စိတ္ေျပေလွ်ာ႔မႈဆိုတာ ဒီျဖစ္ဆဲ အခုိက္အတန္႕ေလးဟာ လံုေလာက္လြန္းသြားျပီလို႕ ဆိုလုိတယ္။ ထပ္ေတာင္းစရာ၊ ထပ္ေမွ်ာ္လင္႔စရာကို မလုိေတာ႔ဘူး။ ကုိယ္လိုတာထက္ကို ပိုျပီး ျပည္႕စံုလံုေလာက္သြားျပီ။ ဆႏၵရိွတာေတြထက္ကို ပိုျပီးျပည္႕ဝေနတာ။ အဲဒီလိုျဖစ္သြားရင္ စြမ္းအင္က ဘယ္မွ ထြက္သြားစရာမလိုေတာ႔ဘူး။ ေရျငိမ္တဲ႔ ေရကန္ေလးလုိျဖစ္သြားမယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စြမ္းအင္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားေပ်ာ္ဝင္သြားလုိ႕ရတယ္။ အဲဒီလို ေပ်ာ္ဝင္သြားတဲ႔ အခိုက္အတန္႕ဟာ စိတ္ေျပေလွ်ာ႔မႈပဲေပါ႔ဗ်ာ။
စိတ္ေျပေလွ်ာ႔မႈဟာ ကာယသက္သက္ စိတ္သက္သက္ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးလံုးရဲ႕ ကိစၥပဲ။ ျပည္႕ဝစံုညီမႈအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ပဲ။ အဲဒါေၾကာင္႔ပဲ ဗုဒၶအဆူဆူက ဆႏၵေတြ ကင္းဆိတ္ေအာင္ ေနၾက ဆိုျပီးေဟာတာပဲ။ ဆႏၵရိွေနေသးရင္ နားလုိ႕မရေသးဘူး။ ဗုဒၶေတြက လူေသေတြကို ျမွဳပ္လုိက္ၾကပါေတာ႔လုိ႕ ေျပာၾကတာပဲ။ အတိတ္ဆိုတဲ႔ လူေသေကာင္ေတြကို မျမွဳပ္ဘဲထားေနရင္၊ အတိတ္ကို သိပ္ဂရုစိုက္ေနရင္ ခင္ဗ်ား နားေနလို႕မရဘူး။ ဗုဒၶေတြက ထပ္ေျပာေသးတယ္။ ျဖစ္ဆဲခဏကို ဝမ္းေျမာက္ပါ တဲ႔။ ဂ်ီးဇက္လည္းေျပာတယ္။ လီလီပန္းေတြကိုၾကည္႕။ ကြင္းျပင္ထဲမွာရိွေနတဲ႔ လီလီပန္းေတြကို စဥ္းစားၾကည္႕လိုက္။ သူတုိ႕ဟာ အခက္ၾကီးေတြ ၾကိဳးစားေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ပုိျပီးလွတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ ခမ္းနားမႈဟာ ေရွာ္လမံု ဘုရင္ၾကီးထက္သာတယ္။ သူတုိ႕ေတြ လွပေမႊးျမမႈမွာ ညီညီညာညာ စီတန္းထားပံုက ေရွာ္လမံုဘုရင္ၾကီးရဲ႕ ပညာထက္သာတာပဲ။
ဂ်ီးဇက္က ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ။ သူလည္း စိတ္ေျပေလွ်ာ႔မႈအေၾကာင္းကို ေျပာေနတာပါ။ အဲဒီလို ေျပေလွ်ာ႔ဖုိ႕ ခင္ဗ်ား အခက္ၾကီးေတြ လုပ္မေနနဲ႕လို႕ေျပာတာ။ နဂိုမူလမွာရိွေနျပီးသားကို သတိျပဳဖုိ႕သူေျပာေနတာ။ ခင္ဗ်ားကို ေပးထားျပီးသားအရာတစ္ခုကို လုိက္ရွာေနဖုိ႕မလိုဘူးဆိုတဲ႔ သေဘာပဲ။ ဂ်ီးဇက္ကေျပာတယ္။ ေလမွာပ်ံတဲ႔ ငွက္ေတြ၊ အဟိတ္ တိရစာၦန္ေတြ၊ သစ္ပင္ၾကီးေတြ သစ္ပင္ငယ္ေတြကို ၾကည္႕ျပီးရင္ ခင္ဗ်ားဘာလုိ႕ ေသာကေရာက္ေနေသးလဲ ။ ဒါေတြကို ေစာင္႔ေရွာက္ထားတဲ႔ တရား(ဘုရား)က ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း ကြက္ျပီး ပစ္ထားမယ္ ထင္လုိ႕လား။ ဒါဟာ စိတ္ေျပေလွ်ာ႔မႈပဲ။ ခင္ဗ်ားဘာလုိ႕ အနာဂတ္ကို သိပ္ပူပန္ေနသလဲ။ လီလီပန္းေတြကို ေတြးပါ။ လီလီပန္းေတြကိုၾကည္႕ပါ။ လီလီပန္းေတြလို ျဖစ္လာလိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခါမွာ စိတ္က အနားရသြားတာပဲ။ အနားယူမႈဆိုတာ ဣရိယာပုထ္ေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စြမ္းအင္ေတြ ေျပာင္းလဲျဖစ္ထြန္းမႈကမွ အနားယူမႈအစစ္ပဲ။
စြမ္းအင္မွာ ဒိုင္မင္းရွင္း ႏွစ္ခုရိွတယ္။ တစ္ခုက လႈံ႕ေဆာ္တယ္။ တစ္ေနရာရာကို သြားတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ကို တစ္ခုခုလုပ္ရမယ္ဆုိတဲ႔ေနရာမွာထားတယ္။ ပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႕ေလးဟာ တစ္ျခားတစ္ေနရာမွာရိွေနတဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ကုိသြားဖုိ႕ လမ္းေလးေတြလုိ႕ပဲထင္တယ္။ အဲဒါဟာ ခင္ဗ်ားမွာရိွတဲ႔ စြမ္းအင္ရဲ႕ ဒိုင္မင္းရွင္းတစ္ခုပဲ။ ဒီဒိုင္မင္းရွင္းကို လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ဒိုင္မင္းရွင္းလုိ႕ေခၚရမယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတုိင္အသားေပး ဒိုင္မင္းရွင္း၊ က်န္တာေတြက အဲဒီ ပန္းတုိင္ကို ေရာက္ေအာင္သြားဖုိ႕ ျဖတ္သန္းသြားရမယ္႔ လမ္းေတြ။ ခင္ဗ်ားဟာ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပန္းတုိင္ကို အေရာက္သြားရမယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ စိတ္က သက္သာရာရမယ္လုိ႕ ယူဆတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီလုိ စြမ္းအင္မ်ိဳးနဲ႕ ပန္းတုိင္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ မေရာက္ႏုိင္ဘူး။ ဒီစြမ္းအင္မ်ိဳးဟာ ျဖစ္ဆဲပစၥဳပၸန္ကို တစ္ျခားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းေျပာင္းပစ္ေနတယ္။ ပန္းတုိင္က မုိးကုပ္စက္ဝိုင္း အစြန္အဖ်ားမွာ အျမဲရိွေနတယ္။ ခင္ဗ်ား ေျပးသြားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အကြာအေဝးကေတာ႔ အရင္အတုိင္းပဲ။ ပန္းတုိင္နဲ႕ နီးမလာႏုိင္ဘူး။
