အိုဘားမားလာတယ္၊ျပန္သြားတယ္။
ျမန္မာျပည္ဟာ ေမွာက္ထားတဲ႔ဖဲခ်ပ္ေလးလိုပဲ။ ဘယ္လိုအပြင္႔ေတြသိမ္းထားမွန္းမသိေပမယ္႔ ရင္ခုန္စရာ ေတြသိမ္းထားတယ္။ ဒါကို နည္းနည္းေလာက္ေရးခ်င္တယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ေတြ ဘာလို႕ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္မေနႏိုင္ၾကတာလဲ။ ဒီေမးခြန္းေလးကိုလည္း နည္းနည္းေလာက္ေမးဖုိ႕လိုတယ္။
ျဖစ္တန္စြမ္းဆိုတာကို က်ေနာ္တုိ႕သင္ဖူးခဲ႔တယ္။ အေျခခံသခ်ၤာသေဘာတရားအရျဖစ္တန္စြမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ရိွရိွ၊ အားလံုးေပါင္းရင္ ၁ ပဲ။ ဒီထက္ပိုခ်င္လုိ႕မရဘူး။ ၁၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုတာ ရယ္စရာျဖစ္သြားခဲ႔ဖူးျပီ။ အေျပာင္းအလဲကို အျပင္က လူနဲ႕မျဖစ္ဘူး။ အထဲကလူေတြနဲ႕ အျပင္ကလူေတြေပါင္းျပီး ၾကိဳးစားခဲ႔ၾကလုိ႕ တျဖည္းျဖည္း အရာေသးေသးေလးထင္လာခဲ႔ျပီ။ အလားအလာေကာင္းတာနဲ႕ တကယ္ျဖစ္လာတာနဲ႕က တျခားစီပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ၾကိဳးစားဖုိ႕လုိတယ္။ အေျခအေနကို ေျပာင္းႏိုင္တဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑က စကားေျပာသြားလိမ္႔မယ္။ ျဖစ္တန္စြမ္းအရအေျခအေနေကာင္းေနတယ္။ အလားအလာရိွေနတယ္။ ေမွ်ာ္မွန္းထားသလို တကယ္ျဖစ္မွာလားဆိုတာကို အားလံုးက သိခ်င္ေနၾကတယ္။
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကလည္း ေစာင္႔ၾကည္႕ေနတယ္။ စင္ကာပူႏိုင္ငံက မနာလိုတဲ႔ တရုတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ အဖ်ားရွဴးသြားမယ္ဆုိတဲ႔အထင္နဲ႕ေစာင္႔ၾကည္႕ေနတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အစစ္ဆုိတာ ဘယ္လိုလည္းဆိုတာ မသိတဲ႔၊ အစဥ္အလာေရာ၊ သမိုင္းေၾကာင္းပါ မေကာင္းတဲ႔ ႏိုင္ငံနဲ႕လူမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ဘယ္ေၾကာင္မွ က်ားမျဖစ္လာေစခ်င္ဘူး။
တကယ္႔အခ်ိန္ေတြမွာ အကူအညီမေပးခဲ႔တဲ႔သူေတြက ဘူးပင္စိုက္ေတာ႔မယ္ၾကားမွ အရီးေခၚဖုိ႕ စကားေျပာသင္တန္းတက္ေနၾကတယ္။ အရီးနဲ႕ ရီး မကြဲတဲ႔သူေတြကလည္း ဓာတ္ေငြ႕ကို အစိုးရပိုင္ထင္ေနၾကေသးတယ္။ ရသေလာက္ ေပါင္းစားမယ္ဆိုတဲ႔သူေတြလည္းရိွေနေသးတယ္။ ပညာေရးေကာင္းဖုိ႕လုပ္တာေတာင္မွ ကဖ်က္ကယက္ လုပ္တဲ႔ ပညာရွင္ၾကီးမ်ားရိွေသးတာ ေအာ႔ႏွလံုးနာစရာေတြ႕ရေသးတယ္။
