ရန္ကုန္သြား ေတာလား အပိုင္း(၄)။
အေတာ္ေလးၾကာတဲ႔အခါမွာ ရန္ကုန္ျပန္ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ပါတယ္။
ေမာ္လျမိဳင္ကို သြားၾကရေအာင္ ဆိုျပီး ၾကံစည္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။
အဆင္ေျပသလိုပဲ သြားလုိက္ၾကတာ။ က်ိဳက္ထီးရိုးကေနဆို သိပ္မေဝးေတာ႔ဘူးဆိုျပီး ေျမပံုအရသိရတယ္။
တကယ္တမ္းကေတာ႔ မေဝးေသာ္လည္း မနီးဘူး။ လမ္းခရီးအကြာအေဝးအရ နီးတယ္။ ကားက လုိင္ကားလိုသြားတဲ႔အတြက္
အတင္အခ်မ်ားတယ္။ ကားလိုင္းေတြ နည္းသြားတာေၾကာင္႔လည္းပါတယ္။ က်ိဳက္ထီးရိုးကုိမတက္ခင္က
ေနာက္တစ္ေန႕ ေမာ္လျမိဳင္သြားမယ္႔ကားလက္မွတ္ ျဖတ္ထားလုိက္တယ္။ တစ္ေယာက္ကို ၄၀၀၀ ေပးရတယ္။
ရန္ကုန္ကေန ကင္မြန္းစခန္းသြားတာကိုေတာင္ ၅၀၀၀ ေလာက္ပဲေပးရေပမယ္႔ မြန္ျပည္နယ္ထဲက တစ္ျမိဳ႕နဲ႕တစ္ျမိဳ႕ကူးတာက
ေစ်းၾကီးေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ သြားလာေရးခက္ခဲရင္ ေစ်းၾကီးေနဦးမယ္ထင္တယ္။ လုိင္းကားမ်ားမ်ားရိွရင္ေတာ႔
ေစ်းသက္သာမယ္ထင္တယ္။
ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ စိတ္အဝင္စားဆံုးက ပထဝီဝင္ခင္ဗ်။ သိပ္ေပ်ာ္တာ။ ေျမပံုၾကီးေပၚမွာ ဘယ္ျပည္နယ္၊ ဘယ္ျပည္နယ္ တစ္ေဒါက္ေဒါက္ေထာက္ျပႏုိင္တာ သိပ္ဂုဏ္ယူခဲ႔တာ။ ေနာက္ေတာ႔ ဆယ္တန္းမွာ ကြန္တိုမ်ဥ္းေတြဆြဲရတာကိုလည္း သေဘာက်တယ္။ အင္မတန္ဝါသနာပါတာ။ အိမ္မွာက အဂၤလိပ္သတင္းစာလည္းယူေတာ႔ မုိးေလဝသ ပံုေလးေတြပါရင္ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ နားလည္ေအာင္ၾကည္႕တယ္။ ဒါကို ေပ်ာ္တယ္။ အခုေမာ္လျမိဳင္ဆုိရင္လည္း ဆယ္တန္းတုန္းက ဆြဲခဲ႔တဲ႔ပံုေလး စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုေပၚလာတယ္။ မေသခ်ာမွာစိုးလုိ႕ ဂူးဂယ္အာ႔သ္ျပန္ၾကည္႕လည္းမွန္ေနတာေတြ႕တယ္။ ဝါသနာပါတာတျခား၊ တက္တဲ႔ေက်ာင္းကတျခား၊ တကယ္လုပ္တာတျခားဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလြဲခဲ႔တာပဲလုိ႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
ေမာ္လျမိဳင္ကားစီးေတာ႔ ေနပူတယ္ခင္ဗ်။ ေနပူတယ္ဆုိလုိ႕ ေတာ္ရံုေလးပူတယ္မမွတ္ေစခ်င္ဘူး။ ငါးေျခာက္လွမ္းလုိ႕ရတဲ႔ေနမ်ိဳး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကားက လုိက္ကာမပါဘူးခင္ဗ်။ ရိုးရိုးေလးက လက္မွတ္ဝယ္တာ။ ရိွတဲ႔ကားထြက္တာမ်ိဳး။ ဇိမ္က်က်သြားခ်င္ရင္ေတာ႔ ကားေကာင္းေကာင္းထြက္တဲ႔အခ်ိန္သြားမွရမယ္ထင္တယ္။ လမ္းမွာတင္ အိႏၵိယကဘုရားဖူးထြက္လာတဲ႔ အိန္ဒိယလင္မယားပမာျဖစ္သြားတယ္။ ေရႊဆံေတာ္ေလာက္အေရာက္မွာ ဘယ္လက္နဲ႕ညာလက္နဲ႕ဟာ တူးကာလာျဖစ္သြားျပီ။
