စက္တင္ဘာ ၂၀၁၄

စက္တင္ဘာ ၂၀၁၄

ဘာလုိလိုနဲ႕ blogမွာ စာေရးတာ ၆ ႏွစ္ျပည္႕သြားျပီ။ စာေမးပြဲတစ္ခုမဟုတ္ခဲ႔လုိ႕ ေအာင္ျမင္သလား၊ ရွံဳးနိမ္႔သလားေမးရင္ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ကုိယ္ယံုၾကည္တာေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါးေရးတယ္။ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူသားဆန္မႈကိုလည္း ေတြ႕သင္႔သေလာက္ေတြ႕ရမယ္။ အတူတူေရးခဲ႔ၾကတဲ႔ အားလံုးေလာက္နီးပါး အနားယူသြားၾကျပီ။ ကိုယ္တုိင္လည္း အေရးၾကဲသြားေပမယ္႔ အနားေတာ႔မယူေသးဘူး။ ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေရးဦးမယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္အက်ိဳးရိွသြားရင္မဆိုးဘူးဆုိတဲ႔စိတ္ထားနဲ႕ေရးတဲ႔အခါေရး၊ အႏုပညာကို ယံုၾကည္ခ်က္ထားတဲ႔ စာေပမ်ိဳးလည္း ေရးတဲ႔အခါေရးနဲ႕ ခ်ီတက္ေနတုန္းပါပဲ။

ငယ္တုန္းကလိုေတာ႔မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အသက္နဲ႕အမွ် စိတ္ဝင္စားမႈေတြလည္း ေျပာင္းလဲလာျပီ။ အယူအဆေတြလည္းေျပာင္းတာေတြေျပာင္းကုန္ျပီ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထုိင္ဖုိ႕ကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး သတိထားျပီး ၾကိဳးစားရတဲ႔ ရာစုသစ္ကိုေရာက္လာေတာ႔ အခ်ိန္ပိုေတြကို သံုးစြဲရတာ ပိုျပီး စီစစ္လာရတယ္။ ငယ္တုန္းကလို ေရွ႕ေရးေနာက္ေရးမေတြးဘဲ ေနလုိ႕ေတာ႔ သိပ္မရေတာ႔ဘူး။ အလုပ္ပိုေလးေတြ နည္းနည္းပိုမ်ားလာတယ္။ စာေရးတယ္ဆုိတာေတာ႔ အနည္းနဲ႕ အမ်ား အခ်ိန္ေပးရတယ္။ သိပ္အခ်ိန္ေပးရတာမ်ိဳးေတြ မေရးႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ဆန္လာတယ္။

အက်ယ္ေရးသင္႔တာေတြလည္း ပံုထားလုိက္တာမ်ားလာျပီ။ အလ်ဥ္းသင္႔တဲ႔အခါမွ ျပန္တူးေဖာ္ျပီး ေျပာဦးမယ္စိတ္ကူးတယ္။ အရင္က ခရီးသြားရင္ ဘာပံုမွမရိုက္ဘူး။ ဇနီးသည္ရိုက္တာေလးေတြ သြားသြားယူတယ္။ အခုေတာ႔ မွတ္တမ္းမွတ္ရာသေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ရိုက္တယ္။ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြမွာ တန္ဖုိးရိွတယ္။ ဥပမာ ဒီေအာက္က ပံုေလးဆိုပါေတာ႔။

