အင္ဒိုနီးရွားအမွတ္တရ။

အင္ဒိုနီးရွားအမွတ္တရ။

သြားတာေတာ႔ ၾကာျပီ။

ဓာတ္ပံုေတြျပန္ၾကည္႕ရင္း တစ္စုတစ္ေဝးတည္းျဖစ္ေအာင္ ျပန္တင္ထားလုိက္တယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္မွာေတာ႔ပံုေတြတင္ဖူးတယ္ထင္တယ္။

ဘာေတြ ဘယ္လိုသြားရတာေတြေတာ႔ မေရးေတာ႔ဘူး။ နီးနီးနားနား ဗီစာမလိုတဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားကို နည္းနည္းေတာ႔သေဘာက်တယ္။ မေလးရွားေလာက္ေတာ႔ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူးထင္တယ္။

အုန္းပင္ေတြရိွတယ္။ မထူးဆန္းဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း သဘာဝက်၏။ East Coast နီးပါးလွေခ်ေတာ႔သည္။





အျဗဟၼစရိယကုတင္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္ တစ္ေယာက္စီထားတာ။ ေရာက္တဲ႔အခါ သစၥာဆုိျပီး အဓိဌာန္လုိက္မွ အလုိလိုကပ္သြားတယ္။

ကုလားထုိင္။ ကုလားထုိင္ျမင္ဖူးသည္ဟုဆိုေသာ္ရ၏။ မဆိုေသာ္လည္းရ၏။ ထိုကုလားထုိင္ေလးတြင္ ထိုင္ကာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဇိမ္က်က်ဖတ္ခဲ႔ေသးသည္။ အရသာရိွပါဘိေတာင္း။





ကြ်ႏု္ပ္တို႕သည္ အရက္၊ဘီယာေသာက္တတ္သူမ်ားမဟုတ္ေခ်။ အသီးေဖ်ာ္ရည္မွာရာ ေကာ႔ေတးမ်ားညာေရာင္းေလသည္။ အခါးမၾကိဳက္ပါ။ ေသာက္ဟန္ျပဳျပီး ေထြးရန္ၾကံရသည္။ လွသလိုရိွေသာ္လည္း ခါးလွ၏။





မ်က္ႏွာသည္ အႏုပညာျဖစ္ေနျပန္သည္။ မ်က္ႏွာမ်ားျခင္းသည္မေကာင္းေသာ္လည္း မ်က္ႏွာမရိွလွ်င္ မ်က္ႏွာငယ္သည္ထက္ဆုိးသည္ဟုထင္သည္။ မ်က္ႏွာကို မုခဟုေခၚသည္ထင္သည္။ ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္မည္။ မဟုတ္ခ်င္လည္းမဟုတ္။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ မ်က္ႏွာကို ရိုက္လာေလသည္။ ဒီအက္စ္အယ္လ္အာရ္ ကင္မရာမဟုတ္ေသာေၾကာင္႔ လွပလိမ္႔မည္မဟုတ္။ ပြိဳင္႔အန္ရွဳ႕ထ္ျဖစ္ေလရာ သည္းခံျပီးရွဳစားႏိုင္သူမ်ားအတြက္သာ အသံုးဝင္သည္။ ဝယ္လည္းမဝယ္ႏိုင္။ ဝယ္ႏိုင္ရန္လည္းအားမထုတ္၊ အေၾကြးႏွင္႔ဝယ္စိမ္႔ငွာဟုလည္းေတြးမထား။ ရိွသည္ႏွင္႔ေရာင္႔ရဲျပီး ရသည္ႏွင္႔ ေက်နပ္ရန္ ဘဝကသင္ေပးထားသည္။ ဆင္းရဲဖူးျခင္းသည္ တစ္ခါတစ္ရံအင္မတန္မွေကာင္းသည္ထင္မိသည္။ ဆင္းရဲဖူးမွ အသံုးအျဖဳန္းနည္းဖုိ႕လြယ္ကူသည္ဟုထင္သည္။ ကိုယ္တုိင္လက္ဖြာဖူးေသာ္လည္း လိုအပ္ခ်ိန္လိုက္ေတာင္းၾကည္႕လွ်င္ လက္ခက္သူဘယ္ေလာက္မ်ားမွန္းသိခဲ႔ရဖူးေလျပီ။

ကြ်ႏု္ပ္သည္ ျမားႏွင္႔ shoot ေလရာ၊ ပစ္မွတ္ဘုတ္ျပားေပၚသို သက္ေရာက္ျခင္းမရိွ။ သို႕ေသာ္ ေလးကိုင္းကိုတင္ရာတြင္ ရာမ၊ လက္ခဏတို႕လို ကေနစရာမလို၊ တစ္ခါတည္းတင္ႏုိင္သည္။ ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူေသာ္ ဂုဏ္ယူဖြယ္အတိခ်ည္းသာ။ ပစ္မွတ္ကို ထိသည္ျဖစ္ေစ၊ ေခ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေလသည္။

အုန္းပင္သည္ ေရွ႕သို႕ေမွ်ာ္ၾကည္႕ေနေလသည္။ ပင္လယ္မွ လိႈင္းမေလးကို လြမ္းသည္ထင္႔။ သို႕ေသာ္ လိႈင္းတို႕သည္ေဝးရာသို႕ ဆုတ္ခြာသြားေလသည္။ အလြမ္းသည္ ေစာင္းငန္းငန္းသေဘာတရားျဖစ္ေခ်သည္။ ရွည္ကိုင္းကိုင္းဝဋ္ဒုကၡအတိျပီးသည္။ ထိုအရာကိုရွဳပြားစိမ္႔ေသာငွာ 

ဖားသည္ ပါးစပ္ဟထားေလရာ မီးသီးတစ္လံုးေရာက္လာေလသည္။ ဖားမီးတုိင္ဟုဆိုေကာင္းဆိုႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ အေရာင္ပ်ယ္လြင္႔ေနျခင္းသည္လည္းတစ္မ်ိဳးခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ အသက္ၾကီးလာေလ အရုပ္မ်ားကိုပိုခ်စ္တတ္ေလျဖစ္ေလရာ သူငယ္ျပန္သည္႕အခါ ပူစရာမလိုေတာ႔။ 

ရာဇဝတ္သားကို လႊတ္ေစပိုင္ေသာ မိဖုရားၾကီး၏ ကရုဏာျဖစ္ေသာ ေခါင္ရမ္းပန္းသည္ေမႊးသည္ဟုဆိုသည္။ ေသေဘးမွ လြတ္ေသာ ရာဇဝတ္သားအတြက္ ေခါင္ရမ္းပန္းေသာ္မွ ေမႊးေနေခ်ေတာ႔သည္။ ေအာ္ ... လူ႕ေလာကသည္ သံေဝဂရဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ ေသေစပိုင္သူႏွင္႔ အသတ္ခံရမည္႕သူ၊ မရဏတရားသည္ ေသမိန္႕ကိုေပးေခ်သည္ ကံတရားသည္ နီေသာ ေခါင္ရမ္းပန္းျဖင္႔ ကယ္တင္ေသာ္ ေကာင္းေလစြ။

ဒီအသက္ဒီအရြယ္အထိ အရုပ္ခ်စ္ေနေသာသူအား ငေပါဟုထင္ေသာ္ရ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ငေပါျဖစ္ရျခင္းသည္သာ၍ေကာင္း၏။ ၾကိတ္ေပါေနျခင္းသည္ ေျဗာင္ေပါျခင္းထက္သာ၍ဆိုး၏မဟုတ္တံုေလာ။ ေပါစရာရိွသည္ကို မေပါရဲသူတုိ႕သည္သာ စိတ္ေရာဂါခံစားရ၍ စိတ္ဖိစီးၾကလတၱံ။ အရုပ္ခ်စ္သည္မွာ ငယ္ဘဝမွ စိတ္ထားအား ဆက္လက္သယ္ေဆာင္လာေသာသူ အမ်ားစုတြင္ရိွေကာင္းသည္မဟုတ္ေလာ။ လူၾကီးဆန္ျခင္းသည္ ဥေပကၡာရိွစုမဲ႔စုကို အတင္းကာေရာတိုးပြားေအာင္လုပ္၍ မ်က္ႏွာထားတည္ျခင္း၊ ရယ္စရာကို မရယ္ျခင္း၊ လူစုလူေဝးရိွလွ်င္ ဆူပူေငါက္ငမ္းဟန္ျပဳတတ္ျခင္းမွ်မဟုတ္ေလာ။ အတြင္းစိတ္၏ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းကိုမရကုန္ေသာ လူၾကီးျဖစ္ရျခင္းသည္ သာ၍ မဆိုးကုန္သေလာ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာစိတ္ကို ေပါေသာစိတ္၊ ေပါ႔ေသာစိတ္၊ သက္သာေျဖေလွ်ာ႔ေသာစိတ္မွသာ သယ္ေဆာင္ႏုိင္ေလသည္။ ဟန္ေဆာင္ေသာစိတ္သည္ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕စရာေကာင္းေလ၏။ မူရင္းအတုိင္း ေနျခင္းသည္ လြတ္လပ္ေပ်ာ႔ေျပာင္းေလသတည္း။ ခ်စ္ေသာ နဂါးရုပ္ကိုရွဳေစစမ္းခ်င္ပါဘိေတာ႔သည္။

အုန္းပင္။
ေလာကဓံတရားတုိက္စားသြားတာလား။
သဘာဝဓမၼကို ဝါက်ဖြဲ႔ျပထားတာလား။
သူ႕ေရွ႕မွာ
ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္။
အမာရြတ္မကင္းတဲ႔သူရဲေကာင္းအရည္ျပားလုိ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕လွေနတယ္။




ဘယ္ကိုမွ မျမင္ရတဲ႔ျပတင္းေပါက္။
စိတၱာႏုပႆနာမွာေတာ႔ သိေနျခင္းကို သိေနတဲ႔စိတ္။



အလွေမြးငါး။

အလွေမြးေမြး၊
စားဖုိ႕ေမြးေမြး၊
ငါးဟာ ေရထဲမွာေနရမယ္။
ငါးဟာ ကူးခတ္ရမယ္။
ငါးဟာ ရပ္တန္႕နားေနရမယ္။
ေနာက္ဆံုးအခြင္႔အေရးရတဲ႔အထိ
ပါးဟပ္ေတြနဲ႕အသက္ရွဴၾကည္႕ရဦးမယ္။




ပန္းပြင္႔ရဲ႕ဒိုင္ယာရီမွာ
ခါခ်ဥ္ေတြမ်ားတယ္။
ဝတ္မႈန္ႏွင္းစက္ေတြကို ခါခ်လုိက္ရင္
ေဆာင္းမနက္ခင္းလည္း ေပ်ာက္သြားရမွာပဲ။




ငယ္တုန္းကပန္းပြင္႔ေလး
အခုသိပ္ၾကီးသြားျပီ။
စိမ္းလန္းျခင္းေတြနဲ႕
ၾကီးရင္႔ျခင္းမ်ား




စိတ္ကို
အိမ္မက္နယ္ေျမထဲအထိ
စကၠဴပန္းရနံ႕ေတြနဲ႕ပဲ
မွ်ားေခၚသြားရတာပဲမဟုတ္လား။




ဆင္ေျပာင္ၾကီးသံုးေကာင္



ဘုန္းၾကီးကတရားေဟာတယ္။
အေသလွဖုိ႕ၾကိဳးစားပါ တကာေလးတဲ႔။
မ်က္လံုးထဲမွာ ေဟာဒီပိုးေကာင္ကိုျမင္တယ္။
ဒါမ်ိဳးကို အေသလွတယ္ေခၚတာလား ဖရာ႔။




မ်ိဳးနဲ႕ရိုးနဲ႕ အတူတူ အေသလွေနတဲ႔ပိုးေကာင္ေတြ။
ငယ္တုန္းကေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြစုထားခ်င္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဝါသနာက ငယ္တုန္းမွာတင္ကုန္သြားလုိ႕။ တရားထဲမွာပါတဲ႔ မိဖုရားနဲ႕သူ႕ေယာက်ာ္းအသစ္ေခ်းပိုးထိုးၾကီးမ်ားလားလုိ႕ ေသခ်ာၾကည္႕မိတယ္။




အေပၚစီးကေနၾကည္႕ရတာေကာင္းတယ္ထင္ရေပမယ္႔ ဇက္ေၾကာတက္တယ္။ ငံု႕ၾကည္႕ေနတာမ်ားရင္ အရာအားလံုးကို ပုေသးေသးထင္ကုန္တာပဲ။ ဘဝင္ျမင္႔တယ္ဆိုတာဒါမ်ိဳးပဲျဖစ္မယ္။ က်န္တဲ႔သူေတြကို ပုေသးေသးပဲျမင္ေတာ႔တာမ်ိဳး။ ဘဝင္ျမင္႔တဲ႔သူ အထက္စီးေရာက္ေနတာပါလားဆိုျပီး မ်ားမ်ားဆင္ျခင္ၾကည္႕ရတယ္။ အမွန္ေတာ႔ ကိုယ္ျမင္တဲ႔ျမင္ကြင္းကို ခံစားလုိက္တဲ႔စိတ္ေၾကာင္႔ အျမင္မွားကို အမွန္ထင္တာပဲ။ အေယာနိေသာ မနသီကာရျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလို ရွဴခင္းေတြျဖစ္ေနတယ္ထင္တယ္။




ပင္႔ကူနဲ႕ ကင္းျမီးေကာက္။
အဆိပ္အဆိပ္ခ်င္း
အနက္အနက္ခ်င္း
အတူတကြ
ရွင္တြဲေနထိုင္ျခင္း




ၾကာပန္းကို ေတာ္ေတာ္ေလးညႊန္းၾကတယ္။ရႊံ႕မွာေပါက္ေသာ္လည္း ရႊံ႕ေတြနဲ႕မေရာဘူး။
တရားအသိအျမင္မွာလည္း ၾကာပန္းဟာ ေရကိုအေျချပဳျပီး ေလထဲကိုတိုးထြက္သြားတဲ႔ သေကၤတအေနနဲ႕ အထူးအေလးအျမတ္ထားၾကတယ္။ ၾကာပန္းဖူးေလးဟာ လွလြန္းလို႕ ဆယ္ျဖာလက္စံု ၾကာပဒံုဆိုျပီး ရိွခိုးဖုိ႕ျပင္ဆင္တဲ႔လက္ကို ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး ရူပက အလကၤာလုပ္ၾကတယ္။ ဥပမာေပးျပီး ဥပမာအလကၤာလုပ္တာလည္းရိွမယ္။ ၾကာပန္းဟာ ဝိမုတၱိဆိုတဲ႔ လြတ္ေျမာက္ျခင္းနဲ႕ဆက္စပ္ေနတဲ႔သေဘာရိွတယ္။ ရနံ႕အားျဖင္႔လည္း သန္႕စင္တယ္။ လူ႕စိတ္ဟာ အေျခခံအားျဖင္႔ေတာ႔ လွတာကို သေဘာက်တယ္။ ေရႊၾကာပန္းဟာ ပန္းထိမ္သည္သားကိုေတာ႔ တရားရေစခဲ႔ဖူးတယ္။ ေရခဲတာင္ၾကာပြင္႔စားရင္ေတာ႔ အတြင္းအားတုိးတယ္ဆိုတာပဲ။ ၾကာလွဴျပီး မၾကာေအာင္ဆုေတာင္းၾကလို႕ ၾကာပန္းသိပ္ၾကိဳက္တဲ႔ အရွင္ဆႏၵာဓိကက ေဟာခဲ႔ဖူးတယ္။ ဆရာေတာ္က ၾကာပန္းၾကိဳက္လြန္းလုိ႕ စာအုပ္တုိင္း ၾကာပန္းပံုအဖံုးလုပ္ခဲ႔တာ အခုအထိပဲ။




စစ္တုရင္ကြက္ထဲေျခခ်လုိက္ရင္ေတာ႔ ကစားရုပ္ျဖစ္ရတာပဲ။
သံသရာထဲဝင္မိတာေရာ
ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပဲမဟုတ္လား။
(မိန္းမရျပီးမွ သံေဝဂ ေတာ္ေတာ္ယူတတ္လာသလိုလုိ)



မ်က္ႏွာဖံုးေတြဟာ
ခံစားခ်က္ရိွတယ္။
မ်က္ႏွာဖံုးေနာက္မွာ
ဘယ္သူရိွေနလဲ သိဖုိ႕ပဲလိုတယ္။





ေဟာဒီေအာက္မွာေတာ႔ ဖြတ္တစ္ေကာင္ေပါ႔။ သူမိေခ်ာင္းျဖစ္ရင္ ျမစ္မခ်မ္းသာေတာ႔ဘူး။



ေၾကာင္မိသားစုကို တစ္စုတစ္ေဝးခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ျမင္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။




သစ္သားပန္းပုေတြထင္တယ္။ ေဖာင္းၾကြလုပ္ထားတယ္။ ထူးဆန္းတဲ႔ အုန္းပင္ၾကီးကို ေလ႔လာႏုိင္ၾကေစဖုိ႕ပါ။

 

လူေတြက ကြန္႕ကိုကြန္႕တယ္။ ဗုဒၶက သူ႕ဆံပင္ကို သန္လ်က္နဲ႕ အဓိဌာန္ျပဳျပီးတိလုိက္တာ ခပ္တိုတိုကပ္ကပ္ျဖစ္သြားတာကိုပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေလွ်ာက္ျပီး ပံုေတြမွာကြန္႕၊ပန္းပုမွာကြန္႕၊ ပန္းခ်ီမွာကြန္႕၊ စာထဲမွာကြန္႕နဲ႕။ သန္လ်က္နဲ႕ျဖတ္ထားတဲ႔ဆံပင္ပံုမွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႕ တစ္ခုမွရိွပံုမရဘူး။ တစ္သက္လံုး တစ္ခါပဲတိလုိက္တာ ရွည္လည္မထြက္ေတာ႔ဘူး။ တုိလည္းမဝင္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။ တစ္လ ၁၅ က်ပ္ေပးျပီးဆံပင္ညွပ္ေနရတဲ႔သူေတြအေနနဲ႕ ဒီလို အဓိဌာန္ျပဳျပီး ညွပ္ၾကဖုိ႕ ၾကိဳးစားသင္႔တယ္။

ရာမတုိ႕လားမသိဘူး။ ပံုေတြက ေသခ်ာမျမင္ရဘူး။ အရုပ္ေတြပါတာေတာ႔ေတြ႕ရတယ္။

အင္ဒိုနီးရွား နဂါးေတြက သြားေခါတယ္။ အရင္ဘဝက မုသားေျပာတဲ႔နဂါးေတြေနမယ္။

ဟိန္ဒူဝါဒကိုေတာ႔ေသခ်ာမသိဘူး။ နားလည္းမလည္ဘူး။ စိတ္လည္းမဝင္စားဘူး။

လယ္စိုက္ေနၾကတာထင္တယ္။

ငွက္မ်ားပ်ံေနသည္။ နားေနသည္။

ၾကိဳးတပ္တူရိယာမ်ားျဖစ္ေခ်သည္။

ဖားဆင္ဖုိနီျဖစ္မယ္။ ၾကည္႕ရတာေတာင္ေပ်ာ္စရာေလး။ အံုးအြမ္ေတြကိုလည္း လုပ္တတ္ရင္ ေရာင္းလုိ႕ရတာပဲ။ တစ္ခုမွေတာ႔မဝယ္ခဲ႔ဘူး။ ပိုက္ဆံမရိွတာနဲ႕။

ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဟုဆိုတာပဲ။ နားမလည္ဘူး။

Resort Centre ဟုေရးထားသည္။

ထူးဆန္းေသာသစ္ပင္ၾကီးမ်ား။

အင္ဒိုပံုမ်ား နတိၳတံ။

Regards,
Z

ဝန္ခံခ်က္။

ဓာတ္ပံုရိုက္သူ၊ အကြ်ႏု္ပ္၏ ဇနီး။

Peace B with U.

