ဒါ႔ပံုၾကည္႕ရင္းပြား။

ဒါ႔ပံုၾကည္႕ရင္းပြား။

အမွန္ေတာ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္ရတာကို ဝါသနာမပါဘူး။ ဒီပံုေတြကလည္း ရည္မြန္ရိုက္ထားတဲ႔ပံုေတြ။  phone လဲလုိက္တာနဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြပါ အေမြရသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြျပန္ၾကည္႕ရင္း ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္တဲ႔သေဘာပဲ။

ေရႊပုစြန္က ေရညွိငါးကန္။ ငါးကန္ေတြ မသန္႕ရင္ ငါးေတြ သနားဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ သတၱဝါေလးေတြ ေမြးမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႕ရဲ႕ ကရိကထကို ခံႏုိင္မွ ေမြးသင္႔တယ္။ ေမြးျပီး ပစ္ထားလုိက္ရင္ ရက္စက္ရာက်တယ္။ အိမ္မွာငါးေမြးတုန္းကဆိုရင္ သံုးေလးရက္တစ္ခါ ေရလဲတယ္။ မွန္ပံုးအၾကီးၾကီးမွာ ငါးနည္းနည္းပဲေမြးထားတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရကူးပါေစ။ ငါးေတြ အသက္ရွဴမဝရင္ အလကားေနရင္း အကုသိုလ္ျဖစ္မယ္။ မေမြးတတ္ရင္ ညွင္းဆဲသလိုျဖစ္သြားတယ္။ ငါးမွမဟုတ္ဘူး။ ေခြးေတြ၊ေၾကာင္ေတြေမြးတာလည္း အခ်ိန္ေပးႏုိင္မွရမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ဦးေႏွာက္သိပ္မသံုးဘူး။ အရင္ေမြးလုိက္ျပီး ေနာက္မွ စဥ္းစားတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း ျပႆနာပိုမ်ားသြားတယ္။ စကတည္းက တာဝန္မယူႏုိင္ရင္ ဘာအေကာင္ပေလာင္မွ မေမြးသင္႔ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ေခြးမေမြးတတ္ဘဲ ေခြးအၾကီးၾကီးေတြ အမ်ားၾကီးေမြးလာၾကတယ္။ အဲဒါ အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားတယ္။ ကိုယ္႔ေခြးကိုယ္မႏုိင္ရင္ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္။ ေခြးတစ္ေကာင္အတြက္ကိုေတာင္ တစ္ေန႕ကို သံုးနာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေခြးက ပ်င္းလာေရာ။ ပ်င္းလာရင္ စိတ္တိုလာေရာ။ စိတ္တုိလာရင္ ကိုက္ေရာ။ ကိုက္ေတာ႔မွ ေခြးကို ဆိုးတယ္လုပ္ၾကျပန္ေရာ။ နားမလည္မႈဟာ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတာပဲ။ ဘုရားမွာ ေရပုပ္ကန္ထဲ ငါးလႊတ္တာ။ ကန္ထဲမွာ ညစ္ပတ္ေနတာကို ျမင္ေနရဲ႕သားနဲ႕ ေပါက္ေပါက္ေတြ ထပ္ပစ္ခ်တာ။ အင္မတန္ဆိုးတာပဲ။ ဘုရားက ငါးကန္ဆိုတာေတြက ငါးေတြအတြက္ ငရဲျဖစ္မယ္။ အဲဒီငရဲထဲ ငါးေတြ ထပ္လႊတ္လို႕ ကုသိုလ္ေတြ တစ္ေလွၾကီး ရဦးမယ္ထင္တဲ႔လူေတြက ရူးမ်ားရူးေနသလားေတာင္ ထင္မိတယ္။ ငါးေတြ ေနေပ်ာ္တဲ႔ ငါးကန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကရဦးမယ္။ လိပ္သပ္သပ္၊ ငါးသပ္သပ္ထားတဲ႔ကန္ျဖစ္ေအာင္၊ ငါးေပါက္ေတြကို စားတဲ႔ ငါးရံ႕ေတြဘာေတြ ဝင္မေနေအာင္လုပ္ဖုိ႕လည္း လုိဦးမယ္ထင္တယ္။ မသိမႈဟာ အဝိဇၨာပဲ။ အဝိဇၨာတရားဟာ ဝိဇၨာရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ပဲ။ အေကာင္းကို မေကာင္းထင္၊ မေကာင္းကို အေကာင္းထင္ေနရင္ ခက္တာေပါ႔။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို မသိတဲ႔သူတစ္ေယာက္ ေနရာရလာရင္ က်န္တာေတြ အကုန္ခက္တယ္။ ႏုိင္ငံကို မသိတဲ႔သူ အုပ္ခ်ဳပ္၊ ႏုိင္ငံပ်က္တယ္။ ေစတီမွာ မသိတဲ႔ ေဂါပက အုပ္ခ်ဳပ္ ေစတီပ်က္မယ္။ နားမလည္တဲ႔သူေတြဟာ နားမလည္တာကိုက အျပစ္ပဲဆုိတာသိရမယ္။ တာဝန္တစ္ခုကို ယူထားရင္ အဲဒီတာဝန္နဲ႕ပတ္သက္တဲ႔ အသိေတာ႔ရိွရမယ္။ အသိမရိွတဲ႔သူကုိ တာဝန္ေပးေလေလ၊ တလြဲတေခ်ာ္ျဖစ္ေလေလပဲ။ အေသးအဖြဲကို ဂရုမစိုက္ရင္ ၾကီးက်ယ္တဲ႔ကိစၥကိုလည္း အေသးအဖြဲပဲထင္ကုန္ၾကေတာ႔တာပဲ။

