ခရမ္းႏုေရာင္ စာတမ္း။
ဒီစာတမ္းကို မေန႕ညကပဲ တင္သြင္းဖတ္ၾကားျဖစ္ခဲ႔တယ္။ တိမ္ေတြနဲ႕ မ်ဥ္းသားထားတဲ႔ စာအုပ္ကုိဖြင္႔ ... ဘဝကို စာလံုးေပါင္းျပီး ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ပစ္လုိက္တယ္။ မနက္ျဖန္ရာသီဥတုကုိ ေမ႔ထားျပီး အိပ္တန္းျပန္ေနတဲ႔ငွက္လိုလို၊ အခန္႕မသင္႔ရင္ ေရႊတိဂံုတက္နားမယ္႔ လင္းတလိုလုိ ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္ၾကားပစ္လုိက္တယ္။ ကိုယ္႔ေသတမ္းစာ ကိုယ္ေရးထားျပီးတဲ႔လူလိုလို၊ ရွံဳးနိမ္႔မႈၾကီးတစ္ခုခု ေအာင္ျမင္ျပီးစီးသလိုလိုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ပစ္လုိက္တယ္။ မ်က္ရည္စက္လက္ ကီးဘုတ္ကီးေတြေပၚ လက္ေခ်ာင္းေတြ ေျပးလႊားသြား၊ ေသြးေတြကလည္းျဖဴေရာ္ေရာ္ေျပာင္းလဲ၊ ဓားသြားနဲ႕လည္ပင္း နီးလာေလ၊ လူဟာ သတၱိရိွလာေလေလ ျဖစ္ေလ႔ရိွသလား မသိဘူး။
ဘဝမွာ တန္ဖိုးအထားဆံုး အရာတစ္ခုကို ဖဲ႔ခ်လိုက္ဖုိ႕ ဘယ္တုန္းက မလြယ္ကူခဲ႔ပါဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ မလြယ္ကူခဲ႔သလို၊ ဘယ္ေတာ႔မွလည္း မျဖစ္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။ ဒါဟာ အခန္းတစ္ရဲ႕ေခါင္းစဥ္ေပါ႔။ လက္ခံုနဲ႕ မ်က္ရည္သုတ္ျပီး တုိင္ကို ေခါင္းနဲ႕ေဆာင္႔ျပီးတိုင္း အသိတရား နည္းနည္းျပန္ရလာေလ႔ရိွတဲ႔ လူ႕ေလာကမွာ အမွားေတြနဲ႕ ေလ႔က်င္႔ခန္းမလုပ္သင္႔ဘူး။ အထူးသျဖင္႔ တန္ဖိုးေတြနဲ႕ ေလာင္းေၾကးမထပ္သင္႔ဘူး။ တန္ဖိုးထားတာကို အလကားထင္ေနရင္ေတာ႔ အဲဒီတန္ဖုိးက ခင္ဗ်ားဆီက စြန္႕ခြာသြားမွာပဲ။ လူဟာ ကိုယ္နဲ႕ထုိက္တန္သေလာက္ပဲရမယ္။ ပိုလိုခ်င္တဲ႔သူဟာ ဆံုးရွံဳးရတာပဲ။ အဲဒီအတြက္ ဝမ္းနည္းေနစရာမလုိဘူးမဟုတ္လား။ နာက်င္သည္႕တုိင္ေအာင္ ဝမ္းမနည္းတတ္ဘူး။ ဒါကိုပဲ သင္ခန္းစာတစ္ခုလုိ သင္ယူရမွာပဲ။ တစ္ခုခုကို စြန္႕လႊတ္ဖုိ႕ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး။ တစ္ခုခုကို စိတ္ထဲကထုတ္ဖုိ႕ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး။ အခ်ိန္ဟာ စေတာ႔ခ္ရွယ္ရာမွာေတာ႔ အေကာင္းဆံုးမိတ္ေဆြပဲ၊ ခင္ဗ်ားဟာ မွန္တဲ႔ရွယ္ရာဝယ္ထားမိရင္ေပါ႔ေလ။ နာရီတုိင္းကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို သတ္ေနတာလည္း အခ်ိန္ေတြပဲမဟုတ္လား။ ျငီးေငြ႕ဖြယ္ အမွန္တရားထဲမွာ ဟင္းလင္းျပင္ေမ်ာလြင္႔မႈဟာ ဘာသာစကားအသစ္ပဲ။ တစ္ေယာက္တည္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမာနနဲ႕ အၾကာၾကီးရွင္သန္ခဲ႔ဖူးျပီပဲ။ ဒါကို ကာယဝိေဝက လုိ႕ေခၚတယ္။ တစ္စိတ္ထဲထားတာကိုေတာ႔ စိတၱဝိေဝကလို႕ေခၚတယ္။ ကာယဝိေဝကနဲ႕ စိတၱဝိေဝကလမ္းကေန ေလွ်ာက္သြားလုိက္ရင္ ဥပဓိဝိေဝကကို ေရာက္တာပဲ။ ဥပဓိဝိေဝကကို နိဗၺာန္လုိ႕လည္းေခၚၾကတယ္မဟုတ္လား။ ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္တဲ႔သူဟာ တစ္ေယာက္တည္းေနမွျဖစ္မယ္။ လူမ်ားေတြကို ဒုကၡေပးခဲ႔ျပီး တစ္ေယာက္တည္းလစ္သြားတာမ်ိဳးၾကေတာ႔လည္း မဟုတ္ေသးဘူးထင္မိတယ္။
အခ်ိန္ကာလ၏ မတည္ျမဲျခင္း
ဒီဒုတိယအခန္းမွေတာ႔ ရွည္လ်ားတဲ႔ လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုအေၾကာင္းေရးတာကိုဖတ္လုိက္တယ္။ လမ္းက်ဥ္းေလးမွာအလွတရားႏွစ္ခုရိွတယ္။
- တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္သြားရမယ္။
- ေနာက္ျပန္လွည္႕လုိ႕မရဘူး။
အခန္းသံုး စစ္ပြဲမ်ား။
စစ္ပြဲမွာ ႏိုင္တဲ႔သူေရာ၊ရွံဳးတဲ႔သူပါ ဒဏ္ရာရၾကတယ္။ ေသြးထြက္တဲ႔ ဒဏ္ရာနဲ႕ ေသြးမဲ႔ဒဏ္ရာ၊ ဘယ္ဒဏ္ရာက ဘယ္အခ်ိန္အထိ ဆက္နာေနမလဲ မသိႏုိင္ဘူး။ စစ္ပြဲဟာ မျဖစ္ခင္မွာ မသိသာေပမယ္႔ ျဖစ္သြားရင္ ရပ္လုိ႕မရေတာ႔ဘူး။ ေသျခင္းတရားဟာ က်ည္ကဒ္အသစ္ေတြကိုျဖည္႕ျဖည္႕သြားေနတယ္။ ဒဏ္ရာအနာတရနဲ႕နာက်ည္းမႈဟာ ေသနတ္ေမာင္းကို အေသဖိဆြဲထားလုိက္တယ္။ က်ည္ကုန္သြားလည္း စစ္ပြဲမျပီးဘူး။ အသက္ကုန္သြားလည္း စစ္ပြဲမျပီးဘူး။ စစ္ပြဲဟာ ဘယ္ေတာ႔မွမျပီးဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈျမင္႔မားလာေလ၊ မီးေတာက္ေတြရဲ႕ ပမာဏဟာ ထြားက်ိဳင္းျမင္႔မားလာေလပါပဲ။ စစ္ပြဲမွာ မ်က္ရည္၊ေသြးစက္နဲ႕ အသက္ေတြဟာ ဘာမွ အသံုးမက်ဘူး။ စစ္ပြဲမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဟာ ဖိနပ္ေအာက္က ရြံ႕ေစးေလာက္မွ ဂရုျပဳမိစရာမျဖစ္ဘူး။ မိသားစုေတြကြဲကြာသြားတယ္။ ခ်စ္တဲ႔သူေတြ ဘဝျခားသြားတယ္။ စစ္ပြဲမွာ ႏိုင္သြားတာ အမုန္းတရားပဲရိွတယ္။ အမုန္းတရားက ေအာင္ပြဲရသြားတယ္။ ေသြးေၾကြးက အလံကိုလႊင္႔လုိက္တယ္။ ေသြးစြန္းလက္ေတြမွာ စံပယ္ရနံ႕မရႏိုင္ဘူး။ စစ္ပြဲႏွစ္မ်ိဳးရိွတယ္။ တစ္ခုက အျပင္ဘက္မွာ၊ တစ္ခုက စိတ္အတြင္းမွာ။ စစ္ပြဲႏွစ္ခုဟာ တစ္ေနရာမွာေပါင္းဆံုတယ္။ စစ္ထြက္သြားသူေတြဟာ ျပန္မလာၾကေတာ႔ဘူး။ ျပန္လာတဲ႔သူေတြမွာ ဝိဉာဥ္ပါမလာေတာ႔ဘူး။ စိတ္ဒဏ္ရာသက္သက္နဲ႕ ဝင္သက္ကိုရွဴတယ္။ ထြက္သက္ကို ျပန္မထုတ္ေတာ႔ဘူး ............။ တစ္သက္လံုး သယ္ေဆာင္သြားတယ္။