ဆုိင္ဆုိင္မဆုိင္ဆုိင္ လက္ပံပင္ ဓားနဲ႕ခ်ိဳင္

ဆုိင္ဆုိင္မဆုိင္ဆုိင္ လက္ပံပင္ ဓားနဲ႕ခ်ိဳင္

အဲဒီစကားကိုၾကိဳက္တယ္။
ဆိုင္မွေျပာရမယ္လို႕မသတ္မွတ္ဘူး။ လူမ်ားကို မထိခိုက္ရင္ျပီးတာပဲ။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကိုယ္ေျပာမယ္စိတ္ကူးတယ္။ ဆရာလုပ္တာ၊ ေဝဖန္တာ၊ သံုးသပ္တာမ်ိဳး လုပ္ႏုိင္တဲ႔ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးလည္းပါမလာဘူး။ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးလုိ႕ ညကေလးနဲ႕ေရးသင္႔တာကို သိေပမယ္႔ ဉကို ဘယ္လိုေရးရလဲမသိေသးဘူး။ အခုေတာင္ ေကာ္ပီကူးလာတာ။

အဲဒီလိုဆိုေတာ႔ က်ေနာ္႔မွာ လြတ္လပ္တယ္။ ေငြေရးေၾကးေရးေခြ်တာဖုိ႕ေရးတယ္။ အခုေခြ်တာခ်င္တဲ႔အရြယ္ေရာက္လာလို႕ ေရးတာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ေရးတာထဲက စစ္ထုတ္ျပီး ေကာင္းတာယူၾကဖုိ႕ေမွ်ာ္လင္႔တယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ကိုေတာ႔ မသံုးရဲေတာ႔တာလည္းပါတယ္။ အလွဴလွဴတာကို သာဓုေခၚႏုိင္ဖုိ႕ တစ္ခါတစ္ေလေရးတင္တယ္။ ပိုက္ဆံေပါလုိ႕ လွဴတယ္ထင္ျပီး ပိုက္ဆံေခ်းခံရတယ္။ ကံဆိုးခ်က္။

မယ္လိုဒီနဲ႕ေနာင္ေနာင္ အကယ္ဒမီရသြားတယ္ေျပာတယ္။ ကိုယ္သာမသိလုိက္တာ၊ ထူးခြ်န္ေနျပီ။ အလွည္႕က်မဟုတ္ေတာ႔ဘူးထင္တယ္။ အကယ္ဒမီစနစ္က ေခးေအာ႔စ္ျဖစ္သြားပံုရတယ္။ (ဤကား ၾကားျဖတ္သတင္းတည္း)

ဤယေန႕ အမ္ပီအိတ္ခ်္မွ စာအုပ္သံုးအုပ္ဝယ္ခဲ႔ေလသည္။ အင္မတန္ ဗိုလ္စာတတ္ေသာ စင္ကာပူရိယန္မ်ားကမူ အိတ္ခ်္ကို ဟိတ္ခ်္ဟုသာထြက္ေလသည္။ အံ႔ၾသဖြယ္ေကာင္းပါဘိေတာင္း။ both ကို ဘုိ႕ႆ္ဟုမထြက္ရွာ ဗုိ႕ဖ္ဟု f သံထြက္ေသာလူမ်ားျဖစ္ေလရွာ ဟိတ္ခ်္ သည္လည္းေကာင္း ဘို႕ဖ္သည္လည္းေကာင္း သင္႔ေတာ္ေလစြ။ airport ကိုပင္ ေလအိုးဟုထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေစရန္ air pot ဟုထြက္ေလသည္။ ထုိအရာမ်ားကို နားမလည္ေသာ္ သင္႔အား အင္းဂလိခ်္စကားနားမလည္ဟုထင္ေခ်ေတာ႔တယ္။ ဝါလားေဝ။ head ကို ေဟ႔ထ္ဟု အသံထြက္သည္ကိုလည္း မဆန္းေတာ႔။ red သည္ ရိ မဟုတ္ပါေလာ။ အနီေရာင္ ဦးေခါင္းဆုိလွ်င္ ရိေဟ႔ ျဖစ္ေခ်ေတာ႔မည္။ leg သည္ လိတ္ခ္ျဖစ္သည္ဟုဆို၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္ စင္ကာပူ အဂၤလိပ္စကားကို ေကာင္းစြာတတ္သူျဖစ္ေခ်ေတာ႔သည္။ can လား။ can can။ you understand lah? အေရးထဲ so-called ကို commonly called ဆိုတဲ႔ လူသံုးနည္း အဓိပၸာယ္နဲ႕ အတည္ေပါက္ၾကီးေျပာေနတတ္တာလည္းေတြ႕ရသည္။ သာမန္အားျဖင္႔  အရည္အခ်င္းတကယ္မရိွဘဲ ရိွသေယာင္ျဖစ္ေနတယ္လုိ႕ထင္တာမ်ိဳးေတြမွာပဲ ပိုအသံုးမ်ားပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း စင္ကာပူမွာေတာ႔ ဆိုးေခါဒ္သည္ ထုိအဓိပၸာယ္ဟုမယူေလႏွင္႔။ အေကာင္းႏွင္႔ေျပာေနျခင္းသာျဖစ္ေခ်သည္တမံု႕။

Michael Lewis ရဲ႕ Big Short ဝယ္လာတယ္။ ဖတ္ၾကည္႕ဦးမယ္။ သူ႕ရဲ႕ေဟာေျပာပြဲေလးေတြ ယူထုဘ္မွာၾကည္႕ဖူးသလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။ အသက္ၾကီးလာေတာ႔ သိပ္မမွတ္မိခ်င္ေတာ႔ဘူး။ နည္းနည္းေတာ႔ေလ႔လာရမယ္႔လူလို႕ထင္တယ္။ သူ႕စာအုပ္ ဆယ္အုပ္ေလာက္မွာ သံုးအုပ္ေလာက္ေတာ႔ ဖတ္ဖုိ႕ေရြးျပီးျပီ။

ေနာက္တစ္အုပ္ကေတာ႔ ဟရုကိ မူရာခမိရဲ႕ ေနရဲ႕အေနာက္ ေဘာ္ဒါေတြရဲ႕ေတာင္ဘက္ (South of the border, West of the Sun ဆိုတဲ႔စာအုပ္ဝယ္လာတယ္။ ဖတ္မလို႕မဟုတ္ဘူး။ ေပၚပင္ဝယ္တယ္ေခၚတာေပါ႔။ မ်န္မာျပည္က ပ်င္ညာယိွေတြဘာသာျပန္တဲ႔အခါမွ ဖတ္ႏုိင္မယ္ထင္မိတယ္။

ေနာက္တစ္အုပ္ကေတာ႔ Dubliners ကို ငါးက်ပ္ပဲေပးရလို႕ ဝယ္လာတာ။ ဒါလည္းဖတ္ဖုိ႕မဟုတ္ဘူး။ ဂြ်ိဳက္စ္ၾကိဳက္တဲ႔သူေတြဘာေတြေတြ႕ရင္ လက္ေဆာင္ေပးမလို႕ပဲ။ အဲဒီသံုးအုပ္ကို ေလးဆယ္႔ ခုနစ္ ေဒၚလာေပးရတယ္။ ၁၀ တန္ ေဘာက္ခ်ာတစ္ရြက္ အလကားရထားတာသံုးလုိက္ေတာ႔ သံုးဆယ္႔ခုနစ္ေဒၚလာပဲက်တယ္။ ျမန္မာေငြနဲ႕ဆုိရင္ေတာ႔ မ်ားေသးတာပဲ။ ဒီလအတြက္ေတာ႔ ဘတ္ဂ်တ္ပိတ္သြားျပီထင္တယ္။

ေဘာင္းဘီတိုႏွစ္ထည္ဝယ္ျဖစ္တယ္။ ေဘာင္းဘီတုိ ဝယ္တာကအစေရးေနတာလည္း မဟုတ္ေသးဘူးလုိ႕ထင္တယ္။ သို႕ေသာ္လည္း Hush puppies ၾကိဳက္တဲ႔သူေတြအခ်င္းခ်င္းေတာ႔ သတင္းေပးလို႕ရတာေကာင္းတာေပါ႕လို႕ထင္တယ္။ တစ္ထည္ကို တစ္ႏွစ္ေလာက္ဝတ္ရတယ္။ ၃၅ ေလာက္ပဲေပးရတယ္။ ဒါကို ၾကြားတယ္လို႕လည္းမေခၚဘူး။ လူတကာဝယ္ႏိုင္တဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုေတြထဲမွာ ဝတ္ရတာ အဆင္ေျပတယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။ ငါးထည္ေလာက္ဝယ္ထားရင္ တစ္ႏွစ္စာ ေဘာင္းဘီတို လံုေလာက္ျပီလို႕ထင္တယ္။ ေပါ႔ပါးတယ္။ ေအးခ်မ္းတယ္။ လံုျခံဳတယ္။ သပ္ရပ္တယ္။ စတုိင္လည္း အသင္႔အတင္႔ေလာက္ က်တယ္။ ေစ်းႏႈန္းအားျဖင္႔လည္း သင္႔တယ္။ ရွဴးဖိနပ္ေတြ၊ ေျခအိတ္ေတြေတာ႔ Hush puppies မၾကိဳက္ဘူး။ ေျခညွပ္ဖိနပ္ေတာ႔ Hush puppies ၾကိဳက္တယ္။ ေျခညွပ္ဖိနပ္ကလည္း ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ႔ အသာေလးခံတယ္။

ေျခအိတ္ကိုေတာ႔ Fox က ေျခအိတ္ အဆင္ေျပတယ္။ ေျခေထာက္ေအးတယ္။ တစ္ေန႕လံုးဝတ္ထားဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ အသင္႔အတင္႔ အၾကမ္းခံတယ္။ သက္ေတာင္႔သက္သာရိွတယ္။ မီးခိုးေရာင္ေျခအိတ္ပဲအဆင္ေျပတယ္။ အျဖဴကေတာ႔ ညစ္လြယ္လြန္းတယ္။ ေယာက်ာ္းျဖစ္ျပီး ေျခအိတ္ကို တစ္ေန႕တစ္ခါမလဲတဲ႔ လူ႕ညစ္ပတ္ ေပတလူ၊ မသိသားဆိုးရြားေတြကိုေတာ႔ နည္းနည္းရြံသလိုျဖစ္တယ္။ အဲဒီေလာက္ အပ်င္းထူတာေတာ႔ အံ႔ၾသစရာျဖစ္တယ္။ ေျခအိတ္ဖိုးေခြ်တာတဲ႔ေယာက်ာ္းမ်ိဳးေတာ႔ မယူၾကေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီေလာက္ညစ္ပတ္ေနရင္ က်န္တာေတြပိုဆုိးမယ္လုိ႕မွတ္ၾကပါ။ ဤကား ကြန္ခ်က္ျပျခင္းတည္း။

ဖိနပ္ကေတာ႔ Bata ကေနစစီးပါတယ္။ ၄၀ တန္စီးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ၆၇ တန္စီးတယ္။ ၉၈ တန္စီးတယ္။ ဘယ္ဟာမွစိတ္တုိင္းမက်ခဲ႔ဘူး။ ေျခေထာက္က နည္းနည္းေစာင္းေနတယ္။ ဖေနာင္႔ေနရာမွာပဲ တစ္ျခမ္းေစာင္းျပီး သံုးေလးလဆို တစ္ရံလဲရတယ္။ အမ်ိဳးအစားနည္းနည္းပိုေကာင္းျပီး ေစ်းသိပ္မကြာတာေတြေျပာင္းစီးၾကည္႕တယ္။ သံုးေလးမ်ိဳးေျပာင္းစီးၾကည္႕တယ္။ သိပ္မထူးျခားဘူး။ ေလးလဝန္းက်င္ပဲခံတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ Aldo စီးတယ္။ ေျခေထာက္နည္းနည္းနာတယ္။ ၁၂၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ေပးရတယ္။ ၁ ႏွစ္ေလာက္ခံတယ္။ အဲဒီမွာ မဆိုးဘူးလုိ႕ထင္တယ္။ ေစ်းနဲ႕ကြာလတီမွ်တယ္။ တစ္ႏွစ္စီးရတယ္ဆိုရင္ ေျခာက္လကိုမွ ၆၀ ေလာက္ပဲက်တယ္။ ေျခေထာက္နည္းနည္းနာသလိုကိစၥေအးသြားေတာ႔ နည္းနည္းေထာင္႔ေတာင္႔ေတာင္႔ျဖစ္ေနတာ က်န္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ Aldo ကေန Pedro ေျပာင္းတယ္။ ေစ်းထပ္ေပါသြားတယ္။ Member ျဖစ္ေတာ႔ ပိုသက္သာသြားတယ္။ ၉၀၊ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ကို ၈ လဝန္းက်င္ေလာက္ခံတယ္။ ထိပ္ခြ်န္တာေတြပိုၾကိဳက္လာတယ္။ ႏွစ္ရံေလာက္တစ္ခါတည္းဝယ္ထားျပီး တစ္လွည္႕စီစီးရင္လည္းေကာင္းတာပဲ။ အေဟာင္းတစ္ရံေလာက္ကို မပစ္ဘဲ မိုးရြာတဲ႔ေန႕ေတြမွာ အၾကမ္းစီးပစ္တယ္။ လယ္သာေတြက မိုးေရထိရင္ မခံဘူး။ မိုးတြင္းမွာေတာ႔ အသစ္ထုတ္မစီးတာေကာင္းတယ္။ ေရနည္းနည္းစိုသြားရင္ သတိထားျပီး အေျခာက္ခံဖုိ႕လုိတယ္။  ေျခာက္သြားရင္ လယ္သာေပါလစ္ခ်္နည္းနည္းတုိက္လုိက္ရင္ အုိေကသြားတာပဲ။ ဘယ္ဖိနပ္ေကာင္းတယ္။ မေကာင္းဘူး မေျပာလိုပါဘူး။ အဆင္ေျပတဲ႔ဖိနပ္ကို စီးၾကပါ။ ေျခေထာက္မနာဘဲ စတုိင္က်ရင္ေကာင္းတာပါပဲ။ စတုိင္က်တယ္ဆိုတာမွာ ကိုယ္႔အလုပ္နဲ႕ သင္႔ေတာ္တဲ႔စတုိင္ကိုပဲေျပာတာပါ။ ေက်ာ႔ေမာ႔ လွပေနဖုိ႕ထက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အဆင္႔အတန္းရိွရိွေလးျဖစ္ေနရင္ေကာင္းတာပါပဲ။ ဒါကိုေရးရတာ ဖိနပ္ေတြမွာလည္း သင္႔ေတာ္တဲ႔ေစ်းနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕အဆင္ေျပတာရွာစီးဖုိ႕ပါပဲ။ သိပ္ေခြ်တာျပီး စီးဖုိ႕လုိတဲ႔လူလည္းရိွခ်င္ရိွမယ္။ ကိုယ္႔အၾကိဳက္နဲ႕ကိုယ္စီးတာမွာ ဘာမွ အမွားမရွိပါဘူး။ အဆင္ေျပတဲ႔ ဖိနပ္ေလးစီးရတာဟာ ဇိမ္က်တယ္လုိ႕ထင္ပါတယ္။ လူလတ္တန္းစားေတြအတြက္ေရးတာျဖစ္လို႕ သိပ္ၾကီးက်ယ္တဲ႔သူေတြအတြက္ေတာ႔ အေပါစားျဖစ္မယ္။ လစာသိပ္နည္းတဲ႔သူေတြအတြက္ေတာ႔ ေစ်းၾကီးတယ္ထင္ေကာင္းထင္မယ္။ ဒါကေတာ႔ အျမင္ေပၚမူတည္မယ္႔အရာေတြလို႕ၾကိဳျပီးစကားပလႅင္ခံလုိက္ပါတယ္။

အျပင္စီးဖုိ႕ဖိနပ္ဆိုရင္ေတာ႔ crocs ကိုၾကိဳက္ပါတယ္။ တစ္ရံကို တစ္ႏွစ္လည္းမပ်က္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးပ်င္းေလာက္ေအာင္စီးျပီး လႊင္႔ပစ္မွသာ ဇာတ္သိမ္းပါတယ္။ သိပ္မလွပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ က်န္းမာေရးနဲ႕ အင္မတန္ညီညြတ္ပါတယ္။ ေျခေထာက္မနာဘူး။ လမ္းမ်ားမ်ားေလွ်ာက္ဖုိ႕သင္႔ေတာ္တယ္။ ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းတယ္။ အမ်ားစုကေတာ႔ မၾကိဳက္ၾကဘူး။ ပံုတံုးတယ္လို႕ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ေတာ႔ၾကိဳက္ပါတယ္။ မီးခိုးေရာင္ေလးကိုေတာ႔ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္စီးျပီးပစ္လိုက္ပါတယ္။ နက္ျပာတစ္ရံကိုစီးေနတာလည္း တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီ။ အခုအထိေတာ႔ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေစ်းလည္း သိပ္ၾကီးတယ္လုိ႕ေတာ႔ေျပာလို႕မရပါဘူး။ ၈၀ နဲ႕ ၁၂၀ ၾကားေလာက္ပါပဲ။ ေျခေထာက္က်န္းမာေရးအတြက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုေကာင္းပါတယ္။ စင္ကာပူမွာေတာ႔ ကေလးမိဘေတြ သူတုိ႕ကေလးေတြအတြက္ ဝယ္ေပးၾကတာ ေတြ႕ပါတယ္။ အမွန္ေတာ႔ ရံုးမွာ shoes စီးရလုိ႕သာ shoes ဖိနပ္ကို မလႊဲသာမေရွာင္သာစီးရေပမယ္႔ မၾကိဳက္ပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ဖိနပ္ခြ်တ္ထားျဖစ္တယ္။ အပူပိုင္းႏိုင္ငံျဖစ္တဲ႔အတြက္ shoes ဖိနပ္စီးတာဟာ အပူအေအးမမွ်တေစဘူးလုိ႕ထင္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရံုးမွာလည္း ဖိနပ္ပါးေလးတစ္ရံထားတာေကာင္းတာပါပဲ။ crocs ကေတာ႔ စီးေနရတာကိုက ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးနဲ႕ သက္သက္သာသာေလး။ အၾကိဳက္တူသူေတြလည္းရိွေနမယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ မၾကိဳက္ေတာ႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာကိုယ္စီးျပီး၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ေကာင္းတယ္ထင္ၾကတာမ်ိဳးျဖစ္မယ္ထင္တယ္။

လူလတ္တန္းစားေတြကေတာ႔ ဖိနပ္ကို ရံုးစီးဖုိ႕တစ္ရံ (သို႕မဟုတ္) ႏွစ္ရံ၊ weekends ေတြမွာစီးဖုိ႕ တစ္ရံ၊ ႏွစ္ရံေလာက္ဝယ္ၾကတယ္ထင္တယ္။ အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ေတာ႔ အိမ္မွာ ဖိနပ္ငါးရံထက္ပိုရိွတာရွားတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ႔ သက္ေစ႔ဝယ္ၾကတယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္လည္းသိပ္မသိဘူး။ ေျပာလည္းမေျပာရဲဘူး။ ေၾကာက္တယ္မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း ေလးစားတဲ႔သေဘာရိွတယ္။ (ကိုတင္မင္းထက္တို႕၊ ကိုလင္းဒီပတို႕၊ ကို အုိင္စီတူးအန္ တို႕ကေတာ႔ အဲဒီအပိုင္းမွာ ကိုယ္႔ထက္သာတယ္။) ။

ဖိနပ္က အေရးပါသလားဆိုရင္ ပါတယ္လုိ႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႕တစ္ေန႕တာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဖိနပ္စီးထားရတာဆိုေတာ႔ ဖိနပ္အဆင္မေျပရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္မယ္ထင္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အလုပ္အကိုင္ေတြမွာ ထိခိုက္ႏိုင္လုိ႕ safety boots ေတြစီးခိုင္းတာရိွတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးလိုအပ္တဲ႔ေနရာေတြမွာဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီဖိနပ္ေတြကို ေသခ်ာ စီးၾကေစခ်င္တယ္။ မေပါ႔ဆပါနဲ႕။ ဂရုစိုက္ၾကပါ။ တစ္ခုခုျဖစ္သြားဖုိ႕ဆိုတာ သိပ္လြယ္တယ္။ စည္းကမ္းကို အျပည္႕အဝလုိက္နာျပီး ကိုယ္႔ အသက္အႏၱရာယ္ ကိုယ္ဂရုျပဳဖုိ႕လုိတယ္။

