ဆာေလာင္၊ရူးသြပ္ သြားေလသူၾကီး အမွတ္တရ။ (ပထမပံုျပင္)
၂၀၀၅ တုန္းကပံုျပင္ေတြပါ။ Stanford ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မွာ Steve Jobs ေဟာေျပာတာပါ။ ဖတ္ျဖစ္တာေတာ႔ၾကာျပီ။ စတိေဂ်ာ႔ဘ္စ္ မေသေသးလို႕ ဘာသာမျပန္ေသးတာ။ အခုေတာ႔ အမွတ္တရျဖစ္စရာေလးေတြ ျဖစ္ရတာေပါ႔။
ကမာၻေပၚမွာ အေကာင္ဆံုး တကၠသိုလ္ၾကီးမွာ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ကို တက္ေရာက္ခြင္႔ရတဲ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေကာလိပ္ကေနဘြဲ႕မရခဲ႔ဘူး။ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာရရင္ ဘြဲ႕ရျခင္းနဲ႕ အနီးဆံုးအေနအထားေရာက္ဖူးတာ အခုအခ်ိန္ပါပဲ။ (လူမ်ားေတြကို ဘြဲ႕ေပးေနတာဆိုေတာ႔ သူလုိ ဘြဲ႕မရဘူးတဲ႔လူအတြက္ အခုအခမ္းအနားဟာ ဘြဲ႕နဲ႕အနီးဆံုးပဲဆိုျပီး အရႊန္းေဖာက္တာပါ။) ဒီေန႕ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႕ ပံုျပင္သံုးပုဒ္ကိုေျပာပါမယ္။ နည္းနည္းပါးပါးပဲ။ သိပ္အေရးတၾကီးေတြမဟုတ္ဘူး။ ပံုျပင္ေလးသံုးပုဒ္ပါပဲ။
ပထမဆံုးပံုျပင္ကေတာ႔ အမွတ္စက္ေလးေတြကို ဆက္သြယ္တဲ႔အေၾကာင္းပါ။
အမွတ္စက္ေလးေတြဆက္သြယ္တယ္ဆိုတာကို ငယ္တုန္းက ကေလးစာအုပ္ေတြနဲ႕ၾကီးလာတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႕ျမန္မာေတြေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ အမွတ္ကေလးေတြ ဆက္ဆြဲျပီး အရုပ္ကေလးေတြျဖစ္လာတာေတြဘာေတြ ေတဇတို႕ မိုးေသာက္ပန္းတုိ႕မွာပါေလ႔ရိွတယ္။ တို႕ေက်ာင္းသားမွာေတာ႔ ပါမပါမသိဘူး။ ေနာက္ပိုင္းထြက္တဲ႔ ပလုတ္တုတ္တုိ႕ဘာတုိ႕မွာလည္း တခါတေလပါတတ္ေသးတယ္ထင္တယ္။ ေမ႔ေနၾကသူေတြအေနနဲ႕လည္း အန္ကယ္ ၀ီကီဆီမွာေမးလို႕ရပါတယ္။ ၀ီကီကို အန္ကယ္လုိ႕ေျပာတာ ဂ်န္ဒါခြဲတာေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ အန္တီ ၀ီကီဆိုလည္း ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။ ေအာက္က ၀ီကီလင္႔ခ္ကို ကလစ္ေခါက္ၾကည္႕ရင္လည္း ျပန္ျပီး မီးသီးေလးလင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။http://en.wikipedia.org/wiki/Connect_the_dots
ရိဒ္ေကာလိပ္ကေန ေျခာက္လအၾကာမွာ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းထြက္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေက်ာင္းနားမွာပဲေနရင္း ေနာက္ထပ္ ၁၈ လေလာက္ေန ဟိုအတန္း၀င္တက္၊ ဒီအတန္း၀င္တက္ျပီးမွ တကယ္ ထြက္ခြာလာတယ္။ ဘာလို႕ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းထြက္ခဲ႔တာလဲ။
ဒီအျဖစ္အပ်က္က ကြ်န္ေတာ္မေမြးခင္ကစတာ။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို တကယ္ေမြးလုိက္တဲ႔အေမက ငယ္ရြယ္ျပီး၊ လက္မထပ္ရေသးတဲ႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူဗ်။ သူက ကြ်န္ေတာ္႔ကို သူမ်ားေတြေမြးစားဖုိ႕ေပးလုိက္မယ္လုိ႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ္႔ကို ဘြဲ႕ရမိသားစုကေမြးစားေစရမယ္လုိ႕ယံုၾကည္ထားခဲ႔တယ္။ အဲဒါက လံုး၀စီစဥ္ျပီးသား။ ကြ်န္ေတာ္ေမြးတာနဲ႕ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္နဲ႕ သူ႕မိန္းမက