အဖုိးတစ္ေယာက္ ထမင္းစားေနတဲ႔ပံု။ ပိုျပီး တိတိက်က်ေျပာရင္ ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ခုမွာေန႕လည္စာစားေနတဲ႔အဖိုးအိုပံု။ UP ဇာတ္ကားထဲက Carl ကို သတိရသြားေစတယ္။ သူတုိ႕ေတြရဲ႕ ဘဝဟာ ေနဝင္ခ်ိန္ပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ခင္ဗ်ားတို႕ က်န္းမာေနရင္၊ ငယ္ရြယ္ေနေသးရင္ ဒါကို မခံစားတတ္ဘူး။ ဘုိးဘြားရိပ္သာကို သြားၾကည္႕၊ ငါတစ္ေန႕ ဒီလို အိုမင္းမစြမ္းမွာပါလားဆိုတဲ႔ feeling ကို နက္နက္ရိွဳင္းရိွဳင္းခံစားၾကည္႕၊ တစ္ေန႕ငါဒီလိုေနရာမွာ လာေနရရင္ဆုိတဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႕ျပန္ၾကည္႕လုိက္ရင္ စိတ္ဟာ အေတာ္ေလးတုန္လႈပ္သြားႏုိင္တယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတာ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာမွ အလင္းလက္ဆံုးေပါက္ဖြားတာပဲ။ Empathy နဲ႕ Sympathy ဟာ ထပ္ခ်ပ္မကြာေပၚေပါက္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ ဒါ ငါ႔အမ်ိဳးေတြပဲ။ သံသရာေဆြမ်ိဳးေတြပဲ။ ကိုယ္႔မွာရိွတုန္း အဖိုးအဖြားေတြကို ၾကက္သားနဲ႕ေကြ်းမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္မ်ိဳးက အလိုလိုေပၚလာတာပဲ။ သူတုိ႕ရဲ႕ ေနပံုထုိင္ပံုကိုလည္း ေလ႔လာၾကည္႕တယ္။ စကားစျမည္ေျပာၾကည္႕တယ္။ ဒီဘိုးဘြားရိပ္သာဆုိရင္ ကန္ေတာ္ေလးမွာရိွတယ္။ ခရစ္ယာန္သီလရွင္ေတြကေစာင္႔ေရွာက္ထားတယ္။ အဖိုးအဖြားေတြကေတာ႔ ဘာသာေပါင္းစံုပဲ။ ဘာသာကအေရးမၾကီးဘူး။ လုပ္ေနတဲ႔ လုပ္ရပ္ကအေရးၾကီးတယ္။ ဘယ္ဘာသာဝင္ျဖစ္ျဖစ္ ခႏၶာရလာရင္ ခႏၶာရဲ႕ဒုကၡရိွတယ္။ ဇရာဟာ သူ႕ခ်ည္းမလာဘူး။ လာရင္ ဗ်ာဒိနဲ႕အတူလာၾကတာ။ အဲဒီေတာ႔ ေနဝင္ခ်ိန္မွာ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေအးေအးလူလူေနႏုိင္ေအာင္၊ လူနာေပမယ္႔ စိတ္မနာေအာင္၊ ပူပင္စရာနည္းေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္တာ အင္မတန္မဂၤလာရိွတာေပါ႔။ ျမန္မာျပည္မွာ အစိုးရေထာက္ပံ႔တာမရိွဘူး။ အဲဒီေတာ႔ ဒီလိုအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ရိပ္သာေတြက အလွဴေငြနဲ႕ရပ္တည္တယ္။ အဲဒါေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္တယ္။ သိခ်င္တယ္ဆုိတာက ကမာၻမွာ ေဒၚလာတစ္ရာေလာက္ အပန္းမၾကီးဘဲ လွဴႏုိင္တဲ႔သူေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္။ တကယ္လုိတဲ႔ေနရာကို သိရင္ လွဴၾကမွာပဲ။ စိတ္ထားေကာင္းနဲ႕လုပ္ေနတဲ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြ ေရရွည္ရွင္သန္ေအာင္ ေထာက္ပံ႔မယ္႔ အလွဴရွင္ေတြ လုိတာေပါ႔။ ကန္ေတာ္ေလး ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္တာေလးေတြျမင္တယ္။ သီလရွင္ေတြက စည္းနဲ႕ကမ္းနဲ႕လုပ္တတ္တာေတြ႕ရတယ္။ ဒါေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်င္တယ္။ သိေစခ်င္တယ္။ လွဴႏုိင္တဲ႔သူေတြကိုလည္း သြားလွဴေစခ်င္တယ္။ သြားလွဴတဲ႔အခါလည္း ပိုက္ဆံလွဴျပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လာတာမ်ိဳးထက္ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႕စကားေျပာေစခ်င္တယ္။ သူတုိ႕က ေမတၱာ အမ်ားၾကီးလုိအပ္တယ္။