မိန္းမစီးဖိနပ္ေတြအေၾကာင္းလည္း အဆင္ေျပတဲ႔အခါေရးဦးမယ္စိတ္ကူးတယ္။ ေယာက်ာ္းေလးေတြအတြက္ကေတာ႔ ေရြးစရာနည္းတယ္။ ရွင္းတယ္။ မိန္းကေလးေတြအတြက္ကေတာ႔ ဒီေလာက္မရွင္းဘူး။ တစ္ခုပဲ ခဏခဏ သတိေပးျဖစ္တယ္။ မုိးရြာတဲ႔အခါ ေျခေခ်ာ္ႏုိင္တဲ႔ ဖိနပ္ေတြမစီးဖုိ႕။ ခဏခဏ ေခ်ာ္လဲတာေတြ႕တယ္။ ေျခေခါက္သြားတာေတြျမင္ေနရတယ္။ ဗုိင္းခနဲက်ျပီး အီစလံေဝတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြ႕တယ္။ အခန္႕မသင္႔ရင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုးရြားရြားျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သိပ္ျမင္႔လြန္းတဲ႔ေဒါက္ေတြကို ပြဲေန႕ပြဲထုိင္မွာစီးတာကို အားေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အလုပ္သြားရင္း သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ လႈပ္ရွားရတဲ႔အခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ႔ သတိထားေစခ်င္တယ္။ တစ္ေနကုန္ ပိြဳင္႔ေလးတစ္ေနရာမွာ ဖိအားမ်ားေနတာက ေျခေထာက္အတြက္ေရာ၊ ဇက္ေၾကာအတြက္ေရာ၊ ေျခသလံုးအတြက္ပါ သိပ္မေကာင္းဘူးလုိ႕ထင္မိတယ္။ အဆင္ေျပေျပစီးေနတဲ႔သူေတြလည္းရိွပါတယ္။ သတိထားဖုိ႕ပဲလုိတယ္ထင္ပါတယ္။ လွပဖုိ႕ဟာ မိန္းကေလးေတြအတြက္ အင္မတန္အေရးၾကီးပါတယ္။ က်န္းက်န္းမာမာ၊သက္သက္သာသာေလး လွပရင္ပိုေကာင္းတယ္ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္ေရးတာေတြနဲ႕ပတ္သက္ျပီးေတာ႔ စင္ကာပူမွာေနတဲ႔သူေတြကေတာ႔ ပိုျပီး တိတိက်က်နားလည္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ ဘေလာ႔ခ္ေတြစလုပ္ၾကတုန္းကလည္း စင္ကာပူကလူတစ္ခ်ိဳ႕၊ စုစုစည္းစည္းနဲ႕ တစ္ျပံဳၾကီးေရးၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဝင္စို႕နဲ႕ ထြက္စို႕ မွ်ေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ အသက္အရြယ္အရ၊ မိသားစုအခ်ိန္ေပးဖုိ႕လုိလာၾကတာနဲ႕၊ ဘာဝနာဖက္ေရာက္ကုန္တာနဲ႕၊ အလုပ္မ်ားလာတာနဲ႕၊ မိန္းမယူကုန္တာနဲ႕(ကိုလင္းဒီပ ကေတာ႔ အေကာင္းဆံုး ဥပမာပါပဲ)၊ အေရးၾကဲကုန္တယ္ထင္တယ္။ အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ ဒီမွာ ေရးတဲ႔သူနဲ႕ ဖတ္တဲ႔သူနဲ႕ဟာ ရစ္သမ္တစ္ခုတည္းပဲ။ ပိုသိလုိ႕ ေရးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ မသိေသးလုိ႕ဖတ္တာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး။ သိရတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္တရားရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈက အတူတူပဲ၊ ဒါကို ေရးတဲ႔သူက ပဲ႔တင္ထပ္တယ္၊ ဖတ္တဲ႔သူက ျပန္ျပီး စိတ္ထဲကၾကံဳတာေတြနဲ႕ေပါင္းတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ျဖည္႕စြက္ဖတ္ၾကတယ္။ အခ်ိန္အားရင္လုပ္စရာ မ်ားမ်ားမရိွဘူူး။ အင္တာနက္သံုးမယ္။ အပ်င္းေျပေလာက္ စာဖတ္မယ္။ အဲဒီအပ်င္းေျပဆိုတဲ႔ အတုိင္းအတာထဲေလာက္မွာရိွႏိုင္တာေတြဖတ္မယ္။ ရသကိုျဖစ္ေစ၊သုတကိုျဖစ္ေစ စိတ္အေျခအေနေပၚမူတည္ျပီးလုိအပ္သေလာက္ဖတ္ၾကတယ္လုိ႕ထင္တယ္။

ခဏျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားတာေကာင္းတာပါပဲ။ လူတုိင္းစိတ္ခ်မ္းသာရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ႔။ စာလာဖတ္ျပီး ေပ်ာ္ျပီးျပန္သြားတယ္ဆုိရင္ ေကာင္းတာေပါ႔။ စိတ္ညစ္စရာေတြရိွေနရင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနႏုိင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားရမွာက လူသားရဲ႕တာဝန္ပဲလုိ႕က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။

ေရွ႕ႏွစ္မွာ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ညာျဖစ္ခ်င္တယ္ က်ေနာ္႔မွာမရိွဘူး။ လူသားအက်ိဳးျပဳ၊ ေသေလာက္ေအာင္ေလးနက္၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈရသမ်ား အလွဴလိုေပးမည္႕စာေပမ်ားဆက္လက္ေရးသားသြားပါဦးမယ္လို႕လည္းေပါေတာေတာမေျပာပါဘူး။ အရင္လုိပဲ ဟိုေရးဒီေရး၊ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ႕ပဲ ေနာက္တစ္ႏွစ္ကုန္သြားမယ္ထင္ပါတယ္။

အိမ္ျပန္ခါနီး တစ္ႏွစ္လံုးထိုးထားတဲ႔ ထီလက္မွတ္ေတြတုိက္တာ သံုးဆယ္ေတာင္မေပါက္တာေတြ႕ေတာ႔ ကုိယ္႔ကံကုိေတာင္ သနားမိတယ္။ ေဗဒင္တတ္တဲ႔သူတုိင္းကလည္း ထီေပါက္မယ္ခ်ည္းေဟာေနတာ၊ အခုအထိေတာ႔ ေနာက္ဆံုး သံုးလံုးလည္းမတူဘူး။ ေနာက္ဆံုး ၂ လံုးေတာင္မတူဘူး။ မေပါက္တဲ႔ထီလက္မွတ္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က ထီမတုိက္ခင္အထိ သူ႕ကိုေမွ်ာ္လင္႔လုိ႕ရတာပဲ။ ၂၀၁၃ကိုလည္း က်ေနာ္ မတုိက္ၾကည္႕ရေသးတဲ႔ ထီလက္မွတ္တစ္ခုလို ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိပါတယ္။ တစ္ခုခုေတာ႔ျဖစ္လာရမယ္မဟုတ္လား။ ထီေပါက္စဥ္သာမရိွခဲ႔ရင္ ထီလက္မွတ္တစ္ခုက ဘာမဆုိျဖစ္ေနႏုိင္တာပဲ။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကံမထူးခဲ႔တဲ႔ထိုးသားေတြ .......... နံပါတ္မ်ားကို ရင္ခုန္ေနၾကတုန္းပဲထင္ပါတယ္ ။                     ။

Regards,

Z

Peace B with U.

ပရိုမိုးရွင္းကြန္ဆက္

ပရိုမိုးရွင္းကြန္ဆက္

ပရိုမိုးရွင္းကြန္ဆက္ခ်ဴရယ္ဆိုရင္ ကိုျငိဏ္းေဝကို ေနာက္သလိုျဖစ္မွာစိုးလုိ႕၊ ခ်ဴရယ္မထည္႕လုိက္ေတာ႔ဘူး။

လူေတြရဲ႕စိတ္မွာ အနီးအေဝးဆိုတဲ႔သေဘာတရားရိွတယ္။ ဒါကိုသိရင္ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥကို ပိုသေဘာေပါက္လာႏုိင္မယ္။ ပံုမွန္ေစ်းဆိုတာကို လူ႕ဦးေႏွာက္က fixed အျဖစ္ယူဆတယ္။ အဲဒါမွားတယ္။ ပံုမွန္ေစ်းဆိုတာ condition တစ္ခုမွာ ပံုမွန္ေစ်း၊ condition ေပၚမူတည္ျပီးေျပာင္းတယ္။ ဒါကို သတိထားမိရင္ ေစ်းခ်တဲ႔ ပရိုမိုးရွင္းေတြကို ပိုနားလည္ႏုိင္မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ အေရာင္းသမားေတြရဲ႕သားေကာင္ျဖစ္ရတာပဲ။

လူတစ္ေယာက္က ေခ်ာကလက္ ကိတ္ကို မစားေတာ႔ဘူးလုိ႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူဆံုးျဖတ္တဲ႔ေန႕မွာ ေခ်ာကလက္ကိတ္စားရဖုိ႕ၾကံဳလာတယ္ဆိုပါေတာ႔။ နီးေသာအေၾကာင္းျဖစ္သြားျပီ။ ေဝးတာကို စြန္႕လႊတ္ႏုိင္တယ္။ နီးတာကိုေတာ႔ ေလွ်ာ႔ေလွ်ာ႔ေပါ႔ေပါ႔ သေဘာထားမိတာမ်ားတယ္။ အဲဒီ ကြန္ဆက္ကို အသံုးခ်ၾကတာပဲ။ နီးေသာအေၾကာင္း၊ ျငင္းပယ္ျခင္းငွာမသင္႔ဆိုတဲ႔ အယူအဆကို ထိထိေရာက္ေရာက္သံုးတာပဲ။

ေလယာဥ္ေတြ လက္မွတ္ေစ်းခ်တယ္ဆိုတာက အရွံဳးခံေရာင္းေနျပီလို႕ သတ္မွတ္စရာမရိွဘူး။ အရင္က အဆမတန္ အျမတ္ယူထားရာက အျမတ္ကို နည္းနည္းယူျပီး လူမ်ားမ်ားကို ေရာင္းဖုိ႕ၾကိဳးစားတဲ႔သေဘာပဲ။ လူမစီးလည္း ေလယာဥ္ကေတာ႔ ထြက္ေနရဦးမွာပဲ။ လူ ၁၀၀ သယ္သြားမလား၊ ၁၀ ေယာက္တည္းနဲ႕သြားမလားဆိုတာပဲကြာတယ္။ ကီလိုမ်ားမ်ားေပးတဲ႔ေလယာဥ္က ပ်က္ဖုိ႕ ပိုနီးစပ္တာပဲ။ လူအျပည္႕၊ ကီလိုအျပည္႕သယ္တယ္ဆိုတာက high risk ျဖစ္ေနျပီ။

ေလယာဥ္ကုမ္ပနီေတြရဲ႕သေဘာဟာ လက္မွတ္ကို ပိုေရာင္းရတယ္။ ဒါမွ ခန္ဆယ္(cancel) လုပ္တဲ႔လူေတြနဲ႕ မွ်သြားေအာင္လုပ္ရတာပဲ။ ဘိုအင္းမွာ ဒီ ကြန္ဆက္ကိုသံုးတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ဖုိ႕ သူတုိ႕မွာ ကိန္းဂဏန္းေတြရိွတယ္။ အဲဒါေတြေပၚမူတည္ျပီး ဘယ္ေလာက္ပိုေရာင္းရမလဲဆိုတာကိုတြက္တယ္။ bell-shape curve နဲ႕ ပေရာ္ဘာေဘလတီ (probability) ပံုေလးတစ္ပံုဆြဲလုိက္ရင္ သူရဲ႕ range ကုိ ခန္႕မွန္းလုိ႕ရျပီ။ အဲဒီ အတိုင္းအတာအတြင္းမွာ လက္မွတ္ပိုေရာင္းလုိ႕ရတာပါပဲ။

Break-even ကြန္ဆက္မွာေတာ႔ တစ္ႏွစ္မွာ ဘယ္ေလာက္ အထိအျမတ္ရဖုိ႕ေမွ်ာ္လင္႔သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ရရင္ အရင္းေက်ျပီလဲ။ အဲဒီ ပြိဳင္႔ေရာက္ရင္ေတာ႔ တစ္က်ပ္နဲ႕ေရာင္းလဲ တစ္က်ပ္ျမတ္တာပဲ။ ေစ်းေလွ်ာ႔တာေလာက္ကို မေျပာနဲ႕ေတာ႔။

ဘာလို႕ေစ်းၾကီးျပီ၊ ဘာလို႕ေစ်းေပါတာလဲဆိုတာကို တကယ္သိဖုိ႕ၾကိဳးစားသင္႔တယ္။ ဘယ္လို ကာဗာျဖစ္တဲ႔ အာမခံ (insurance) ေတြ ပါသလဲဆိုတာေပၚမူတည္ျပီး ေစ်းကြာေကာင္းကြာမယ္။ ေသရင္ ပိုက္ဆံမလိုဘူးဆိုရင္ အေပါဆံုးေလယာဥ္စီးတာေကာင္းတယ္။ ျမန္မာ႔ေလေၾကာင္းလို္င္းကေတာ႔ စီးကို မစီးသင္႔ဘူးလုိ႕ထင္တယ္။ ေစ်းမကြာဘဲ အရည္အေသြးညံ႕တယ္လုိ႕ထင္တယ္။ ဘတ္ဂ်တ္မဟုတ္ေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္းက ဘတ္ဂ်တ္ဆားဗစ္ေတြေပးေနတယ္ထင္မိတယ္။

ကားနဲ႕ပဲစဥ္းစားၾကည္႕ရင္ ဒိုင္နာကားနဲ႕ အဲကြန္းဘတ္စ္မွာ ဒိုင္နာကားရဲ႕ သံုးဆေလာက္ အဲကြန္းဘတ္စ္က လူတင္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ တစ္ၾကိမ္သြားလုိက္ရင္ သံုးဆျမတ္တယ္။ ေစ်းခ်င္းယွဥ္ဖုိက္လို႕ကေတာ႔ ဒိုင္နာကား ေဒဝါလီခံရဖုိ႕ရိွတယ္။ အဲဒါဟာ ျမန္မာ႔ေလေၾကာင္းရဲ႕ အနာဂတ္ေဟာစတမ္းလည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။

christmas ေန႕က miu miu အိတ္ေတြသြားၾကည္႕ျဖစ္တယ္။ အိတ္ေသးေသးေလးကို ၂၀၀၀ ေလာက္တန္ေၾကးရိွတယ္။ ဖိနပ္က တစ္ေထာင္ဝန္းက်င္လို႕ေရးထားတာေတြ႕တယ္။ တံဆိပ္အေပၚမွာ တန္ဖိုးရိွတယ္။ ဒီဖိနပ္ကို ဘယ္လိုလုပ္လုပ္တစ္ေထာင္မကုန္ဘူး။ တံဆိပ္ေလးတစ္ခု ဒံုးခနဲထုခ်လိုက္တာက ၉၅၀၊ ဖိနပ္က ၅၀ ေလာက္ပဲ။ အဲဒီဖိနပ္ကိုပဲ ၈၀၀ နဲ႕ေရာင္းၾကည္႕ တုိးၾကိတ္ဝယ္မယ္႔သူေတြ တန္းစီေနတာပဲ။

အဆင္ျမင္႔ ဘရန္းဒက္ အသံုးအေဆာင္ေတြမွာ ဒစ္(စ္)ပေလးအတြက္နဲ႕ ေၾကာ္ျငာအတြက္ ပိုက္ဆံေတြသိပ္ကုန္တယ္။ အယ္လ္ဗီတစ္အိတ္ရဲ႕ သံုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ေၾကာ္ျငာစရိတ္၊ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ကိုယ္႔ကို တံခါးဖြင္႔ေပးတဲ႔သူရဲ႕ လခ၊ က်န္တဲ႔ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက အယ္လ္ဗီြလို႕ေရးထားတဲ႔သံပူျပားတံဆိပ္ရဲ႕တန္ေၾကး။ ေနာက္ဆံုး ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ၁၀ က အစိုးရအခြန္ေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ၁၀ က ပစၥည္းရဲ႕တန္ဖုိး။

လူေတြရဲ႕အက်င္႔က ေဒၚလာ ၁၀၀ တန္ပစၥည္းကို ငါးဆယ္နဲ႕ရႏုိင္မလားဆစ္ရဲေပမယ္႔ ေဒၚလာ ၁၀၀၀၀ တန္ပစၥည္းကို ၅၀၀၀ နဲ႕ရႏိုင္မလား မဆစ္ရဲဘူး။ ေတြးေတာင္ မေတြးၾကည္႕ရဲဘူး။ အခ်ိဳးအရအတူတူေပမယ္႔ အလိုလိုကို ထက္ဝက္မရိွေလာက္ဘူးလုိ႕ေတြးတယ္။ ကိုယ္႔ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ပံုကို မသိရင္ေတာ႔ အညာခံရဖုိ႕မ်ားတာပဲ။ လူလိမ္နဲ႕ေတြ႕မွ အညာခံရတာမဟုတ္ဘူး။ အေရာင္းျမွင္႔တင္ေရးသမားရဲ႕ အာဝဇၹန္း၊ အေရးအသား၊ ေၾကာ္ျငာေတြနဲ႕လည္း အညာခံရတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အင္စေတာ္မင္႔ပလန္ျဖစ္မယ္။ ခရက္ဒစ္ကဒ္ေတြ မ်ားမ်ားရိွတဲ႔လူမြဲေတြမွာျဖစ္တယ္။ ပိုက္ဆံက တကယ္ရိွတာမဟုတ္ဘူး။ ရတဲ႔လခက ေဒၚလာ ေလးေထာင္ေအာက္။ လိုခ်င္တာေတြက ေလးေထာင္အထက္ေတြျဖစ္ေနတဲ႔သူေတြမွာေတာ႔ မၾကာမၾကာဒီ ဒုကၡျဖစ္ႏုိင္တယ္။ လခ ေလးေထာင္ဆို ေလးထာင္ရဲ႕ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ေလးရာေလာက္ထက္ ပိုလိုခ်င္ေနရင္ကို ျပႆနာရိွေနျပီ။ အင္စေတာ္မင္႔ဆိုတာ ကိုယ္႔ၾကီးေတာ္ၾကီးလာဆပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ပဲ ဖဲ႔ဆပ္ရမွာ။ ဖဲ႔ဆပ္တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည္႕ရင္ ကိုယ္႔ရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႕ ေလာင္းေၾကးထပ္ေနတာပဲ။ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒါေတြကိုငဲ႔ရေတာ႔မယ္။ ငါ႔မွာလည္း အေၾကြးေတြနဲ႕ဆိုရင္ စိတ္က မျပတ္သားေတာ႔ဘူး။ မလုပ္ခ်င္တဲ႔အလုပ္ကို ေခါင္းငံု႕ျပီးဆက္လုပ္ေနရမယ္။ လူဟာ အေၾကြးမိသြားရင္ အဲဒီလို သိမ္ငယ္ရတတ္တယ္။ မသိမ္ငယ္ရဘူးထားဦး၊ စိတ္မေျဖာင္႔ေတာ႔ဘူး။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ အေၾကြးနဲ႕ဆို ဆင္ေတာင္ဝယ္တယ္လို႕ေျပာတာ အလကားေလွ်ာက္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္႔ကို အပိုအၾကြားမ်ားတဲ႔၊ ေရွ႕ေရးေမွ်ာ္ျမင္မႈမရိွတဲ႔ လူေတြအမ်ားၾကီးရိွလို႕ စကားပံုျဖစ္လာတာ။ ျမန္မာလို မျဖဳန္းနဲ႕ဆိုတာလည္း ဒီလိုသေဘာပဲ။

အသစ္ေပၚတုိင္း လိုခ်င္ေနရင္ေတာ႔ ပရိုးမိုးရွင္းကြန္ဆက္မွာ ေအာင္မွတ္မရႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ခံစားခ်က္ကို ဦးစားေပးျပီး ဝယ္တဲ႔သူေတြက မလုိတာေတြမ်ားမ်ားဝယ္မိတာပဲ။ အသစ္ဝယ္ျပီးရင္ အေဟာင္းကို ဘာလုပ္မလဲ။ အဲဒီအေျဖမရိွေသးရင္ အသစ္မဝယ္နဲ႕။ အေဟာင္းကို လႊင္႔ပစ္မယ္ဆုိရင္ေရာ ျဖဳန္းတီးရာေရာက္မေနဘူးလား။ ကိုယ္႔အိုးနဲ႕ကိုယ္႔ဆန္ တန္ရံုပဲေကာင္းပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက တယ္လီဖုန္းေတာင္ မကိုင္ဖူးတဲ႔သူေတြ အခုတစ္ႏွစ္ တစ္လံုးမလဲရရင္ ေသမလိုျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရရင္ ေတာ္ေတာ္အံ႔ၾသမိတယ္။ ဝမရိွဘဲ ဝိလုပ္တဲ႔စရိုက္ဟာ လူညံ႕ေတြရဲ႕ အမူအရာလကၡဏာအစစ္ပဲ။

ပရိုမိုးရွင္းဆိုကတည္းက အေၾကာင္းခံတရားေတြရိွတယ္။ ကမ္းေျခေတြမွာ မိုးရြာရင္ လူမရိွဘူး။ အဲဒီေတာ႔ မိုးနည္းနည္းက်စျပဳတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ ေစ်းေလွ်ာ႔ေပးတာပဲ။ လူမလာမယ္႔အတူ၊ တစ္ေယာက္လာလာ၊ ႏွစ္ေယာက္လာလာ အျမတ္ပဲလို႕ေတြးျပီး လုပ္ၾကတာပဲ။ ဒါကိုနားမလည္တဲ႔သူေတြက မိုးတြင္းၾကီး ကမ္းေျခသြားျပီး ျပန္လာရတာမ်ိဳးျဖစ္မယ္။ ေစာေစာေလးသြားႏိုင္ရင္ေတာ္ေသး၊ ေနာက္က်သြားရင္ေတာ႔ မုိးရာသီ ကမ္းေျခမွာ အခန္းထဲအိပ္ျပီးျပန္ရတဲ႔ဘဝေရာက္မယ္။

အဲဒီလို အေၾကာင္းခံတရားကိုျမင္ေလ ပရိုမိုးရွင္းကြန္ဆက္ကို ပိုနားလည္ေလျဖစ္မယ္။ Uniqlo ဆိုင္ေတြ ဒီႏွစ္မွာ စင္ကာပူမွာ အံုနဲ႕က်င္းနဲ႕ဖြင္႔ျပီး ပရိုမုိးရွင္းေတြ လႊြတ္ေပးတယ္။ ေရြးဝယ္ႏုိင္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ အင္မတန္ေတာ္တယ္လို႕ေျပာရမယ္။ ေသခ်ာဝတ္ၾကည္႕ျပီး အဆင္ေျပမေျပမေရြးႏိုင္ဘဲ ဝယ္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ ခံရဖုိ႕ရိွတယ္။ ႏွစ္ကုန္ခါနီး ရွင္းထုတ္တဲ႔ဒီဇိုင္းေတြနဲ႕ လန္းရတာကေတာ္ေသး၊ အပယ္ေတြကို ပို္က္ဆံေပးဝယ္မိရင္ေတာ႔ ကိုယ္ အ တာ ကိုယ္ၾကိတ္ခံရဖုိ႕ရိွတယ္။ ဆိုက္ဒ္အရ မေရာင္းရလို႕က်န္တာက ျပႆနာမရိွဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕အက်ၤ ီေတြ ခ်ဳပ္ထားတာ ဘယ္ညာ မညီတာ၊ လက္ေတြၾကပ္ေနတာ၊ ၾကယ္သီးအကုန္တပ္လုိက္ျပီးမွ ရင္ဘတ္မွာ တြန္႕ေနတာ၊ အဲဒါေတြကိုထုတ္ေရာင္းတာေတြလည္းပါတယ္။ ေရာင္းတဲ႔သူကေတာ႔ ပရိုမုိရွင္းေပးထားျပီးသားပစၥည္းကို ဘာမွ တာဝန္ယူစရာမလိုဘူးလုိ႕ထင္ၾကတာမ်ားတယ္။