ေမြးစားလုိက္ဖုိ႕ပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ေမြးလာေတာ႔ သူတုိ႕ေတြက မိန္းကေလးမွ လိုခ်င္တာျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒါနဲ႕ အခုမိဘေတြျဖစ္လာမယ္႔ သူေတြက ေစာင္႔ဆုိင္း စာရင္းထဲမွာရိွေနေတာ႔ သူတို႕ကို ညလယ္သန္းေခါင္ဖုန္းေခၚျပီး "ကြ်န္ေတာ္တို႕ဒီမွာ ေမြးစားခ်င္ေမြးစားလို႕ရတဲ႔ ေယာက်ာ္းကေလးတစ္ေယာက္ (မိဘကေတာ႔ မလိုခ်င္ဘူးလို႕ဆိုလုိတယ္။) ရိွတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ လိုခ်င္လား။"လို႕သူတုိ႕ေျပာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ေမြးမိခင္က အဲဒီ ေမြးစားခ်င္တဲ႔အမ်ိဳးသမီး(အခုလက္ရိွကြ်န္ေတာ္႔အေမ)က ေကာလိပ္ကေနဘြဲ႕မရခဲ႔ဘူး၊ ေမြးစားမယ္႔ အမ်ိဳးသား(အခုလက္ရိွ ကြ်န္ေတာ္႔အေဖ)က အထက္တန္းေက်ာင္းက ေအာင္လက္မွတ္မရခဲ႔ဘူး ဆိုတာသိေတာ႔ ေမြးစားခြင္႔ကို လက္မွတ္မထိုးေပးဘူး။ ေနာက္လအနည္းငယ္ၾကာမွ ေမြးစားမိဘေတြက ကြ်န္ေတာ္႔ကို ေကာလိပ္ပို႕ပါမယ္ဆိုတဲ႔ကတိေပးလို႕ ေမြးမိခင္ၾကီးက စိတ္ေလွ်ာ႔ျပီးလက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ေတာ႔တယ္။
ေနာက္ထပ္ ၁၇ ႏွစ္ၾကာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တကယ္ပဲ ေကာလိ္ပ္ေက်ာင္းတက္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ကြ်န္ေတာ္ မိုက္မုိက္မဲမဲ တံုးတံုးတာတာနဲ႕ စတန္းဖို႕ဒ္ေလာက္ေစ်းၾကီးတဲ႔ ေကာလိပ္ကိုေရြးခ်ယ္ခဲ႔မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ လက္လုပ္လက္စားမိဘေတြရဲ႕စုေငြေဆာင္းေငြေတြဟာ ေကာလိပ္က်ာင္းစရိတ္နဲ႕ ေျပာင္တာပဲ။ ေျခာက္လၾကာေတာ႔ ကြ်န္ေေတာ္ ေက်ာင္းတက္တာ ဘာမွ အက်ိဳးမရိွဘူးထင္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းၾကီးကေရာ ကြ်န္ေတာ္ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ဆုိတာကို ဘယ္လုိ ကူျပီးရွာေဖြစဥ္းစားေပးမယ္လာဆိုတာကိုလည္း မသိဘူး။
ကြ်န္ေတာ္အဲဒီမွာ မိဘေတြ တစ္သက္လံုးစုထားသမွ် ေခြ်းႏွဲစာေတြကို သံုးျဖဳန္းပစ္ေနတာ။ (ေက်ာင္းမွာ စာလည္းေသခ်ာမလုပ္တဲ႔ အသံုးလည္းမက်လွတဲ႔ ေပကပ္ကပ္နဲ႕ေက်ာင္းတက္စားေနတဲ႔ေကာင္ေတြဖတ္ျပီး ေက်ာင္းထြက္သင္႔တယ္။ မိဘပိုက္ဆံကို အေခ်ာင္ထုိင္ျဖဳန္းေနတဲ႔ လူမ်ိဳးေတြ။) ဒါနဲ႕ပဲကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းထြက္လုိက္တယ္။ ေက်ာင္းထြက္လုိက္ေပမယ္႔ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ႔ ဒါဟာ တကယ္႔ကို ေသြးပ်က္စရာေကာင္းတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးရင္ေတာ႔ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခဲ႔သမွ်ေတြထဲမွာ အေကာင္းဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုပဲ။ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မပါတဲ႔ အတန္းေတြ လံုး၀သြားစမတက္ေတာ႔ဘဲ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပံုရတဲ႔ အတန္းေတြပဲဆက္တက္ေနလုိက္တယ္။