ကြ်န္ေတာ္က ဘုရားဖူးထြက္လာတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ ေရာက္တုန္းသြားၾကည္႕တဲ႔သေဘာပဲ။ ဘုရားဖူးတာကို ဗုဒၶလည္းၾကိဳက္ခ်င္မွေတာင္ ၾကိဳက္မယ္လို႕ ဝကၠလိ ရဟန္းဥပမာအရ ထင္ေနမိတယ္။ တရားဓမၼကို ဦးစားေပးခ်င္တဲ႔ ဆရာသမားကေတာ႔ ခုေခတ္လူေတြကို ဝကၠလိနဲ႕အဆင္တူငနဲေတြ မင္းတို႕ဟာ အင္မတန္ေဝးတဲ႔ေကာင္ေတြ၊ ငါ႔ကိုယ္ေကာင္ပုပ္ကို ၾကည္႕ေနလို႕ ဘာအက်ိဳးရိွမလဲ ဆိုျပီးေတာင္ ထေဟာက္ေနမလားေတြးမိတယ္။ သက္ရိွထင္ရွားတုန္းကေတာင္ မၾကိဳက္တာ၊ အဂၤေတလက္ရာမြန္ဆိုရင္ေတာ႔ ပိုမ်ားေတာင္ အေျပာခံရေပါက္ရိွတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ကလာ႔ဘ္သြားတာထက္ေတာ႔ ဘုရားသြားတာ ကုသိုလ္ပိုရေကာင္းရမယ္ထင္မိတယ္။ ကားေပၚကေန လွမ္းျပီး shoot လုိက္တယ္ခင္ဗ်။ ေမာ္ဒန္ ဝကၠလိေတြပီပီ၊ ညီညြတ္ျပည္႕စံုတဲ႔ အလွတရားကို သိမ္းထားခ်င္စိတ္ရိွသဗ်။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီေန႕က ဖုန္းအားကုန္သြားတာနဲ႕၊ လာၾကိဳမယ္႔သူေတြကို ေစာေစာလာၾကိဳဆိုျပီးမွာလုိက္တာ ကားက ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ေနာက္က်သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေစာင္႔လုိက္ၾကရတယ္ထင္တယ္။ အားေတာင္နာမိတယ္။
သံလြင္တံတား/မုတၱမတံတားက အခုလုိညပိုင္းအထိ မဖြင္႔ခင္ကဆို ေမာ္လျမိဳင္ကို ဇက္နဲ႕ကူးရတယ္။ လူငယ္အဖြဲ႕နဲ႕ လူ ၂၀၀ ေလာက္ အဲဒီက စိန္႕ပတ္ထရစ္ေက်ာင္းထင္တယ္။ အဲဒီကို သြားခဲ႔ဖူးတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းပြဲထင္တယ္။ ဂ်ဴဗလီတစ္ခုခုျဖစ္လိမ္႔မယ္။ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က။ အခုေတာ႔ တံတားဖြင္႔ျပီဆုိေတာ႔ အဆင္ေျပသဗ်။ ေအးခ်မ္းသာယာေရးနဲ႕ဖြံ႕ျဖိဳးေရးေကာင္စီရဲ႕ လမ္းေတြ႕ရင္ အခြန္ေကာက္၊ ေျမာင္းေတြ႕ရင္ တံတားေဆာက္ဆိုတာေလးေတာင္ သတိရမိတယ္။ အသန္းရယ္ .. လြမ္းမိတယ္။