ကုိယ္႔တုိင္းျပည္ကို ကိုယ္ခ်စ္ၾကတာ မဂၤလာတစ္ပါးပါ။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံအတြက္ လိုတဲ႔ေနရာေတြမွာ လွဴႏိုင္တာလွဴ၊ကူႏုိင္တာကူ ေနၾကတာဟာလည္း မဂၤလာတစ္ပါးပါပဲ။ ျပိဳင္တူတြန္းရင္ ေရြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ဦးက ေကာင္းတာလုပ္ေနတုန္း တစ္ဦးက မဆန္႕က်င္ရင္ မဂၤလာရိွတာပါပဲ။
ကိုယ္စီးေနတဲ႔ေယာက္မဟာ အထီးလားအမလား မသိတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသုခမိန္ေတြ နည္းေလ၊ေကာင္းေလလုိ႕ထင္မိတယ္။ ကိုယ္ယံုတာကို ေျပာတာမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွမထိခိုက္ဘဲ ေစတနာပါပါ ေျပာႏုိင္ရင္ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ပညာေရးအဆင္႔ျမင္႔ရင္ ႏိုင္ငံအတြက္ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကမာၻ႕ အဆင္႔မီ ပညာေရးစနစ္ရိွရင္ ခဏေလးနဲ႕ တုိးတက္သြားမွာပဲ။ အေျခခံေတြကေန စသင္႔တယ္။ အလွမ္းက်ယ္၊ အလယ္လပ္ပီး ေလဟပ္သြားမွာကို စိုးရိမ္တယ္။
ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ႔ဘက္က ႏိုင္ရာဝန္ထမ္းတာသိပ္ကို က်က္သေရရိွတယ္ထင္တယ္။ လူေကာင္းေတြကို ေနရာမ်ားမ်ားေပးတာေကာင္းတယ္။ အခုအထိ ကိုမင္းကိုႏုိင္တုိ႕ကုိ ေတြ႕သင္႔ေတြ႕ထုိက္တဲ႔ ေနရာမွာမေတြ႕ရေသးဘူးလုိ႕ထင္တယ္။ စစ္တုရင္ကစားရင္ အားၾကီးတဲ႔ အရုပ္ကို က်ယ္ျပန္႔တဲ႕ ေနရာမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားေစရတယ္။ ကြင္းန္ကို ပြန္းေတြနဲ႕ ပိတ္ထားရင္ အဲဒီကြင္းန္ဟာ အလကားပဲ။ သူ႕ရဲ႕ စြမ္းရည္ျပဳန္းတီးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ တက္ျပီးတုိက္ခိုက္ရေပမယ္႔ မလုိအပ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ဘုရင္ကို လံုလံုျခံဳျခံဳထားရတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုကို ကြဲျပားဖုိ႕လုိတယ္။ အခုလိုအပ္ေနတာ ဘယ္လုိ အေနအထားမ်ိဳးလဲ။ ႏုိင္ငံေကာင္းေအာင္လုပ္ဖုိ႕ လူတုိင္းလုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုေပမယ္႔၊ သူ႕ရဲ႕ပါဝါက စကားေျပာတယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင္႔က စကားေျပာတယ္။ ပြန္းဟာ ေရွ႕ကိုတစ္ကြက္စီတက္ေနရတုန္းမွာ ရထားဟာ အေဝးကို တစ္ခ်က္တည္းေျပးႏိုင္တယ္။ လူေကာင္းေတြကို ေနရာမ်ားမ်ားေပးပါ။ ဘာနကန္းတစ္လံုးမွ မသိတဲ႔သူေတြ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔တာေတာင္ လက္ခံခဲ႔ရေသးတာ၊ လူေကာင္းေတြ၊ ပညာတတ္ေတြကို ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ေတာ႔ အခ်ိန္ေပးၾကည္႕ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။