အားလံုးက စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ေအးေအးေဆးေဆး အဆင္ေျပေျပျဖစ္ေနခဲ႔တာမ်ိဳးေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႕ေပးေနတဲ႔ အခန္းမရိွေတာ႔ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အခန္းက ၾကမ္းျပင္ေတြမွာအိပ္ခဲ႔ရတယ္။ Coke အခ်ိဳရည္ပုလင္းေတြကို ျပန္သြင္းျပီး ရတဲ႔ ငါးျပားေတြနဲ႕ အစာစားဖုိ႕ ပိုက္ဆံရွာရတယ္။ ခုနစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ႔ Hare Krishna ေက်ာင္းမွာ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန႕ညေတြမွာ ေကြ်းတဲ႔ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေလးေတြ သြားစားခဲ႔ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဒါကို သိပ္ကိုသေဘာက်တယ္။ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ စူးစမ္းလိုစိတ္နဲ႕ အလိုလိုသိစိတ္ေတြေနာက္ကို လိုက္ပါရင္း ေခ်ာ္ေတာေငါ႔တာေတြ၊ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းခဲ႔ရတာေတြ အမ်ားစုဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ႔ရလဒ္ေတြအျဖစ္ထြက္ေပၚလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ခင္ဗ်ားတို႕ကို ဥပမာတစ္ခုေပးပါရေစ၊ ရိဒ္ေကာလိပ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္က ႏိုင္ငံမွာ အေကာင္းဆံုးလို႕ေတာင္ေျပာလုိ႕ရႏုိင္တဲ႔ စာလံုးအလွေရးတဲ႔ သင္တန္းကို ပို႕ခ်ပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာရိွတဲ႔ ပိုစတာေတြ၊ တံဆိပ္ေတြ၊ ပံုေတြအားလံုးဟာ လွလွပပ လက္ေရးေတြနဲ႕ စာလံုးအလွဆင္ထားၾကတယ္ဗ်။
ေက်ာင္းထြက္ျပီး ပံုမွန္အတန္းေတြ တက္စရာမလိုတဲ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီ စာလံုးအလွေရးတဲ႔သင္တန္းကိုတက္ျပီး ဒါကို ဘယ္လုိ လုပ္လဲဆိုတာကို သင္ယူခဲ႔တယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ serif ေတြ san serif typefaces ေတြအေၾကာင္း ေလ႔လာတယ္။ စာလံုးေတြၾကားက အစုအက်ဲေတြေျပာင္းလဲမႈေတြကို သင္ယူတယ္။( serif ဆိုတာကေတာ႔ စာလံုးကုိ ဘယ္ကေနစေရးျပီး ဘယ္မွာဆံုးလဲဆိုတာမ်ိဳးေတြ၊ အေရးအသားထံုးေတြ၊ စံေတြပါပဲ။ typefaces ဆိုတာေတာ႔ အလွေရးထားတာတဲ႔စာလံုးေတြေပါ႔ဗ်ာ။ san serif ဆိုတာေတာ႔ serif မွာ အသတ္ေလးေတြေဖ်ာက္ထားတာမ်ိဳး။ wiki မွာရိွတယ္။ ေသခ်ာကြဲျပားေအာင္ ျပထားတာလည္းရိွတယ္။http://en.wikipedia.org/wiki/Sans-serif) တကယ္႔ကိုေကာင္းတဲ႔ စာလံုးအေရးအသားပံုစံေတြမွာ သူတုိ႕ကို ဘယ္ဟာက တကယ္႔ကိုေကာင္းေစတာလဲဆိုတာမ်ိဳးကိုေလ႔လာခဲ႔ရသဗ်။ ဒါေတြဟာ လွပတယ္ဗ်ာ၊ သမိုင္းဆန္ဆန္ေရွးက်တယ္၊ သိပၸံကလို္က္မမီေလာက္ေအာင္ အႏုပညာေျမာက္ျပီးလွပတယ္။ အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္၀င္စားခဲ႔တယ္။
ဒါေတြကေန ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အသံုးက်တာတစ္ခုခုလုပ္ႏိုင္မယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္မေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဆယ္ႏွစ္ၾကာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ပထမဆံုး မက္ကင္းေတာ႔ရွ္ ကြန္ျပဴတာကို ဒီဇုိင္းဆင္ၾကေတာ႔ ဒါေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ျပနု္ျပီးအသံုး၀င္လာတယ္။ ကြွန္ေတာ္တို႕ဟာ ဒါေတြ(သိပ္လွျပီးသပ္ရပ္တဲ႔ fontေတြ) ကို Mac မွာ အားလံုးထည္႕ပစ္တာပဲ။ အဲဒီ Mac ဟာ လွပတဲ႔စာစီစာရိုက္စနစ္ပါတဲ႔ ပထမဆံုးကြန္ျပဴတာျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ တကယ္လုိ႕မ်ား ကြ်န္ေတာ္ ေကာလိပ္မွာ အဲဒီစာလံုးအလွေရးသင္တန္းမတက္ခဲ႔မိရင္ Mac မွာ ေဖာင္႔ဒီဇုိင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိဳးညီ အကြာအေ၀းျခားႏိုင္တဲ႔ ေဖာင္႔စနစ္ေတြ ရွိလာမွာမဟုတ္ဘူး။ ၀င္းဒိုးကေတာ႔ Mac ဆီက ကူးခ်တာဆိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္မ်ား အဲဒီသင္တန္းမတက္ခဲ႔မိရင္ ဘယ္တကိုယ္ေရသံုးကြန္ျပဴတာမွာမွ ဒီလို လွပတဲ႔ ေဖာင္႔စနစ္ရိွမွာကိုမဟုတ္ဘူး။ (ထံုးစံအတိုင္း Windows ကို တစ္ခ်က္ထုလိုက္တာေတြ႕ရပါတယ္။)
တကယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းမထြက္ခဲ႔ရင္လည္း အဲဒီ စာလံုးအလွေရးတဲ႔အတန္းကို ဘယ္ေတာ႔မွ တက္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုမတက္မိခဲ႔ရင္ တကိုယ္ေရသံုးကြန္ျပဴတာေတြရဲ႕ လွပတဲ႔ စာစီစာရိုက္စနစ္ အခုရိွေနသလို ရိွေနမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အဲဒီ အမွတ္စက္ကေလးတစ္စက္ျဖစ္တဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ျပီး စာလံုးအလွေရးတဲ႔အတန္းတက္ျခင္းဆိုတာေလးကို မဆက္စပ္ႏိုင္ခဲ႔ေပမယ္႔ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္အၾကာမွာ ျပန္ၾကည္ေတာ႔ အဲဒီ အမွတ္စက္ေလးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရ၊(ဆက္စပ္ႏိုင္) ေတာ႔တာပါပဲ။
ထပ္ျပီးေျပာရရင္ အခုလုပ္ရပ္က ေရွ႕မွာဘာေတြျဖစ္လာမယ္ဆိုတဲ႔ အမွတ္စက္ကေလးေတြကို ခင္ဗ်ားတို႕ ၾကိဳျပီး မဆက္စပ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ကိုျပန္ၾကည္႕မွသာ ဘာေတြ ဆက္စပ္ႏိုင္ျပီလဲဆိုတာသိႏိုင္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဒီအမွတ္စက္ေလးေတြက ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ဆက္စပ္ပံုေဖာ္ေပးမယ္႔အရာေတြလုိ႕ ယံုၾကည္ၾကရမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ဟာ တစ္ခုခုကို ယံုၾကည္ၾကရမယ္။ စိတ္ထဲမွာ အျပင္းျပဆံုးအရာ( gut ရဲ႕ slang အဓိပၸာယ္က အမ်ားၾကီးရိွတယ္။ သတၱိစြမ္းရည္၊ မရိွမျဖစ္လိုတဲ႔အရာ၊ စသျဖင္႔) ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္၊ ဘ၀၊ ကံတရား၊(ကမၼ)၊ တစ္ျခားအရာတစ္ခုခု၊ ဘာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုကိုေတာ႔ယံုၾကည္ၾကရမယ္။ ဒီနည္းလမ္းဟာ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀မွာေတာ႔ တစ္ခါမွ မရွံဳးနိမ္႔ေစခဲ႔ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀ကို အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာျဖစ္ေစခဲ႔ပါတယ္။
Regards,
Zephyr
(ေနာက္ထပ္ပံုျပင္ေတြကို တနလၤာေန႕မွာဆက္ပါမယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ေသာၾကာေန႕ျဖစ္ၾကပါေစေၾကာင္း ...)
---------------------------------------------------------------------------
F.Y.I (English Version I referenced)