ေနာက္ထပ္ စြမ္းအင္ဒိုင္မင္းရွင္းတစ္ခုက်န္ေသးတယ္။ ဒီဒိုင္မင္းရွင္းမွာေတာ႔ လႈံ႕ေဆာ္မႈမဲ႔တဲ႔ ဝမ္းေျမာက္ရႊင္လန္းျခင္းသက္သက္ပဲ ရိွတယ္။ ေအာင္ပြဲခံေနတဲ႔စိတ္ပဲ။ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ကလည္း ဒီမွာပဲ။ ပစၥဳပၸန္တည္႕တည္႔ပဲ။ ဟိုေနရာမွာမဟုတ္ဘူး။ လုိက္ရွာေနစရာ မလိုဘူး။ လီလီပန္းေတြကို ေတြးၾကည္႕လိုက္စမ္းပါ။ ဒီခဏငယ္ေလး၊ အခုိက္အတန္႕ေလးက သူ႕ခ်ည္းသက္သက္ ျပည္႕စံုေနျပီ။ ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ဟာ ပန္းတုိင္ပဲ။ တစ္ျခား ျဖည္႕ဆည္းေနစရာ ဘာဆိုဘာမွ မလိုဘူး။ ပန္းတုိင္ဟာ အနာဂတ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဘာကို ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္ေနရဦးမွာလဲ။ ေအာင္ျမင္ျပီးသား ကိစၥကို ေအာင္ပြဲခံ ေပ်ာ္ရႊင္ေနဖုိ႕သာ ရိွေတာ႔တယ္။ ခင္ဗ်ားမသြားမီက ေရာက္ႏွင္႔ျပီးခဲ႔ျပီ။ ခင္ဗ်ား မရွာခင္က ရိွေနႏွင္႔ျပီ။ ေတြ႕ေနႏွင္႔ျပီ။ ဒါဟာ ေျပေလွ်ာ႔မႈပဲ။ လႈံ႕ေဆာ္မႈကင္းတဲ႔ စြမ္းအင္ပဲ။
က်ဳပ္အတြက္ေတာ႔ လူႏွစ္မ်ိဳးရိွတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ပန္းတုိင္အရွာသမားေတြ။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ေအာင္ပြဲခံေနသူေတြ။ ပန္းတိုင္ရွာသူေတြက အရူးေတြဗ်။ သူတုိ႕ေတြက ရွာရင္းရွာရင္း ရူးရူးသြားၾကတာ။ သူတုိ႕ရဲ႕ ရူးသြပ္မႈကို သူ႕တုိ႕ဟာသူတုိ႕ တည္ထြင္ဖန္တီးထားၾကတာ။ အရူးကိစၥမွာလည္း အဟုန္ရိွသဗ်။ အရွိန္ရသြားတဲ႔ ရူးသြပ္မႈဟာ သြက္သြက္ခါျပီး အရိုးထိေအာင္ရူးၾကတာ။ ေနာက္ဆံုး ပန္းတုိင္ေပ်ာက္သြားတဲ႔အထိပဲ။ ဒုတိယတစ္မ်ိဳးက ပန္းတိုင္ကုိ လံုးဝ ရွာမေနဘူး။ သူဟာ ေအာင္ပြဲခံသူပဲ။
ေအာင္ပြဲခံသူျဖစ္ေအာင္ေနၾက။ ေအာင္ပြဲခံၾက။ သိပ္ကိုလံုေလာက္လြန္းသြားခဲ႔ျပီ။ ပန္းပြင္႔ကေလးေတြ ဖူးပြင္႔သြားၾကျပီ။ ငွက္ေက်းေတြ ေတးသီေနၾကျပီ။ ေကာင္းကင္မွာ ေနမင္းလည္းရိွတယ္။ ဒါေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေအာင္ပြဲခံတဲ႔စိတ္ရိွဖုိ႕လုိျပီ။ ခင္ဗ်ားဟာ အသက္ရွဴတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ရွင္သန္တယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ သိစိတ္ေလးရိွတယ္။ အဲဒါေတြကို ေအာင္ပြဲခံလုိက္စမ္းပါ။ ဝမ္းေျမာက္လုိက္စမ္းပါ။ အဲဒီလိုဝမ္းေျမာက္ရင္ စိတ္က ေျပေလွ်ာ႔သက္သာသြားတာပါပဲ။ ဖိစီးမႈမရိွေတာ႔ဘူး။ ကာယဒုကၡ၊စိတ္ဒုကၡေတြမရိွေတာ႔ဘူး။ စိတ္ဒုကၡေတြ၊ ေသာကေတြျဖစ္ေစတဲ႔ စြမ္းအင္ဟာ ေက်းဇူးတင္တဲ႔စိတ္၊ ဝမ္းေျမာက္တဲ႔စိတ္ျဖစ္လာတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးဟာ ေလးေလးနက္နက္ေက်းဇူးသိမႈနဲ႕ တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနမယ္။ အဲဒါကိုက ဘုရားစာတစ္မ်ိဳးပဲ။ ဘုရားစာဆိုတာ ဒီသေဘာပဲ။ ေလးနက္တဲ႔ ေက်းဇူးသိမႈနဲ႕ ခုန္ေနတဲ႔ ႏွလံုးသားဟာ ဘုရားစာအစစ္ပဲေပါ႔။
ကာယဝိေဝက အမႈကို စိတ္ျငိမ္သက္စြာျပဳပါ။ အဲဒီလို ဝိေဝကနဲ႕ေနဖုိ႕ဆိုတာ အေထြအထူးဘာမွ လုပ္ေနစရာမလုိဘူး။ စြမ္းအင္ေတြ ဘယ္လိုေရြ႕ေနသလဲဆိုတာေလးကို နားလည္ေနရံုပဲ။ စြမ္းအင္ဟာ ပန္းတုိင္ဆီကိုေရြ႕ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေအာင္ပြဲခံတဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆီကို ေရြ႕ရမွာ။ ပန္းတုိင္ဆီကုိမေရြ႕ရဘူး။ သူေရြ႕ေနတာကလည္း စြမ္းအင္ေတြ ျပည္႕ဝလြန္းေနလို႕ ေအာင္ပြဲခံမႈဆီကိုပဲ ေရြ႕ရလိမ္႔မယ္။
ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ခုန္ေပါက္ကခုန္ျပီး အနီးအနားမွာ ေလွ်ာက္ေျပးေနတယ္။ သူ႕ကို ဘယ္သြားေနတာလဲလို႕ ေမးၾကည္႕ပါလား။ သူက ဘယ္ကိုမွ သြားေနတာမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားကို သူက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕လုိ႕ေတာင္ ထင္မိသြားႏိုင္တယ္။ ကေလးေတြအတြက္ လူၾကီးေတြဟာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ။ ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲဆိုတဲ႔ အေမးက အဓိပၸာယ္မဲ႔လြန္းေနတယ္ေလ။ တစ္ေနရာရာကို သြားဖုိ႕လိုလုိ႕လား။ ကေလးေတြက ဒီေမးခြန္းကို မေျဖႏုိင္ဘူး။ သူတုိ႕အတြက္ ဒီေမးခြန္းက အဓိပၸာယ္မွမရိွတာ။ သူတုိ႕ ဘယ္ကိုမွသြားေနတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ သူတုိ႕ ပခံုးပဲတြန္႕ျပႏုိင္မွာပဲ။ သူက ဘယ္မွမသြားပါဘူးဗ်ာ လုိ႕ပဲျပန္ေျဖခ်င္ေျဖမယ္။ အဲဒီလိုေျဖေတာ႔လည္း ပန္းတုိင္အသားေပးစိတ္နဲ႕ ခင္ဗ်ားက ထပ္ေမးဦးမယ္။ "ဘယ္မွမသြားရင္ ဘာလုိ႕ေျပးေနတာလဲ"။ က်ဳပ္တို႕အတြက္က လုပ္ငန္းေဆာင္တာတစ္ခုကိုလုပ္တယ္ဆိုတာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုခုနဲ႕လုပ္ေနတာပဲ။ သြားတယ္ဆိုရင္ တစ္ေနရာရာကိုသြားခ်င္လုိ႕ပဲျဖစ္ရမယ္။
ခင္ဗ်ားကိုေျပာျပခဲ႔သလုိ တကယ္က ဘယ္ကိုမွ သြားစရာမလိုဘူး။ လက္ရိွျဖစ္ဆဲခဏမွာ အားလံုးရိွတယ္။အလံုးစံုေသာအရာေတြရဲ႕ အႏၱိမျဖစ္တည္မႈဟာ ဒီတစ္ခဏေလးထဲမွာပဲ။ အားလံုးဟာ ဒီခဏေလးထဲမွာ သြန္ခ်ထားတာ။ အဲဒီလက္ရိွ ပစၥဳပၸန္တည္႕တည္႕ အခုိက္အတန္႕ေလးပဲ။ ကေလးေလးဟာ စြမ္းအင္ကို ေက်နပ္ေနတာပဲ။ သူ႕မွာ စြမ္းအင္ေတြ မ်ားလြန္းေနတာ။ အဲဒီစြမ္းအင္ေတြ ကုန္ေအာင္ ခုန္ေပါက္ေနတာ။ တစ္ေနရာရာသြားေနတာမဟုတ္ဘူး။ စြမ္းအင္ေတြမ်ားေနရင္ သူေျပးေနမွျဖစ္မွာ။
လႈံ႕ေဆာ္ျခင္းမျပဳဘဲ ျပဳမူတာဟာ စြမ္းအင္ေတြ စီးဆင္သြားျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ။ စြမ္းအင္ကို ေဝငွလုိ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကုန္သြယ္သလို အလဲအထပ္မလုပ္နဲ႕။ ေစ်းလည္းမဆစ္နဲ႕။ ခင္ဗ်ားမွာရိွတာကို ေပးလုိက္။ တစ္ခုခုလုိခ်င္လုိ႕ ေပးတာမ်ိဳးမလုပ္နဲ႕။ အဲဒီလိုလုပ္ရင္ စိတ္ပ်က္ရ၊စိတ္ညစ္ရမွာပဲ။ ကုန္သည္ေတြအားလံုး ငရဲေရာက္ကုန္တာပဲ။ သိပ္ၾကီးက်ယ္တဲ႔ ကုန္သည္ၾကီးေတြ၊ ေစ်းအဆစ္ေတာ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ႔ ကုန္သည္ၾကီးေတြ ခင္ဗ်ားေတြ႕ခ်င္ရင္ ငရဲျပည္သြားၾကည္႕ရမွာပဲ။ အဲဒီမွာမွေတြ႕ရမယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုဟာ ကုန္သည္ေတြရဲ႕ေနရာမဟုတ္ဘူး။ ရႊင္လန္းဝမ္းေျမာက္စြာ ေအာင္ပြဲခံေနသူေတြအတြက္ေနရာ။
ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးသင္တန္းေတြမွာ ေကာင္းကင္တမန္ေတြ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲ ဆိုတဲ႔ေမးခြန္းကို ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထပ္ခါတလဲလဲေမးေနခဲ႔ၾကတယ္။ ဒီေမးခြန္းဟာ ပန္းတုိင္အသားေပးလူေတြအတြက္ပဲ အဓိပၸာယ္ရိွတယ္။ ေကာင္းကင္တမန္ေတြ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲ။ ဘာလုပ္စရာရိွမွာလဲဗ်ာ။ အဲဒီမွာ လုပ္စရာဘာမွမွ မရိွတာ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးပညာရွင္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳး ေမစတာ အစ္ခ္ဟာ႔ထ္ (Meister Eckhart) ကို တစ္ေယာက္ကေမးတယ္။ ေကာင္းကင္တမန္ေတြ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲ။ သူက ခင္ဗ်ား ရူးမ်ားေနသလားဗ်ာ။ ေကာင္းကင္ဘံုဟာ ေအာင္ပြဲခံဖုိ႕ေနရာ။ ဘာမွလုပ္မေနဘူး သူတုိ႕ရႊင္လန္းဝမ္းေျမာက္ေနၾကမွာေပါ႔လုိ႕ ျပန္ေျဖလုိက္ဖူးတယ္။ သူတုိ႕ေအာင္ပြဲခံတယ္။ ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္တယ္။ သူတုိ႕ေတြ သီဆို တီးမႈတ္ျပီး ကခုန္ေနမွာေပါ႔။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာင္ပြဲခံေနမွာေပါ႔။ က်ဳပ္ထင္ပါတယ္။ ေမးခြန္းေမးတဲ႔သူဟာ ေမစတာအစ္ခ္ဟာ႔ထ္ရဲ႕ အေျဖကို ေက်နပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလုိ႕လဲဆိုေတာ႔ က်ဳပ္တုိ႕ေတြအတြက္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာက တစ္ခုခုဆီေရာက္သြားရမယ္ေလ။ ပန္းတုိင္ၾကီးတစ္ခုခုဆီကို မသြားလုိ႕မျဖစ္ဘူး။ ဘာမွမလုပ္ဘဲေနလုိ႕မျဖစ္ဘူး။ တစ္ခုခုလုပ္ကို လုပ္ေနရမယ္လုိ႕ထင္ၾကတာကိုး။
လုပ္ငန္းေဆာင္တာဟာ ပန္းတုိင္အသားေပးအတြက္ဆုိတာကို မေမ႔နဲ႕။ ျပဳမူလုပ္ကုိင္တယ္ဆိုတာကေတာ႔ ပန္းတုိင္အတြက္မဟုတ္ဘူး။ စြမ္းအင္တဲ႔ စီးဆင္းသြားတာပဲ။ ပစၥဳပၸန္တည္႕တည္႕မွာလုပ္လုိက္တာမွ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္း။ ၾကိဳျပီး ေလ႔က်င္႔ဇာတ္တုိက္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္လုိ႕ လုပ္စရာရိွတာကို ပစၥဳပၸန္တည္႕တည္႕မွာ သတိနဲ႕ဉာဏ္နဲ႕ တုန္႕ျပန္လုိက္တာ။ မသိဘဲလုပ္လုိက္တာမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အသိရိွရိွနဲ႕ ဆင္ျခင္ျပီး တုန္႕ျပန္လုိက္တာ။ ေက်းငွက္ေလးေတြ ေတးသီေနရင္ ခင္ဗ်ားလည္း ေတးသီလာလိမ္႔မယ္။ အဲဒါလုပ္ငန္းေဆာင္တာမဟုတ္ဘူး။ ရုတ္တရတ္ၾကီးျဖစ္လာတာ။ ဒီလို ေတးသီခ်င္းေလး ညည္းေနမိတာကိုလည္း ခင္ဗ်ား ရုတ္တရတ္ၾကီးသတိထားမိလိမ္႔မယ္။ ဒါက ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းပဲ။ သဘာဝတရားထဲမွာ ေက်းငွက္ေလးျမည္ေနသလို ရႊင္လန္းတဲ႔သူက သီခ်င္းေလးညည္းေနတယ္။
ခင္ဗ်ားဟာ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔ ျပဳမူလုပ္ကိုင္မႈေတြမွာ သတိကပ္ျပီးေနေလေလ အပိုဗာဟီရေတြေလ်ာ႔နည္းေလေလပဲ။ ဘဝေျပာင္းလဲသြားမယ္။ ခင္ဗ်ား စိတ္ေတြေျပေလ်ာ႔ျပီး သိပ္ျငိမ္းခ်မ္းလာမယ္။ လုပ္စရာရိွတာကို လုပ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ္႔ စိတ္ကေတာ႔ အပန္းေျပေနတယ္။
ဗုဒၶဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ မပင္ပန္းဘူး။ ဘာလုိ႕လဲ။ သူက တစ္ခုခုကို လုပ္ေနသူမဟုတ္ဘူး။ သူဆီမွာရိွေနတာေတြကို ေပးေဝေနတာ။ သူေဝငွေနတာ။ စီးဆင္းေနတာ။
Regards,
Z
Peace B with U.