ကြက္လပ္မ်ားအေၾကာင္း
အခန္းေလးကေန ခုနစ္အထိက ကြက္လပ္ေတြအေၾကာင္းေပါ႔။ ရွဳပ္ေထြးလွပစြာတည္ရိွေနတဲ႔ ကြက္လပ္ေတြ။ ညသန္းေခါင္မွာ ခင္ဗ်ားကို လႈပ္ႏႈိးျပီး ျပန္အိပ္မရေအာင္လုပ္မယ္႔ ကြက္လပ္ေတြ။ အျပင္မွာ ဟန္ေဆာင္ထားလုိ႕ရခ်င္ရမယ္။ ကြက္လပ္ေတြကေတာ႔ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ားထက္သိတယ္။ ကြက္လပ္ငယ္တစ္ခုစီရဲ႕ ပကတိျဖစ္တည္မႈတရားဟာ ပ်က္သုဥ္းမသြားႏုိင္ဘူး။ ကြက္လပ္တစ္ခုဆီမွာ ဟာမိုနီရိွတယ္။ ကြက္လပ္ေလးတစ္ခုဆံုးသြားတိုင္း ဟာမုိနစ္သံပါးပါးေလး ရိွေနတတ္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ မ်က္ရည္၊ေသာက၊ ဥပါယာသ အစဥ္အလိုက္ပဲ။ ကြက္လပ္ေတြကို ခင္ဗ်ား စုသိမ္းထားလုိ႕ရခ်င္ရမယ္၊ ကြက္လပ္္ေတြကို စြန္႕ပစ္လုိ႕မရဘူး။ တစ္ေနရာမွာ အသာေလးခ်ထားခဲ႔လို႕မရဘူး။ ကြက္လပ္ဟာ အရိပ္တစ္ခုလုိလိုက္ေနတယ္။ အျခား အရိပ္တစ္ခုခုေအာက္မွာ အရိပ္ ခဏေပ်ာက္ေနသလို ျဖစ္တတ္ေပမယ္႔၊ ကြက္လပ္ဟာ ကပ္ရက္သား အျမဲလုိက္ေနတယ္။ မျမင္ရေပမယ္႔ သိေနရလိမ္႔မယ္။ ကြက္လပ္ေတြမွာ ေဖာ္ျမဴလာမရိွဘူး။ ကြက္လပ္ေတြမွာ အခ်ိန္ကာလမရိွဘူး။ ကြက္လပ္ေတြဟာ မ်က္ရည္က်ရာေဆးစက္ထင္တဲ႔ ပန္းခ်ီကားနဲ႕တူတယ္။ ခင္ဗ်ားသတိထားသည္ျဖစ္သည္ ေမ႔ထားသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္တံခါးကို ကြက္လပ္က ေခါက္မွာပဲ။ ခင္ဗ်ားအိပ္ေနသည္႕တုိင္ေအာင္ သူက ႏႈိးျပီး စကားေျပာမွာပဲ။ သူ႕ကိုမုန္းသည္႕တုိင္ေအာင္ ကြက္လပ္ကေတာ႔ အသာတၾကည္ ေကြ႕ျပန္သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားဘဝရဲ႕ အၾကီးဆံုးျပႆနာဟာ ကြက္လပ္ေတြကို ဘယ္လုိေျဖရွင္းမလဲဆိုတာပဲ။ ေသေသသပ္သပ္ကြက္လပ္ေတြဟာ စိတၱာႏုပႆနာအထိ လုိက္လံေမ်ာပါေနတယ္။ ဓမၼာႏုပႆနာရဲ႕ ခ်ံဳငံုရွဳျမင္ျခင္းမွာလည္း ကြက္လပ္ေတြတည္ရိွတယ္။ ကြက္လပ္ေတြဟာ စားက်က္ျမက္ခင္းထဲ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနတဲ႔ ျမင္းျဖဴတစ္ေကာင္နဲ႕တူတဲ႔အခါတူတယ္။ သူ႕ျဖစ္တည္မႈကို သူေမ႔ထားတဲ႔ အရူးတစ္ေယာက္နဲ႕လည္းတူတယ္။ ကြက္လပ္မွာ ထူးျခားသိသာတဲ႔ ဝိေသသကေတာ႔ ေမ႔မရျခင္းနဲ႕၊ ေဖ်ာက္မရျခင္းျဖစ္တယ္။ ကြက္လပ္မပါတဲ႔ ဘဝမရိွသလို၊ ကြက္လပ္နဲ႕ကင္းပျပီး အသက္ရွဴတဲ႔ သတၱဝါလည္းမရိွဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကြက္လပ္ေတြက