ရွဳမျငီးတဲ႔ ဇာတ္ရံုုၾကီး။
ၾကာပန္းပမာ လန္းဆန္းပါေစ။
ျမန္မာျပည္အျပီးျပန္သြားတဲ႔ အေဒၚၾကီး အမွတ္တရ။ စင္ကာပူမွာ သူမရိွေတာ႔ကတည္းက ဒီလိုုပံုုေတြ ဘယ္သူမွ မတင္ၾကေတာ႔ဘူး။ အေတာ္ခ်မ္းသာလုုိ႕ျပန္သြားတာျဖစ္ရမယ္။ ကိုုတြိဳင္လည္း သိန္းငါးေထာင္ျပည္႕မွျပန္မယ္ဆိုုတာ ျပန္သြားျပီ။
မီးသတ္ရံုုးၾကီး။ လွတယ္၊ မလွဘူးမဟုုတ္ဘူး။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အိမ္ျပန္သြားရင္ အလြမ္းေျပၾကည္႕စရာေလးေတြ။
ဒီလိုုလက္ရာကိုု ခံစားနားလည္တတ္ခဲ႔ပါျပီေလ။ ကင္မရာကိုု ရုုုုိက္ျပီး လူကိုု လႈပ္လုုိက္မွ ဒီလိုုပံုုရတာ။
ေနာက္ဆံုုးေတာ႔လည္း လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုုယ္႔ဘဝမွာ အခ်ိန္ပိုုဘယ္ေလာက္နဲ႕ ကိုုယ္႔ကိုု တန္ဖိုုးထားသလဲဆိုုတာ အေရးၾကီးမွန္းသိလာခဲ႔တယ္။ အခ်ိန္ပိုုမရိွရင္ လူတစ္ေယာက္ကိုု ခ်စ္ဖုုိ႕ မလြယ္ဘူး။ မအားတဲ႔ၾကားက သတိရဖုုိ႕ဆိုုတာ မျဖစ္ႏုုိင္သေလာက္ပဲ။ ေလာကမွာ ေငြရွာဖုုိ႕ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးသံုုးလုုိက္ရရင္ က်န္တာေတြခ်ိဳ႕တဲ႔သြားမယ္။ အခုုေနာက္ပိုုင္းမွာ ဒီကိစၥကိုု ေလးေလးနက္နက္ သတိထားျပီးေလ႔လာေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုုယ္႔ဘဝက ခဏေလာက္ေပ်ာက္သြားတာ ျပန္ေပၚမလာေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုုယ္႔မွာ ရိွတဲ႔ပိုုက္ဆံေတြ တန္ဖိုုးေတာ္ေတာ္ေလးမဲ႔သြားတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနေတာ႔တယ္။ သိပ္ေလးနက္လြန္းရင္ ခံစားရတာမ်ားတယ္။
ေတာ္ေသးျပီ။
အေပ်ာ္တမ္းဒါ႔ပံုုဆရာနဲ႕ အနာဂတ္၏ ဖခင္ေလာင္း။
Zephyr
Peace B with U.