ေစတီေတြမွာရိွတဲ႔ တံခြန္တိုင္။ ေရွးေခတ္ကအယူအဆေတြက ေရာေနတယ္ထင္တယ္။ အခုေခတ္မွာ ေဗဒင္သံုးပံုကို ျမန္မာျပည္က ေဗဒင္ဆရာေတြေဟာတဲ႔ ေဗဒင္နဲ႕ေရာေနတာသတိထားမိတယ္။ ေဗဒင္သံုးပံုဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး က်ယ္ျပန္႕တဲ႔ပညာေတြ။ အဲဒီက်မ္းရင္းသံုးက်မ္းနဲ႕ က်မ္းေျမာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးရိွေသးတယ္။ အဲဒါတတ္မွ ျဗဟၼဏေတြအတြက္ စာတတ္ျပီေခၚရတယ္။ ေဟာေနတဲ႔ ေဗဒင္ဆိုတာ အဲဒီက်မ္းေတြထဲက ေလာကီမဂၤလာေလးေတြေလာက္ပဲ။ အမ်ားၾကီး အစံုပါေသးတယ္လုိ႕ေျပာတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ႔ ေလာကီမဂၤလာလမ္းကသပ္သပ္၊ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းက သပ္သပ္လုိ႕ေဟာတာရိွတယ္။ ဘုရားေတြက ေလာကီမဂၤလာလို႕ေခၚတဲ႔ ေဗဒင္ေတြ၊ယၾတာေတြကို အင္မတန္ဆန္႕က်င္တာ။ ဘာသာဝင္ေတြကေတာ႔ ခပ္ေရာေရာေလးေတြလုပ္ၾကတယ္။ ဝသုႏၵရီ ဆံရည္မညွစ္ပါဘူးဆုိလည္း မရဘူး။ ညွစ္ေနတုန္းပဲ။ ေလာကၾကီးထဲမွာ မျမင္ရတဲ႔ အေကာင္ပေလာင္ေတြ (နတ္၊ျဗဟၼာ၊သိၾကား)ေတြ၊ မျမင္ရတဲ႔ ဒိုင္မင္းရွင္းေတြထည္႕ရတာကို တစ္ခ်ိဳ႕ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္ ထင္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်မ္းေတြမွာ နတ္ျပည္ကတစ္ရက္ဟာ လူ႕ျပည္က အႏွစ္ငါးဆယ္ဆုိျပီး ေျပာတာေတာင္ရိွတယ္။ အဲဒီလို ရက္ေတြ႕ေန႕ေတြ သတ္မွတ္ဖို႕ဆိုတာ ေနေတြ လေတြလုိေသးတယ္။ နတ္ေတြဟာ တျခားျဂိဳဟ္တစ္ခုမွေနျပီး အဲဒီျဂိဳဟ္က ေနကုိ တစ္ပတ္ျပည္႕ဖုိ႕ ၃၆၅x၅၀= ၁၈၂၅၀ ၾကာဖုိ႕လုိတယ္။ ေလာေလာဆယ္အနီးအနားက ေစတန္ျဂိဳဟ္ဆိုရင္ ၁၀၇၆၀ ရက္မွ ေနကို တစ္ပတ္ျပည္႕တယ္။ အဲဒီထက္ နည္းနည္းပိုၾကာတာက ယူေရးနပ္စ္ျဂိဳဟ္ ရက္ေပါင္း ၃၀၇၀၀ ရက္ ၾကာတယ္။ အဲဒီျဂိဳဟ္ႏွစ္ခုကို နတ္ေတြ ခြေနတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ရက္ေပါင္း ၁ေသာင္း ၈ ေထာင္ေလာက္နဲ႕ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ၾကာသြားႏုိင္တယ္။ ဒါေတာင္ တရားနာဖုိ႕ ဟိုေျပး၊ဒီေျပးလုပ္ေနရတဲ႔ ျပႆနာမပါေသးဘူး။ တန္ခိုးလိုလာတယ္။ အဲဒီမွာ တန္ခုိးကိုျဖည္႕ရတယ္။ ေျခာက္ထပ္တုိက္ေတြ၊ သံုးဆယ္႔တစ္ထပ္တုိက္ေတြကေတာ႔ သိပ္ကို ကြန္႕ကုန္ျပီ။ လုိက္မမီေတာ႔ဘူး။ ရူပေဗဒမသင္ဖူးတဲ႔ ဘုန္းၾကီးေတြက တစ္ခါတစ္ခါ ရွင္းျပေသးတယ္။ ကိုယ္ေတြ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ စ်ာန္ဆိုတာလည္း လုပ္ခ်င္သလုိေလွ်ာက္လုပ္တာမဟုတ္ဘူးပဲ။ ေျမလွ်ိဳးတယ္ဆိုတာ စိတ္နဲ႕ ေျမၾကီးကို အေပါက္ေဖာက္ရေသးတယ္ေျပာတယ္။ အဲဒီေျမၾကီးကို ဆင္းသြားလုိ႕ရေအာင္အေပါက္ေဖာက္၊ ျပန္တက္လုိ႕ရေအာင္ အေပါက္ေဖာက္ရေသးတယ္။ အင္အားၾကီးတဲ႔စိတ္နဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္လုိက္တာ တကယ္ျဖစ္ကုန္တဲ႔သေဘာပဲ။ ေကာင္းကင္မွာ လူေတြ ပ်ံတယ္ေျပာေပမယ္႔ တကယ္ကပ်ံတာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းကင္မွာ လမ္းတစ္ခုကို စိတ္နဲ႕အရင္ေဖာ္ျပီး အဲဒီကေနသြားတာလုိ႕ဆုိတယ္။ ထရာဗယ္ေလတာတစ္ခုေလာက္ကို စိတ္ကူးျပီး အဲဒီေပၚရပ္ျပီးလုိက္သြားတာမ်ိဳးပဲ။ ေနာက္တစ္ခုရယ္ရတာက ဘံုေတြက စိတ္ကူးမ်ိဳးပဲ။ အရင္ေခတ္က နတ္ျပည္က ေရႊရိွမယ္။ ေရကန္ရိွမယ္။ ပန္းဥယ်ာဥ္ရိွမယ္။ ဝိုင္ဖုိင္မရိွဘူး။ ေရခဲေသတၱာမရိွဘူး။ ေရခဲမုန္႕မရိွဘူး။ Play Station မရိွဘူး။ Facebook မရိွဘူး။ နတ္ေတြမွာ Evolution မရိွဘူး။ အခုေခတ္လူတစ္ေယာက္ နတ္ျပည္ေရာက္သြားရင္ ဇာတ္ထဲေရာက္သြားသလုိေတာင္ ျဖစ္မလားမသိဘူး။ ေစာင္းလည္းတီးဦးမယ္။ ေရႊတံုးၾကီးေတြဝတ္ထားတဲ႔ နတ္မၾကီးေတြက ေရေလးေတြပက္ျပီးေဆာ႔ေနမယ္။ လုပ္စရာအလုပ္ဆိုလုိ႕ ပန္းခူးတာနဲ႕ ဟုိသင္းျပဳတာပဲရိွတယ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ေလစရာ ေနရာၾကီး။ အဲဒါၾကီးကို ဘာၾကီးမွန္းမသိဘဲ ဘုရားရိွခိုးထဲ ထည္႕ထည္႕ ဆုေတာင္းေနတဲ႔သူေတြ ေတြ႕ရင္ ရယ္မိတာပဲ။ လူျဖစ္ရင္ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ျဖစ္ရင္ နတ္ခ်မ္းသာတဲ႔။ ဘုရားေရွ႕မွာ အသားလြတ္ေပါေနၾကတာ။ တစ္ခါတစ္ခါ ဘုရားကိုေတာင္ အားနာမိတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ၾကီး နိဗၺာန္ေရာက္သြားတာေတာ္ေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ သူ႕ရုပ္ပြားေတာ္ေရွ႕မွာ လူေတြ အတၱေတြ ထုိးအန္ခ်ေနတာကို ျမင္ရရင္ မဟာကရုဏာေတာ္ၾကီးနဲ႕ အသနားၾကီး သနားေနမိမယ္ထင္တယ္။