တံတားက သိပ္မေဟာင္းေသးေသာ္လည္း ထံုးစံအတုိင္းခင္ဗ်။ နည္းနည္းေတာ႔ က်ဥ္းျပီး လမ္းနည္းနည္းၾကမ္းတယ္။ ေက်ာ္မတက္ရလုိ႕ေရးထားေပမယ္႔ ေက်ာ္တက္ၾကတယ္ခင္ဗ်။ သံတန္းေတြကိုလည္း အကဲခတ္ခဲ႔တယ္။ ရထားလမ္းလုပ္ထားေတာ႔ ၾကာရွည္ဟန္ပါ႔မလားလည္းၾကည္႕ခဲ႔တယ္။ သန္လ်င္မွာ ဇလီဖားတံုးေတြ ေဆြးေနတာ က်ေနာ္တုိ႕သတိထားမိခဲ႔တာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွ အဂၤေတတံုးေတြလဲလုိက္တာ။ ဒါေတြကို အျမဲသတိရိွသင္႔တယ္။ ႏုိင္ငံသားတုိင္းမွာကိုယ္႔ႏုိင္ငံအတြက္ တာဝန္ရိွတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ျပန္လာတယ္ဆိုျပီး စပ္ျဖီးျဖီးမလုပ္သင္႔ဘူး။ ကိုယ္ေတြ႕တာ၊ျမင္တာကို နည္းနည္းေတာ႔ျပန္ေျပာရမယ္။ အေရးၾကီးတာေလးေတြ သတိထားမိရင္ ေျပာသင္႔တာေျပာၾကရမယ္။ ဘယ္သူမွ ဘာမွမေျပာေတာ႔ရင္ သတင္းမရိွေတာ႔ဘူးျဖစ္သြားမယ္။ သတင္းဆုိတာထက္ ေဒတာလုိ႕ေခၚတဲ႔ အခ်က္အလက္ေပါ႔။ အဲဒါကို အသံုးခ်တတ္တဲ႔သူက သတင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ယူတာပဲ။ သတင္းကိုမွ ဆင္ျခင္ၾကည္႕ရင္ ဗဟုသုတျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီဗဟုသုတကိုမွ လမ္းေၾကာင္းတည္႕ႏုိင္ရင္ ပညာျဖစ္တယ္။ အဲဒီပညာကို စုစည္းရင္လမ္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီလမ္းကေနေလွ်ာက္သြားမွ ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ အသိတရားဆီေရာက္မယ္။ အဲဒီအသိတရားကိုေရာက္မွ ပညာသင္ယူျခင္းလမ္းစဥ္ကို နားလည္ေတာ႔တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ ခရီးသြားေနတာ ပညာရွာေနတာပါပဲ။
ဆိုင္ကယ္ကို တြဲေလးေတြဆက္ျပီး ဆုိက္ကားလုိလုိလုပ္ထားတာေလးေတြေတြ႕တယ္။ သေဘာက်စရာ။ ေနာက္တစ္ခုက ေလးထပ္ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုေဆာက္ေနတာတြ႕တယ္ ဓမၼစရိယေျဖဖုိ႕ထင္တယ္။ မြန္ျပည္နယ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ အေျခခိုင္တယ္။ မြန္ေတြက ေရွးက်တဲ႔ယဥ္ေက်းမႈရိွတယ္။ ေရွးဗမာဘုရင္အရိုင္းအစိုင္းေတြက က်မ္းစာေတြဘာေတြ သြားသြားခိုးလုိက္၊ လုယက္လုိက္လုပ္ေနတာ သမုိင္းဖတ္ၾကည္႕ရင္ေတြ႕ႏိုင္တယ္။
ေရာက္တဲ႔ေန႕မွာ နားမယ္စိတ္ကူးေပမယ္႔ သေဘာေကာင္းတဲ႔ ေယာက္ဖတစ္ဝမ္းကြဲက က်ိုက္မေရာသြားရေအာင္ဆုိတာနဲ႕ ညေနေရခ်ိဳးျပီး သြားလုိက္ၾကတယ္။ လက္သည္းနီဆိုးထားတဲ႔ ဘုရားေတြေတြ႕တယ္။ Nail Spa အစ မြန္ျပည္နယ္ကျဖစ္မယ္။ ညပိုင္းခရီးသြားရတာေတာ႔ သိပ္သက္သာတာပဲ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕။ ဘုရားရိပ္တရားရိပ္ဆိုတာ သိပ္ေအးခ်မ္းတာ။ ေတာေတြေတာင္ေတြလည္းရွဴမျငီးပဲ။ ညဘက္ဆုိေတာ႔ ေသခ်ာမျမင္ရဘူး။ စိတ္နဲ႕ခံစားရတာ။ ျမင္ရတာေတာ႔ လက္ေနတဲ႔ၾကယ္ေလးေတြ။ သိပ္လွတယ္။ သိပ္စံုတယ္။ အဲဒါေျပာေတာ႔ တူမေလးက ၾကယ္ေတြမ်ားအဆန္းလုပ္လုိ႕လုိ႕ေျပာတယ္။ အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႕မရွင္းျပတတ္ဘူး။ ၾကယ္ေတြမွာ သဘာဝတန္ဖုိး သိပ္ျမင္႔တာ စိတ္ထဲကပဲ နားလည္ႏုိင္မယ္ထင္တယ္။
ရွင္ေစာပုေမာင္းေတာ္ၾကီးတဲ႔ခင္ဗ်။ ေမာင္းတီးျပီး ထမင္းမွာသလားမသိဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း ရွင္ေစာပုလုိ ပိန္ေသးေသးအမ်ိဳးသမီးၾကီးက ဒီေလာက္ၾကီးတဲ႔ေမာင္းကို သံုးတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမရဘူး။ ရွင္ေစာပု ေပါင္ကုိးဆယ္နဲ႕ ဒီေမာင္းကို ဆက္စပ္ၾကည္႕လို႕ေတာင္မရဘူး။ သုိ႕ေပမယ္႔ သေဘာက်တယ္ခင္ဗ်။
ဘီလူးစံုတြဲ။ ဒီအဆင္ဆန္းနဲ႕ ေၾကာင္ေလွ်ာက္မ်ား ေလွ်ာက္လိုက္လုိ႕ကေတာ႔ ပါရီက ဖက္ရွင္ရိွဳးပြဲေတြမွာ ခ်က္ခ်င္းေက်ာ္ၾကားေပေတာ႔မွာပဲ။ အဲဒီ ဘုရားက ဘီလူးေတြလုပ္တာနဲ႕ ဖုိက္ဖစ္ဖတိ နိပါတ္ေတာ္ေတြက ဘီလူးေတြေၾကာက္စရာမေကာင္းေတာ႔တာေနမယ္။ သေဘာေကာင္းမယ္႔ရုပ္ေတြေနာ္။
တုိ႕ဗမာအစည္းအရံုးကထင္တယ္။ ဗမာတစ္ျပည္လံုးကို ကိုယ္႔အိမ္မွတ္ပါ။ ကိုယ္႔ယာမွတ္ပါတဲ႔။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါသိပ္မွန္တာပဲ။ ကိုယ္႔ အိမ္မွာ ကိုယ္ေပ်ာ္တာမဆန္းဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္မရွာတတ္တာနဲ႕ အရင္က ငါးစိမ္းသည္ရြာျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ျမိဳ႕ေလးမွာ လာ အလုပ္လုပ္ရေပမယ္႔ ကိုယ္႔ႏုိင္ငံကိုေတာ႔ သိပ္ခ်စ္တယ္။ သိပ္လွတယ္။ သိပ္ေအးခ်မ္းတယ္။ ႏွလံုးေမြ႕ေလ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ အဲဒီလိုထင္တယ္။
က်ိဳက္မေရာကျပန္လာေတာ႔ အိမ္နားက ေစတီေတြဆီကိုသြားတယ္။ ဦးဇိန၊ ပန္းရံပ်ံ၊ ဦးခႏၱီ စတဲ႔ ေတာင္ေပၚဘုရားေတြဆီကိုသြားတယ္။ ပန္းရံပ်ံဆိုတာေတာ႔ လူပန္းရံသမားမဟုတ္ဘူး။ ေစဗဲလ္နတ္သားေတြလာတယ္ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ႔ ျပန္သြားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေစတီမွာ ဘုရားဆင္းတုထုေပမယ္႔ ပိုက္ဆံေကာင္းေကာင္းမေပးလို႕ျပန္သြားတာလုိ႕ ေနာက္ျပီးေျပာတယ္။ ဘယ္ဟာ အမွန္လည္းေတာ႔ မသိဘူး။ သိသာတာကေတာ႔ ရန္ကုန္က ဘုရားဆင္းတုေတြ ထုလုပ္ပံုနဲ႕သိပ္မတူဘူး။ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြျဖစ္ေနတာေတြ႕တယ္။ ေဂါတမဗုဒၶဟာ အိႏၵိယကမဟုတ္ဘဲ မြန္ျပည္နယ္ကလိုလုိ အသားျဖဴျဖဴေလးျဖစ္ေနတယ္။ ပန္းရံဆရာရဲ႕ ကြန္႕ျမဴးခ်က္ေတြလည္းပါမယ္ထင္တယ္။ လူတုိင္းကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘုရားကို ကိုယ္႔မ်ိဳးႏြယ္ထင္ခ်င္ၾကတာပဲ။ ငယ္တုန္းကဖတ္ဖူးတာပဲ၊ အာဖရိကမွာ church တစ္ခုက Cross မွာ Jesus က လူမည္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ။ အဲဒီ သေဘာပါပဲ။
ဗုဒၶဟာ စၾကဝေတးမင္းမလုပ္ခ်င္လို႕ ေတာထြက္ေတာ္မူသြားေပမယ္႔ ကိုေရႊကြန္႕ေတြကေတာ႔ ဘုရားမွာမဆင္အပ္တဲ႔ ဘုရင္႔အသံုးအေဆာင္ေတြဆင္ေတာ္မူတယ္ခင္ဗ်။ ဆင္းတုေတာ္မွာ မ်က္မွန္တပ္တဲ႔သူေတာင္ ရိွတယ္ဆိုေတာ႔ မင္းေျမာက္တန္ဆာဆင္တာေလာက္ကိုေတာ႔ ေျပာမေနနဲ႕ေတာ႔လုိ႕ေတာင္ဆိုရမယ္။ စတန္႕ထြင္ခ်င္တဲ႔သူေတြ အဝီစိကို ေစာေစာဒိုးမယ္ထင္တယ္။
ဆင္စြယ္နဲ႕ ဘုရားကို ဘာလုပ္ထားသလဲမသိဘူး။ ပူေဇာ္ထားတယ္ဆိုရင္လည္း နားလည္ရခက္တယ္။ လူေတြ အၾကည္ညိဳခံရတာမလြယ္ဘူး။ အထူးသျဖင္႔ ကိုစတန္႕ေတြ၊ မစတန္႕ေတြက ထြင္ကိုထြင္လြန္းတယ္။ တစ္ေန႕ေန႕ ဘုရားကို 925 ေတြ ဆင္ေပးခ်င္တဲ႔ စတန္႕ထြင္အလွဴရွင္ေတြ၊ လမ္ဘိုဂီနီလွဴထားမယ္႔သူေတြနဲ႕ဆိုရင္ ဘုရားကန္ေတာ႔မယ္႔သူေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခက္သြားမယ္ထင္တယ္။ ျမက္ရွစ္ဆုပ္ေတာင္လွဴေသးတာပဲဆုိျပီး လွဴခ်င္ရာလွဴၾကတယ္ထင္တယ္။ ေရႊကြန္႕မ်ားရဲ႕ တီထြင္ကြန္႕ျမဴးဉာဏ္ေတြကေတာ႔ အံ႔ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရိွေတာ႔ေခ်။ က်မ္းတတ္အကြန္႕မ်ားကေတာ႔ ဘုရားဟာ ေရွးဘဝက လက္ေဝွ႕ေက်ာ္ျဖစ္ျပီး ျပိဳင္ဘက္ကို ခါးခ်ိဳးခဲ႔ေတာ႔ ခါးနာေဝဒနာရိွတယ္။ အဲဒီေတာ႔ Voltex ေလးကပ္ရင္သင္႔တယ္ေတြဘာေတြျဖစ္ကုန္တယ္ထင္တယ္။ ေဗဒင္ဆရာေတြရဲ႕ ဘုရားေစတီအေပၚၾသဇာသက္ေရာက္မႈကို ကြ်န္ေတာ္တို႕၊ခင္ဗ်ားတို႕ ေလွ်ာ႔မတြက္သင္႔ဘူး။ ဟိႏၵဴကေဗဒင္သံုးပံုတတ္ေတြက ေထရဝါဒက ဘုရားကိုစီမံေပးေနတာကိုက ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ collage အႏုပညာတစ္ခုလုိ ျဖစ္ရတယ္။
ယေသာ္ဓရာေတာင္ဘုရားေျခေထာက္ကိုဖက္ငိုလို႕ရေသးတယ္။ အခုေတာ႔ စတန္႕ထြင္တဲ႔သူေတြလုပ္လိုက္တာနဲ႕ ခက္ကုန္ေတာ႔တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာတစ္ခုရိွတယ္။ ဘာသာေရးထဲ စတန္႕ထြင္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ရိွလာျပီဆိုရင္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အကုန္ခက္ေတာ႔တာပဲ။