ေဒၚပုရဲ႕မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္ဟာ ရပ္ကြက္ ထဲမွာ တစ္ဆုိင္တည္းရိွတုန္းကေတာ႔ အဟုတ္ပဲ။ အရသာညံ႕လည္း စားစရာဒါပဲရိွခဲ႔တယ္။ ေဒၚပုဟာ ဒီအေနအထားကို ရပိုင္ခြင္႔လုိ႕ထင္တယ္။ ထာဝရျမဲေသာ တရားလုိ႕ထင္တယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ မယ္ျမရဲ႕ ထိပ္တန္းလက္ရာ ငါးခူမုန္႕ဟင္းခါးထြက္လာေတာ႔ ေဒၚပုဆိုင္မွာ လူမရိွေတာ႔ဘူး။ ေဒၚပုက မယ္ျမေၾကာင္႔ သူဘဝပ်က္ရတာလို႕ေျပာခ်င္လည္းေျပာမယ္။ မယ္ျမရဲ႕ဆုိင္ လူမလာေအာင္ ယၾတာေခ်ရင္လည္းေခ်မယ္။ မယ္ျမဟာ အေနာက္ရပ္ကြက္မွာဆိုင္ဖြင္႔သင္႔တယ္လုိ႕ ႏွစ္ျပားတန္အၾကံေတြေပးခ်င္လည္းေပးမယ္။ ေဒၚပုဟာ သူ႕မုန္႕ဟင္းခါးေကာင္းေအာင္ေရာင္းဖုိ႕အာရံုမစိုက္ဘူး။ အဲဒါ ေဒၚပု ပ်က္စီးခန္းပဲ။ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ ေဒၚပုေတြ အရင္းျပဳတ္ဖုိ႕ အလားအလာရိွတယ္လုိ႕ နာနာၾကီးမွတ္ထားၾကပါ။
တုိင္းရင္းသားအက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္ဖုိ႕က သိပ္အေရးၾကီးတယ္။ ႏုိင္ငံက တစ္ခ်ိန္လံုးၾကီးပြားခဲ႔ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ႏွစ္ေတြမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဆီကို ႏုိင္ငံ႔ဘ႑ာေတြ လမ္းေၾကာင္းမွားစီးဆင္းသြားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ႏွစ္ေတြမွာ ခရိုနီေတြဆီေရာက္တယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုး သစ္ေတာေတြကုန္သြားတယ္။ တုိင္းျပည္မြဲေလ အုပ္ခ်ဳပ္သူခ်မ္းသာေလပဲ။ စိန္မမတို႕ ေရႊအိမ္သာခြက္တုိ႕ဟာ ဆင္းရဲသားလည္ပင္းေတြနဲ႕ တံေတြးျမိဳခ်ေနတဲ႔ ျပိတၱာေတြေလာက္ပဲ။ ဗုဒၶဘုရားျဖစ္ေတာ႔ ေယာက္ဖေတာ္ အရွင္ေဒဝဒတ္က ခရိုနီပီပီရပိုင္ခြင္႔ရမလားရယ္လုိ႕ သကၤန္းစီးတယ္။ ဘုရားကမ်က္ႏွာသာမေပးေတာ႔ လုပ္ၾကံတဲ႔အထိ အမုန္းထားတယ္။ ခရုိနီဟာ ဒီလိုပဲ။ မီဒီယာသမားေတြကို စားျပီနားမလည္လုိ႕ေျပာမယ္။ ဝန္းၾကီးမ်ားရံုးကို ဟိုတယ္ဖြင္႔ဖုိ႕ေျပာမယ္။ ကန္ေတာ္ၾကီးကို ေမာင္ပိုင္စီးမယ္။ ေဒၚလာ ၁၅၀၀ တန္ အမ္ဘီေအဝယ္မယ္။ လယ္သမားဆီက လယ္လုမယ္။ ဒါေတြကို လုပ္ေနတာဟာ ဆင္းရဲသားဖိႏွိပ္မႈပဲ။ သမုိင္းမွာ ရုရွမွာ ဒီလိုလုပ္လို႕ ဆင္းရဲသားေတြ အံုၾကြျပီး အပ်က္အပ်က္နဲ႕ ႏွာေခါင္းေသြးေရာ၊ လည္ေခ်ာင္းေသြးပါထြက္ခဲ႔ျပီးျပီ။ ဒါေတြကို အတုမယူရင္ ဒီလိုပဲျဖစ္မယ္။ ေလာကမွာ ဓမၼနဲ႕အဓမၼဟာ ဒီလိုပဲ အားျပိဳင္ေနမယ္။ ႏုိင္ငံအတြက္၊လူမ်ိဳးအတြက္ၾကည္႕ျပီး အလုပ္လုပ္တဲ႔သူေတြ ေအာင္ျမင္မယ္။ ကန္ခ်လို႕မလဲဘူး။ ေစတနာမွန္ရင္ ျဖိဳလို႕ကို မျပိဳဘူး။