ခရမ္းႏု၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကြက္လပ္ေတြက ခရမ္းျပာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကြက္လပ္ေတြက ပန္းရင္႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကြက္လပ္ေတြကေတာ႔ အနီရင္႔။ ညတုိင္း ကြက္လပ္က သူ႕ရဲ႕ အစိမ္းေရာင္လက္နဲ႕ ခင္ဗ်ားကို တို႕ျပီး ႏိႈးေနရင္ ခက္တာေပါ႔။ ကြက္လပ္မွာ ေလာကြတ္မရိွဘူး။ ကြက္လပ္မွာ ျပႆနာမရိွဘူး။ ကြက္လပ္ဟာ ဆုပ္ကိုင္ျပႏုိင္ေအာင္ျဒပ္ထုရိွတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ကြက္လပ္ဟာ စိတ္နဲ႕သိရံုေလးလင္းေနတဲ႔ ဖ်ဖ်ဝါးဝါး အလင္းနဲ႕ တူသလိုရိွတယ္။ ကြက္လပ္ေတြ ဆက္စပ္မိသြားတဲ႔ေန႕ဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ေတာ႔ အႏၱရာယ္ရနံ႕ရတဲ႔ေန႕ပဲ။ ကြက္လပ္ေတြက ထင္တာထက္ စြမ္းအားျပင္းျပီး၊ ခင္ဗ်ားဘဝရဲ႕ ေသရာပါ အမွတ္တရေတြကို ထုိးႏွက္တုိက္ခိုက္လိမ္႔မယ္။
အခန္း(၈)၊ တစ္ခါသံုးဓားမ်ား။
ဓားေတြနဲ႕ကင္းျပီး လူ႕သမုိင္းဟာ တိုးတက္လာဖုိ႕မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေက်ာက္လက္နက္ေတြကို ရွေအာင္၊ထက္ေအာင္၊ ျမိေနေအာင္ေသြးရာကေန ဓားေတြဟာ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုရိွလာခဲ႔ၾကတာပဲ။ ပထမပိုင္းမွာ ဓားေတြဟာ ရန္သူအတြက္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဓားေတြဟာ မိတ္ေဆြအတြက္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဓားဟာ ကိုယ္႔အသက္အတြက္ျဖစ္လာတတ္ေသးတယ္။ ဓားတစ္လက္ရဲ႕ရာဇဝင္မွာေတာ႔ ေသြးစက္ျပီးရင္ အသက္ပဲလိုအပ္တယ္။ ဝင္ေလနဲ႕ထြက္ေလၾကားျဖစ္ျဖစ္၊ ထြက္ေလနဲ႕ဝင္ေလၾကားျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခ်က္တည္း တိကနဲ႕ျဖတ္ခ်လုိက္ရတယ္။ ရန္သူ႕ေခါင္းကို သက္မဲ႔လုိ႕သေဘာထားတတ္ေအာင္ ေသြးေအးရက္စက္ ဓားတစ္လက္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေလ႔က်င္႔ပ်ိဳးေထာင္ၾကရေသးတယ္။ ဓားကို အရင္ဦးေအာင္ ထုတ္တဲ႔ ဆာမူရိုင္းဟာ က်ဆံုးရတာပဲ။ ဓားဟာ သန္လ်က္ျဖစ္သြားတဲ႔ေန႕မွာ ေခတ္ပ်က္တာပဲ။ ဓားကို အလွထားတဲ႔အခါ ဓားရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာပြန္းပဲ႔ရတာပဲ။ ဓားမွာ ေၾကးေညွာ္မရိွရဘူး။ တံုးအမေနရဘူး။ အသင္႔ျဖစ္ေနရမယ္။ ဓားဟာ လိုအပ္ရင္ ျဖတ္ခနဲ႕ဆြဲထုတ္၊ ျဖတ္ခနဲ ခုတ္ႏိုင္တဲ႔ အသင္႔အေနအထားရိွရမယ္။ ဓားက ေသြးမဆာရဘူး။ ဓားမွာ ခံစားခ်က္မရိွအပ္ဘူး။ ဓားမွာ ဥေပကၡာတရားနဲ႕လက္ပေနတဲ႔ ႏွလံုးသြင္းမႈမ်ိဳးရိွရမယ္။ ဓားဟာ ဓားကိုင္လက္ရဲ႕ ခႏၶာကို ေနာက္ဆံုးထိုးခ်လိုက္တဲ႔အခ်ိန္အထိ တည္ျငိမ္သြားရလိမ္႔မယ္။