ေရႊခ်မွေကာင္းတယ္ထင္တဲ႔ေခတ္ရိွတယ္။ နတ္ျပည္ၾကီးမွာ သဲအစား ေရႊမႈန္ေတြလုိ႕ဆိုတာကိုး။ ေရႊအစစ္မတတ္ႏုိင္ေသးရင္ မွန္စီေရႊခ်ေလာက္ေတာ႔ လုပ္ၾကတယ္။ ျမန္မာေတြကို ေရႊေတြလုိ႕ ေခၚတာ ေရႊအစစ္ေတြလို႕ဆိုလုိတာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ စစ္ေစးသုတ္ျပီး ေရႊခ်ထားတဲ႔ ေရႊအတုေတြလုိ႕ ေခၚခ်င္တာလည္းျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အခုေခတ္မွာ ေပါက္ကရေတြ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာေမြးတဲ႔ကေလးကို သန္းေခါင္စာရင္းရဖုိ႕ခက္တယ္။ ဘာသာျခားလက္ထပ္မႈကို အရင္လုိ တရားရံုးမွာ လက္မွတ္ထုိးခြင္႔မေပးဘူးလုိ႕လည္းၾကားလုိက္ေသးတယ္။ မဟုတ္တာေတြမွာ အရူးထလြန္းရင္ခက္တယ္။ တုိင္းျပည္တစ္ခုဟာ တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္းမရိွရင္၊ ထင္ရာစိုင္းလြန္းရင္ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ လူစုသိပ္ကြဲလြန္းေနရင္ ဘယ္အရာကို ဦးတည္ျပီး လုပ္မယ္ဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ရည္မွန္းခ်က္ေပ်ာက္ကုန္လိမ္႔မယ္။ ေနရာတကာ အရူးေတြ ျခယ္လွယ္လြန္းရင္ လူေကာင္းေတြ ဒုကၡမ်ားလိမ္႔မယ္။