အဲဒီခရုခြံနဲ႕လုပ္တာေလးေတြ သိပ္သေဘာက်တယ္။ ေစ်းလည္းတန္တယ္။ ေရာက္တဲ႔အခါ ဝယ္ၾကပါ။
လုပ္တာကေတာ႔ ကုလားကားထဲကလို အသည္းပံုလိုလိုဟာပဲ။ တူေနတာကေတာ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လက္တစ္ဖက္စီျပတ္ေနသလိုပဲ။ တနားၾကပါခင္ဗ်ာ။
ဓာတ္ေတာ္ေတြ။ အမ်ားၾကီးပဲ။ ပြားထားတာလား။ အစစ္ေတြလားဆိုတာေတာ႔မသိဘူး။ ႏုိ႕ေနပါဦး ဦးၾကီး၊ ဒါေတြက အစစ္ေတြလားဆိုျပီး ေမးရင္ေတာ႔ လက္သီးစာမိသြားမွာေပါ႔။
ယိုးဒယားကမွာထားတဲ႔ ေကာေဇာပံုေၾကြျပားေတြ။ အခုေရႊတိဂံုမွာလည္း ဒါမ်ိဳးေတြ သံုးလာတာေတြ႕တယ္။
ကမာၻ႕အၾကီးဆံုးေလ်ာင္းေတာ္မူဆင္းတုေတာ္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုတုန္းကလည္း တစ္ခါေရာက္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ နံပါတ္တပ္ထားတဲ႔ ရဟႏၱာေတြကို လုိက္ေရၾကည္႕ရင္ အပါးငါးရာေတြ႕ရပါလိမ္႔မယ္။
ကဲကဲ ...မြန္ျပည္နယ္ခရီးစဥ္ နိတၳိတံ။
Regards,
The Gardener
Notes
ပံုေတြတင္လုိက္တာ သိပ္မ်ားသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ မေရာက္ဖူးေသးတဲ႔သူေတြအတြက္နဲ႕ မြန္ျပည္နယ္အလြမ္းေျပဓာတ္ပံုေလးေတြ ျပန္ၾကည္႕ခ်င္တဲ႔ ေဒသခံေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေပါ႔ဗ်ာ။ အရင္ပို႕စ္ေတြမွာ ေျပာခဲ႔သလိုပဲ ဓာတ္ပံုေတြက အေကာင္းစားေတြေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အမွတ္တရေတာ႔ျဖစ္တယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ယူဆတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးတဲ႔ ဇနီးသည္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကို္ယ႔္ဟာကိုယ္ေတာ႔ ခရီးသြားရင္း တစ္ခုခုစားေနဖုိ႕ေလာက္ပဲ အာရံုရတယ္။ မြန္ျပည္နယ္က လမ္းေတြကလည္း ၾကမ္းတဲ႔ေနရာေတြမွာ အထက္ကို တစ္ထြာေလာက္ေျမာက္တက္သြားတတ္တယ္။ ျပန္အက်မွာ အခန္႕မသင္႔ရင္ ႏွလံုးကြဲေသႏုိင္တယ္။ သတိထားျပီး အက်သက္သာေအာင္ေနရတယ္။ အမ်ိဳးသားဘဝအတြက္ အေတာ္ေလးသတိထားျပီး ခရီးသြားခဲ႔ရပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုပါပဲ။
Related Posts:
အပိုင္း (၃)
အပိုင္း (၂)
အပိုင္း (၁)
Peace B with U.