http://www.forbes.com/sites/davidewalt/2011/10/05/steve-jobs-2005-stanford-commencement-address/2/
I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I’ve ever gotten to a college graduation. Today I want to tell you three stories from my life. That’s it. No big deal. Just three stories.
The first story is about connecting the dots.
I dropped out of Reed College after the first 6 months, but then stayed around as a drop-in for another 18 months or so before I really quit. So why did I drop out?
It started before I was born. My biological mother was a young, unwed college graduate student, and she decided to put me up for adoption. She felt very strongly that I should be adopted by college graduates, so everything was all set for me to be adopted at birth by a lawyer and his wife. Except that when I popped out they decided at the last minute that they really wanted a girl.
So my parents, who were on a waiting list, got a call in the middle of the night asking: “We have an unexpected baby boy; do you want him?” They said: “Of course.” My biological mother later found out that my mother had never graduated from college and that my father had never graduated from high school. She refused to sign the final adoption papers. She only relented a few months later when my parents promised that I would someday go to college.
And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents’ savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn’t see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out.
And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn’t interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.
It wasn’t all romantic. I didn’t have a dorm room, so I slept on the floor in friends’ rooms, I returned coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:
Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn’t have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and san serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can’t capture, and I found it fascinating.
None of this had even a hope of any practical application in my life. But ten years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography.
If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, it’s likely that no personal computer would have them.
If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later.
Again, you can’t connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something — your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.
Peace B with U.