တိမ္ေတြသိပ္လွတယ္။ က်ေနာ္႔အတြက္သက္သက္ေျပာရရင္ အေျခခံအရာင္ေလးမ်ိဳးပဲ။ အျဖဴနဲ႕အနက္က အေရာင္ေတြရဲ႕ အစြန္းႏွစ္ပါး။ သဘာဝမွာေတာ႔ အျပာနဲ႕ အစိမ္းဟာ စိတ္ကို အခ်ယ္လွယ္ဆံုးပဲ။ အဲဒီေလးေရာင္မွာ ႏွစ္ေရာင္ေလာက္တြဲလုိက္ရင္ စိတ္က လြတ္လပ္မႈကို ခံစားရတယ္။ အစိမ္းေရာင္ဟာ က်ေနာ္တုိ႕ gene ထဲမွာရိွခဲ႔တဲ႔ သဘာဝထဲမွာ ေနထုိင္ခဲ႔မႈကို ျပန္ျပီး အမွတ္ရေစတယ္။ အျပာေရာင္ဟာ လြတ္လပ္မႈနဲ႕ က်ယ္ေျပာမႈကို ကုိယ္စားျပဳတဲ႔ ေကာင္းကင္ကို ျပန္သတိရေစတယ္။ ေရွးေဟာင္းအက်ဆံုးဝါဒတစ္ခုကို ႆဣရဝါဒလုိ႕ေခၚတယ္။ မေတာ္တဆေပၚေပါက္လာတာလုိ႕ ဆိုတယ္။ အရင္တုန္းက ျဗဟၼာၾကီးရိွတယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ျဗဟၼဘံုမွာ ျငိမ္႔ေနတာ။ ႏွစ္ေတြ သိပ္ၾကာလာေတာ႔ သိပ္ပ်င္းလာတယ္။ တစ္ေကာင္တည္းျဗဟၼာ။ တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဗဟၼာလုိ႕ဆိုရမယ္။ အားေနေတာ႔ ပ်င္းကလည္းပ်င္းဆိုေတာ႔ မိတ္ေဆြေလးဘာေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ရိွလာရင္ေကာင္းမယ္လုိ႕ ၾကံမိတယ္။ သူ႕ဟာသူၾကံလုိက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူ႕ျပည္မွာ စ်ာန္ရတဲ႔ ရေသ႔တစ္ေယာက္က ေသျပီး ျဗဟၼာသြားျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ ျဗဟၼာၾကီးက ငါ႔အေတြးေၾကာင္႔ျဖစ္တာ ငါဖန္ဆင္းတာ။ ငါ႔ျခံထဲမွာ ဥတဲ႔တဲ႔ဥ ငါဖန္ဆင္းတဲ႔ဥလုိ႕ ထင္သြားတယ္။ ေရာက္တာတဲ႔ ျဗဟၼာအသစ္ကလည္း ဟိုဘီးက်ဲ ငါ႔ေရွ႕က အရင္ေရာက္ေနတာ။ ငါ႔ကုိ ဒီငနဲ ဖန္ဆင္းတာျဖစ္မယ္လုိ႕ထင္သြားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း ထင္ခ်င္ရာထင္လုိက္ၾကတာ။ အဆင္သင္႔ေနေရာပဲ။ တုိက္ဆိုင္လုိက္တာမ်ားကြာ။

ထားပါေတာ႔ အဲဒီလိုနဲ႕ ျဗဟၼာအသစ္က သက္တမ္းကုန္သြားတယ္။ အေဟာင္းၾကီးက သက္ေတာ္ရွည္တယ္။ ျဗဟၼာအသစ္က လူျပန္ျဖစ္တယ္။ စ်ာန္ျပန္က်င္႔တယ္။ စ်ာန္ရတယ္။ အဘိဉာဏ္လည္းရတယ္။ ေရွးဘဝကို ျပန္ၾကည္႕ေတာ႔ သူျဗဟၼာျပည္မွာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မွတ္မိတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႕ကို ဖန္ဆင္းလုိက္တဲ႔ ျဗဟၼာၾကီးလုိ႕ထင္ခဲ႔တဲ႔အစြဲကို ဆက္ယံုသြားတယ္။ အဲဒီရေသ႔ၾကီးက တရားေဟာေတာ႔ ေလာကၾကီးမွာ ဖန္ဆင္းရွင္ဆိုတာရိွတယ္ဆိုျပီးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီဝါဒဟာ ေပါ႔ေသးေသးမဟုတ္ဘူး။ ကမာၻၾကီးရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုမကဘူး ယံုၾကတယ္။ ဘာသာမတူရင္မတူဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖန္ဆင္းေနတယ္လုိ႕ေတာ႔ ယံုၾကတယ္။ သိပၸံသမားေတြေတာင္ ျဂိဳဟ္သားက ဖန္ဆင္းထားတယ္ယံုခ်င္ယံုေနႏုိင္တယ္။ ၂၀၁၅ မွာထြက္မယ္႔ Minion ကားအရေတာ႔ မီနီယြန္ေတြက လူမတုိင္ခင္ကရိွခဲ႔တာဆိုေတာ႔ ျဗဟၼာၾကီးရဲ႕ အမ်ိဳးေတြျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္။