စီဒီေတာင္မွ ပရိုမုိးရွင္းေပးတာ တစ္ခ်ပ္ဝယ္တယ္။ အေကာင္းဆံုးတစ္ပုဒ္ထစ္ေနတယ္။ သြားလဲလို႕မရဘူး။ အဲဒါေတြကို ၾကိဳမသိႏုိင္ဘူး။ ပရိုမုိးရွင္းကြန္ဆက္ဟာ အေတာ္အသင္႔ အႏွိပ္စက္ခံျပီးမွ တေရးေရးသေဘာေပါက္လာမ်ိဳးေတြမ်ားတယ္။

လက္ပ္ေတာ႔ပ္ေတြ ေစ်းခ်တာေတြဆိုရင္လည္းဒီလိုပဲ။ အေဟာင္းေတြ၊ၾကာလာတာေတြ၊ ေစ်းကြက္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနာက္က်သြားတာေတြကို ေစ်းေလွ်ာ႔ေပးလိုက္တာပဲ။ မေလွ်ာ႔ေပးလုိ႕လည္းမျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ဆက္သိမ္းထားရင္ ထိန္းသိမ္းစရိတ္ရိွတယ္။ လံုးဝေရာင္းမရေတာ႔မယ္႔ျပႆနာလည္းရိွတယ္။ နားမလည္တဲ႔သူေတြကို ေကာင္းေကာင္းညာလို႕ရေသးတယ္။ အဲဒါေစ်းကြက္ရဲ႕သေဘာပဲ။ ၁၀၀၀ ဝန္းက်င္နဲ႕ လက္ပ္ေတာ႔ပ္ေတြ သံုးလုိ႕ရပါတယ္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းသင္႔သေလာက္ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၇၀၀၊ ၈၀၀ ထပ္စိုက္ျပီး ၁၈၀၀ ဝန္းက်င္နဲ႕ သူ႕ထက္ အမ်ားၾကီးပိုေကာင္းတာ ဝယ္လို႕ရတာကို ဝယ္လိုက္တာကေတာ႔ ေရရွည္ပိုေကာင္းတယ္ထင္မိတယ္။ တစ္ခါပဲ ေစ်းၾကီးေပးဝယ္ျပီး ပ်က္တဲ႔အထိ အၾကာၾကီးသံုးရတာဟာ ေရွရွည္မွာ ပစၥည္းအညံ႕သံုးျပီး ခဏခဏ ဒုကၡေရာက္တာထက္ သာျပီးေကာင္းတယ္။

နည္းပညာေျပာင္းရင္ ပစၥည္းေတြ တန္ဖိုးမရိွေတာ႔ဘူး။ အထူးသျဖင္႔ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ။ စီအာတီေတြ လည္း ပလပ္စမာတုိ႕ ဖလတ္တီဗီတို႕ေပၚလာေတာ႔ ဒိုးသြားတယ္။ ဝယ္မယ္႔သူမရိွေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရင္က စီအာတီ တီဗီ မဝယ္ႏုိင္တဲ႔သူေတြေလာက္က စီအာတီစဝယ္ၾကတယ္။ လူမြဲဟာ ႏွစ္ခါနာတယ္။ အလကားရမယ္႔ပစၥည္းကို လူမြဲဟာ ပိုက္ဆံေပးဝယ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အယ္လ္စီဒီေပၚတယ္။ အယ္လ္အီးဒီေပၚတယ္။ ေရွ႕ကဟာေတြ ဂြမ္းကုန္တယ္။ ေစ်းေတြ ေဇာက္ထုိးျပဳတ္က်တယ္။ လူမြဲကေတာ႔ ကိုယ္တတ္ႏုိင္တာေလးဝယ္မွဆိုျပီး အလကားရႏိုင္တာေတြ ပိုက္ဆံေပးဝယ္ေနတုန္း။ ေနာက္ေတာ႔ စမတ္ထ္တီဗီ လာတယ္။ အယ္လ္အီးဒီလည္း ၃၂ လက္မကို 400 အထိ ဂြ်မ္းထိုးဆင္းကုန္တယ္။ အခုဆို ဒီထက္ဆင္းတယ္။ နည္းပညာေျပာင္းတဲ႔ဒဏ္ခ်က္ကို လူမြဲေတြခံေပးလိုက္တာနဲ႕ ကုမ္ပနီေတြ မမြဲေသးတာ။ ပံုမွန္အားျဖင္႔ အက်န္ေတြက အလကားေပးပစ္ရမယ္႔ ဘဝေရာက္ခါနီးေနျပီ။ လူမြဲေတြကေတာ႔ တန္သေဟ႔၊ ဝယ္ထား၊ အရင္က ၁၀၀၀၊ ၂၀၀၀ တန္ေတြမဟုတ္လားလုိ႕ေတြးတယ္။ သူ႕အေတြးက သူ႕ရဲ႕ဝယ္လိုအားကိုျပဌာန္းေနေတာ႔တာပဲ။

အဲဒီ ကြန္ဆက္ကို ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကားေစ်းကြက္ကိုလည္း ခ်ိန္ထိုးၾကည္႕ႏုိင္တယ္။ ဂ်ပန္မွာ သံေရက်ိဳ ရေတာ႔မယ္႔ကားကို သိန္း ၁၀၀ နဲ႕ေရာင္းတာကို ေပ်ာ္ျပီး ဝယ္တဲ႔သူေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရိုက္သတ္လုိ႕မကုန္ေလာက္ေအာင္မ်ားတယ္။ ဘာလုိ႕မ်ားတာလည္းဆိုေတာ႔ အရင္က ေစ်းကို တစ္ကယ္႔ေစ်းလို႕ထင္ေနမိလို႕။ ကမာၻ႔ကားေစ်းနဲ႕ၾကည္႕ရင္ အဲဒီကားစုတ္ သိန္း ၁၀၀ဟာ ရယ္စရာေစ်း၊ ဒါေပမယ္႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ႔ ဒီေစ်းဟာ ဘုရားမလို႕ က်လာတဲ႔ေစ်း။ အဲဒီေတာ႔ ဝယ္တယ္။ ဝယ္လိုအားမ်ဥ္းေကြးဟာ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ေထာင္တက္ေနရာက အခု ထိုးက်လာတယ္။ အဲဒါ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးရဲ႕သဘာဝပဲ။ ေရာင္းလိုအားမ်ားလြန္းရင္ ဒီလိုပဲျဖစ္မယ္။ တန္ရာတန္ေၾကးမဟုတ္တာကို ဝယ္ထားတဲ႔သူေတြကေတာ႔ ဆက္ကုိင္ထားရေတာ႔တယ္။ ျပန္ေရာင္းရင္ရွံဳးျပီ။ ပရိုမိုးရွင္းလို႕ထင္ခဲ႔တာဟာ ျဗဟၼာၾကီးဦးေခါင္းျဖစ္ျပီ။ ကိုင္ထားရတာလည္းပူ၊ လက္လႊဲဖုိ႕ကလည္းမရိွ။ အဲဒါ လူမြဲက်ိန္စာပဲ။ ေခတ္ေနာက္က်ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္၊ အသိပညာနည္းျခင္းရဲ႕ အေမြဆိုး၊ ကိုယ္႔အထင္ အဟုတ္မွတ္ျခင္းရဲ႕ ရလဒ္လို႕လည္းဆိုႏုိင္တယ္။

ဘယ္ပရိုမိုးရွင္းလာလာ၊ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ၊ ကုိယ္႔ဘာသာကုိယ္ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ပါ။ ဥာဏ္မနည္းပါနဲ႕။ မပ်င္းပါနဲ႕။ ကိုယ္တစ္သက္လံုး ဒီ ပရိုမိုးရွင္းေတြကို ရင္ဆုိင္သြားရမွာ။ အက်င္႔ပါသြားရင္ ၾကီးလာရင္ မြဲမယ္။ မၾကီးေသခင္ ပိုက္ဆံအပိုမရိွဘဲ၊ ဟိုလူ႕ဆီေခ်းရ၊ ဒီလူ႕ဆီေခ်းရျဖစ္မယ္။ ဘဏ္ကေနေခ်းရမယ္။ မလိုတာေတြမဝယ္နဲ႕။ လိုတာလည္း သိပ္လိုမွဝယ္။ အေခ်ာင္မလိုခ်င္နဲ႕။ အဲဒါေလးေတြကို မၾကာမၾကာသံုးသပ္ေပးရင္ ပိုျပီး သတိထားျပီး ဝယ္တဲ႔သူျဖစ္လာမယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြေတြအားလံုးကိုလည္း အကုန္အက်သက္သာေစခ်င္ပါတယ္။ အညံ႕၊အပယ္၊ လႊင္႔ပစ္ရေတာ႔မွာေတြကို ပိုက္ဆံေပးဝယ္တဲ႔သူေတြမျဖစ္ေအာင္ ဒီပို႕စ္ကိုေရးပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစဗ်ာ။

Regards,
Z

Peace B with U.

ရန္ကုန္သားနဲ႕ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္ျပန္သည္။

ရန္ကုန္သားနဲ႕ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္ျပန္သည္။

အိမ္ျပန္သြားတာ အသိေတြေပးဖုိ႕ ေခ်ာကလက္ ငါးပိႆာခန္႕ပါသြားတယ္။
အဝတ္အေဟာင္းေတြ လွဴဖုိ႕ တစ္ထုပ္သယ္သြားတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးဖုိ႕ အုိင္ဖုန္း ၅ အသစ္တစ္လံုးယူသြားတယ္။ အလကားေတာ႔မေပးႏိုင္ဘူး။ စင္ကာပူ ၅၀၀ ျပန္ေတာင္းလုိက္တယ္။ က်န္တာကိုေတာ႔ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ႔ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေပးရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတာ္ေတာ္ခင္ခဲ႔ဖူးတယ္။ အခုေတာ႔ သာမန္ပဲ။ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ျဖစ္ကုန္ျပီ။ အသက္ၾကီးလာေတာ႔ သူစိမ္းဆန္ကုန္ၾကျပီထင္တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ေတာင္ လြမ္းလုိ႕ တစ္ေယာက္အိမ္ တစ္ေယာက္သြားျပီး စကားသြားေျပာၾကတာနဲ႕၊ စုျပီး မုန္႕ထြက္စားၾကရတာနဲ႕၊ ခရီးစုသြားရတာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရိွခဲ႔ၾကတယ္။

မရီးေလာင္းအတြက္ေတာ႔ ပိုက္ဆံအိတ္အသစ္တစ္လံုးေပးမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ မရီးအစစ္ေတြအတြက္ေတာ႔ သူတုိ႕ညီမက အက္ဒီးဒတ္စ္ အိတ္ေတြဝယ္သြားတယ္။ ေယာက္ခမအတြက္ေတာ႔ သူ႕သမီးဝယ္တယ္။ ပါတိတ္ဝယ္တယ္ထင္တယ္။ နယ္က အမ်ိဳးေတြအတြက္လည္း က်ားဘမ္းပရုတ္ဆီ၊ Toblerone ေခ်ာကလက္၊ အစ္ကိုအရင္းအတြက္ေတာ႔ ေလဆိပ္က ေဆးလိပ္ဗူးနဲ႕ ေခ်ာကလက္ေကာင္းေကာင္းတစ္ထုပ္။ သူလည္း ဒီကို လုိက္လာမယ္ဆိုေတာ႔ ဘာမွ သယ္မသြားေတာ႔ဘူး။  တူေတြ၊တူမေတြအတြက္ကေတာ႔ ဟိုတစ္ခါ အဝတ္အစားေတြထည္႕ေပးလုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ေရဗူးေတြ၊ထမင္းဗူးေတြဝယ္သြားတယ္။

အဝတ္ေဟာင္းေတြကေတာ႔ စင္ကာပူမွာ ေပးစရာရွားတယ္ထင္တယ္။ အိမ္မွာ အလွဴလာလာခံတာကိုေတာ႔ ေပးျဖစ္တယ္။ တီရွပ္ေတြကိုေတာ႔ သံုးေလးလတစ္ခါ စြန္႕တယ္။ အဝတ္အစားနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ေၾကးမမ်ားဘူး။ ငယ္တုန္းက အေဖဝယ္ေပးတာဝတ္တယ္။ ၾကီးလာေတာ႔ အစ္ကိုဝယ္ေပးတာဝတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ မိန္းမဝယ္ေပးတာဝတ္တယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာ ဝယ္ဝတ္တာ ဆယ္ထည္မျပည္႕ေသးဘူးထင္တယ္။ သကၤန္းလွဴတဲ႔အက်ိဳးျဖစ္မယ္။ စီးပြားေရးမေကာင္းတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ ဝတ္စရာအသစ္ေတာ႔ အျမဲရိွတယ္။ စားစရာသာ သိပ္မလံုေလာက္ဖူးျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ဝတ္စရာကေတာ႔ အျမဲရိွတယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ႔ ခရစ္စမတ္ကာလဆိုရင္တစ္ႏွစ္လံုး အဝတ္ေဟာင္းေတြစုျပီး ႏြမ္းပါးတဲ႔သူေတြကို ေပးတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း စိန္႔ဗင္းဆင္႔ဒီေပါလ္အသင္းက ဒါေတြဆက္လုပ္ေနတယ္ထင္တယ္။ မသိေတာ႔ဘူး။ ဘာသာေရးေတြ၊ လူမႈေရးေတြနဲ႕ေဝးသြားျပီ။ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားတယ္။ ကူႏုိင္တာကူတယ္။ မကူႏိုင္တာကိုလည္း စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ အေရထူလာတဲ႔သေဘာရိွတယ္။ စိတ္ပုတ္လာတဲ႔သေဘာလည္းရိွတယ္။

ရန္ကုန္က ပစၥည္းအေဟာင္းေတြအားလံုးေပးပစ္ဖုိ႕ အစ္ကို႕ကိုမွာတယ္။ ေသခ်ာကိုမွာတယ္။ bro ေရ၊ အမ်ိဳးေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ႔သူ ဘယ္သူ႕ေပးေပး သိပ္ေကာင္းတယ္လုိ႕ေျပာလုိ္က္တယ္။ အမ်ိဳးဆိုတာေတြကိုေတာ႔ ေဝးေလေကာင္းေလပဲ ထင္တယ္။ အခုဆို အေမနဲ႕ အဘြားလည္းမရိွေတာ႔ဘူးဆိုေတာ႔ အေမ႔ဘက္က အမ်ိဳးေတြ ေမ႔လုိက္လုိ႕ရျပီ။ အေဖ႔ဘက္က အမ်ိဳးေတြကိုေတာ႔ အရင္ကတည္းက ရပ္ပစ္ရွစ္ပါးထဲထည္႕ထားတယ္။ ျပန္ေတာ႔ လက္ေဆာင္ဝယ္ပါလားဆိုျပီး မိန္းမကေျပာတယ္။ မဝယ္ပါဘူး၊ ဒီကိုလာတုန္းကလည္း သူတုိ႕ ဘာမွ ထည္႕ေပးလိုက္တာမွမဟုတ္တာလို႕ေတာင္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ အမ်ိဳးေတြကို ေထာက္ပံ႔မယ္႔အစားေတာ႔ ဆင္မ္ဆမ္ကာတြန္းထဲကလို ေဒၚလာတစ္ရာမီးရွိဳ႕ျပီး ေဆးျပင္းလိပ္ မီးညိွတာကမွ ပိုအရသာရိွဦးမယ္ထင္ေနမိေတာ႔တာပဲ။

သေထးေတြကိုလည္း ဘာမွမဝယ္ေပးဘူး။ ျပည္႕စံုျပီးသား။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ဝယ္သံုးႏုိင္တယ္။ အပိုေတြသြားေပးရင္ အပိုျဖစ္တာပဲအဖက္တင္တယ္။ ခရစ္စမတ္ကဒ္ေတြပို႕လုိက္တယ္။ ရေၾကာင္းေတာင္ သတင္းမပို႕ဘူး။ ရျပီလားဆိုေတာ႔မွ ရတယ္ေျပာတယ္။ ေလကိုေခြ်တာတဲ႔သေဘာျဖစ္မယ္။

အေဖကေတာ႔ လိမ္မာရွာတယ္။ ဘာပို႕ပို႕ သူ႕တစ္မ်ိဳးလံုး ပတ္ပတ္ၾကြားေနတယ္။ ဝယ္ပို႕လုိက္တဲ႔ပစၥည္းထက္ေတာင္ ဖုန္းဆက္ၾကြားတဲ႔စရိတ္က ပိုမ်ားေနမယ္ထင္တယ္။ လူၾကီးေတြ အသက္ၾကီးလာရင္ အီမိုခ်င္လာတယ္။ ဘာဝနာမ်ားမ်ားဖက္ဖုိ႕ေျပာရမယ္။ အေမဆံုးသြားတာ သူအခုအထိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္းစိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဆံုးသြားျပီဆိုတာကို ခဏခဏ ဝမ္းနည္းေနစရာမလိုဘူးထင္တယ္။ ဆံုးျပီ၊ တစ္ခါဝမ္းနည္းျပီးျပီ။ ေတာ္ျပီေပါ႔။ ခဏခဏ ဝမ္းနည္းေနေတာ႔ေရာ ေသသြားျပီးတဲ႔သူက သေဘာက်မယ္မထင္ဘူး။ အေမေရာ၊ အဘြားေရာ ကခ်င္အစစ္ေတြပဲ။ ကခ်င္အစစ္ေတြမွာ စိတ္ထားရွင္းတယ္။ အပိုလည္းမလုပ္ဘူး။ အပိုလည္း မပြားဘူး။ အဲဒါေကာင္းတယ္။ ခံစားခ်က္ေဟာင္းကို အနာေဖးခြာတဲ႔အလုပ္ကို အေမနဲ႕ အဘြားလည္း ၾကိဳက္မယ္မထင္ဘူး။ သူတုိ႕အတြက္ ရည္စူးျပီး ကုသိုလ္ေတြဆက္လုပ္တယ္။ အမွ်အတန္းေပးတယ္။ သူတုိ႕လွဴခ်င္တာေတြ ဆက္လွဴေပးတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို က်န္းမာေအာင္ေနတယ္။ ေပ်ာ္ေအာင္ထားတယ္။ အဲဒါကမွ ေသသူေတြရဲ႕ဆႏၵလုိ႕ထင္တယ္။ သို႕ေသာ္လည္း အေဖဆုိေတာ႔ ေျပာရင္ စကားမ်ားဖုိ႕ရိွတယ္။ အခ်ိဳးသိပ္မေျပတဲ႔သားဆီလည္း သူဖုန္းမဆက္ေတာ႔ဘူး။ ေခြ်းမဆီပဲဆက္တယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သားေတြမလိမ္မာတဲ႔အေၾကာင္း၊ ငယ္ငယ္က ေပေတတဲ႔အေၾကာင္းေတြ အတင္းတုပ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔အေဖလို႕ေတာင္ထင္ရတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ေခြ်းမေမြးေန႕ကို သတိမေပးဘဲထားလုိက္တယ္။ သူမွတ္ထားေပမယ္႔ အလုပ္ရွုပ္ေနေတာ႔ သတိမရဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ သတိမေပးတာကို သူေဒါပြေနတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္တယ္။ အားေဆးေတြပို႕ထားတာေတြ ေသာက္တယ္လုိ႕ေတာ႔ေျပာတယ္။ ေနကေတာ႔ မဟားတရားေကာင္းတယ္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာင္မဖ်ားဘူး။ မ်ိဳးရိုးကေတာ႔ ခ်ဴခ်ာတဲ႔မ်ိဳးရိုးဟုတ္ပံုမရဘူး။ သူ႕အေဖနဲ႕အေမလည္း ရွစ္ဆယ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္မွသြားတာဆိုေတာ႔ အသက္ရွည္မယ္႔သေဘာရိွတယ္။

အခုတေလာ က်ေနာ္လည္း သံေယာဇဥ္ကေတာ႔ နည္းတယ္။ ကိုယ္႔ကို္ယ္ကုိေတာ႔ပိုခ်စ္လာတယ္။ ညတုိင္း၊ ပ်ားရည္သံပုရာေသာက္တယ္။ အသက္ရွည္ေအာင္ ကံ၊စိတ္၊ဥတု၊ အဟာရ မွ်ေအာင္ေနတယ္။ တစ္ပါတ္ ႏွစ္ခါ ငါးစားတယ္။ အရြက္မ်ားမ်ားစားတယ္။ ပဲပင္ေပါက္ တစ္ပတ္ႏွစ္ခါစားတယ္။ အနီေရာင္အသားေတြကို တစ္လ ႏွစ္ခါေလာက္စားတယ္။ အျပဳတ္၊အသုတ္ေတြဘက္ကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ၾကိဳးစားတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ကို ရွစ္နာရီနဲ႕အထက္မွာ အျမဲရိွေနေအာင္ထားတယ္။ ဆီး၊ဝမ္းမွန္ဖုိ႕ ဂရုစိုက္တယ္။ BMI ကိုလည္း ထိန္းထားတယ္။ အခုအထိေတာ႔ အားလံုးအိုေကတယ္။ ေနမေကာင္းတာလည္းမရိွသေလာက္ပဲ။ ရာသီဥတုေျပာင္းရင္ ပိုသတိထားျပီးေနတယ္။ ေျခေထာက္မေအးေအာင္ အိမ္ေနရင္းလည္း ဖိနပ္စီးတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အခ်စ္ဆံုးဆိုတဲ႔ တရားကို မၾကာမၾကာနာတယ္။ မိန္းမကေတာ႔ အဲဒီတရားမနာရင္လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အခ်စ္ဆံုးဆိုတာ သိပ္သိသာပါတယ္လို႕ေျပာတယ္။