အဖြားတစ္ေယာက္ဆို သူ႕ညီမက အဂၤလန္မွာရိွတယ္တဲ႔။ အဲဒါ သူစာေရးေနတယ္။ အဂၤလိပ္လို လွလွပပေလးေရးေနတာေတြ႕တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေစာင္႔ေရွာက္တဲ႔သူမရိွလုိ႕ လာေနလုိက္တာ။ အထဲမွာ ဘုရားေက်ာင္းေလးလည္းရိွတယ္။ အဲဒီနားမွာ ဘာသာဝင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ကိုယ္႔ပုတီးနဲ႕ကိုယ္စိပ္ေနတာပဲ။ အဲဒါေလးကိုျမင္ေတာ႔လည္း ေက်နပ္တယ္။ ဒီဘဝမွာ ေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္သြားခြင္႔ရတာက မဂၤလာရိွတာေပါ႔။ လူဦးေရေတြလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဓာတ္ပံုရုိက္ထားတယ္။ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ရိွတယ္။ ေန႕လည္စာၾကက္သားနဲ႕ဆုိ ၈ ေသာင္းထင္တယ္။ ညစာဆန္ျပဳတ္ဆို ၂ေသာင္း။ အဖြားတစ္ေယာက္က ေနလုိ႕ေကာင္းလားဆုိေတာ႔ ေနလုိ႕မေကာင္းဘူးတဲ႔။ သူ႕ကို ဆရာဝန္ျပေပးပါလုိ႕ေျပာတယ္။ သီလရွင္ေတြေမးၾကည္႕ေတာ႔ အထူးကုေတြေစတနာနဲ႕လာၾကည္႕ေပးတယ္လုိ႕ေျပာျပတယ္။ မနက္က လာျပီး စစ္ေဆးေပးသြားျပီးျပီ၊ သူျပန္ေမ႔သြားတာ။ အဲဒီလိုေတြလည္းရိွတယ္။ တကယ္လုိ႕ အားလံုးကို ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ေငြသားလွဴခ်င္ရင္ ေခါင္းေလာင္းေလးတီးလုိက္ရင္ အဖုိးအဖြားေတြစုရပ္ကိုလာၾကတယ္လုိ႕ေျပာတယ္။ မုန္႕ေစ်းတန္းေလးလည္းလုပ္ထားေပးတယ္။ အလွဴေငြရတာနဲ႕ ျပန္ဝယ္စားလုိ႕ရတယ္။ အဲဒီကရတာကိုလည္း ရိပ္သာရဲ႕အလွဴထဲ ျပန္ထည္႕တာပါပဲ။

