အားတင္းတည္ျငိမ္
အခက္အခဲရိွေနခ်ိန္မွာ မေၾကာက္ဘဲ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေနတတ္တဲ႔ သဘာဝဟာ သိပ္ကုိ ေလးစားစရာေကာင္းတယ္။ ေၾကာက္တဲ႔သေဘာဟာ လူ႕သဘာဝထဲမွာ ကိန္းေနတာပဲ။ လူဟာ မသိမသာေၾကာက္တာေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္။ လုိအပ္ခ်က္တစ္ခုခုရိွတဲ႔သူဟာ ေၾကာက္တယ္။ လုိေနတာ မရေတာ႔မွာ ေၾကာက္တယ္။ မျပည္႕စံုတဲ႔သူဟာ ေၾကာက္တယ္။ ဟန္ေဆာင္သူဟာ အလိမ္ေပၚမွာေၾကာက္တယ္။ သူရဲေကာင္းဟာ ေသြးေၾကာင္ရမွာ ေၾကာက္တယ္။ ေၾကာက္တဲ႔သေဘာက လူမွာ သဘာဝလုိျဖစ္လာတယ္။ ယုတၱိရိွရိွေၾကာက္တာလည္းရိွတယ္။ ယုတၱိမတန္တာကုိေၾကာက္တာလည္းရိွတယ္။ ေၾကာက္ျပီဆုိရင္ လူဟာ ဘယာဂတိဘက္ကုိေရာက္သြားတယ္။ ေၾကာက္တာေၾကာင္႔ မမွန္တာလုပ္ေတာ႔တာပဲ။ ႏုုိင္ငံေရးသမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ႔ ေတာ္ရံုတန္ရံုအေၾကာက္တရား ကင္းတာေတြ႕ရတယ္။ လူဟာအေၾကာက္တရားကုိေလွ်ာ႔ခ်ႏုိင္မွ လူၾကီးလူေကာင္းျဖစ္ႏုိင္မယ္ထင္တယ္။ တုုိင္းျပည္တစ္ျပည္၊ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး ေကာင္းစားဖုိ႕ လုပ္မယ္ဆုိတဲ႔သူေတြဟာ လူေၾကာက္ျဖစ္ေနလုိ႕မျဖစ္ဘူး။ အခက္အခဲမရိွရင္လည္း ေခါင္းေအးေအး၊ အခက္အခဲထဲမွာလည္း ေခါင္းေအးေအးနဲ႕ေသြးေအးတဲ႔သူမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္။ အားတင္းရင္ဆုိင္ႏုိင္တဲ႔သူျဖစ္ရမယ္။ ဒါကုိက သတၱိပဲ။
လူေတြရဲ႕ သေဘာက ထူးထူးျခားျခားၾကီး တစ္ခုခု အစြမ္းျပမွ ေတာ္တယ္၊တတ္တယ္၊စြမ္းတယ္ထင္ၾကတာ။ တကယ္ေတာ႔လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕ဘဝမွာ တစ္ျခားသူကုိ ဒုုကၡမေပးဘဲ သာသာယာယာေလး ေနသြားတယ္ဆုိရင္ အင္မတန္ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔လူလုိ႕ဆုိႏုိင္ျပီ။ ကုိယ္႔လမ္းကုိယ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းသြားျပီး၊ တျခားသူေတြကုိ စိတ္ဒုကၡမေပးတဲ႔သူဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ သူေတာ္စင္ ဖရန္စစ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ဆုေတာင္းမွာ ဒါကုိ ႏွစ္ခါေတာင္းတယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ကင္းေပ်ာက္ေနတဲ႔သူေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔ရာအေၾကာင္း ျဖစ္ေစပါလုိ႕ နံပါတ္ေလးမွာ ေတာင္းျပီး၊နံပါတ္ေျခာက္အခ်က္မွာ ဝမ္းနည္းသူေတြအတြက္ ဝမ္းေျမာက္ရာအေၾကာင္းျဖစ္ပါေစလုိ႕ဆုေတာင္းတယ္။ သူေတာင္းတဲ႔ပံုစံက သူ႕ရဲ႕ဘဝကုိ ဒီလုိလုပ္ငန္းမ်ိဳးမွာ စေတးလုပ္ကုိင္ႏုိင္တဲ႔သူျဖစ္ပါေစဆုုိျပီး ဆႏၵျပဳဆုပန္တာမ်ိဳးပဲ။ ဒီလုိသူေတာ္ေကာင္းစိတ္ထားမ်ိဳးကေတာ႔ဘာသာတရားနဲ႕မဆိုင္ဘူး။ အလြန္ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ လူသားေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးရည္သတၱိလုိ႕သာ ခံစားရတယ္။ ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ႔ အစြမ္းေတြထက္ စိတ္ရဲ႕တည္ၾကည္မႈကုိပဲ အစြမ္းအစ အစစ္အျဖစ္ ခံယူသင္႔တယ္။
နားလည္မႈဟာ အကန္႕အသတ္ရိွတယ္။ လူဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တိုက္ဆုိင္လာမွ ကုိယ္နားလည္ရမွာေတြ နားလည္လာေတာ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွပဲ ေနာင္တရစရာရိွရင္ ရေတာ႔တယ္။ ေတာ္ရံုုတန္ရံုုနဲ႕ ေနာင္တမရဘူး။ အင္မတန္ မာနၾကီးေလ၊ ေနာင္တမရေလပဲ။ မာနၾကီးတဲ႔သူေတြဟာ တခါတခါ မာနေၾကာင္႔ပဲ ပိုမွားကုန္တယ္။ မာနကလည္း အထိအခုိက္မခံႏုိင္ဘူး။ ေၾကာက္တယ္။ မာနၾကီးတဲ႔သူဟာ ထမင္းအငတ္ခံႏုိင္တယ္။ မာနကုိေတာ႔ ေအာက္မခ်ႏုိင္ဘူး။ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက တစ္ခါေဟာဖူးတယ္။ ထမင္းမစားရရင္ေတာင္ သြားၾကားထုိးေနလုိက္တယ္တဲ႔။ မစားရဘူးအထင္ေသးခံရမွာပုိဆုိးတယ္။ မာနခံေနရင္ ျမင္႔ျမတ္တဲ႔တရားမရဘူး။ မာနမရိွရင္ၾကေတာ႔လည္း အေခ်ာင္သမား ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ရိွသင္႔တဲ႔ မာနေလာက္ေတာ႔ရိွရမယ္။
တရုတ္သုိင္းဝတၳဳေတြထဲမွာ အျမဲပါတာတစ္ခုုရိွတယ္။ ဓားခ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလုုိ႕ ထိသြားတာမသိလုိက္ဘူးဆိုတာ။ စိတ္မွာရခဲ႔တဲ႔ ဒဏ္ရာေတြကလည္း အဲဒီလုိပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္က ဒဏ္ရာေတြဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာၾကမွ ထိခုိက္ခဲ႔မွန္းသိၾကရတယ္။ ကုိယ္ထိခဲ႔တာဆုိ ေတာ္ေသးတယ္။ ကုိယ္႔စိတ္ ကုိယ္ေဆးကုလုိ႕ရတယ္။ ကုိယ္က ေလွ်ာက္ခုတ္ခဲ႔တာဆုိ ခက္မယ္။ ၾကီးလာေလ ကုိယ္႔အမွားကုိ ကိုယ္႔အမွားပါလုိ႕ ေျပာရခက္ေလ ျဖစ္လာၾကတယ္ထင္တယ္။ မွားခဲ႔တာကုိရွက္ၾကတယ္ထင္တယ္။ မွားတာက လူ႕သဘာဝပဲ။ မွားမွာစုိးလုိ႕ ဘာမွမလုပ္တဲ႔သူကေတာ႔ မွားလည္းမမွားဘူး။ မွန္လည္းမမွန္ဘူး။ ထံုေပေပဘဝမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။
မွားမွာေၾကာက္လုိ႕ တစ္ခုခုမလုပ္ရဲဘူးဆုိရင္ ဘဝရဲ႕ ဒုုိင္မင္းရွင္းေတြ က်ဥ္းသြားတယ္။ အမွားမွာၾကာရွည္ေနေတာ႔လည္း လူ႕စိတ္က အျမစ္တြယ္သြားတယ္။ ဘဝမွာ လူတုိင္းအခ်ိန္တစ္ခုရခဲ႔ၾကတယ္။ ေလာကအတြက္ ေကာင္းေအာင္ ဘာမွမလုပ္ရေသးဘဲ ေသခါနီးျဖစ္လာျပီဆုိရင္ သိပ္ရွံဳးတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာသူ႕ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈ၊သူ႕ဘဝေလးပဲသူၾကည္႕ျပီး က်န္တာေတြ လ်စ္လ်ဴရႈလုုိက္မယ္ဆုုိရင္ သူဟာ တကယ္႔လူသားတစ္ေယာက္မျဖစ္လာေသးဘူး။ ပရုုိင္းမိတ္အဆင္႔ပဲရိွေသးတယ္။ MIT ဝင္ခြင္႔ရတဲ႔ ေက်ာင္းသား MIT မသြားဘဲ ကေလးေတြကုိ သခ်ၤာျပေပးတဲ႔အေၾကာင္း ဖတ္လုိက္ရဖူးတယ္။ တကယ္ဟုတ္ရင္လည္းဟုတ္မယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႕ေၾကာင္႔ တျခားကေလးေတြ သခ်ၤာေကာင္းေကာင္းတတ္လာတယ္ဆုိရင္ အင္မတန္ ေအာင္ျမင္တဲ႔ဘဝပဲ။ ေလာကၾကီးမွာ လူတုိင္းက လြယ္တဲ႔လမ္းပဲလုိက္တယ္။ ကိုယ္႔မိသားစုဘဝေလး ေအာင္ျမင္ဖုိ႕ေလာက္မွာပဲ လမ္းဆံုုးသြားတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ကုိယ္႔အတြက္ပဲ ကုိယ္ၾကည္႕ျပီး၊ ေသးသိမ္တဲ႔ လမ္းကုိေရြးလုိက္တဲ႔အခါ၊ ကမာၻၾကီးရဲ႕ အနာဂတ္ဟာေျပာင္းသြားတယ္။ လြယ္တာေတြပဲလုပ္ခ်င္တဲ႔လူေတြအတြက္ fury ကားထဲမွာ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းထဲက အဆုိေလးတစ္ခုထည္႕ထားတာေလး ျပန္ကုိးကားခ်င္တယ္။
Whom shall I send, and who will go for us? Then I said, Here am I; send me. (Isaiah 6:8 )
ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္တဲ႔ခရီး၊ ဘယ္သူမွ မယူခ်င္တဲ႔တာဝန္ကုိ ဘုရားက၊ကံတရားက၊ ကုိယ္႔ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ထဲက အသံက ေပးလာျပီဆုိရင္ ထေျပးလုိ႕မရဘူး။ ျငင္းဆန္လုိ႕မရဘူး။ ဘယ္သူ႕ကုိလႊတ္ရမလဲေမးလာတဲ႔အခါ၊ လက္ညိွဳးေလးထုိးျပီး၊ ဟုိလူ႕ကုုိလႊတ္လုိက္ရင္ေကာင္းမယ္။ ရန္ကုန္အေမြအႏွစ္ေတြအတြက္ ဘယ္သူ႕လႊတ္ရမလဲဆုိရင္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တာ ဘာလုပ္ေပးမယ္ ဘယ္သူမွမေတြးဘူး။ ဦးသန္႕ျမင္႔ဦးကုိလႊတ္လုိက္၊ သူလုပ္တတ္တယ္ဆုိျပီး လုပ္ၾကတာပဲ။ လူဟာ ကုိယ္႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေလးတစ္ခုခုရိွရင္ ဘယ္ေလာက္ေသးေသး၊ မစြန္႕ႏုိင္ဘူး။ က်န္တာေတြ အေရးမၾကီးေသးဘူး။ ကုိယ္႔ဘဝေအာင္ျမင္ေရးကပဲ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလုိ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႕ လူေၾကာက္ေတြ မ်ားလာရင္ အဲဒီပတ္ဝန္းက်င္၊ အဲဒီအဖြဲ႕အစည္း၊ အဲဒီႏုိင္ငံ ခက္ခဲသြားတယ္။ ေခါင္းေရွာင္တဲ႔သူေတြမ်ားလာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ရတာ နစ္နာတာကိုး။ က်န္တဲ႔သူေတြကေရာ ဘာလုိ႕ လုပ္ေနၾကတာလဲ။ ဦးေက်ာ္သူ ဘာလုိ႕ အသုဘပုိ႕ေနလဲ။ က်န္တဲ႔သူေတြ မပုိ႕လုိ႕ေပါ႔။ ရွင္းေနတာပဲ။ သူတုုိ႕ေတြကေတာ႔ စိတ္ထဲကေခၚသံကုိ ေသခ်ာနားေထာင္သြားတဲ႔သူေတြ။ ဘယ္သူမွမလုုပ္ခ်င္တဲ႔အလုပ္တစ္ခုရိွတယ္၊ ဘယ္သူလုပ္မလဲဆုိလာရင္ က်ဳပ္လုပ္မယ္ဆုိျပီး ထလုပ္လုိက္တာပဲ။ fury ကားထဲမွာေတာ႔ ေနာက္ဆံုးေသမယ္႔လမ္းကုိ ဘယ္သူမွမေရြးခ်င္လဲ သူတုုိ႕အနာခံေရြးလုိက္တာပဲ။ ထြက္ေျပးျပီးပုန္းေနရင္လြတ္တယ္ေနာ္။ ထြက္ေျပးလုိ႕ရတယ္။ အဲဒီလမ္းကုိ သူတုုိ႕မေရြးဘူး။ ဘာလုိ႕မေရြးလဲ။ သူတုုိ႕ထြက္ေျပးရင္ ေနာက္မွာ လုိက္လာမယ္႔ သူတုုိ႕တပ္သားေတြ အကုန္ေသကုန္မယ္။ ကုိယ္လြတ္ရုန္းတဲ႔လမ္းက လြယ္သလုိရိွတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္မွာ အဲဒီဒဏ္ေတြကုိ ကုိယ္႔လူေတြပဲ ခံရမွာ။ ကုိယ္ခ်မ္းသာဖုိ႕ သစ္ေတာေတြ အကုန္ခုတ္ေရာင္းလုိက္ေတာ႔ က်န္တဲ႔ ကုိယ္႔မ်ိဳးဆက္ေတြ အပူခ်ိန္ျမင္႔တဲ႔ႏုိင္ငံမွာ က်န္ခဲ႔တာပဲ။ အဲဒီ ကမၼဝဋ္ကေန မကြ်တ္ဘူး။ လြယ္တဲ႔လမ္းကုိေရြးေလေလ၊ ပိုခက္တာေတြ ျဖစ္ေလေလပဲ။