ဖန္ဆင္းရွင္အယူအဆနဲ႕ၾကည္႕လုိက္ရင္ ေကာင္းကင္ဟာလည္း ဖန္ဆင္းခံအရာဝတၳဳျဖစ္သြားတယ္။ ဘုရားေတြဆိုတာ အကုန္သိရမယ္။ ေနရာတကာလည္းရိွရမယ္။ ေနရာတကာရိွရမယ္ဆိုတာ ဘာသာေရးစကားနဲ႕ေတာ႔ omnipresence ေခၚတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘုရားလုပ္ေနျပီး ဟိုဟာမသိ၊ဒီဟာမသိဆိုရင္ ခက္မယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ Bruce Almighty ထဲမွာ God မွာ  စာရြက္ေတြထည္႕တဲ႔ cabinet အရွည္ၾကီးရိွတယ္။ ေနာက္ဆံုးေလာေလာလတ္လတ္ထြက္ခဲ႔တဲ႔ Lucy ကားမွာဆိုလည္း သူက ေနရာတကာမွာရိွတယ္လုိ႕ေျပာတယ္။ လူစီဟာ ဘုရားျဖစ္သြားတာပါလား။ ဒရက္ဂြန္ေဘာ ကားတြန္းမွာဆုိရင္လည္း စၾကဝဠာထဲက အင္အားၾကီးတဲ႔ ဂုိဏ္းေတြက ခ်ယ္လွယ္တာပဲ။ ဖန္ဆင္းရွင္ကလည္း ခ်ယ္လွယ္တာပဲ။ ဟိႏၵဴဝါဒမွာဆုိရင္ လူေတြအားလံုးဟာ ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕စိတ္ကူးေတြလုိ႕ဆုိတယ္။ ဦးေႏွာက္ဆဲလ္ေတြေတာင္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဖန္ဆင္းရွင္က အိပ္ေနတာဆုိရင္ ေလာကၾကီးဟာ သူ႕ရဲ႕ အိမ္မက္ပဲ။ လူေတြေတာ္ေတာ္ေလးကို တီတီထြင္ထြင္ ေတြးထားၾကတာ။ အဲဒါေတြ တစ္ေန႕မွာ နားလည္လာဦးမယ္ထင္တယ္။ Energy cannot be created nor destroyed. ဆိုတာနဲ႕ လူေတြရဲ႕ အတၱေကာင္ေလးမေသဘူးဆိုတာနဲ႕က ခပ္ဆင္ဆင္ကိစၥေတြ။ လူေတြက ဘယ္ကေနပြားေနသလဲဆုိတာကိုေတာ႔ ၾကံဖန္ေျပာရတယ္။ အရင္က ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အခု လူျဖစ္လာတာေလ၊ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ႔။ အဲဒါလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆင္ျခင္ၾကည္႕သင္႔တာေတြ။ ဖန္ဆင္းရွင္ဝါဒမွာေတာ႔ ဘုရားတစ္ေယာက္တည္းက အေကာင္းနဲ႕အဆိုးလုပ္ဖုိ႕ခက္တယ္။ ခရစ္ယာန္မွာေတာ႔ လက္ယာလက္နဲ႕ ေကာင္းခ်ီးေပးျပီး လက္ဝဲဘက္လက္နဲ႕ သုတ္သင္ဖယ္ရွားေရးလုပ္တယ္ထင္တယ္။ ဟိႏၵဴတုိ႕၊ ဂရိတုိ႕ကေတာ႔ ဂုိဏ္းဖြဲ႕လုိက္တယ္။ ဘုရားေကာင္းနဲ႕ ဘုရားဆိုးေတြ။ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ႔ မာရ္နတ္ဆိုတာရိွတယ္။ မြတ္ဆလင္က ရိွဳက္တန္၊ ခရစ္ယာန္က လူစီဖွာတို႕နဲ႕ တစ္ေက်ာင္းထဲထြက္ေတြ။