တိုင္းရင္းသားအက်ိဳးစီးပြားဆိုတာကိုေျပာဖုိ႕ဆိုရင္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းဘက္ကို နည္းနည္းအရင္ေျပာရမယ္။ လယ္သမားက ေခ်းေငြထုတ္ေခ်းရင္ ဆုိင္ကယ္ဝယ္စီးတယ္။ စပါးပိုစုိက္တာမဟုတ္ဘူး။ အျပိဳင္မရိွတုန္းေတာ႔ ဟုတ္တယ္။ တခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံတကာ company ေတြဝင္လာျပီး စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ဖိဖိစီးစီးလုပ္ရင္ ရိွသမွ် ေပါ႔ေပါ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ လယ္သမားေတြ လယ္ကူလီေလာက္ျဖစ္ကုန္မယ္။ အေျပာင္းအလဲဆိုတုိင္း ေကာင္းတယ္မမွတ္ေစခ်င္ဘူး။ အခန္႕မသင္႔ရင္ အေျပာင္းအလဲေၾကာင္႔ ထမင္းငတ္သြားႏုိင္တယ္။ အေျပာင္းအလဲေၾကာင္႔ အလုပ္ျပဳတ္သြားႏုိင္တယ္။ အေျပာင္းအလဲေၾကာင္႔ ကုန္းေကာက္စရာမရိွေအာင္ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ အစိုးရက အက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္ဖုိ႕ဆုိတာ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းေတြေလာက္ပဲ ခ်မွတ္ႏိုင္တယ္။ ကမာၻနဲ႕ရင္ေဘာင္တန္းျပီး လုပ္ေနတဲ႔ လုပ္ငန္းေတြမွာ ေရွးရိုးနည္းနဲ႕ယွဥ္ျပိဳင္ရင္ ဦးနာေအာက္ရဲ႕ ပုဝါေတြကို မ်က္ရည္သုတ္ဖုိ႕ မ်ားမ်ားသာမွာထားေစခ်င္တယ္။
၁၉၉၄ မွာ အေမ႔ကို ရံုးကေန နယ္သာလန္ကို ေက်းလက္ဖြံ႕ျဖိဳးေရးအတြက္ လႊတ္တယ္။ ဘာေတြ သင္ရသလဲဆိုရင္ ေက်းရြာေတြမွာ ဆင္းရဲေနတဲ႔သူေတြကို ေငြေၾကးနည္းနည္းေထာက္ပံ႔ျပီး သူ႕ေျခေထာက္ေပၚသူရပ္ႏုိင္ဖုိ႕ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြကို သင္ရတယ္။ ဥပမာ၊ တစ္ေယာက္ကို ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀၊ ၂၀၀၀ ေပးတာက အလကားပဲ။ သူတုိ႕ကို ဝက္ေပါက္ေလးေတြေပးမယ္။ ဝက္ေမြးဖုိ႕သင္ေပးမယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ သူတုိ႕ ဘယ္ေလာက္ အျမတ္ရေအာင္လုပ္ႏုိင္သလဲဆိုတာကိုၾကည္႕မယ္။ လုိတာေတြျဖည္႕ဆည္းမယ္။ အဲဒီလို အကူအညီနည္းနည္းနဲ႕ဖြံ႕ျဖိဳးေအာင္ လုပ္တာေတြကို သင္ေပးတယ္။ ျပီးေတာ႔ ရန္ကုန္မွာပဲထားတယ္။ ဘာမွမလုပ္ခုိင္းဘူး။ မဂၤလာေစ်းထဲက တရုတ္ေတြလို ဘြဲ႕အတြက္ ဆရာဝန္၊အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္၊ျပီးေတာ႔ ေစ်းပဲေရာင္းၾကတယ္။ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈျပႆနာတင္မဟုတ္ဘူး၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဦးေႏွာက္ေခ်ာင္ထိုးမႈျပႆနာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္လုိ႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ရံုးတုိင္းမွာျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္ပိုင္းဆုိ mix နဲ႕ miss ေတာင္ ကြဲေအာင္မေျပာႏိုင္တဲ႔ ပညာေတာ္သင္ေတြလႊတ္လာတာကို ေတြ႕ရတယ္။
NGO ေတြမွာ လစာေကာင္းတယ္လို႕ေျပာတုိင္း က်ေနာ္ဝမ္းနည္းမိတယ္။ လစာေကာင္းခ်င္ရင္ တျခားအလုပ္လုပ္သင္႔တယ္။ ေစတနာ႔လုပ္ငန္းေတြလုပ္ျပီး လစာေကာင္းတယ္ဆိုတာကိုဂုဏ္မယူေစခ်င္ဘူး။ ၂၀၀၂-၂၀၀၃ ေလာက္က က်ေနာ္ ရခုိင္က ေရႊရခ်ိဳင္ဆိုတဲ႔ရြာေလးကို ခဏသြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အဘြားက အုန္းပင္ေတြအမ်ားၾကီးပိုင္တယ္။ အဲဒီမွာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ အုန္းသီးခူးျပီးျပန္လာေတာ႔ အဘြားကေမးတယ္။ ဟဲ႔ ဘယ္ကအုန္းသီးလဲ။ ေကာင္ေလးကေျဖတယ္။ သူ ေကာက္လာတာတဲ႔။ အဘြားက ေျပာတယ္။ နင္တုိ႕လည္း အုန္းပင္သာတစ္ပင္မွမရိွတယ္ အုန္းသီးေတာ႔ ေန႕တုိင္းေကာက္ရတယ္တဲ႔။ က်ေနာ္ရယ္မိတယ္။ ခိုးလာတယ္ဆုိတာကို အုန္းသီးၾကည္႕လိုက္တာနဲ႕ အဘြားကသိတာေပါ႔။ ဒီေလာက္ အစိမ္းၾကီးေၾကြမက်ဘူးဆိုတာ သူမေျပာနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ေတာင္သိတယ္။ အုန္းပင္မစိုက္ဘဲ အုန္းသီးေတြေကာက္ရေနတယ္ဆိုတာ NGO မွာလုပ္ျပီး လစာေကာင္းေနတယ္ဆုိတာနဲ႕ သိပ္မကြာဘူးလုိ႕ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အစုိးရဝန္ထမ္းလုပ္ျပီး သထိန္းျဖစ္တယ္ဆုိတာလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းေပါ႔ခင္ဗ်ာ။
အခုအိုဘားမားလာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ႏိုင္ငံခ်စ္ၾကည္ေရးအတြက္ေကာင္းတယ္။ ပညာေရးက႑မွာ အေမရိကားရဲ႕ အကူအညီရႏုိင္ရင္ေကာင္းတာပဲ။ ပညာေတာ္သင္ မ်ားမ်ား လႊတ္ႏိုင္ရင္လည္း သိပ္ကိုေကာင္းတာပဲ။ ရွက္စရာေကာင္းတာကေတာ႔ အိုဘားမားလာမွ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အထင္ကရ နယ္ေျမၾကီးကို တက္သုတ္ရိုက္၊ခါေတာ္မီျပင္ဆင္ၾကတဲ႔သူေတြပဲ။ သမိုင္းမွာ သိပ္ျပီး ထိပ္ထိပ္ၾကဲျဖစ္တဲ႔ အထင္ကရ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ေမ႔သြားေအာင္လုပ္ထားခဲ႔ၾကတာ အေတာ္႔ကို ေအာက္တန္းက်ပါတယ္။ ပညာေရးစနစ္ကို ဒိုင္ဗင္ထုိးဆင္းသြားေအာင္လုပ္ခဲ႔တဲ႔သူေတြသိပါလိမ္႔မယ္။ အခုလည္း ဝန္ၾကီးက ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းေအာင္ေစခ်င္လုိ႕ ေအာင္မွတ္ကို ဘယ္ေလာက္ထားေပးမယ္ဆုိတဲ႔စနစ္ရိွေနတုန္းပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႕ေတြက အဲဒီလို ပညာေရးစနစ္ေတြနဲ႕ အင္မတန္မွ ရင္းႏွီးခဲ႔သူမ်ားပါပဲ။ အင္မတန္ကို အဆင္႔နိမ္႔တဲ႔ ပညာေရးယႏၱရားထဲက ကြ်တ္ထြက္လာတဲ႔ မူလီေတြျဖစ္မယ္။
စီးပြားေရးကို အုိဘားမားကို အားကိုးရင္ေတာ႔ အဆင္ေျပပါ႔မလား စိုးရိမ္မိတယ္။ မက္ေဒၚနယ္၊ ေကအက္ဖ္စီေတြ ေရာက္လာရံုနဲ႕ေတာ႔ ဘာမွမထူးပါဘူး။ သူကိုယ္တုိင္ ဘုရွ္အေၾကြးေတြ မေက်ေသးလုိ႕ ခက္ေနရၾကားထဲ ေရွ႕ႏွစ္ ရီဆက္ရွင္းျပႆနာ အရိပ္အျမြက္ေတြနဲ႕ ဆံပင္ေတြပိုျဖဴလာတဲ႔ သမ္မတကို ပညာေရးအတြက္ေလာက္ပဲ အားကိုးခ်င္မိတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ စိုက္တာပ်ိဳးတာေတြက အရင္လို အထြက္မေကာင္းေတာ႔တာေတြ၊ ပိုးသတ္ေဆးကို အရင္က ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ျပျပေနတဲ႔ တမာပိုးသတ္ေဆးဘယ္သူမွ မသံုးေတာ႔တာေတြ၊ ဆည္ေဖာက္လုိ႕ေရလွ်ံတာေတြကိုလည္း ေျဖရွင္းသင္႔တယ္။ ေအာက္ကလူေတြ အဆင္ေျပဖုိ႕ လိုတဲ႔အလုပ္မ်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီးလုိတယ္။ စီးပြားေရးကို စနစ္မဲ႔ ပရမ္းပတာျဖစ္လြန္းတာေတြကို ျပင္ဆင္ဖုိ႕လိုတယ္။ လူတုိင္း အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ျပည္႕မီေအာင္ၾကိဳးစားသင္႔တယ္။ အိႏၵိယမွာ သရုပ္ေဆာင္ျဖစ္ရင္ ဆင္းရဲတြင္းကလြတ္ႏိုင္တယ္။ ကိုးရီးယားမွာ အဆုိေတာ္၊သရုပ္ေဆာင္၊ ေဘာလံုးသမား တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဆင္းရဲတြင္းကလြတ္ႏိုင္တယ္။ ထုိင္းမွာ ကစ္ေဘာက္ဆင္ ေကာင္းေကာင္းတတ္ရင္ ဆင္းရဲတြင္းကလြတ္ႏုိင္တယ္။ ဘရာဇီးမွာ ေဘာလံုးကြ်မ္းရင္ခ်မ္းသာႏုိင္တယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ရိွတဲ႔ ဘဝေတြျဖစ္ဖုိ႕ လုိအပ္တယ္။ ပညာတတ္လုိ႕ ဘာမွမျဖစ္လာဘူးဆိုတဲ႔ အေတြးအေခၚဟာ အင္မတန္အႏၱရာယ္ၾကီးပါတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို ပညာတတ္ဖုိ႕ လိုပါတယ္။ က်က်နန တတ္ေျမာက္မႈဟာ ဘြဲ႕ရဖုိ႕ထက္ ပိုအေရးၾကီးပါတယ္။
(ဆက္ရန္)
Peace B with U.