ကုိယ္႔ရဲ႕ အတၱဥခြံေလးထဲကထြက္ဖုိ႕ကိစၥကုိက ခက္ခဲတယ္။ အဲဒါအခက္ဆံုးပဲ။ တဏွာေယာက်ာ္းလက္သမားက စေဆာက္ကတည္းက body fit ေလးေဆာက္ထားတာ။ ဒီအတၱကုိခြဲထုတ္လုိက္ဖုိ႕ လူဟာ ေသရမွာထက္ေၾကာက္တယ္။ အနတၱကုိၾကားရမွာေတာင္ေၾကာက္တယ္။ လူဟာ အေၾကာက္တရားအားလံုုးထဲမွာ အနတၱကုိအေၾကာက္ဆံုုးပဲ။ အနတၱကုိ မေၾကာက္ခဲ႔ရင္ လူဟာ လူ႕ဘံုမွာ ခႏၶာထပ္ေဆာက္မယ္႔ တဏွာမက်န္ေတာ႔ဘူး။ သူ ဒီဘံုကေနလြတ္သြားတာၾကာျပီ။ အဲဒီေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဟာ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ခက္တာေတြလည္း နည္းနည္းေလး ဖဲ႔ယူေပးခဲ႔ရင္ေကာင္းမယ္။ အခက္ၾကီးထဲမွာ အလြယ္ေလး နည္းနည္းဆီျဖည္႕ခဲ႔ၾကရင္ေကာင္းမယ္။ အတၱဥခြံကုိ တူနဲ႕ထုေနဖုိ႕မလုိဘူး။ အတၱဟာရိွသမွ်ဟာ ငါ႔ဟာလုပ္ေနတာ။ ငါ႔ဟာေတြဟာ ငါမရိွတဲ႔တစ္ေန႕ ငါ႔ဟာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ငါ႔ဟာေတြဟာ မခုိင္ျမဲေတာ႔ဘူး။ စကားလံုုးေတြအားျဖင္႔ မခုိင္ျမဲတာမဟုတ္ဘူး။ အတြင္းအႏွစ္သာရအရ မခုိင္ျမဲဘူး။ အနာထပိဏ္ဟာ သိပ္ခ်မ္းသာလြန္းလုိ႕ ေဇတမင္းသားရဲ႕ ဥယ်ာဥ္ကုိအသျပာျဖည္႕ဝယ္လွဴခဲ႔ေပမယ္႔ ေနာက္ပုိင္း၊ သူဆင္းရဲသြားတာပဲ။ ကုိယ္က ဘီလ်ံနာျဖစ္ျပီပဲထားပါဦး၊ စစ္ျဖစ္လုိ႕ လာလုသြားရင္ ကုန္သြားမွာပဲ။ အရာအားလံုုးဟာ အေၾကာင္းအေထာက္အပံ႔ေတြနဲ႕ပဲ တည္ေနတယ္။ အဲဒီအေျခခံအေၾကာင္းေလးတစ္ခ်က္ေခ်ာ္သြားရင္ ပ်က္တာပဲ။ လူဟာ က်န္းမာေနတယ္ဆုိတာလည္း အေၾကာင္းအေထာက္အပံ႔ေကာင္းေနေသးလုိ႕ပဲ။ ဦးေႏွာက္မွာ ေသြးေလးခဲသြားရံုနဲ႕ တျခမ္းေလျဖတ္သြားတာပဲ။ ကင္ဆာၾကိတ္ေလးျဖစ္သြားတာနဲ႕ ေသဖုိ႕ သိပ္နီးသြားတာပဲ။ ဒါေတြက တားလုိ႕ရတာမဟုုတ္ဘူး။ သတိထားျပီး ျပင္ဆင္ေနရက္နဲ႕လည္း အေၾကာင္းေတြက မွားေနရင္ အက်ိဳးဆိုးေတြ ေပးေတာ႔တာပဲ။ အတၱနဲ႕တည္ေဆာက္တာေတြဟာ သိပ္ကုိကြဲရွလြယ္လြန္းေနတာ။ တမင္ကြဲေအာင္ရွေအာင္လုပ္ထားလုိ႕မဟုတ္ဘူး။ အတၱရဲ႕အရည္အေသြးကုိက ၾကြပ္ဆတ္တဲ႔ မွန္လုိပဲ။ သူ႕ဟာသူလည္း လန္႕ကြဲသြားႏုုိင္တယ္။ လူဟာ ပုိင္ဆိုင္တာေတြ စြန္႕ရျပီဆုိရင္ ေသေအာင္နာတာပဲ။ အတၱၾကီးရင္ၾကီးသေလာက္ နာက်င္ၾကတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုေသြးေတာင္အန္တယ္။ ရင္ကြဲနာက်တယ္။ အကုန္လံုုး အတၱၾကီးလုိ႕ျဖစ္တာေတြပဲ။ စိတ္ေထာင္းကုိယ္ေၾကျဖစ္တယ္။ အတၱဟာ ကုိယ္ပုိက္ထားမိတဲ႔ ဗံုုးေတြလုိပဲ။ မ်ားမ်ားပုိက္ထားေလ၊ အႏၱရာယ္ပုိမ်ားေလပဲ။ ကမာၻၾကီးေပၚမွာ အတၱနဲ႕တည္ေဆာက္တာေတြဟာ ကမာၻၾကီးတစ္ခ်က္လႈပ္လုိက္ရံုနဲ႕ ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ ခ်စ္တဲ႔သူေတြဟာလည္း သူ႕သက္တမ္းနဲ႕သူ သြားတာပဲ။ အားလံုးအတူသြားၾကတာမဟုတ္ဘူး။ တစ္လွည္႕စီသြားၾကတာ။ အတၱနဲ႕ဆြဲထားလုိ႕မရဘူး။ သူ႕ကံနဲ႕သူ၊သူ႕အက်ိဳးေပးနဲ႕သူ ျဖစ္တယ္။ သူ႕ကံနဲ႕သူ၊ သူ႕အက်ိဳးေပးနဲ႕သူ ပ်က္တယ္။ ဒါကုိ အတၱက သိပ္တုန္လႈပ္တယ္။ သိပ္ခ်စ္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ဆံုုးသြားလုိ႕ တစ္ရက္ေလာက္ငုိရင္၊ ဒါက ပံုမွန္ပဲ။ ေန႕တုိင္းငုိေနျပီဆုိရင္ေတာ႔ သူ႕အတၱကုိ သူအစာေကြ်းေနတာပဲ။
အခက္ၾကီးထဲမွာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ရိွေနတာကုိပဲ အဓိကေျပာခ်င္တယ္။ လူ႕ဘဝၾကီးဟာ ခက္တယ္။ တစ္ေန႕တာဝတၱရားေတြဟာ ခက္တယ္။ တည္ျငိမ္တဲ႔စိတ္နဲ႕ခဏငယ္တုိင္းကုိ သတိတရားရိွရိွနဲ႕ ျဖတ္သန္းသြားႏုုိင္ရင္ ေအာင္ျမင္တဲ႔ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းေနတာပါပဲ။ ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိတာ အျပင္လူေတြ မသိႏုိင္ဘူး။ ကုိယ္႔ရဲ႕ စိတ္ကပဲ သိတယ္။ ကုိယ္႔စိတ္ထဲမွာ လိုအပ္မႈေတြ တကယ္ျပည္႕စံုလာရင္ ျပင္ပကလုိအပ္မႈေတြ ေလ်ာ႔သြားတယ္။ မျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔လူဟာ မျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ အေျပာ၊အေတြး၊အၾကံေတြနဲ႕ အပူေတြျဖန္႕မယ္။ ေအးခ်မ္းတဲ႔သူဟာ သူ႕အေအးဓာတ္နဲ႕သူ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေနလိမ္႔မယ္။ ကုိယ္က်ိဳးအတြက္မဟုတ္တဲ႔ တန္ဖုိးတစ္ခုခုကုိ အနာဂတ္ကုိလက္ဆင္႔ကမ္းရမယ္။ ဒါဟာလူပဲ။ လူဟာ အသိဥာဏ္ကုိ လက္ဆင္႔ကမ္းတယ္။ ျမင္႔ျမတ္မႈကုိလက္ဆင္႔ကမ္းတယ္။
blogspot မွာေရးထားသမွ်ဟာ google သက္တမ္းရိွသေလာက္ေတာ႔ ခံလိမ္႔မယ္။ တစ္ခ်ိန္ google ပ်က္ရင္ဒါေတြ ပ်က္သြားမွာပဲ။ စာဖတ္တဲ႔သူမရိွေတာ႔တဲ႔တစ္ေန႕မွာ စာေပရဲ႕ၾသဇာဟာ ပ်က္သြားမွာပဲ။ အေတြးအျမင္ လက္ဆင္႔ကမ္းျခင္းမရိွတဲ႔တစ္ေန႕မွာ အမွားေတြအားလံုုးအစကေန ျပန္သင္ယူၾကရမွာပဲ။ ေနာက္ရွင္သန္ရမယ္႔ ကေလးေတြအတြက္ စစ္ပြဲေတြထားခဲ႔ၾက၊ အႏုမ်ဴလက္နက္ေတြထားခဲ႔ၾကတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕မ်ိဳးဆက္ဟာ အသံုုးမက်တဲ႔ မ်ိဳးဆက္ပဲ။ ကုိယ္႔မိသားစုဆုိတဲ႔ ငေတေလးမာေနရင္ ဘယ္သူေသေသစိတ္ဓာတ္နဲ႕ ရွင္သန္ေနတာ ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ ကုိယ္႔ဟာကုိယ္လည္း ရွက္တယ္။ လွဴတာတန္းတာေတာင္ အရွက္ေျပ လွဴတဲ႔သေဘာ နည္းနည္းေလးပါတယ္။
စာအုုပ္ေတြလွဴလုိ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကေလးေတြကုိ စာဖတ္ခ်င္စိတ္လွဴလုိ႕မရဘူး။ ဘယ္အရာမွ သိပ္အလြယ္ၾကီးမဟုတ္ဘူး။ ပရဟိတေဆးခန္းမွာ ေဆးအလကားေတာင္းျပီး ျပန္ေရာင္းစားတဲ႔သူကုိ ခင္ဗ်ားရုိက္ထုတ္မယ္ဆုိရင္လည္း ပရဟိတ လုပ္လုိ႕မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလွဴဖုိ႕အသြားမွာ ဘုန္းၾကီးကားက ကုိယ္႔ကားထက္ အပံုၾကီးသာျပီး၊ ဘုန္းၾကီးဖုန္းက ကုိယ္႔ဖုန္းထက္ ေမာ္ဒယ္ႏွစ္ဆင္႔ေလာက္ျမင္႔ေနရင္ ဘုန္းၾကီးကုိလွဴမွာလား၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းက်န္ေလးပဲ စားျပီးျပန္ခဲ႔ရမလားဆုိတာ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရၾကပ္တယ္။ တကယ္လုိတဲ႔ေနရာေတြမွာ လွဴဖုိ႕နဲ႕၊ အဲဒီေနရာေတြမွာ တကယ္လုိအပ္ေၾကာင္းေျပာျပဖုိ႕ေလာက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ပဲေကာင္းတာ သင္႔ေတာ္တယ္။ စက္ဘီးနင္းတဲ႔အခါ သိပ္အားစုိက္နင္းလြန္းရင္ ခဏေလးနဲ႕ေမာသြားတယ္။ ၾကာရွည္မနင္းႏုိင္ဘူး။ ကုိယ္ေကာင္းႏုိင္တာထက္ ပုိေကာင္းျပတဲ႔လူေတြဟာ ေမာသြားတာပဲ။ ေရရွည္မသြားႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ အလွဴအတန္းမွာလည္း ကုိယ္႔အတုိင္းအထြာနဲ႕ကုိယ္ေပါ႔။ ေရရွည္သြားရဦးမယ္ေလ။ အေသးအဖြဲေလးျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတာေလးေတြလုပ္လုိက္ေပါ႔။ လမ္းေပၚ ခဲလံုုးေလးတင္ေနရင္ ကားၾကိတ္ျပီးစင္ရင္ ကေလးေတြ၊လူၾကီးေတြ မ်က္လံုုးကန္းႏုိင္တယ္။ အဲဒါေလးေတြ လမ္းေဘးခ်ဖုိ႕ကုိယ္သိရင္ လုပ္လုိက္ေပါ႔။ ေငြမရိွလည္း လုပ္စရာအလွဴေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။