လူဟာ တစ္ခုခုကို ဆင္ျခင္လုိက္ရင္ လႈိင္းေတြျဖာထြက္သြားတယ္။ ကုသိုလ္ရိွရင္၊ သူ႕ကိုျပည္႕စံုေစဖုိ႕ အကုသိုလ္ရိွတယ္။ အကုသိုလ္သမားေတြသြားဖုိ႕လည္း ငရဲဘံုလုိလာတယ္။ ငရဲဘံုဆိုတာလည္း automation လုပ္လုိ႕မရေတာ႔ တရားသူၾကီးလုိလာတယ္။ ငရဲထိန္းတုိ႕၊ ငရဲထိန္းရဲ႕ ေရာ႔ထ္ဝုိင္လာတုိ႕ လုိလာတယ္။ ေကာင္းတဲ႔သူေတြ၊ ကုသိုလ္ရွင္ေတြသြားဖုိ႕လည္း ဘံုေတြ လုိလာတယ္။ နတ္ျပည္ဆိုတာလည္း အရင္က အရက္သမားေတြအရင္ေရာက္ေနတာ။ အသူရာဘံုေခၚတယ္။ မာဃတုိ႕က ေနာက္မွေရာက္တာ။ ဆင္ျခင္ၾကည္႕ရတာ အရက္သမားေတြက ျမင္႔ရာျမတ္ရာဘံု ပိုေရာက္လြယ္တယ္ထင္တယ္။ အဲဒီမွာ အသားကုန္ေသာက္ေနၾကတာ။ ေနာက္မွ မာဃက လုျပီး ဘံုလုတယ္တဲ႔။ သိၾကားမင္းက အေတာ္စုတ္ပဲ႔သြားတာပဲ။ ေနစရာမရိွလို႕ လူမ်ားအိမ္လုရတဲ႔သူကို က်ေနာ္တုိ႕က ဘာေလးစားရမလဲ။ ယံုၾကည္မႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကို စြန္႕ခြာျပီး ယံုေနၾကတာမ်ားတယ္ဆုိတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ယံုခ်င္ရာ ယံုတာကိုေတာ႔ အမွား၊အမွန္မေျပာလုိပါဘူး။ ေလာကၾကီးထဲမွာ လူတုိင္းမွာ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ခြင္႔နဲ႕၊ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲခြင္႔ရိွပါတယ္။

ေကာင္းကင္ကိုၾကည္႕လိုက္လုိ႕ အျပာေရာင္လွလွမွာ တိမ္လွလွေလးေတြပြင္႔ေနတဲ႔ကိစၥမွာ တျခားဘာသာေရးအျမင္ေတြမေရာေထြးဘဲ တည္႕တည္႕ မတ္မတ္၊ ခံစားနားလည္ဖုိ႕ပိုအေရးၾကီးတယ္လုိ႕ ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒါေလးေျပာဖုိ႕ ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ ဘုရားေတြအေၾကာင္းဘက္ကေန ပတ္ေခၚလာခဲ႔ရတာပါ။

