမယ္။ နက္ရွင္းနယ္ စီဒီကိုသြားျပီး တုိက္ပင္က်ဴတာတစ္ခ်ပ္ဝယ္ရမယ္။
ေရလည္အၾကည္ ဆိုျပီး ဗလူေရးကို ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ထားတဲ႔ ဇာတ္ကားေတြဝယ္ရမယ္။ ျပီးရင္လည္းၾကည္႕ျဖစ္တာေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ေနာင္လာေနာက္သားေတြျပဖုိ႕လုိ႕ေျပာရေအာင္လည္း ကေလးေတြ ဘာေတြမရိွဘူး။ စီမံကိန္းလည္း မရိွဘူး။ ဟိုကုိယ္ေတာ္ၾကီးေတာင္ ရာဟုလာ ဆုိျပီး သားသမီးကို နာမည္ဆိုးဆိုးေပးျပီး ေတာထြက္သြားလုိ႕ စိတ္ခ်မ္းသာရာရတယ္လို႕ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေတြးဝင္တယ္။ မဟုတ္ရင္လည္း ကေလးထိန္းေနတဲ႔ စၾကဝေတးမင္းေလာက္နဲ႕ပြဲသိမ္းသြားဖုိ႕ရိွတယ္။
အန္ကယ္ျငိမ္းစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ဝယ္မယ္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈအေၾကာင္း ဘယ္သူေတြ ဘာေတြေရးသလဲသြားၾကည္႕ရမယ္။ စာေပေလာကကို ခဏေလာက္သြားမယ္။ ျပီးရင္ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ လက္ညွစ္မုန္႕တီသြားစားမယ္။ ပုစြန္ကြက္ေၾကာ္ကလည္းသိပ္မေကာင္းေတာ႔ဘူး။ ပဲျပားအစာသြပ္နည္းနည္းေလာက္စားမယ္။ ၾကံရည္ရရင္ ၾကံရည္နည္းနည္းေလာက္ေသာက္မယ္။ စစ္တုရင္သမားေတြနဲ႕ေတြ႕ရင္ တစ္ပြဲေလာက္ အျမန္ထိုးမယ္။ ေအာ္ေကြ႕ၾကည္စားမယ္။
အေၾကာ္စံုစားမယ္။ အခ်ဥ္ရည္မစားဘူး။ ေရမုန္႕စားမယ္။ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္စားမယ္။ မုန္႕လင္မယားတစ္ေယာက္တည္း အခု ၂၀ ေလာက္စားမယ္။ ဝက္သားတုတ္ထုိးေတာ႔မစားဘူး။ ဒံေပါက္မစားဘူး။ ေထာပတ္ထမင္းမစားဘူး။ ၾကာဆံခ်က္ တစ္ပြဲေလာက္ကို အခ်ဥ္မ်ားမ်ားနဲ႕စားရမယ္။
ေရွ႕သြားတစ္ေခ်ာင္းႏႈတ္ရမယ္။ ႏွစ္ထပ္ေပါက္ေနတာကို အႏွစ္သံုးဆယ္ သည္းခံခဲ႔ျပီးျပီ။ အခုေတာ႔ ႏႈတ္လုိက္ေတာ႔မယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ အလကားေန ေလးေနတယ္ထင္လာျပီ။ အေဝးမႈန္ေနတာၾကာျပီ။ မ်က္မွန္ျပန္တပ္ေတာ႔မယ္။ ေရႊဘံုသာလမ္းက အသိဆိုင္မွာလုပ္မယ္။ ေစ်းေပါေပါနဲ႕။
စိန္ေရာင္းတဲ႔ဆုိင္သြားျပီး GIA ေတြရိွလားေမးမယ္။ ရိွရင္ သိမ္းထားလိုက္ပါလို႕ေျပာမယ္။ ဝယ္ေတာ႔မဝယ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ထီေပါက္တဲ႔အခါ မိန္းမကို ဝယ္ေပးရင္ေကာင္းမလား လာၾကည္႕တာပါလုိ႕ေျပာရမယ္။
သတင္းစာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ဖတ္ၾကည္႕ရမယ္။ တီဗြီ လုံုးလံုးမၾကည္႕ဘူး။ မိန္းမအလစ္မွာ လိုခ်င္တာေတြဝယ္ရမယ္။ ေရစက္ကရားတစ္ခုလည္းဝယ္ရမယ္။ ေရႊတိဂံုမွာေရာင္းတယ္။ ဖုန္းလည္းမေျပာဘူး။ ကိုင္လည္းမကိုင္ဘူး။ ေျပာလည္းမေျပာဘူး။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေရာ၊ အနယ္ေလာ႔ခ္ကိုပါ ဆန္႕က်င္ျပီး သဘာဝက်က်ေနရမယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္လည္း မသံုးေတာ႔ဘူးလုိ႕စိတ္ကူးတယ္။ အခုလည္း ထြက္စို႕ေခၚထားတယ္။ ျပန္လည္း မလာျဖစ္ဖုိ႕မ်ားသြားျပီ။ Blog လည္း ေပ်ာ္သေလာက္ေရးျပီးျပီ။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရွာရမယ္႔ အရြယ္ေရာက္ျပီ။
နာေရးကူညီမႈအသင္းကိုလည္း နည္းနည္းလွဴရမယ္။ သူတို႕ခမ်ာဆြယ္တာထိုးတတ္တာမဟုတ္ဘူး။
က်န္တာေတြကိုေတာ႔ မီးစင္ၾကည္႕ကရမွာပဲ။ အဲဒါကို အင္းဂလစ္ခ်္လို fire stage look dance ရမွာပဲလို႕ျပန္ရင္ ဘဝသစ္ ဦးေအာင္ေက်ာ္ခမ်ာ ရင္ထုမနာေတာ္တဲ႔ တပည္႕ေကာင္းကို အခ်စ္ပိုေတာ႔မွာပဲ။
ေတာ္ေသးျပီ။
Regards,
Z
Notes
ရန္ကုန္သားျဖစ္ရတာကို က်ေနာ္ ေသမတတ္ ဂုဏ္ယူမိတယ္။
Peace B with U.