ဒီရိပ္သာမွာေတာ႔ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း တစ္လတစ္ေသာင္းပဲေပးႏုိင္တယ္။ တစ္ေသာင္းဆုိတာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၂ ေဒၚလာ၊ ၁၃ ေဒၚလာေလာက္ပဲ။ ဘူေဖးတစ္ခါစားရင္ အိႏၵိယဘူေဖးဆုိရင္ ၂၄ ေဒၚလာေလာက္ကုန္တယ္။ ပိုက္ဆံေတြႏွေျမာဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ အပိုစားတာေတြနည္းနည္းေလ်ာ႔ျပီး မ်ားမ်ားလွဴလုိက္တာေကာင္းတယ္။ ကုိယ္႔ရဲ႕တစ္လစာမုန္႕ဖုိးဟာ သူတုိ႕ေတြရဲ႕တစ္ႏွစ္စာ လချဖစ္ရင္လည္းျဖစ္ေနမယ္။ ဘဝရဲ႕ မညီမွ်မႈေတြကိုေတြ႕ရတယ္။ ေရနည္းရာကို မိုးရြာရမယ္။ ဒါေလးကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တယ္။ ကုိယ္တုိင္ကေတာ႔ အလွဴေငြေကာက္တာ ဘာညာမလုပ္တတ္ဘူး။ စိတ္လည္းမရွည္ဘူး။ လွဴခ်င္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြသိျပီး သြားလွဴခ်င္သြားလွဴၾကပါလုိ႕ေျပာရံုပဲတတ္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္႔ဘဝမွာ အခ်ိန္က အကန္႕အသတ္မဲ႔မဟုတ္ဘူး။ time constraint ရိွတယ္။ အဲဒီအကန္႕အသတ္အခ်ိန္ေလးမွာ တကယ္တန္ဖိုးရိွတာေလးေတြလုပ္ၾကည္႕၊ ကိုယ္႔ဘဝကိုယ္ အင္မတန္ေက်နပ္မိသြားလိမ္႔မယ္။ လူအမ်ားစုက တကယ္မေပ်ာ္ၾကဘူး။ ဘာလုိ႕မေပ်ာ္လည္းဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အတၱအတြက္ေနထုိင္တာမ်ားလုိ႕ပဲ။ အဘိုးအဘြားေတြနဲ႕ၾကီးျပင္းလာတဲ႔သူေတြဆို ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြေရာက္ရင္ အင္မတန္စာနာမိတာပဲ။

ေက်ာင္းဆီကုိလည္းေရာက္တယ္။ အေပ်ာ္သြားၾကည္႕တာ။ ေက်ာက္တန္း ေရလယ္ဘုရားလည္းေရာက္တယ္။ အရင္လည္းေရာက္ဖူးတယ္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုရိုက္လာခဲ႔တယ္။

လူ႕ဘဝဟာ ဘာလုပ္ဖုိ႕ေရာက္လာတာလဲ။ ဒီေမးခြန္းကို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေမးဖုိ႕လိုတယ္။ ေလာကမွာ ကိုယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေပ်ာ္စရာအသိုင္းအဝိုင္းေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ဖုိ႕ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ကူးတယ္။ ဒီစိတ္ကူးအရ၊ ေကာင္းတာလုပ္ေနတဲ႔သူေတြကို ေထာက္ပံ႔ဖုိ႕၊ ဆိုးတာလုပ္ေနတဲ႔သူေတြကို ဆန္႕က်င္ဖုိ႕၊သမာသမတ္က်ေအာင္ေနဖုိ႕၊ အမွန္တရားအတြက္ အားမနာတတ္ဖုိ႕ဆိုတာေတြကို အထုိက္အေလ်ာက္လုပ္ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ ေက်ာက္တန္းကိုသြားေတာ႔ ကားေပၚကေန ဓာတ္ပံုတစ္ပံုရိုက္လာခဲ႔တယ္။

အေပ်ာ္ဓာတ္ေလး ရမယ္လုိ႕ေမွ်ာ္လင္႔တယ္။ ဂစ္တာသမားရဲ႕အေပ်ာ္ဓာတ္ေလးကို ေဝငွယူၾကည္႕လုိက္။ ေငြေၾကးထက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက အေရးပိုၾကီးတယ္။ ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႕အေရးအၾကီးဆံုးပဲ။ ေပ်ာ္ေနတဲ႔သူေတြ ေပ်ာ္ေနခြင္႔ရတဲ႔ ကမာၻၾကီးျဖစ္ဖုိ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕အားလံုးရဲ႕တာဝန္ပါပဲ။    ။

Regards,

Z

Peace B with U.