အစာအိမ္ကမေကာင္းေတာ႔ဘူး။ ထမင္းစားရင္ အစာမေၾကဘူး။ ဝါးစားရမွာလည္းပ်င္းေတာ႔ ေက်ေအာင္လည္း ဝါးစားေလ႔မရိွဘူး။ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရင္ေသာက္၊ မေသာက္ရင္ တိုရွည္တုိ႕၊ နံျပားတုိ႕စားတယ္။ ေထာပတ္နံျပားပံုရိုက္ထားတာေတြ႕ေတာ႔ နံျပားအေၾကာင္းဘက္ကို ေတြးမိျပန္တယ္။ စိတ္က ေျပာင္းရေရြ႕ရလြယ္ပါတယ္။ နံျပားဆိုတာ နန္းကေနလာတာပဲ။ naan ။ ျမန္မာေတြက ျပားေနရင္ ျပားထည္႕တယ္။ လံုးေနရင္လံုးထည္႕တယ္။ Mug ဆိုတာေတာင္ Mug ကို မက္ဆိုရင္မျပည္႕စံုေသးဘူး။ မက္ခြက္လုိ႕ေခၚတယ္။ ခြက္မဟုတ္လား။ ခြက္ပါရမယ္ေလ။ ပူရီကိုေတာ႔ ပူရီေၾကာ္လုိ႕မေခၚဘူး။ ပူရီပဲေခၚတယ္။ ဒါေတာင္ potato ကို ကုလားေတြက arloo လုိ႕ေခၚေတာ႔ အာလူးပူရီဆိုျပီး အပိုေလးထည္႕လုိက္ေသးတယ္။ ပူရီကို အသားနဲ႕စားရင္လည္း အာလူးဟင္းရည္ေတာ႔ ေပးၾကတာမ်ားပါတယ္။ အာလူးပူရီလို႕မွာစရာေတာ႔မလိုဘူး။ thosai ကိုေတာ႔ ေႆာ္ဆယ္လုိ႕ မေခၚတတ္ေတာ႔ ျမန္မာလုိ ေသာ္ဆယ္၊ သိုဆယ္၊ သိုရွည္၊ တုိရွည္ဆုိျပီးလုပ္လုိက္တာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႕အိမ္ေနာက္ဘက္မွာေတာ႔ ကုလားရပ္ကြက္ရိွတယ္။ ေႆာ္ဆယ္လုိ႕မွာရင္ နားလည္တယ္။ ခ်ပါတီက်ေတာ႔ အသံထြက္မခက္ဘူး။ ခ်ပါတီပဲထားလုိက္တယ္။ ပရာတာၾကမွ ရာကခက္တယ္။ လာေျပာင္းလုိက္ဆုိျပီး ပလာတာလုပ္လုိက္တယ္။ စမိုဆာလည္း မုိမေနတဲ႔ မူလိုက္တာေကာင္းတယ္။ စမူဆာျဖစ္သြားတယ္။ You tiao ကုိေတာ႔ ကန္တုံနိစ္ေတြလုိ yàuhjagwái    ေခၚရတာ လွ်ာယားတာနဲ႕ အီၾကာေကြးလုပ္ပစ္လုိက္တယ္။ ပိုင္ခ်က္။ လုပ္နည္းကိုင္နည္းေတြလည္း နည္းနည္းေျပာင္းလုိက္တယ္။ အထူးသျဖင္႔ နံျပားမွာ အပါးလုပ္လုိက္တာ။ အပါး၊အၾကြပ္ျဖစ္သြားတယ္။ အိႏၵိယေတြရဲ႕ Naan ကေတာ႔ နည္းနည္းေလးထူးတယ္။ နည္းနည္းေ့ပ်ာ႔တယ္။ ေပါင္မုန္႕ဆန္တယ္။ အထူနဲ႕အပါးျပႆနာက အနံ႕ေျပာင္းသြားတာပဲ။ နည္းနည္းထူေတာ႔ နံျပားရဲ႕ ေမြးရနံ႕က ပိုျပီး တသင္းသင္းေမႊးေနတယ္။ ေထာပတ္ေလး ခပ္ပါးပါးသုတ္ထားရင္ ခ်စ္သူရဲ႕ကုိယ္သင္းနံ႕နဲ႕ စံပယ္ရနံ႕ျပီးရင္ တတိယေျမာက္ စြဲေဆာင္မႈအရိွဆံုးျဖစ္လာတာပဲ။ နံျပားစားတယ္ဆုိတာ ေပါ႔ေပါ႔ဆဆစားလုိ႕မျဖစ္ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားျပီး အႏုပညာေျမာက္ေအာင္စားၾကရမယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ အစားအေသာက္ျမန္တယ္။ ဇိမ္ေလးနဲ႕ေအးေအးစားတတ္ဖုိ႕မလြယ္ဘူး။ ေခတ္ေၾကာင္႔။ အဘိုး၊အဖြားေတြက ဂ်ပန္ေခတ္၊အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ ေျပးလႊားခဲ႔ေတာ႔ စားပံုေသာက္ပံုက မီးလန္႕လုိ႕ ေျပးခါနီး စားသလိုေတြျဖစ္ေနတယ္။ အေဟာင္းအစုတ္ေတြ ျပန္သံုးဖုိ႕ သိမ္းထားတာကလည္း အဲဒါေတြေၾကာင္႔ပဲ။ ေရွးကေတာ႔ အဲဒါက အေရးၾကီးတာေပါ႔။ အခုေခတ္မွာေတာ႔ ဒါေတြ မလုိေတာ႔ဘူး။ ျဖည္းျဖည္းစားၾကပါ။ စားေသာက္တာမွာ အႏုပညာရိွတယ္။ လူၾကီးလူေကာင္းေတြ အစာကို ေအးေအးပဲစားတယ္။ စားေနေသာက္ေနတုန္း စိတ္ညစ္စရာ၊စိတ္ေလစရာေတြမေျပာနဲ႕။ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေလးစားၾကေသာက္ၾကပါ။ ေဝဒနာေဟာင္းသစ္၊မျဖစ္ေစရာ ယာပိုဒ္မွ်လစ္ ၊ ခပ္သိမ္းျပစ္ကို မျဖစ္ရေအာင္ ခ်မ္းေျမ႕ေအာင္ဆိုျပီး သံုးေဆာင္ၾကပါ။

ေမွာင္တဲ႔ေလာကမွာ အလင္းေရာက္လာတာလွတယ္။ အဲဒါကို တျခားသူေတြ သိပ္သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။ ဦးလိႈင္ကေတာ႔ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးထုိးျပီးေရးတယ္ဆိုလား၊ ကဗ်ာ စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္တယ္။ အလင္းကိုေစာင္႔ခဲ႔ၾကရတာ။ ကမာၻၾကီးသာ ေမွာင္သြားရင္ ေအးခဲေသကုန္ၾကမွာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ အဲဒါေလးေတြးမိေတာ႔ မနက္ခင္း အလင္းကို ပိုခ်စ္ခင္မိလာတာပဲ။ ဇနီးသည္ကေတာ႔ ထုတ္မေျပာတတ္ေပမယ္႔ သဘာဝတရားကို နားလည္တယ္။ တိမ္ေတြကို သေဘာက်ပံုရတယ္။ ဦးသိန္းေဇာ္ရဲ႕ ကိုယ္႔မွာ တရားနဲ႕ေျဖရတယ္ဆုိတာကို သူေတာင္ အလြတ္ရေနျပီ။