အခန္း(၉)၊ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ဟာ အသက္ရွင္သန္ေနထုိင္ျခင္းဆိုင္ရာေသျခင္းတရားနဲ႕ မသက္ဆုိင္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနေပမယ္႔ သူေသဆံုးသြားတဲ႔သက္တမ္းဟာ ရိွျပီးသားျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီေနရာကေန ဆက္ျပီးမသြားေတာ႔ဘူးဆိုျပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေနထိုင္လုိက္တဲ႔ ႏွစ္ကာလကို ေနာက္ဆံုးထြက္သက္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္အမည္ေပးလိုက္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာျဖစ္ျဖစ္၊ ဝမ္းနည္းစရာျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ျပီးသြားတဲ႔ကာလမွာ ယုတၱိရိွရိွ အဓိပၸာယ္မဲ႔သြားေတာ႔တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ဟာ အဖန္တလဲလဲျဖစ္စဥ္တစ္ခုရဲ႕ တစ္ဘဝစာ အျမင္႔ဆံုးအမွတ္ပဲ။ ဒီဘဝမွာေတာ႔ အဲဒီထက္ပိုျပီး ဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အသတ္ခံရမယ္႔ ႏြားတစ္ေကာင္ကို သံပူတံဆိပ္ခတ္လိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မ်ိဳးေပါ႔။ အဲဒီတံဆိပ္ရာဟာ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ရဲ႕ သေကၤတတစ္ခုျဖစ္တယ္။ အဲဒီႏြားက အသတ္မခံရဘဲ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားသည္႕တုိင္ေအာင္ သံပူရာက စိတ္ထဲမွာက်န္ခဲ႔မယ္။ အဲဒီအတုိင္းပါပဲ။ သိပ္ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔ျပီး ပ်က္သုဥ္းသြားတာေတြမ်ားလာတဲ႔အခါ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ဆုိက္ေရာက္လာေတာ႔တာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ ေသလည္းမသြားဘူး။ ရွင္ေနတယ္လုိ႕လည္း မဆိုႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ျဖစ္တည္ေနထိုင္ျခင္းသက္သက္နဲ႕ တာဝန္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုဆက္လုပ္သြားလိမ္႔မယ္။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ရဲ႕ သိသာထင္ရွားတဲ႔ လကၡဏာကေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔တတ္တဲ႔စိတ္ဟာ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္မျဖစ္ေတာ႔တာပဲ။ တယ္လီဖုန္းသံေလးတစ္ခု၊ စာတုိေလးတစ္ေစာင္၊ သတင္းတုိေလးတစ္ခု၊ အျပံဳးေလးတစ္စ၊ ဘာဆုိ ဘာမွ ထပ္မေမွ်ာ္လင္႔ေတာ႔ဘူး။ ခင္ဗ်ားဟာ အသက္ရွင္ေနထုိင္ေနေပမယ္႔ ေနာက္ထပ္ ဒိုင္မင္းရွင္းတစ္ခုကို အရွင္လတ္လတ္ေရာက္ေနသူျဖစ္သြားေတာ႔တာပဲ။ ဒီဒုိင္မင္းရွင္းကိုေတာ႔ ကိုယ္႔စိတ္ၾကိဳက္ပဲ တည္ေဆာက္ေတာ႔တယ္။ ခံစားနာက်င္ေစမယ္႔ စိတ္ေသာကေတြကို အဝင္မခံေတာ႔ဘူး။ ေနာင္တတရားလည္းမရိွဘူး။ ပူပန္ညိွဳးငယ္ျခင္းလည္းမရိွဘူး။ အိမ္ေဟာင္းကိုမီးရွိဳ႕ျပီး အိမ္အသစ္ေဆာက္လုိက္သလိုမ်ိဳးပဲ။ အတိတ္ဟာ က်န္ခဲ႔တာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ေမ႔သြားတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဆက္လက္မသက္ဆိုင္ေတာ႔တာသက္သက္ပဲ။ မီးရိွဳ႕ျပီး ျပာေတြက်န္ခဲ႔တဲ႔ မီးေလာင္ျပင္မွာ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ျပစရာဘာမွမရိွေတာ႔ဘူး။ ပိုင္ဆိုင္ျခင္း၊ ဆုပ္ကိုင္ျခင္း၊ စြဲလန္းျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္း၊ ဒါေတြအားလံုးကို ရွိဳ႕ပစ္လုိက္တာပဲ။
အခန္း၁၀။ စိုက္ပ်ိဳးျခင္းနိယာမ
ေအးစက္စိုစြတ္တဲ႔အေမွာင္ထဲ ျမဳပ္ႏွံစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႔ သစ္ေစ႔တစ္ေစ႔ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ေတြထဲမွာ ေနေရာင္ဆီ ခရီးထြက္ျခင္း နဲ႕ အေမွာင္ကိုဆက္လက္ဖက္တြယ္ျခင္းဆိုျပီး ႏွစ္ခုရိွမယ္ထင္တယ္။ အေမွာင္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈႏွွစ္မ်ိဳးရိွတယ္။ စိတ္သက္သာရာရေစတယ္။ ျပီးေတာ႔ မ်က္ရည္သဟဇာတျဖစ္တဲ႔ဝန္းက်င္ပဲ။(tears-friendly လို႕ကြ်န္ေတာ္သံုးခဲ႔တယ္ထင္တယ္။) သစ္ေစ႔မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ရိွတယ္။ ဒါဟာ သစ္ေစ႔ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင္႔ပဲ။ အလိုအပ္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ေရာက္မလာတဲ႔ စစ္ကူလုိ အခ်စ္ဆံုးမိတ္ေဆြေတြ ေနေရာင္ျခည္မွာရိွေနရင္ သစ္ေစ႔ဟာ အေမွာင္ကိုေရြးခ်ယ္လုိက္မွာပဲ။ စကားလံုးေတြကို လက္ေတြ႕မျပႏိုင္တဲ႔သူေတြရဲ႕ကမာၻမွာ ဘယ္သစ္ေစ႔မွာမေပ်ာ္ရႊင္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းကို မခံစားရဘူး။ ကိုယ္မျဖည္႕ေပးႏုိင္တဲ႔ကြက္လပ္ကို အေမွာင္ကျဖည္႕ေပးလိုက္တာပဲ။ အားမာန္နဲ႕ရပ္တည္ရမယ္႔အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဧည္႕သည္လိုအလည္လာတဲ႔ မိတ္ေဆြဟာ အလကားပဲ။ သစ္ေစ႔တစ္ေစ႔အတြက္ေတာ႔ အေပၚယံေလာက္ အမ်ိဳးေတာ္ေနတာဟာ သူစိမ္းသက္သက္ပါပဲ။ အေမွာင္ဟာ သိပ္လံုျခံဳတယ္။ မ်က္ရည္ေတြကို သိမ္းဆည္းတယ္။ Simon နဲ႕ Garfunkel တုိ႕ရဲ႕ ျငိမ္သိမ္ေတး(ျငိမ္သက္သိမ္ေမြ႕ေသာေတး၊ The Sound of Silence) ရဲ႕ အစမွာ Hello Darkness, my old friend လို႕ပါတယ္။ ဒါဟာသိပ္အဓိပၸာယ္ရိွတယ္။ သစ္ေစ႔ေတြရဲ႕ကမာၻမွာ အေမွာင္ဟာ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ သူ႕ကိုတန္ဖိုးထားရလိမ္႔မယ္။
အခန္း ၁၁။ ထပ္ျပန္တလဲလဲျဖစ္စဥ္မ်ား။
အိ္မ္မက္ထဲကေနထြက္မရေတာ႔ဘဲျဖစ္ေနတဲ႔ ဝကၤပါအိမ္မက္မ်ိဳးေတြ။ ပ်င္းရိဖြယ္ျဖစ္စဥ္။ ထြက္ေပါက္မဲ႔ေသာ မီးခိုးေငြ႕မ်ား၊ တိမ္တိုက္အတုမွာ နားမိတဲ႔တိမ္မွ်င္အစစ္ေတြ၊ အတုေတြကို အဟုတ္ထင္ခဲ႔တဲ႔စိတ္၊ ထပ္ျပန္တလဲလဲ၊ ကီးမခ်ိန္း၊ fade out မလုပ္ဘဲ၊ ထပ္ျပန္တလဲလဲ၊ ၾကာေတာ႔ ျငီးေငြ႕နာက်င္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ဘဝအတြက္ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ေပးခဲ႔လဲ။ ေမးခြန္းေတြနဲ႕ ထပ္ျပန္တလဲလဲပစ္ေပါက္တယ္။ ပဲ႔တင္သံေတြထပ္ျပန္တလဲလဲလာတယ္။ တစ္ခုခုေတာ႔ ေပးေနတယ္ေျပာတယ္။ ဘာမွမရတဲ႔သူကေတာ႔ မရဘူးေျပာေနမွာပဲ။ ဒီသီခ်င္းကို ပိတ္ထားတာေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ပဲ႔တင္သံေတြလိုပဲ၊ ျပန္သြားရင္ လက္ခံထားမယ္႔အိမ္မရိွဘူး။ ထူထပ္ခံ႔ညားရဲ႕နံရံကေျပာမယ္၊ သူ႕ရဲ႕ဘဝကို စာနာနားလည္ပါလို႕။ ဘာကိုနားလည္ရမွန္းမသိတဲ႔ အသံေတြက ပဲ႔တင္သံျဖစ္ျပီး၊ ထပ္ျပန္တလဲလဲ စံုကန္ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီျဖစ္စဥ္ပါပဲ။
အခန္း ၁၂။ စံပယ္ပန္းမ်ား
ဒီတစ္ခန္းမွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခဲျခစ္ပံုေလးတစ္ပံုနဲ႕စာေလးတစ္ေၾကာင္းပဲေရးထားျဖစ္တယ္။ မိုးရာသီေပ်ာက္သြားတဲ႔ေန႕ဆိုတဲ႔စာတန္းနဲ႕ အနက္ေရာင္စံပယ္ပန္းေလးတစ္ပြင္႔။
အခန္း ၁၃။
သိပ္မြန္းၾကပ္နာက်င္ျငီးေငြ႕ေနတဲ႔ေရနစ္သူအတြက္ေတာ႔ ေသျခင္းတရားဟာလည္း ေကာက္ရိုးေလးတစ္မွ်င္။ ။
Regards,
Zephyr
Notes:
Life is 2 short.
Live ur own life in your own way.
Peace B with U.