ဘဝမွာ အခက္အခဲ အျမဲရိွေနမွာပဲ။ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္သြားၾကဖုိ႕ ၾကိဳးစားရမွာပဲ။ ခက္ေနတုန္းမွာလည္း စိတ္ကုုိ လြယ္ေအာင္ထားႏုိင္ရင္ေကာင္းတယ္။ စိတ္အတြင္းပုိင္းမွာ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ႔ေနရာေလးတစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ ကုိယ္႔ရဲ႕ကမာၻအစစ္ပဲ။ လူဟာ energy level ေပၚမူတည္ျပီး ဘဝသစ္ေတြျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကုိယ္႔အသိတရားဟာ ကမၼပစၥေယာအေနနဲ႕ေရာ၊ ဝိပါကပစၥေယာအေနနဲ႕ပါ ေနာက္ျဖစ္မယ္႔ energy အမ်ိဳးအစားမွာ အက်ိဳးေပးေနမွာပဲ။ ေနာက္ဆံုးနိဗၺာန္ေရာက္တယ္ဆုိတာလည္း energy သေဘာအရေတာ႔ ဆက္လက္ေျပာင္းလဲစရာမလုိေတာ႔တဲ႔ အေျခအေနေရာက္သြားတာပဲ။ energy ဂိတ္ဆံုးပဲ။ အခက္ၾကီးေတြကလည္း ဂိတ္ဆံုးမွာျငိမ္းမွာပဲ။ မျငိမ္းခင္ေလးမွာ ... ကုိယ္႔ဘဝကုိယ္တည္ေဆာက္ရင္း အနာဂတ္မွာ ရွင္သန္ၾကမယ္႔ လူေတြအတြက္ လြယ္ကူေအာင္ တစ္ခုခုကူညီေပးႏုိင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီစာကုိေရးတယ္။ ဘဝမွာ ကုိယ္တကယ္လုပ္ႏုိင္တာ ခပ္နည္းနည္းပဲရိွတယ္။ အဲဒီနည္းနည္းေလးကုိ အရည္အေသြးေကာင္းေကာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ခ်င္တယ္။ က်န္တာေတြကေတာ႔ သစ္ပင္စုိက္သလုိပဲ၊ စုိက္တုိင္းလည္းမေပါက္ဘူး။ ေပါက္တုိင္းလည္းမပြင္႔ဘူး။ ပြင္႔တုိင္းလည္းမသီးဘူး။ သီးတုိင္းလည္း သက္ဆုိးမရွည္ဘူးေပါ႔။ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တဲ႔ 2 cents ကုိမထည္႕ဝင္ဘူးဆုုိရင္ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းတာဝန္မေက်ဘူးေပါ႔။ ကုိယ္႔ရဲ႕မုိက္မဲမႈေတြကုိ မုိက္မဲမႈေတြလုိ႕ ဝန္ခံခဲ႔တာဟာလည္း သစၥာတရားတစ္ခုပါပဲ။
ပုိေကာင္းတဲ႔ ကမာၻဟာ လူတုုိင္းနည္းနည္းေလး အခ်ိန္ေပးျပီး တည္ေဆာက္လုိက္ရင္ ပုိျပီး ျမန္ျမန္ျဖစ္တာေပါ႔ ....။ ကုိယ္ေနခ်င္တဲ႔ကမာၻေလးတစ္ခု .. ကုိယ္မေနလုိက္ရရင္ေတာင္ အနာဂတ္ ကေလးေတြ ေနႏုိင္ၾကပါေစလုိ႕ ဆႏၵျပဳမိတယ္ ....။
ေပ်ာ္စရာလက္က်န္ေလးေတြကုိ ဆက္ေမြးထားလုိက္ပါတယ္။ ဒါေတြပဲခ်န္ထားခဲ႔ရမွာမဟုတ္လား။ ။
Regards,
Z
ငယ္သူငယ္ခ်င္းက sangfroid ဆုိတာနဲ႕ အက်ယ္နည္းနည္းခ်ဲ႕ျပီး sangfroid လုိက္တယ္။ ကုိယ္မက်စ္လစ္ခဲ႔ရင္ ခြင္႔လႊတ္ပါေတာ႔။
Peace B with U.