မရီးအၾကီးေရာ၊ မရီးအငယ္ပါ ေနပူေတာ္ေရာက္ေနေတာ႔ ဟင္းကို မိန္းမခ်က္ရဖုိ႕ရိွတယ္။ ေနပူေတာ္လိုက္သြားျပီး မရီးအၾကီးကို ဟင္းခ်က္ခိုင္းရင္ ေကာင္းမယ္စိတ္ကူးေနတယ္။ မရီးအငယ္ကေတာ႔ ေဆးရံုတက္ျပီး အၾကိတ္ခြဲမယ္ေျပာတယ္။ အဲဒါလည္း ေတြ႕ဆံု အားေပးစကားေျပာရဦးမယ္။ မိန္းမဘက္က အမ်ိဳးေတြကိုေတာ႔ ခ်ီးျမွင္႔တဲ႔သေဘာအေနနဲ႕ ခရီးသြားတုန္း တစ္ရက္တစ္ေလ ဝင္ေတြ႕မယ္။ ေမာ္လျမိဳင္ကအမ်ိဳးေတြဆီလည္းဝင္မယ္။ အညာက အမ်ိဳးေတြဆီလည္းသြားမယ္။

အဆင္ေျပသလိုပဲေနမယ္။ အဆင္ေျပသလိုေလးသြားမယ္။ အဆင္ေျပမယ္ထင္တဲ႔သူေတြနဲ႕ပဲေတြ႕မယ္။ အဆင္မေျပဘူး၊ မအားဘူးဆိုတဲ႔သူေတြဆီ ေျခဦးေတာင္မသမ္းဘူး။ အားတဲ႔သူေတြဆီပဲသြားမယ္။ စားမယ္။ေသာက္မယ္။ ေပ်ာ္မယ္၊ ပါးမယ္။ အပင္ဝယ္မယ္။ ေရႊြသကၤန္းကပ္မယ္။ သံဃာ႔ေဆးရံုကို နည္းနည္းလွဴမယ္။ ရန္ကင္းစင္န္တာက Game City မွာ အမွတ္တရခဏေလာက္သြားေဆာ႔မယ္။ ျမကြ်န္းသာကိုလည္း ခဏေလာက္သြားမယ္။ ဆရာမျဖစ္ေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း မုန္႕လိုက္ေကြ်းခိုင္းရမယ္။ ၁၂လံုးတန္းက က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ခင္တဲ႔ ဝက္သားတုတ္ထုိးသည္ၾကီး ဆိုင္ပိတ္သြားတာ ေသခ်ာေအာင္ တစ္ခါထပ္သြားၾကည္႕မယ္။ တိုနီထြန္းထြန္းမွာ မိန္းမရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေပါင္းတင္ေပးရမယ္။ စင္ကာပူကိုဝယ္ဝယ္လာျပီး လႊင္႔လႊင္႔ပစ္ဖုိ႕ ေဆးကလည္း တစ္ႏွစ္တစ္ခါဝယ္ရဦးမယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ႔ ေနေကာင္းေနေတာ႔ ဘာေဆးမွမေသာက္ရေတာ႔ဘူး။ ဗုိက္ေတာင္မေအာင္႔တာၾကာျပီ။ ေခါင္းလည္းမကိုက္။

ရန္ကင္းေၾကးအိုးမွာစားမယ္။ ဖီးလ္မွာစားမယ္။ လမ္းေဘးဆုိင္ေတြမွာ နည္းနည္းေလာက္စားမယ္။ ဒါမွ ေနာက္အျပီးျပန္သြားလည္း လမ္းေဘးစာေတြ ေကာင္းေကာင္းစားႏုိင္မွာ။ လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ေန႕ သံုးခြက္ေသာက္မယ္။ ပန္းဆိုးတန္းမွာ ၾကံရည္ေသာက္မယ္။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရားမွာ အေပါ႔သြားမယ္။ ငယ္တုန္းကလုပ္ခဲ႔တာေတြကို ေနာက္တစ္ေက်ာ႔ျပန္လုပ္ၾကည္႕ရမယ္။ စိန္႕ေမရီမွာ ေရဝင္ေသာက္မယ္။ အင္တာနက္မသံုးဘူး။ လက္ပ္ေတာ႔လည္းသယ္မသြားဘူး။ ဓာတ္ပံုလည္းမရိုက္ဘူး။ ဖုန္းလည္းမေျပာဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္တစ္ေလဖတ္မယ္။ ရန္ကုန္က လက္က်န္ အုပ္သံုးရာေလာက္ကို လက္ေဂ႔ခ်္ႏွစ္ခုနဲ႕သယ္မယ္။ ပိုတဲ႔ကီလိုေတြကို ျမန္မာေငြနဲ႕ေျဖရွင္းၾကည္႔ရမယ္။

က်ိုက္ထီးရိုးမွာ ယုန္သားစားမယ္။ အဲဒီယုန္ကေသျပီးသားဆိုေတာ႔ ပံ႔သကူျဖစ္တယ္။ ရင္ျပင္ေတာ္မွာ ပက္လက္လွန္အိပ္ျပီး ၾကယ္ေတြၾကည္႕မယ္။ ေအာင္ေျမကို နင္းမိေအာင္ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ပတ္ေလွ်ာက္ၾကည္႕ရမယ္။

ေရႊတိဂံုကုိ မနက္တစ္ေခါက္ ညတစ္ေခါက္သြားျပီး ဖေယာင္းတုိင္ေလးဘာေလးထြန္းရမယ္။ ေက်းဇူးရွင္ေပါင္မုခ္ခဆီလည္းသြားရမယ္။ အိမ္ခန္းဝယ္ဖုိ႕သြားၾကည္႕ရမယ္။ ေျမကြက္ေစ်းေမးရမယ္။ ဘယ္ဘက္ေတြ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ စနည္းနာရမယ္။ ကေလးေမြးရင္ ဘယ္သူလာထိန္းမလဲဆိုတာလည္း အစ္တန္အစ္ရမယ္။ မိန္းမရဲ႕အသိ ေဗဒင္ဆရာၾကီးဆီသြားျပီ ျပန္လာတဲ႔အခါ ေဟာတတ္ဖုိ႕ သံုးလျပတ္သင္ေပးဖုိ႕ အပူကပ္ရမယ္။

ဝက္သားနဲ႕ၾကာဆံေၾကာ္စားရမယ္။ မုန္႕ဟင္းခါးမ်ားမ်ားစားရမယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ေတြဘက္ကိုေလွ်ာက္ျပီး တစ္အုပ္မွမဝယ္ႏုိင္လုိ႕ျပန္လာခဲ႔ရဦးမယ္။ နက္ရွင္းနယ္ စီဒီကိုသြားျပီး တုိက္ပင္က်ဴတာတစ္ခ်ပ္ဝယ္ရမယ္။

ေရလည္အၾကည္ ဆိုျပီး ဗလူေရးကို ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ထားတဲ႔ ဇာတ္ကားေတြဝယ္ရမယ္။ ျပီးရင္လည္းၾကည္႕ျဖစ္တာေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ေနာင္လာေနာက္သားေတြျပဖုိ႕လုိ႕ေျပာရေအာင္လည္း ကေလးေတြ ဘာေတြမရိွဘူး။ စီမံကိန္းလည္း မရိွဘူး။ ဟိုကုိယ္ေတာ္ၾကီးေတာင္ ရာဟုလာ ဆုိျပီး သားသမီးကို နာမည္ဆိုးဆိုးေပးျပီး ေတာထြက္သြားလုိ႕ စိတ္ခ်မ္းသာရာရတယ္လို႕ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေတြးဝင္တယ္။ မဟုတ္ရင္လည္း ကေလးထိန္းေနတဲ႔ စၾကဝေတးမင္းေလာက္နဲ႕ပြဲသိမ္းသြားဖုိ႕ရိွတယ္။

အန္ကယ္ျငိမ္းစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ဝယ္မယ္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈအေၾကာင္း ဘယ္သူေတြ ဘာေတြေရးသလဲသြားၾကည္႕ရမယ္။ စာေပေလာကကို ခဏေလာက္သြားမယ္။ ျပီးရင္ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ လက္ညွစ္မုန္႕တီသြားစားမယ္။ ပုစြန္ကြက္ေၾကာ္ကလည္းသိပ္မေကာင္းေတာ႔ဘူး။ ပဲျပားအစာသြပ္နည္းနည္းေလာက္စားမယ္။ ၾကံရည္ရရင္ ၾကံရည္နည္းနည္းေလာက္ေသာက္မယ္။ စစ္တုရင္သမားေတြနဲ႕ေတြ႕ရင္ တစ္ပြဲေလာက္ အျမန္ထိုးမယ္။ ေအာ္ေကြ႕ၾကည္စားမယ္။

အေၾကာ္စံုစားမယ္။ အခ်ဥ္ရည္မစားဘူး။ ေရမုန္႕စားမယ္။ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္စားမယ္။ မုန္႕လင္မယားတစ္ေယာက္တည္း အခု ၂၀ ေလာက္စားမယ္။ ဝက္သားတုတ္ထုိးေတာ႔မစားဘူး။ ဒံေပါက္မစားဘူး။ ေထာပတ္ထမင္းမစားဘူး။ ၾကာဆံခ်က္ တစ္ပြဲေလာက္ကို အခ်ဥ္မ်ားမ်ားနဲ႕စားရမယ္။

ေရွ႕သြားတစ္ေခ်ာင္းႏႈတ္ရမယ္။ ႏွစ္ထပ္ေပါက္ေနတာကို အႏွစ္သံုးဆယ္ သည္းခံခဲ႔ျပီးျပီ။ အခုေတာ႔ ႏႈတ္လုိက္ေတာ႔မယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ အလကားေန ေလးေနတယ္ထင္လာျပီ။ အေဝးမႈန္ေနတာၾကာျပီ။  မ်က္မွန္ျပန္တပ္ေတာ႔မယ္။ ေရႊဘံုသာလမ္းက အသိဆိုင္မွာလုပ္မယ္။ ေစ်းေပါေပါနဲ႕။

စိန္ေရာင္းတဲ႔ဆုိင္သြားျပီး GIA ေတြရိွလားေမးမယ္။ ရိွရင္ သိမ္းထားလိုက္ပါလို႕ေျပာမယ္။ ဝယ္ေတာ႔မဝယ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ထီေပါက္တဲ႔အခါ မိန္းမကို ဝယ္ေပးရင္ေကာင္းမလား လာၾကည္႕တာပါလုိ႕ေျပာရမယ္။

သတင္းစာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ဖတ္ၾကည္႕ရမယ္။ တီဗြီ လုံုးလံုးမၾကည္႕ဘူး။ မိန္းမအလစ္မွာ လိုခ်င္တာေတြဝယ္ရမယ္။ ေရစက္ကရားတစ္ခုလည္းဝယ္ရမယ္။ ေရႊတိဂံုမွာေရာင္းတယ္။ ဖုန္းလည္းမေျပာဘူး။ ကိုင္လည္းမကိုင္ဘူး။ ေျပာလည္းမေျပာဘူး။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေရာ၊ အနယ္ေလာ႔ခ္ကိုပါ ဆန္႕က်င္ျပီး သဘာဝက်က်ေနရမယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္လည္း မသံုးေတာ႔ဘူးလုိ႕စိတ္ကူးတယ္။ အခုလည္း ထြက္စို႕ေခၚထားတယ္။ ျပန္လည္း မလာျဖစ္ဖုိ႕မ်ားသြားျပီ။ Blog လည္း ေပ်ာ္သေလာက္ေရးျပီးျပီ။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရွာရမယ္႔ အရြယ္ေရာက္ျပီ။

နာေရးကူညီမႈအသင္းကိုလည္း နည္းနည္းလွဴရမယ္။ သူတို႕ခမ်ာဆြယ္တာထိုးတတ္တာမဟုတ္ဘူး။

က်န္တာေတြကိုေတာ႔ မီးစင္ၾကည္႕ကရမွာပဲ။ အဲဒါကို အင္းဂလစ္ခ်္လို fire stage look dance ရမွာပဲလို႕ျပန္ရင္ ဘဝသစ္ ဦးေအာင္ေက်ာ္ခမ်ာ ရင္ထုမနာေတာ္တဲ႔ တပည္႕ေကာင္းကို အခ်စ္ပိုေတာ႔မွာပဲ။

ေတာ္ေသးျပီ။

Regards,
Z

Notes
ရန္ကုန္သားျဖစ္ရတာကို က်ေနာ္ ေသမတတ္ ဂုဏ္ယူမိတယ္။

Peace B with U.

ဟိုလိုလို သည္လိုလိုနဲ႕ အဲဒီေရာက္သြားတယ္။

ကြဲကြာေနၾကတဲ႔ ကမ္းေျခႏွစ္ခုက
သူတုိ႕ရဲ႕ အသံေတြဟာ
နက္ရွိဳင္းလွတဲ႔ မ်က္ရည္ဆိုတဲ႔
ေတးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ေပါင္းစည္းလုိက္ၾကတယ္။

ဆရာျမ (ျမသန္းတင္႔)ကို ကဗ်ာဆရာလုိ႕ ဘယ္သူမွ မသတ္မွတ္ေပမယ္႔ သူ႕ဘာသာျပန္ေတြမွာ လွတာေတြ၊ ကဗ်ာဆန္တာေတြ သိပ္မ်ားလြန္းတယ္။ သူ႕အေၾကာင္းကို ဦးေအာင္သင္းေျပာတာေတြမွာ ၾကားရတယ္။ သိပ္ေလးစားစရာေကာင္းတယ္။ သူ႕ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးရိွရိွ သံုးသြားတယ္။ စာေရးတဲ႔သူေတြ ကူးေရးဖုိ႕ေတာင္ စိတ္ကူးမရေလာက္ေအာင္ထူတဲ႔စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္သြားတယ္။ သူေရးခ်င္တာေတြကို ခဏေလာက္သိမ္းထားျပီး ဘာသာျပန္အလုပ္ကို အရိွန္အဟုန္အျပည္႕နဲ႕လုပ္သြားတယ္။ ပင္ကိုယ္ေရးေတြအတြက္ အခ်ိန္သိပ္မေပးလိုက္ႏိုင္ရွာဘူး။ ဘာသာျပန္စာေပအတြက္ေရာ၊ ျမန္မာစာေပအတြက္ပါ အင္မတန္ ေက်းဇူးမ်ားတဲ႔သူလုိ႕ စိတ္ထဲဘဝင္က်မိတယ္။

ေရွ႕ပိုင္းေခတ္ေတြမွာ စာေရးဆရာေတြ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႕တူေအာင္လုပ္သြားတယ္။ က်က်နနတတ္ေျမာက္တဲ႔ ပညာေတြကို သိပ္သိပ္သည္းသည္းေဖာ္ထုတ္သြားတယ္။ က်စ္လ်စ္တဲ႔အေရးအသား၊ လွပတဲ႔ အေရးအသား၊ ခိုင္ခံ႔တဲ႔ဇာတ္အိမ္၊ ေလ႔လာမႈမ်ားတဲ႔ သံုးသပ္ခ်က္နဲ႕လုပ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ ငတ္လုိ႕ စာေရးစားတဲ႔လူေတြနဲ႕မတူဘူး။ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနတဲ႔ ကြ်ဲပါးၾကီးေတြနဲ႕လည္းကြာတယ္။ ကိုယ္႔တင္ပါး ကို္ယ္မီးရွိဳ႕ျပီး မီးပံုးပ်ံပမာ ဝဲပ်ံေနရွာတဲ႔ ဆွာသမားမ်ားနဲ႕ေတာ႔ ကြာခ်င္းတိုင္းကိုကြာတယ္။

ဆရာပါရဂူနဲ႕ ဆရာျမသန္းတင္႔ေသသြားကတည္းက လူကုန္သြားသလိုျဖစ္သြားတယ္။ ပညာရိွေသာ လူၾကီးသူမမ်ားရွားပါးကုန္ျပီ။ က်န္သူေတြလည္းတျဖဳတ္ျဖဳတ္၊ ၂၀၁၃ မွာ က်န္သူေတြတစ္ဝက္ေလာက္ သြားၾကမယ္ထင္မိတယ္။

ငယ္တုန္းက စာအုပ္ေလးေတြ တစ္အုပ္ဝယ္ျပီးတုိင္း ေပ်ာ္လို႕မဆံုးဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ေနတယ္။ ထပ္ျပန္တလဲလဲ။ မရိုးႏုိင္ဘူး။ အသက္ၾကီးလာေလ၊ ဖတ္ရတာ အရသာရိွေလျဖစ္လာတယ္။ စဥ္းစားရတာကို အရသာပိုခံတတ္လာတယ္။ သိပ္အမ်ားၾကီးမသိခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔ဘဝတုိတုိေလးမွာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေအးေအးေဆးေဆးေလးေနသြားရင္း ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔စာေလး၊ေပေလး ဖတ္ရရင္ေက်နပ္ျပီ။ မလိုအပ္တဲ႔ရွာမီွးျခင္းေတြရဲ႕ မဆံုးႏိုင္တဲ႔မုိက္မဲမႈေတြကို မပယ္ႏုိင္ေသးလည္း ေဝးေဝးကေန ျဖတ္သြားမယ္ စိတ္ကူးေနျပီ။

ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကစာအုပ္ေတြ ၁၉၉၉ ကေန စျပီးဖတ္လာတာ၊ ၂၀၁၂ ကုန္ခါနီးျပီ။ ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ၾကာေနျပီ၊ မရိုးေသးဘူး။ ပိုေတာင္ဖတ္လို႕ေကာင္းလာတယ္ထင္မိတယ္။ ဆရာေတာ္ေရးသမွ်ၾကိဳက္တယ္လို႕မဆိုလိုဘူး။ စဥ္းစားစရာပါတာေတြကိုၾကိဳက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ဆက္တည္း စကားစပ္လုိ႕ေျပာရရင္ ဘယ္ဘာသာက ဘုန္းၾကီးျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျခားဘာသာကို ႏွိမ္သလိုလို ၊ရြဲ႕သလိုလို၊ ကဲ႔ရဲ႕သလိုလိုေျပာရင္ေတာ႔ အထင္ေသးတယ္။ ဒါဟာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ထားေသးသိမ္တဲ႔ စိတ္ရဲ႕ ေဘးထြက္ေတြလို႕ထင္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေဟာတဲ႔တရားကို တစ္ပုဒ္ထက္ပိုမနာခ်င္ဘူး။ ကို္ယ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပဖုိ႕ တစ္ျခားတစ္ခုကို မေကာင္းဘူးေျပာရတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ေသးသိမ္ ေအာက္တန္းက်တဲ႔အလုပ္လုိ႕ထင္တယ္။ အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မတတ္ဘဲ တစ္လံုးတစ္လံုး ထည္႕ေျပာခ်င္တဲ႔ ဘုန္းၾကီးမ်ားကိုလည္း ဗ်စ္တသွ်အဘိဓဇဘြဲ႕ဆက္ကပ္ဖုိ႕ အၾကံေပးခ်င္မိတယ္။ ဘုန္းၾကီးျဖစ္တာနဲ႕ လူဝတ္ေၾကာင္ကို ဆရာလုပ္လုိ႕ရျပီထင္ေနတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြကိုေတာ႔ သာသနာ႔ psychic inflation ပ႑ိတဘြဲ႕ကပ္သင္႔တယ္ထင္မိတယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ကိုယ္ေတာ္၊ ကင္မရာကိုယ္ေတာ္ နဲ႕ ဟန္းဖုန္းကိုယ္ေတာ္ေတြကိုေတာ႔ အိုင္တီလိုက္ဖ္စတုိင္ဆိုရွယ္ဘိဝံသဘြဲ႕ စသျဖင္႔ေတြကပ္ေတာ္မူသင္႔တယ္။

စာအုပ္စာေပဟာ လူရဲ႕ အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ သဘာဝကို အားေပးတဲ႔သေဘာရိွတယ္။ စာေပ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းမရိွတဲ႔ လူမ်ိဳးဟာ အင္မတန္ သနားစရာေကာင္းတယ္။ သမုိင္းေပ်ာက္သြားဖုိ႕မ်ားတယ္။ စာေပဟာ သမိုင္းအေမြကိုလည္းထမ္းထားတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြကိုလည္း သယ္ပိုးထားတယ္။ အသိပညာကိုလည္း ဆက္လက္သယ္ေဆာင္တယ္။ အေျပာစာေပ၊ အေရးစာေပဆိုျပီးကြဲျပားေကာင္း ကြဲျပားမယ္။ ဒါေပမယ္႔ စာေပက လက္ဆင္႔ကမ္းျခင္းဆုိတဲ႔ အလုပ္ကိုဆက္လုပ္တယ္။ စာေပေၾကာင္႔ပဲ ႏွစ္ ၂၅၀၀ က ရဟန္းျပဳသြားတဲ႔ ဖီေလာ္ဆိုဖာၾကီးရဲ႕တရားေတြနာခြင္႔ရတယ္။ ဆက္လက္ေလ႔လာနုိင္ခြင္႔ရတယ္။ ကမာၻၾကီးကို စာအုပ္ထဲကေန ျဖတ္ျပီး ခရီးဆန္႕ႏိုင္တယ္။ သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း ေမ်ာပါေနႏိုင္တယ္။ ပင္လယ္ခရီးသြားႏုိင္သလို၊ သိပၸံပံုျပင္ေတြနဲ႕လည္း ဖက္လွဲတကင္းေနႏုိင္တယ္။ စြန္႕စားတဲ႔မုဆိုးနဲ႕အတူ အာဖရိကေတာထဲမွာ ျခေသၤ႔လိုက္ေနႏုိင္သလို၊ အဲလစ္နဲ႕အတူ တြင္းထဲကို အတူလုိက္ဆင္းျပီး ကမာၻသစ္မွာ ရင္ခုန္ေနႏိုင္တယ္။ ဟယ္ရီေပါ႔တားနဲ႕အတူ ေက်ာင္းတက္၊ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေဒါက္တာ လင္ဒြန္နဲ႕အတူ သေကၤတေတြေလ႔လာ၊ ေမ႔ေမ်ာေနတဲ႔ဂ်ပန္မလွလွေလးကို ေစာင္႔ၾကည္႕သူေတြနဲ႕အတူေငးၾကည္႕ေနမလား၊ ကမာၻၾကီးကိုအလည္လာမယ္႔ ျဂိဳဟ္သားေတြနဲ႕အတူ ျဖတ္သန္းမလား၊ ကမာၻၾကီးကို စာရြက္ေတြကေနေခ်ာင္းၾကည္႕ေနလို႕လည္းရေသးတယ္။ ျဂိဳဟ္ပိစိေလးေပၚက သက္ရိွေသးေသးေကြးေကြးေလးျဖစ္ရတာကို ေက်နပ္ဖုိ႕၊ ဘုရားအျဖစ္ကိုေရာက္ျပီလို႕ ေၾကညာသူေတြအေၾကာင္းကို ဖတ္ၾကည္႕ဖုိ႕၊ ေက်းငွက္ေလးအေၾကာင္းသိဖုိ႕၊ ဆဲလ္နဲ႕ေမာ္လီက်ဴးေတြအေၾကာင္းနားလည္ဖုိ႕၊ ဦးေႏွာက္အေၾကာင္းသေဘာေပါက္ဖုိ႕၊ ဦးၾကီးပုနဲ႕အတူဟင္းခ်က္ဖုိ႕၊ ေဆာ႔ခေရတိၱနဲ႕အတူ အက်ၤ ီမဝတ္၊ ဖိနပ္မစီးဘဲ စကားမ်ားမ်ားေျပာဖုိ႕၊ ဒါဝိဒ္နဲ႕အတူ သိုးေက်ာင္းဖုိ႕၊ ဆဗားနားမွာ ျဖတ္ေျပးဖုိ႕၊ တိမ္တိုက္နဲ႕ေတာင္တန္းရဲ႕ ဘာသာစကားနဲ႕ နယ္နိမိတ္ကို သိဖုိ႕၊ ဝင္ေလနဲ႕ထြက္ေလကို သိျခင္းအေၾကာင္းကို ဂုဏ္ယူတတ္ဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတယ္။ သူ႕ဘဝကိုယ္နားလည္ျပီး၊ ကိုယ္႔ဘဝသူနားလည္ဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံ ငတ္ေနတာ ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိတာသိဖုိ႕၊ သူတုိ႕ဘာလုိ႕ ဗံုးေတြခြဲေနတာလည္း ခံစားတတ္ဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတယ္။ သူ႕မ်က္ရည္က အေႏြးဓာတ္နဲ႕ ကိုယ္႔မ်က္ရည္က အေႏြးဓာတ္ ပူေႏြးမႈျခင္းတူတာ သိဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတယ္။ ေယာနသံစင္ေရာ္ပ်ံသန္းတာကို ဘာလို႕ခ်စ္တာလဲသိဖုိ႕၊ ပါပီလြန္ကြ်န္းကထြက္ေျပးတဲ႔အရသာကိုသိဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတယ္။ ေငြမက္တဲ႔ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝကိုနားလည္ဖုိ႕ ရဲတုိက္ကိုဖတ္ၾကည္႕ရတယ္။ လင္ရိွမယားနဲ႕အတူေနတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေယာင္ေယာင္လူအေၾကာင္းသိခ်င္လို႕ အေရွ႕ကေနဝန္းကိုဖတ္ၾကည္႕ရတယ္။ ေတာ္စတြိဳင္းပံုျပင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ခ်ာလည္းသိဖုိ႕စာဖတ္ရတယ္။  ေအဗရာဟင္လင္ကြန္း မိန္းမနာမည္နဲ႕ ျပိဳင္ဘက္ကို ဆဲစာေရးတာေတြ အရသာခံတတ္ဖုိ႕စာဖတ္ရတယ္။ စတီဖင္ေဟာ႔ကင္း သူ႕သမီးအတြက္ကူေရးတာဘာလဲဆိုတာ သိဖုိ႕လည္းစာဖတ္ရတယ္။ ရစ္ခ်က္ဖုိင္းမန္း သူ႕မိန္းမကို ခ်စ္တာသိဖုိ႕လည္းစာဖတ္ရတယ္။ ေတာ္ဖလာဟာ လိႈင္းၾကိဳက္တဲ႔ ဘိခ်္ဘြိဳင္းလားသိဖုိ႕၊ သမုိင္းေသမေသသိဖုိ႕၊ ဖူကိုးလည္း နည္းနည္းဖတ္ရတယ္။ ဝူခုန္းအေၾကာင္းသိဖုိ႕လည္း စာဖတ္ရတယ္။ ဟိကလစ္ဖ္ကိုခ်စ္တဲ႔အခ်စ္ဟာ ဘယ္လိုလဲသိဖုိ႕၊ ဦးထုပ္ေျခာက္လံုးအသံုးမဝင္လွတာသိဖုိ႕၊ ၾကက္ျပဳတ္စာေတြအပ်င္းေျပဖုိ႕ စာဖတ္ရတယ္။ နယ္ဆင္မင္ဒဲလား ဆံပင္ဘာေၾကာင္႔ျဖဴလဲသိဖုိ႕၊ သတ္ေသျခင္းအေၾကာင္းသိဖုိ႕၊ စကားထစ္ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းသိဖုိ႕၊ အပ်က္မေလနဲ႕ကဗ်ာကို ေလးစားတတ္ဖုိ႕၊ သီအိုဘယ္ေလာက္စိတ္ညစ္ရွာမလဲသိဖုိ႕၊ စိုင္းထီးဆိုင္ ေရာဂါကုစရာ ပိုက္ဆံမရိွရွာတာကိုသိဖုိ႕၊ အိုင္းစတုိင္းမိန္းမႏွစ္ေယာက္ယူတာကိုသိဖုိ႕၊ဆမ္းမားဆက္မြန္ ဒက္ရွန္းေခြးပုေလးေတြေမြးထားတာသိဖုိ႕၊ ဆရာၾကီးဥရဲ႕ ဆူးခြ်န္ၾကီးမာေက်ာလာတာသိဖုိ႕စာဖတ္ရတယ္ထင္မိတယ္။ ႏႈတ္ေကာင္းခြန္းျမိန္ဖုိ႕၊ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ဖုိ႕၊ အရက္သမားအမွား ၁၀၀၀တတ္ဖုိ႕၊ ေမွာ္ပီဆရာသိန္း ဘာမွမတတ္တာသိဖုိ႕၊ ဦးဖုိးလိႈင္ညာျဖီးတာသိႏုိင္ဖုိ႕၊ ျမန္မာဘုရင္ေတြ အ,တာကို သေဘာေပါက္ဖုိ႕၊ သီေပါမင္း ထီရံုေတြဖြင္႔တာကို သိဖုိ႕၊ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ အေျပာပက္စက္တာသိဖုိ႕၊ လယ္တီဒီပနီတီးေခါက္ဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတာလည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အိမ္မက္ေတြအေၾကာင္းသိဖုိ႕၊ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ေလးရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကိုနားလည္ဖုိ႕၊ ဆရာသက္ၾကီးရဲ႕ငယ္ထိပ္အေၾကာင္းသိဖုိ႕၊ ေငြေၾကးရဲ႕လည္ပံုပတ္ပံုကိုသိဖုိ႕၊ သိပ္ၾကီးလို႕ မလဲႏုိင္ဘူးဆိုတာကိုနားလည္ဖုိ႕၊ ဂူဂယ္ဘာေတြလုပ္သလဲသိဖုိ႕၊ဖန္ရွင္နယ္ပရိုဂရမ္းမင္းကိုသိဖုိ႕ စာဖတ္ၾကသူေတြလည္းရိွမယ္။ ရွားေလာ႔ခ္ဟုမ္းက မိုးရြာရင္ေပ်ာ္တာကိုသိဖုိ႕၊ ေမာ္ရီနဲ႕ အဂၤါေန႕ေတြမွာအတူရိွေနေပးဖုိ႕၊ သထိန္းေဖေဖနဲ႕ငမြဲေဖေဖေပးတဲ႔အေမြယူဖုိ႕၊ ေဘဘီလံုမွာ အခ်မ္းသာဆံုးေရးတဲ႔ ဆရာေဖျမင္႔ စက္ဘီးနဲ႕ပဲရိွေသးတာသိဖုိ႕၊ ကိုရင္တာတစ္ေယာက္ မိန္းမလုပ္စာထိုင္စားရင္း ေပါက္ကရေလးဆယ္ေရးေနတာသိဖုိ႕၊  ဂ်က္လန္ဒန္နဲ႕ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းမတူဘူးဆိုတာသိဖုိ႕၊ ဂြ်ိဳက္စ္လို လမ္းသလားတတ္ဖုိ႕၊ ကာဖကာလို အထာက်တာေတြေရးတဲ႔သူရိွသလားသိဖုိ႕၊ မာေကးလို ရွင္းသလိုလုိရွဳပ္တတ္တာေတြရွိပါလား သေဘာပါ/သေဘာေပါက္ႏုိင္ဖုိ႕စာဖတ္သူေတြလည္းရိွမယ္ထင္တယ္။ ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္ ႏြားႏုိ႕ၾကိဳက္တာသိဖုိ႕၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ေဆးလိပ္ဖြာတာသိဖုိ႕၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ေဆးလိပ္မီးညွိေပးတာသိဖုိ႕ စာဖတ္သူေတြလည္းရိွတယ္။ ကြ်န္မကေတာ႔ စာဖတ္နာပါတယ္။ စာဖတ္နာပါတယ္လုိ႕ ေအာ္ေအာ္ေနတဲ႔ ဂြက္ေထာ္မေလးအတြက္ေတာ႔ ဒါဟာ ေရစီးေၾကာင္းတစ္ရပ္ပါပဲ။ အခ်ိန္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေငြကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္႔ေျခမႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေသာ္လည္းေကာင္း စီမံခန္႕ခြဲတတ္ဖုိ႕စာဖတ္သူေတြလည္းမရွား။ တဂိုးပုေလြသံကိုသိဖုိ႕၊ ျဂိဳဟ္ပိစိကမင္းသားေလးကိုသိဖုိ႕၊ ဖာမပါရင္ မိန္႕ကြန္းမေျပာတတ္တဲ႔ ဦးဖာသားအေၾကာင္းကိုသိဖုိ႕စာဖတ္ၾကရတယ္ထင္တယ္။

စာမဖတ္တာဟာ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုတာေသခ်ာေစဖုိ႕ စာနည္းနည္းေလာက္ေတာ႔ဖတ္ၾကရတာနဲ႕တူပါရဲ႕။              ။

Regards,
Z

Peace B with U.

စကားေျပာျခင္း။

စကားေျပာျခင္း။

ေျပေျပလည္လည္စကားေျပာတတ္တာဟာလည္း ကိုယ္႔အတြက္ အက်ိဳးရိွေစတယ္လုိ႕ထင္ပါတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔သံုးလေလာက္က အိမ္မွာ broadband 150 Mbps ေျပာင္းတပ္ပါတယ္။ MaxInfinity Elite ျဖစ္ပါတယ္။ StarHub မွာ Hub member ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ေလွ်ာ႔ေစ်းနဲ႕ရပါတယ္။ အခုသံုးေနတာကလည္း ေလွ်ာ႔ေစ်းနဲ႕ ၃၈ sgd က်ပါတယ္။ နည္းနည္း ေႏွးလာတယ္လို႕ယူဆတာနဲ႕ အသစ္ေျပာင္းခ်င္ေနတုန္း ၄၇.၉၄ sgd နဲ႕ 150 Mbps ဆိုေတာ႔ မဆိုးဘူးလုိ႕ေတြးပါတယ္။ လက္ရိွ contract 2 ႏွစ္ျပည္႕ျပီးသားသူေတြဆိုရင္ေတာ႔ modem အလကားေပးမယ္လုိ႕ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ႔ ၁ ႏွစ္ ၂ လေလာက္ပဲရိွေသးေတာ႔ modem ဖုိး ၁၅၀ ေပးရမယ္လုိ႕ေျပာပါတယ္။ Fibre မွာသံုးတဲ႔ router က အရင္ router သံုးလုိ႕မရေတာ႔ပါဘူး။ wireless home gateway ျဖစ္တဲ႔အတြက္ router မလိုေတာ႔ပါဘူး။  စုစုေပါင္းမွ ၁၉၉.၀၂ ပဲက်သင္႔မယ္႔သေဘာရိွပါတယ္။

အဲဒါနဲ႕တပ္မယ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ မာကတ္တင္း ဒီပါ႔ထ္မာ႔န္ထ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီးေျပာလုိက္ပါတယ္။ Gateway ဖိုးေလွ်ာ႕ဖုိ႕ေျပာပါတယ္။ မရဘူး တင္းခံပါတယ္။ ထပ္ေျပာပါတယ္။ မရလုိ႕ပါလုိ႕ ထပ္ေျပာပါတယ္။ ေစ်းက သက္သာေတာ႔ သိပ္လည္း အထူးတလည္ ကတ္သတ္ျပီး မဆစ္မိလိုက္ဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ ေရွ႕တစ္ပတ္ စေနလာတပ္မယ္ျဖစ္ပါတယ္။ စေနေန႕ေရာက္ေတာ႔ လာမတပ္ပါဘူး။ အရင္ကဆို ဒါမ်ိဳး သည္းမခံတတ္ပါဘူး။ အခုလည္း သည္းမခံပါဘူး။ လာတပ္မယ္ေျပာတဲ႔သူကို သူတုိ႕ရဲ႕ contact ထဲက ျပန္ရွာခုိင္းျပီး ဖိေဟာက္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေတြလည္း အရင္ကမေျပာတတ္ပါဘူး။ ရံုးမွာလုပ္တဲ႔အခါမွ users ေတြဆီက တတ္လာတဲ႔သေဘာထင္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ဗုဒၶဟူးေန႕ကို ေရႊ႕ပါ။ ဆက္ဆက္လာပါမယ္လုိ႕ေျပာပါတယ္။ တပ္ခလည္းမယူပါဘူးေျပာတယ္။ ငါ ရံုးက ျပန္မေရာက္ဘူးဆိုတာေတာင္ ရံုးျပန္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္လာတပ္ေပးပါမယ္ဆိုတာနဲ႕ လက္ခံလုိက္တယ္။ ရံုးကေန တက္စီစီးျပီးျပန္ရတယ္။ ၂၀ ေက်ာ္က်သြားတယ္။ သို႕ေသာ္လည္းေပၚမလာျပန္ဘူး။ ဖုန္းထပ္ေခၚတယ္။ မင္းငါ႔ကို ေနာက္ေနတာလား။ တက္စီဖုိး ၂၀ ကုန္သြားျပီ။ အဲဒီႏွစ္ဆယ္ဟာ တိုတုိထုိးလုိ႕ေပါက္သြားရင္ တစ္သက္လံုးစားလုိ႕ရတယ္၊ ဘာမွတ္လဲ စသျဖင္႔ေတြ ေျပာဆို ျပီးသကာလမွာ အဲဒီတစ္ေယာက္က ေနာက္ဆံုးအခြင္႔အေရးေပးပါ။ ဆက္ဆက္လာခဲ႔မယ္ဆိုျပီး ေသာၾကာေန႕ ၈ နာရီ ထပ္ခ်ိန္းျပန္တယ္။ မင္းမလာရင္ေတာ႔ မင္းရံုးကို ငါလာခဲ႔ရေတာ႔မယ္ စသျဖင္႔ ေျပာင္ေျပာင္ေနာက္ေနာက္ေတြေျပာျပီး သူလည္း အဆင္ေျပ၊ကိုယ္လည္းအဆင္ေျပဆိုျပီးထားလုိက္ပါတယ္။

ေသာၾကာေန႕ ၈ နာရီခြဲေတာ႔ ဘယ္သူမွေပၚမလာပါဘူး။ ဖုန္းလာပါတယ္။ အေဟာက္မခံရေသးခင္ အျမန္ေျပာပါတယ္။ လာတပ္မယ္႔သူၾကာေနတာပါ။ လာကိုလာမယ္ဆုိတာ ထပ္ေျပာတာပါဆိုတာနဲ႕ ဘာမွမေျပာလုိက္ရဘူး။ ေနာက္ေတာ႔လာတပ္သြားတယ္။ ၁၅၀ Mbps ဆိုေသာ္လည္း ၉၆ ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲရတယ္။ တကယ္သံုးၾကည္႕ေတာ႔ အရင္ကဟာနဲ႕မကြာဘူး။ download ကေတာ႔ သိသိသာသာျမန္တယ္။ streaming မဆိုးဘူး။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

အဓိကက်တာကိုေတာ႔ ေနာက္ဆံုးမွေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ သည္းခံျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ရာ၏ဆိုသလို၊ က်ေနာ္ gateway ဖိုးမေပးလုိက္ရပါဘူး။ ေနာက္ေနာင္ သည္းခံၾကပါ။ ခ်ိဳသာၾကပါလို႕ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ Starhub ကေတာ႔ မၾကာမၾကာဖုန္းဆက္ေပးရတာကလြဲရင္ အင္မတန္အဆင္ေျပတာပဲ။

Regards,

Starhub's Loyalty Customer
Z

Peace B with U.