အလင္းေပါက္တိမ္ေတြ။ ေရေငြ႕ထဲမွာ အလင္းဟာ အိမ္ဖြဲ႕ေနတယ္။ တိမ္ေတြဟာ ပင္႔ကူအိမ္ဆို အလင္းဟာမိေနတဲ႔ ပိုးေကာင္ပဲ။ သူ႕ကုိ ၾကာၾကာဖမ္းထားလုိ႕မရေပမယ္႔ အခုေတာ႔ မိေနေသးတယ္။

ရာဖဲလ္အရပ္က ငွက္ေတြ။ ညေနေစာင္းမွာ ပ်ံတက္သြားတယ္။ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္ ဒါဟာ လြမ္းစရာတစ္ခုျဖစ္ေနေတာ႔မွာပဲ။ ဟိုဘက္လမ္းမွာက SMRT ရံုး။

စင္ကာပူမွာက လူေတြက တိမ္ေတြကို ေငးၾကည္႕ဖုိ႕ သတိမထားေတာ႔တာပဲ။ သတိထားထား၊ မထားထားပါ။ တိမ္ေတြက မစိမ္းကားပါဘူး။ သူ႕အလွသိုဝွက္ျပီး ဂုဏ္ေမာက္မေနပါဘူး။ အရိွအတုိင္းလွေနတာပါပဲ။ ၾကည္စင္တဲ႔ေကာင္းကင္မွာ မုိးပြင္႔ျဖဴေတြ။ သမၼာက်မ္းစာမွာေတာ႔ ျမင္႔ျမတ္တဲ႔သူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို မိုးပြင္႔လိုျဖဴတယ္လုိ႕ ရူပကအလကၤာသံုးတယ္။

တိမ္ပင္လယ္ၾကီးတစ္ခု။ ငါးေတြေရထဲမွာကူးသလို၊ ငွက္ေတြ တိမ္ထဲမွာကူးတယ္။ ဒုိင္မင္းရွင္းမတူရင္ အျမင္မတူဘူး။ တိမ္ကို ငံု႕ၾကည္႕ရတဲ႔ ခံစားခ်က္နဲ႕ ေမာ႔ၾကည္႕ရတဲ႔ ခံစားခ်က္လည္းမတူဘူး။  တိမ္ေတြဟာ ရံုးသြားေဖာ္လည္းျဖစ္တယ္။ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ခရီးေဖာ္၊ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ေတာ႔ သူဟာ ထီးလွလွေလးတစ္လက္။

လူေတြေဆာက္တဲ႔အလွတရားနဲ႕ သဘာဝတရားရဲ႕ အလွတရား။ သဘာဝတရားဟာ အကန္႕အသတ္မဲ႔မႈထဲမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕တည္ေဆာက္တယ္။

လူေတြ အိပ္ေရးမဝတဲ႔အခ်ိန္မွာ တိမ္ေတြက အေျပးေလ႔က်င္႔ေနျပီ။

အလင္းေရာင္မွာ စြမ္းအင္ေတြရိွတယ္။ အလင္းဟာ လင္းခ်င္းေတာက္ပမႈနဲ႕ သူ႕အလွကိုျပတယ္။ စကားလံုးမပါဘဲ ခ်စ္တဲ႔စိတ္ကေလးတစ္ခုနဲ႕ အလင္းကို ေငးၾကည္႕ေနတဲ႔စိတ္ဟာ လွတာပဲ။ ျမစ္တစ္ျမစ္ကေရကို ႏွစ္ခါမခ်ိဳးႏုိင္ဘူးဆိုရင္ အလင္းတရားရဲ႕အလွကို ႏွစ္ခါျပန္ၾကည္႕ခြင္ ႔မရႏုိင္ဘူးဆိုရမယ္။ သူ႕ရဲ႕ အရိွန္ဟာ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ျမစ္ေရစီးေနသလို၊ အလင္းေရာင္ဟာလည္း စီးဆင္းေနတယ္။ မုိင္ေပါင္း ၉၃ သန္းကို ေလွ်ာက္လာခဲ႔ေပမယ္႔ ေညာင္းညာပံုမေပၚတဲ႔ ခရီးသြားတစ္ေယာက္။

မျမင္ရေပမယ္႔ အေပၚမွာ သူတုိ႕ေတြရိွေနတယ္။ အဲဒီမွာ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ေပါ႔ပါးေနတယ္။ လြတ္လပ္ေနတယ္။ အေႏွာင္အတြယ္ကင္းေနတယ္။ ေကာင္းကင္အျမင္႔က တိမ္ေတြနဲ႕ စိတ္ရဲ႕အနက္အရိွဳင္းက ပီတိဟာ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ သိပ္လွတယ္။ သိပ္ရိုးရွင္းတယ္။ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ဘူး။


Regards,
Z

ဒါ႔ပံုဆွာအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

Peace B with U.