ထံုေပေပပ်င္းတင္းတင္းေမ႔ေတ႔ေတ႔ေရာဂါ

ထံုေပေပပ်င္းတင္းတင္းေမ႔ေတ႔ေတ႔ေရာဂါ

အမွန္ေတာ႔ထပ္ထည္႕ရင္ရေသးတယ္။ ေငးေတးေတး၊ ေယာင္ေတာင္ေတာင္၊အူတူတူ စသျဖင္႔ေတြ။ အသက္ၾကီးလာရင္ ဒီလိုပဲျဖစ္လာတယ္ထင္တယ္။ လက္ရိွဘဝၾကီးက အသစ္တီထြင္စရာမလိုဘူး။ ေန႕တုိင္းတစ္ေန႕တစ္ေန႕ရိုးလာတယ္။ပ်င္းလာတယ္။ ျငီးေငြ႕လာတယ္။ ျငီးေငြ႕တာကလည္း ျဖစ္ပ်က္ေတြဆက္လာလုိ႕ ဘဂၤဥာဏ္နဲ႕ရင္႔က်က္လာတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ၾကီးပ်င္းရိုးေရာဂါသက္သက္ပဲ။ အဲဒါကို အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေတြမွာၾကံဳရတတ္တယ္။ ရြယ္တူေတြထဲမွာ အားလံုးလိုလုိ ေငြေရးေၾကးေရးအားျဖင္႔လည္း အတန္အသင္႔ အဆင္ေျပလာၾကတယ္။ ဘဝမွာ သက္သက္သာသာေနလာရတဲ႔အေျခအေနမ်ိဳးရတဲ႔သူရလာတယ္။ ဘဝရဲ႕အဆင္ေျပတဲ႔အပိုင္းထဲေရာက္လာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက စိတ္ကူးၾကံစည္ထားတဲ႔ဘဝမ်ိဳးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ အဲဒါေပမယ္႔ အခုလက္ရိွမွာေတာ႔ အဲဒီဘဝၾကီးကို ထံုေပေပျဖစ္ေနတတ္တယ္။

လုပ္စရာကိုင္စရာနည္းလာတဲ႔သေဘာျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အဲဒါကို midlife crisis ဆိုျပီး တစ္ေယာက္တည္းသမားက ဇနီး၊ခင္ပြန္းယူ၊ ယူျပီးသားလူေတြက ကေလးေမြး၊ ကေလးရိွျပီးသားဆုိရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ယူ၊ ႏွစ္ေယာက္ရိွျပီးသားဆို လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးေတာထြက္။ စသျဖင္႔ေတြ အူတူတူကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာလုပ္မိၾကတယ္။ အကုန္လံုးကုိေတာ႔မဆုိလိုဘူး။ အမ်ားအားျဖင္႔ အဲဒီအသက္အပိုင္းအျခားကေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ေဂါတမဘုရားဟာ အသက္ ၂၉ ႏွစ္မွာေတာထြက္သြားတာဟာ ဒီ ၾကီးပ်င္းရိုးေရာဂါကို ထြက္ေပါက္ရွာခ်င္တာလည္း တစ္ခုျဖစ္မယ္လုိ႕ထင္တယ္။ ပါရမီျပည္႕သြားတယ္ဆုိတာဟုတ္ေကာင္းဟုတ္မယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ၾကီးပ်င္းရိုးေရာဂါေၾကာင္႔လည္း ရာခုိင္ႏႈန္းအနည္းငယ္ပါလိမ္႔မယ္။ ေမာင္းမမိႆံေတြကို ရြံတာလည္း နည္းနည္းပါလိမ္႔မယ္။

Jesus ဆိုတဲ႔လက္သမားေကာင္ေလးကိုၾကည္႕။ အသက္သံုးဆယ္အထိ လက္သမားလုပ္ေနတာ။ ၃၀ ျပည္႕မွ တရားထြက္ေဟာရင္ေကာင္းမယ္ေတြဘာေတြျဖစ္လာတာ ၾကီးပ်င္းရိုး ေရာဂါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ကၾကီးလာျပီ။ လက္သမားလုပ္ေနရတာကို ပ်င္းလည္းပ်င္းလာျပီ။ ဘဝၾကီးကိုလည္းရိုးသြားျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္တယ္လုိ႕ထင္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ထင္ျမင္ခ်က္သက္သက္ပဲ။ မွားတယ္မွန္တယ္ ျငင္းစရာမရိွဘူး။

အသက္သံုးဆယ္ဟာ အင္မတန္သတိထားရတယ္။ သိပ္ပ်င္းလာတဲ႔လူေတြက လုပ္စရာမရိွရင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားၾကတယ္။ အဲဒါလည္း ၃၀ ဝန္းက်င္က ၾကီးပ်င္းရိုး ေရာဂါကို ေဆးျမီးတုိနဲ႕ ကုလိုက္ၾကတာပဲ။ ေကာင္းမယ္ထင္တာေတြ ဆက္တုိက္လုပ္လာလိုက္တာ နည္းနည္းအရိွန္ကုန္သြားတဲ႔သေဘာျဖစ္တယ္။ အင္နာရွားေခ်ာ္တတ္တဲ႔အရြယ္။ ငယ္တုန္းက ရိုးရိုးေအးေအးေတြေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ရင္ ဂ်စ္ကန္ကန္ေတြျဖစ္လာတယ္။ နည္းနည္း ပလပ္(plug)ကြ်တ္တဲ႔အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔သေဘာ။ အရင္စားတာေတြမစားေတာ႔ဘူး။ အေျပာင္းအလဲလုပ္လာတယ္။ အဲဒါေတြကို သတိထားမိဖုိ႕လုိတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ္႔ကိုယ္႔ကို နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုျပီး အံ႔ၾသေနလိမ္႔မယ္။

ေလာဘနဲ႕လုပ္ခဲ႔တာေတြလည္း သိပ္အဓိပၸာယ္မရိွသလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ တစ္သက္လံုးတန္ဖိုးထားလာေတြကိုလည္း ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လားျဖစ္လာတယ္။ သက္တမ္းကလည္း တစ္ဝက္က်ိဳးျပီဆိုေတာ႔ ဂ်ပန္သြားေနရင္ေကာင္းမလားျဖစ္လာတယ္။ ဂ်ပန္မွာက ပ်မ္းမွ်သက္တမ္းရွည္ေတာ႔ သြားေနရင္ ကိုယ္လည္း အသက္ရွည္လာႏုိင္တယ္ေတြဘာေတြေတြးမိလာတယ္။ ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ၊ ဘာေတြကို ေလွ်ာ႔လုိက္ရမလဲ၊ ဘာအေျပာင္းအလဲလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ၊ အလုပ္ေျပာင္းလုိက္ရင္ေကာင္းမလား။ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင္႔ရင္ေကာင္းမလား။ ေက်ာင္းဆရာျပန္လုပ္ရင္ေကာင္းမလားျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလိုအေတြးေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေပၚလာမယ္။ လႊမ္းမိုးမယ္။ ျပန္ေပ်ာက္သြားမယ္။ လူက အူတူတူ က်န္ခဲ႔မယ္။

ကမာၻၾကီးေပၚမွာေနတုန္း ငလ်င္လႈပ္တယ္ဆိုရင္ ကမာၻၾကီးရဲ႕ သဘာဝကို မီွျပီးတည္ေနတဲ႔သတၱဝါေတြမွာ ျငင္းပယ္လို႕မရဘူး။ ခႏၶာကမာၻၾကီးမွာ၊ စိတ္ကမာၻၾကီးမွာ မီတင္းေနထုိင္ေနတဲ႔ သတၱဝါေတြလည္း ကံေၾကာင္႔ျဖစ္တဲ႔ခႏၶာက ေဝဒနာေတြ၊ စိတ္ကျဖစ္တဲ႔ အေတြးအမွ်င္ေတြ ၾကံဳရတယ္။ ေရွာင္လုိ႕မရတဲ႔အခါ ၾကံဳရတယ္။ ငါ႔မွ ျဖစ္ရေလျခင္းလုိ႕လည္းမေတြးမိဘူး။ အားလံုးတစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးၾကံဳေနရတာပဲ။ မိဘမဆံုးေသးတဲ႔သူေတြက မိဘ ဆံုးရွံဳးတာၾကံဳရဦးမယ္။ ေရွာင္လုိ႕ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေမ႔ထားရင္သက္သာမယ္ထင္ေပမယ္႔ တစ္ကယ္ၾကံဳရရင္ သာေတာင္နာေသးတာပါပဲ။ ဒါေတြက အရင္လည္း ဒီလိုရိွေနတဲ႔သဘာဝေတြ၊ သံုးဆယ္ေက်ာ္လာမွ အဲဒီ ကိစၥေတြက နည္းနည္း စဥ္းစားစရာျဖစ္လာတယ္။ ၾကီးပ်င္းရိုးေရာဂါက ဇရာကိုေရာ၊ ဗ်ာဓိကုိေရာ၊ မရဏကိုပါ မီးေမာင္းထုိးျပလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း အင္နားရွားေတြ နည္းနည္းပ်က္ကုန္တာ။

ကံေၾကာင္႔ျဖစ္တဲ႔ရုပ္၊ ကံေၾကာင္႔ျဖစ္တဲ႔စိတ္ဟာ ကံကုန္ရင္ပ်က္တာပဲ။ အဲဒါေတြက အရင္တုန္းက အေႏွာက္အယွက္သိပ္မေပးဘူး။ သံုးဆယ္ေက်ာ္လာေတာ႔ ဒါေတြက နည္းနည္း overwhelm ျဖစ္လာတယ္။ အရင္ကထက္ နည္းနည္းေလး အားနည္းသြားတယ္။ ၂၅ တုန္းက ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႕ မပင္ပန္းတာမ်ိဳး၊ ၃၀-၃၁ မွာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ေသြးလွဴျပီးရင္ အရင္လုိ လတ္လ်ားလတ္လ်ားေလွ်ာက္သြားေနလို႕မရေတာ႔ဘူး။ ေရေသာက္ျပီးနားေနမွ။ ေနပူထဲမ်ားေလွ်ာက္သြားလုိက္လုိ႕ကေတာ႔မူးသလိုလိုေလးေတာင္မွျဖစ္ခ်င္သလိုလို။ လူက အက်ပိုင္းကို စေရာက္လာျပီဆိုတာကို လက္ခံလုိက္ရျပီ။ လူ႕သက္တမ္းဟာ ခဲလံုးတစ္လံုးကို ေျမွာက္တဲ႔ျဖစ္စဥ္နဲ႕တူရင္ ေလထဲကေန ျပန္က်ဖုိ႕ အသင္႔ျဖစ္ေနတဲ႔ခဲလံုးရဲ႕ အေနအထားနဲ႕တူလာျပီ။ ဆက္တက္ဖုိ႕ တစ္ခ်ိဳ႕လည္းရုန္းကန္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အက်သက္သာဖုိ႕ ဘာဝနာနည္းနည္းဖက္လာတယ္။

ဆိုးတယ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာဟာ ႏႈိင္းရတန္ဖုိးျဖစ္ေနတာမ်ားတယ္။ အသက္သံုးဆယ္ ဆိုးသလားဆိုရင္ မဆိုးဘူး။ ေကာင္းသလားဆိုရင္လည္းမေကာင္းဘူး။ ေကာင္းတဲ႔အပိုင္းေကာင္းတယ္။ ဆိုးတဲ႔အပိုင္းဆုိးတယ္။ အေကာင္းနဲ႕အဆိုးနဲ႕ျပန္ေပါင္းရင္ သုညပဲ။ ငယ္တုန္းကတည္းကလည္း သုညပဲ။ ေသခါနီးအခ်ိန္မွာလည္း သုညပဲ။ အသက္သံုးဆယ္မွာလည္းသုညပဲ။ ၃၀ ဝန္းက်င္မွာ မာစတာ၊ ပီအိတ္ခ်္ဒီဆက္မတက္ရင္ ေက်ာင္းသားဘဝကလုိ ေက်ာင္းစာလုပ္ရတာမ်ိဳးမရိွေတာ႔ဘူး။ ဒါဟာ ေကာင္းတာပဲ။ မိဘေတြရဲ႕အဆူခံဘဝကလည္းလြတ္ျပီ။ ေဆြမ်ိဳးဆိုတာေတြကိုလည္း ခပ္တည္တည္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတတ္လာျပီ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အခ်စ္ဆံုးပဲဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္လာျပီ။ ကိုယ္ေနေကာင္းေအာင္၊ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ပိုထားတတ္လာျပီ။ လက္လြယ္တယ္လုိ႕ မၾကာမၾကာေျပာခံေနရတာက လက္ခက္တဲ႔သူျဖစ္လာျပီ။ ၃၀၀၊၄၀၀ ထက္ပိုေခ်းလုိ႕ကေတာ႔ ေခ်းဖုိ႕မရိွဘူးပဲေျပာလုိက္တယ္။ ေခ်းဖို႕မရိွဘူးလို႕ေျပာတာဟာ ေသခ်ာစဥ္းစားေရြးခ်ယ္ထားတဲ႔စကားလံုးပဲ။ ပိုက္ဆံမရိွဘူးဆိုရင္ မုသာဝါဒျဖစ္မယ္။ ေခ်းဖုိ႕မရိွဘူးဆိုတာကေတာ႔ ေခ်းဖုိ႕ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ပမာဏထက္မ်ားေနတယ္လို႕ဆိုလိုတယ္။ မုသာဝါဒလည္းမျဖစ္ဘူး။ စိတ္ေကာင္းလည္း နည္းသထက္နည္းလာတယ္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာတဲ႔ ၾကီးေလဆိုးေလ၊ စိတ္ပုတ္ေလဆိုတဲ႔ အမ်ိဳးအစားထဲပါလာတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ခပ္ေအးေအးေနရတာကို ပိုၾကိဳက္လာတယ္။ စကားေတာင္ တစ္ခြန္းကေနွႏွစ္ခြန္းျဖစ္လာရင္ အေပါက္အလမ္းမတည္႕တဲ႔သူမ်ားလာတယ္။ ေျပာတာဆိုတာ နည္းလမ္းမက်တဲ႔သူေတြကို ပိုအျမင္ကတ္လာတဲ႔သေဘာရိွတယ္။

ကေလးေတြကိုလည္း ဆံုးမခ်င္စိတ္ သြန္သင္ခ်င္စိတ္နည္းလာတယ္။ အခုေခတ္ကေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ညံ႕တယ္ထင္မိတယ္။ ဥာဏ္ရည္အရာမွာေတာ႔ေတာ္တယ္။ လူ႕တန္ဖိုးေတြ၊ အေျခခံယဥ္ေက်းမႈေတြမွာ အင္မတန္ညံ႕တယ္ထင္ေနတတ္တယ္။ လူၾကီး လူၾကီးမွန္းမသိတာကို မိဘေတြကအစ နားမလည္ၾကေတာ႔ဘူး။ ဆိုးတာနဲ႕ရိုင္းတာနဲ႕ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသိေတာ႔ဘူး။ အဲဒီလိုကေလးေမြးထားတဲ႔မိဘေတြကေတာ႔ အရွက္အခါခါကြဲေတာ႔တာပဲ။ ကို္ယ္႔အမ်ိဳးေတြထဲက ကေလးေတြကိုေတာ႔ ယဥ္ေက်းတဲ႔သူေတြျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ မိဘစကား နားမေထာင္တာ၊ နားေထာင္တာေတြထက္၊ စကားကိုေဒါသနဲ႕မေျပာတဲ႔သူေတြပဲျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကုိယ္ထင္ေနတာ၊ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တာကို အက်ိဳးသင္႔အေၾကာင္းသင္႔ေျပာတတ္တဲ႔ကေလးေတြျဖစ္ဖုိ႕လိုတယ္။ ေဒါသထြက္တဲ႔သူေတြဟာ တိရစာၦန္စိတ္မ်ားတဲ႔သေဘာရိွတယ္လုိ႕ထင္တယ္။ အရင္ဆို ဒါမ်ိဳး ကေလးေတြေတြ႕ရင္ သိပ္ျပင္ေပးခ်င္တယ္။ အခုေတာ႔ သူ႕ကံနဲ႕သူ သြားတာ ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္ဘူးထင္လာျပီ။ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္မွာ လူရိုင္းေလးေတြရဲ႕ကမာၻမွာ လူအိုအျဖစ္နဲ႕ျဖတ္သန္းရမွာကိုပဲ ပိုျပင္ဆင္မိတယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေနတတ္ေအာင္ေလးေနမွ။

ေနာက္တစ္ခုက ဒီအရြယ္မွာ အလုပ္က နားရင္ ဘယ္နားမွာ ေနျပီး ဘာလုပ္စားရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစားလာျပီ။ သာသာယာယာဘဝကိုေရြးခ်ယ္ခ်င္တဲ႔သူေတြအမ်ားၾကီးေတြ႕တယ္။ ၄၅ ေလာက္မွာ အေျခမက်ရင္ေတာ႔ ၆၀ မွာလည္း ကြ်ဲလို၊ႏြားလို ရုန္းကန္ရဦးမယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ အနာဂတ္ကို ေတြးတဲ႔ေနရာမွာ အင္မတန္  ေလွ်ာ႔ေလွ်ာ႔ေပါ႔ေပါ႔ေတြးတယ္။ အေကာင္းေတြပဲျဖစ္လာမယ္ထင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ အဆိုးတစ္ခုခုၾကံဳရင္ ေသမတတ္ခံစားရတာလို႕ထင္တယ္။ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ႔ဟာတစ္ခုျဖစ္လာတာနဲ႕ မျဖစ္ဘူးထင္တဲ႔ဟာတစ္ခုျဖစ္လာတာ အင္မတန္ကြာတယ္။ စားေနတဲ႔အစာေတြေပၚမူတည္ျပီး အသက္ၾကီးရင္ျဖစ္မယ္႔ေရာဂါကို ေရြးခ်ယ္ေနၾကတာပဲမဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးျဖစ္လာတဲ႔ေရာဂါေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ္ေသခ်ာေရြးခ်ယ္လုိက္တာပဲ။ ေန႕စဥ္ဘဝထဲမွာ ကိုယ္ေရြးလုိက္တဲ႔အစားအေသာက္၊အေနအထုိင္ကပဲ ကိုယ္႔ကို ျပဌာန္းသြားတာ။ ဒါေတြကိုလည္း စေတြးလာျပီ။ မေကာင္းတဲ႔အက်င္႔၊ က်န္းမာေရးနဲ႕မညီညြတ္တာေတြကို နည္းနည္းခ်င္းစျပင္မိတယ္။ ကိုယ္႔ဘဝၾကီးသာယာဖုိ႕ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ရင္စိုက္၊ မစိုက္ရင္ ဘယ္သူမွ လာမစိုက္ႏုိင္ဘူးလို႕ေတြးလာျပီ။

၃၀မျပည္႕ခင္ ၁ ရက္အလိုေလာက္အထိ ေငြေရးေၾကးေရးကို အေရးၾကီးတယ္သိပ္မထင္ဘူး။ ရိွတာေတြကုန္သြားမယ္။ ျပန္ရွာမယ္။ ျပန္ကုန္သြားမယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲလည္ေနတာ။ ေငြဆိုတာ မ်ားမ်ားရိွရင္ပ်က္စီးတာပဲ၊ ျမန္ျမန္ျဖဳန္းပစ္မွလုိ႕ေတြးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အေတြးအေခၚေျပာင္းစျပဳလာတယ္။ အေမနဲ႕အဘြားနဲ႕ဆံုးေတာ႔ ေသျခင္းတရားမွာေတာင္ ပိုက္ဆံေလးရိွမွ အေသသက္သာတယ္ဆိုတာ ပိုသိလာတယ္။ လွဴဖို႕တန္းဖို႕လည္း ေငြလုိတယ္။ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈအစစ္မွာေတာ႔ ရိုးရိုးက်င္႔ ျမင္႔ျမင္႔ၾကံတာကို အားေပးတယ္ ေနာက္ပိုင္းယဥ္ေက်းမႈအတုေတြမ်ားလာျပီး၊ ပကာသနေတြလည္း မ်ားလာတာေတြ႕တယ္ (ပကာသနဆိုတာကို စင္ကာပူမွာၾကီးျပင္းလာတဲ႔ကေလးေတြသိခ်င္မွသိေတာ႔မယ္။ ပကာသနဆိုတာ အပိုအၾကြားအတြက္ပိုက္ဆံပိုျဖဳန္းတာမ်ိဳးလို႕ အၾကမ္းဖ်င္းဆိုႏိုင္တယ္။)။ အခုတေလာ အရွင္ဇနကာဘိဝံသရဲ႕ တရားေတြနာျပီး ဘုန္းၾကီးက ေတာ္ေတာ္ ေခြ်တာေစခ်င္တာေတြ႕ေတာ႔ သိပ္ဝမ္းသာတယ္။ (အဲဒီေတာ႔လည္း ဘုန္းၾကီးကိုေတာင္ ကြန္ျမဴနစ္ဘုန္းၾကီးလို႕ေျပာၾကတယ္တဲ႔။) လွဴတာေကာင္းတယ္ေလာက္ေဟာတာနဲ႕ အက်ိဳးရိွရိွလွဴတတ္ဖုိ႕၊ မကုန္သင္႔တာ ပိုမကုန္ဖုိ႕ေဟာတာမတူဘူး။ အလွဴေတာင္မွ အပိုေတြျဖဳတ္လုိက္ရင္ အက်ိဳးပိုရိွျပီး ပိုထိေရာက္တာပဲလုိ႕ ပိုနားလည္လာမိတယ္။ မေန႕ည ထမင္းစားေနတုန္း တရုတ္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး လက္တုိ႕ျပီး လာအလွဴခံတယ္။ ဘုရားသာရိွေသးရင္ တစ္ခါတည္း လူထြက္ခိုင္းခံရမယ္႔ ဘုန္းၾကီးမ်ိဳးျဖစ္မယ္။ မလွဴလိုက္ဘူး။ ရဟန္းဟာ ေလာဘနည္းရမယ္။ မ်ားမ်ားလိုခ်င္ရင္ လူထြက္ျပီး စီးပြားရွာ။ မေရာင္႔ရဲတဲ႔ရဟန္းမ်ားလာရင္ သာသနာကို အၾကည္အညိဳပ်က္ေစတာပဲ။ အသက္ၾကီးလာလုိ႕ စိတ္ပုတ္လာရတဲ႔အထဲ ဝိနည္းနားမလည္တဲ႔ သကၤန္းဝတ္ေတြေၾကာင္႔ အကုသိုလ္ပြားမိမွာကို အင္မတန္သတိထားေနရတယ္။

စိတ္မ်ားဘယ္ေလာက္ဆိုးလာသလဲဆိုရင္ အရင္လွဴေနတဲ႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတဲ႔ကေလးမေလးေတြကို ဖုန္းဆက္ျပီး အင္တာဗ်ဴးခိုင္းဖုိ႕စဥ္းစားေနတယ္။ အလွဴရွင္ေတြက ေက်ာင္းတက္ဖုိ႕လွဴေနတုန္း သူတုိ႕ေတြ တကယ္ၾကိဳးစားရဲ႕လား။ လွဴလုိက္တဲ႔ပိုက္ဆံနဲ႕ ရည္းစားကုိ လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးေနရင္ မခက္ဘူးလား။ စသျဖင္႔ေတြ ေတြးလာမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ခဏၾကာေတာ႔ ကိုယ္႔အေတြးကိုယ္ ရယ္မိတာပါပဲ။ လွဴတဲ႔အခ်ိန္ေရာ၊ မလွဴမီနဲ႕ လွဴျပီးပါ စိတ္ကို အေကာင္းအတုိင္းထားဖုိ႕ သတိထားေပမယ္႔ သံသယဆိုတာေတာ႔ရိွတယ္။ အသက္နဲ႕အတူ သံသယပိုၾကီးလာတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲကို သတိထားၾကည္႕ျပီး ျပင္စရာလုိတာျပင္ရတယ္။

အရွင္ဇနကာဘိဝံသတရားထဲမွာပါတဲ႔ ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ ဘုရင္ၾကီးဟာ မိဖုရားၾကီးကို သိပ္ခ်စ္ေတာ႔ သူ႕မိဖုရားဆံုးတဲ႔အခါမွာ ေရႊေခါင္းတလားထဲထည္႕ျပီး၊ ေန႕တုိင္း တလ်လ်တေဆြးေဆြး၊ တငူငူတငိုင္ငိုင္၊ တငိုငို၊ တရယ္ရယ္ျဖစ္တယ္။ ေျမလည္းမခ်ရက္ဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ ဘုရားေလာင္းရေသ႔ၾကီးခြ်တ္မွပဲကြ်တ္ေတာ႔တယ္။ သူ႕ဇနီးေဟာင္းက ေခ်းပိုးထိုးျဖစ္။ ေခ်းပိုးထိုးအထီးနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်။ ေခ်းပိုးထိုးၾကီးကို ဘုရင္ၾကီးထက္ ပိုခ်စ္တယ္လုိ႕ေျပာ။ ေခ်းပိုးထိုးဘာသာစကားနားလည္တဲ႔ရေသ႔ၾကီးကိုေတာင္ အံ႔ၾသမိေသးတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ဒါကို အာရံုမက်ပါဘူး။ ဘုရင္ၾကီးက အေခါင္းကို တစ္ခါတည္းသြားျမဳပ္ခိုင္းလိုက္တယ္ဆိုတာကို စိတ္ထဲပိုဘဝင္က်မိတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေစ၊ အေတြးေဟာင္း၊ အာရံုေဟာင္းျဖစ္ေစ၊ ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္သြားတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္ကို မစြဲလန္းေစရသလိုပဲ၊ အေတြးေဟာင္း၊ အာရံုေဟာင္းေတြကိုလည္း မစြဲလန္းတာ ေနသာတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ခ်စ္တဲ႔သူေတြဟာ ကိုယ္႔စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အျမဲသတိထားၾကတယ္။ အေတြးဟာ စိတ္ကိုပင္ပန္းေစတယ္။ အေတြးနည္းေလ၊စိတ္ခ်မ္းသာလာေလပဲ။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္အေျပာင္းအလဲေတြ ၾကံဳလာေပမယ္႔၊ တာဝန္သိစိတ္ကိုေတာ႔ ပိုတန္ဖုိးထားလာတယ္။ လူဟာ လူ႕တာဝန္ရိွတယ္။ သားသမီးဟာ သားသမီးတာဝန္ရိွတယ္။ ဇနီး၊ခင္ပြန္းမွာလည္း ဇနီး၊ခင္ပြန္းတာဝန္ရိွတယ္။ တာဝန္ေက်တဲ႔သူဟာ ေနာင္တ တဖန္ပူပန္ျခင္းကင္းတယ္။ ကိုယ္မလုပ္ျဖစ္လုိက္လို႕၊ ကိုယ္တာဝန္မေက်လိုက္လို႕ဆိုတာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ႔မွ မခံစားရဘူး။ မိဘေတြရိွတုန္း သားသမီးတာဝန္ေက်ေအာင္ေနၾကပါ။ မဟုတ္ရင္ မိဘဆံုးရင္ ၂ ဆ ခံစားရမယ္။ အဲဒါမေကာင္းဘူး။ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြလည္း အသက္ရွင္ေနတုန္းတည္႕ေအာင္ေန။ ခင္ခင္မင္မင္ေန၊ ေသရင္လည္း ငိုမေနနဲ႕။ သူ႕ကံနဲ႕သူေသမယ္။ သူ႕ကံနဲ႕သူဆက္သြားမယ္။ သူ႕ကံနဲ႕သူပဲ။ တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝထဲ ဝင္ျပီး မခ်ယ္လွယ္ခ်င္နဲ႕။ ဇနီး၊ခင္ပြန္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သီးျခားလူႏွစ္ေယာက္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဂရုစိုက္တာ၊ ကူညီတာ၊ နားလည္တာေကာင္းေပမယ္႔ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာကို အတင္းအၾကပ္မလုပ္ေစခ်င္တာက ပုိျပီးေကာင္းတယ္ထင္မိတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြကို အခ်ိန္မ်ားမ်ားေပး။ မဟုတ္ရင္ တစ္ခ်ိန္ၾကမွ ခံစားရလိမ္႔မယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လိုခ်င္လို႕ၾကိဳးစားျပီး ရလာရင္ တန္ဖိုးမထားေတာ႔ဘူး။ အဲဒီစိတ္ဟာ အင္မတန္ သိမ္ဖ်င္းတဲ႔စိတ္ဆိုတာကို သတိထားရမယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူ၊ တန္ဖိုးထားတဲ႔သူကို ေလးစားပါ။ ဂရုစိုက္ပါ။ မေျပာဘဲနဲ႕ သိေနတဲ႔သူျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ။ စာတုိေလးတစ္ေၾကာင္း၊ sms ေလးတစ္ခု၊ phone စကၠန္႕အနည္းငယ္ေျပာဖုိ႕ အခ်ိန္ရိွၾကပါ။ ကိုယ္႔စိတ္မွာရိွတဲ႔ အထီးက်န္မႈကို နားလည္လာရင္ တစ္ျခားသူေတြရဲ႕စိတ္ကိုလည္း နားလည္လာတာပါပဲ။ ကိုယ္႔စိတ္ကေနပဲစပါ။ ကိုယ္႔စိတ္မွာ သိလာမွ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္လာမယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ကိုနားလည္မႈ တျခားသူကိုလည္း တကယ္နားလည္လာႏုိင္မယ္လုိ႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။

ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔သူျဖစ္ဖုိ႕မၾကိဳးစားပါနဲ႕။
စိတ္ရဲ႕ပင္ကိုယ္သေဘာက ျငိမ္းခ်မ္းျပီးသားပါ။ အဲဒီ ပင္ကိုယ္သေဘာကို ျပန္ေရာက္ဖုိ႕ သတိထားျပီး ျပဳျပင္သြားပါ။ တစ္ခ်ိန္မွာ စိတ္ရဲ႕ပင္ကိုယ္သဘာဝအတုိင္း ၾကည္လင္ ျငိမ္းခ်မ္းေနတဲ႔ သဘာဝကို ျပန္ေရာက္သြားမွ ဒီ ထံုေပေပ၊ ပ်င္းတင္းတင္း၊ ေမ႔ေတ႔ေတ႔ေရာဂါလည္း ေပ်ာက္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

Regards,
Z

Peace B with U.

အုိဘာမားလာတယ္။ ျပန္သြားတယ္။ အပိုင္း (၇)

အုိဘာမားလာတယ္။ ျပန္သြားတယ္။ အပိုင္း (၇)

What kind of country do we wanna  be?
What kind of country do we wanna leave to our kids

ဒီေမးခြန္းကို အိုဘားမားက သူ႕ရဲ႕ မိန္႕ခြန္းတစ္ခုမွာေျပာခဲ႔ပါတယ္။ အခြန္ေတြ ဆက္ေလွ်ာ႔ေပးဖုိ႕ ကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ျပီးေျပာတဲ႔ မိန္႕ခြန္းပါ။ သူေျပာတာေတြထဲမွာ ဒီတစ္ခုက ရင္ကို ထိမွန္တယ္လို႕ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံကိုဘယ္လို ႏုိင္ငံျဖစ္ေစခ်င္လဲ။ ကုိယ္႔ကေလးေတြအတြက္ ဘယ္လို ႏုိင္ငံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပးသြားၾကမလဲ ဆိုတာ အင္မတန္ သင္႔ေလ်ာ္တဲ႔ ေမးခြန္းျဖစ္တယ္လုိ႕ ခံစားရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံဟာ အတက္အက်ေတြရွိမွာပါပဲ။ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ရွံဳးနိမ္႔မႈေတြ၊ သဘာဝေဘးေတြ နဲ႕ မေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔တြင္းထြက္သယံဇာတေတြ၊ ဒါေတြကိုၾကံဳေတြ႕ရ၊ ခံစား/စံစားရမွာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ တုိင္းသူျပည္သားေရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြပါ အတူတူၾကံဳၾကရမွာ။ အဲဒါကို က်ေနာ္တို႕သတိထားရလိမ္႔မယ္ထင္တယ္။

ျပီးခဲ႔တဲ႔ရက္အနည္းငယ္ကပဲ semi-government လုပ္ငန္းေတြနဲ႕ပတ္သက္ျပီး facebook မွာနည္းနည္းေရးျဖစ္တယ္။ အန္ကယ္ျငိမ္း (ျငိမ္းေအးအိမ္)ရဲ႕ status တစ္ခုကိုဖတ္ရင္း ဦးပိုင္ ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြအေၾကာင္းနည္းနည္းသံုးသပ္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္႔အျမင္အရေတာ႔ ဦးပိုင္စီးပြားေရးလုပ္တာဟာ အာရွႏိုင္ငံေတြမွာေတာ႔ ထူးမျခားနား ျပဇာတ္တစ္ခုလုိ႕ပဲထင္ပါတယ္။ အခုလုိ လူမုန္းပိုမ်ားလာတာကေတာ႔ ျပည္သူေတြ အဆင္မေျပခ်ိန္မွာ၊ သိသိသာသာၾကီး ကိုယ္က်ိဳးရွာေနတာေၾကာင္႔လို႕ပဲထင္တယ္။ semi-government လုပ္ငန္းေတြနဲ႕ အစိုးရနဲ႕ဟာ ကြ်န္းကိုင္းမီ၊ ကိုင္းကြ်န္းမီပါပဲ။ စီးပြားေရးအရ ပူေပါင္းျပီး လုပ္တာဟာ သိပ္ေျပာစရာမျဖစ္ဘူး။ စီးပြားဖက္ကေန အာဏာဖက္ျဖစ္လာတဲ႔အခါမွာ လူမုန္းမ်ားသြားတတ္တယ္။ အစိုးရရံုးေတြလို လူမ်ားမ်ားကို အလုပ္သိပ္မရိွဘဲ ခန္႕ထားတာမ်ိဳးမွာ ေကာင္းတာေရာ ဆိုးတာပါရိွတဲ႔အတြက္၊ semi-government ေတြက အစိုးရရဲ႕ ဝန္ထုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ကူသယ္ေပးႏိုင္ရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးမ်ားတာပါပဲ။
ေကြ႕ေရွာင္ျပီးသြားလို႕မရတဲ႔ျပႆနာကို တည္႕တည္႕ရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႕လုိတယ္လုိ႕ထင္တယ္။ အေကာင္းဆံုးေတြကို ေမွ်ာ္လင္႔ျပီး တစ္ခုမွ ျဖစ္မလာရင္ ပိုခံစားရလိမ္႔မယ္။ ဘီလူးကို ပူးသတ္တာမ်ိဳးၾကေတာ႔လည္း မသင္႔ေတာ္ဘူးလို႕ျမင္တယ္။

Bottom Billion စာအုပ္မွာ Trade Policy နဲ႕ပတ္သက္ျပီးတစ္ခန္းပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးရမွာပ်င္းျပီး ဆက္မေရးျဖစ္လုိက္ေပမယ္႔ အဲဒီတစ္ခုက ေတာ္ေေတာ္ေလးေကာင္းတယ္။ အာဖရိက ႏုိင္ငံေတြ မြဲရျခင္းအေၾကာင္းမ်ားဟာ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕သိပ္ဆင္တူတယ္လုိ႕ေျပာႏုိင္တယ္။ ဦးပိုင္ ကိစၥကေန semi-government ေတြဆီကို ေရာက္သြားရာကေန အာဖရိကဘက္ကိုပါ နည္းနည္းပတ္ျပီးၾကည္႕လုိက္ၾကတာေပါ႔။  ဘာမွမဆုိင္ဘူးလုိ႕မေျပာၾကပါနဲ႕။ ဆိုင္တာေတြရိွတယ္။ အခုလုိ ဦးပိုင္လုိ ကမ္ပနီေတြ ေအာင္ျမင္ေနတာဟာ ျပိဳင္ဘက္မရိွလုိ႕ဆုိတဲ႔အခ်က္ပါတယ္။ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဖ်င္းတဲ႔ႏိုင္ငံေတြမွာ အကုန္လံုးဒီလုိပဲ။ Trade policy က မမွ်တဘူး။ ကိုယ္႔လူကို ကာကြယ္လြန္းတယ္။ ျပိဳင္ဖက္ကင္းျဖစ္ေအာင္ မထားတယ္။ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္သလိုလိုနဲ႕ ကိုယ္႔အတြင္းစည္းကလူနဲ႕ ကိုယ္႔ကို ပူေဇာ္ပသတဲ႔သူကိုပဲ ကာကြယ္ေပးတယ္။ ျပိဳင္ဖက္မရိွတုိးတက္ေအာင္ေဖးမတယ္။ ေစာင္႔ေရွာက္တယ္။ ေစာင္မတယ္။ မႈိင္းမကူညီေတာ္မူတယ္။ အဲဒီကိစၥေတြကို ျမန္မာျပည္က ပညာတတ္မ်ားလည္း သိၾကပါတယ္။ ေဒၚစုကိုယ္တုိင္လည္း အျပင္ထြက္ျပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ေျပာတုန္းက Democracy-friendly ျဖစ္တာေတြလုပ္ဖုိ႕ အျပင္ကလူေတြကိုေတာ႔ ဆံုးမေတာ္မူခဲ႔ပါေသးတယ္။ အတြင္းကလူေတြကိုေတာ႔ တရားဦးမေဟာရေသးဘူးနဲ႕တူပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင္႔ ကြ်တ္တမ္းမဝင္ေသးဟန္တူတယ္လုိ႕ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။

အဲဒီ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး မူဝါဒေတြကို မၾကပ္မတ္ႏုိင္ရင္ေတာ႔ ခရိုနီ၊ခရိုျပာ၊ခရိုစိမ္းေတြ ေအာင္ျမင္ၾကတာပဲ။ အဲဒီကိစၥေတြကို မသိဘဲ ဝင္ဝင္ပါတဲ႔ အန္ဂ်ီအုိေတြနဲ႕ ခ်ယ္ရတီေတြကိုၾကေတာ႔ useful idiots campaign လုပ္ၾကတယ္ဆုိျပီးျဖစ္ျပန္ေရာ။ useful idiots ဆိုတာေတာ႔ ေကာင္းတယ္ထင္တာကို ေဆာ္ၾသေသာ္လည္း သူတုိ႕ကုိယ္တုိင္ ေကာင္းတယ္ထင္သာထင္တယ္၊ တကယ္ေရာ ေကာင္းရဲ႕လား၊ လက္ေတြ႕က်ရဲ႕လား မေသခ်ာတဲ႔လူစုကိုေခၚတယ္လုိ႕ အၾကမ္းဖ်င္းဆုိႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီထဲမွာပါေလာက္တယ္။ ေကာင္းမယ္ထင္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕မက်တာေတြ ခဏခဏေရးျဖစ္တယ္ထင္တယ္။

(Bottom Billion အပိုင္း ၁ ကေန ၅ ကိုေတာ႔ ဒီမွာသြားဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။
1.http://www.z-thegardener.com/2009/12/bottom-billion.html
2.http://www.z-thegardener.com/2009/12/bottom-billion_29.html
3.http://www.z-thegardener.com/2010/01/bottom-billion.html
4.http://www.z-thegardener.com/2010/02/bottom-billion.html
5.http://www.z-thegardener.com/2010/03/bottom-billion.html)


EI (Emotional Intelligence) ဆိုတဲ႔ Daniel Goleman ရဲ႕ စာအုပ္အစမွာ ေဒါသထြက္ပံုထြက္နည္းနဲ႕ပတ္သက္ျပီး အရစၥတုိတယ္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ေလးတစ္ခုေရးထားပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ စိတ္ၾကီး၊ေကာက္ရိုးမီး မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထထေတာက္တတ္တဲ႔ လူမ်ိဳးေတြမ်ားတဲ႔ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္ေတာ႔ အသံုးဝင္ႏုိင္တယ္။

Anybody can become angry - that is easy, but to be angry with the right person and to the right degree and at the right time and for the right purpose, and in the right way - that is not within everybody's power and is not easy.Aristotle

မွန္ပါေပ႔လုိ႕ေတာင္ ေရရြတ္မိတယ္။ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားမယ္႔ေနရာေတြမွာက ဒီလို ပညာရွင္ေတြ လမ္းခင္းသြားျပီး၊ အဲဒီလမ္းအတုိင္းေလွ်ာက္သြားခဲ႔ၾကတာပဲ။
လူတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ႏုိင္တယ္။ ဒါက သိပ္လြယ္တယ္။ ဘယ္သူ႕ကို ရည္ရြယ္ျပီးေလွ်ာက္မွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေလွ်ာက္မွာလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ေလွ်ာက္ျပီး၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ထားမွာလဲဆိုတာက ခက္တယ္။ လူတုိင္းတတ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကမလြယ္ဘူး လုိ႕ နည္းနည္းေလး ေရႊ႕ေတြးၾကည္႕ႏိုင္တယ္။

ေဒါသေၾကာင္႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆႏၵေၾကာင္႔ျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္တဲ႔ အျပဳအမူဟာ သတိပါဖုိ႕၊ ဥာဏ္ပါဖုိ႕ ခက္တယ္လို႕ အၾကမ္းဖ်င္းနားလည္မိတယ္။ ကိုယ္ထမင္းမငတ္ဖူးလို႕၊ ငတ္တဲ႔သူေတြကို မစာနာတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ပိုငတ္သြားမွာ စိုးရိမ္တဲ႔သေဘာပဲ။ ပိုဒုကၡေရာက္သြားမွာစိုးရိမ္တယ္။ ဥေပကၡာလည္းမထားႏုိင္ေသးဘူး။ ဒါေတြက ကုိယ္႔အမ်ိဳးေတြ။ ကုိယ္႔အမ်ိဳးေတြ ၾကီးပြားေစခ်င္တယ္။ အႏွိမ္ခံ၊ အႏွိပ္စက္ခံ၊ အႏုိင္က်င္႔ခံဘဝက လြတ္ေစခ်င္တယ္။ ၁၉၄၈ မွာ လြတ္လပ္ေရးရတယ္။ အခုအထိ ကြ်န္ ဆက္ျဖစ္ေနေသးရင္ေတာ႔ ဟန္မက်ဘူး။ အဖိႏွိပ္ခံဘဝဟာ ကြ်န္ဘဝပဲ။ မေၾကာက္တရားေတြေဟာေသာ္လည္း မြဲေနရင္ေတာ႔ သား၊သမီးေနာင္ေရးအတြက္ ေၾကာက္ရတာပဲ။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေၾကာက္ရတာပဲ။ အနာဂတ္ရဲ႕သြားစြယ္ၾကီးကိုေၾကာက္ရတာပဲ။ အေျခခံစားဝတ္ေနေရးေျပလည္လာရင္ အေၾကာက္တရား နည္းနည္းေလ်ာ႔သြားမယ္။ ပညာတတ္လာရင္ မဆီေလ်ာ္တဲ႔၊ယုတၱိမတန္တဲ႔ကိစၥေတြကို အေၾကာက္ပိုနည္းသြားမယ္။ ရွင္ဘုရင္လည္းေၾကာက္၊ ေဖာ္လံဖားလည္းေၾကာက္ရတဲ႔ဘဝ၊ ျမင္ထိန္းလည္းေၾကာက္ရ၊ ဆင္ေခ်းက်ံဳးလည္းေၾကာက္ရ ဘဝက လြတ္မယ္။ အေၾကာက္တရားက အမ်ိဳးသံုးေထာင္ေက်ာ္ေတာ႔ နည္းနည္းခ်င္းပဲ ေလ်ာ႔လိမ္႔မယ္။ တခါတည္း မေၾကာက္ေတာ႔ဖုိ႕ေတာ႔မလြယ္ဘူး။ ကိေလသာရိွတဲ႔သူတုိင္း တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုကိုေၾကာက္တယ္။ ဒီဂရီပဲကြာတယ္။ နည္းနည္းေၾကာက္နဲ႕ မ်ားမ်ားေၾကာက္ပဲ။

အေျခခံပညာေရးေကာင္းဖုိ႕နဲ႕ စားဝတ္ေနေရး ျပည္႕စံုဖုိ႕ကို ေသခ်ာလုပ္ရမယ္။ ဆင္းရဲတဲ႔သူေတြမွာ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီး မေမြးဖုိ႕၊ နည္းနည္းေမြးျပီး ေကာင္းေကာင္းေစာင္႔ေရွာက္တတ္ဖုိ႕ေတြ လုပ္ရဦးမယ္။ အသက္ ၇၀၊၈၀ေတြကို နားနားေနေနေနႏုိင္ဖုိ႕၊ အသိုင္းအဝိုင္းက ျပန္ေစာင္႔ေရွာက္ဖုိ႕ေတြလည္း လုပ္ရဦးမယ္။ ကိုယ္႔အသိုင္းအဝိုင္းကို ကိုယ္ျပန္ၾကည္႕တတ္တဲ႔ လူငယ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ေလ႔က်င္႔ေပးရဦးမယ္။ ဟီရိနဲ႕ၾသတၱပၸ နဲ႕ေနခဲ႔ၾကတဲ႔ ေရွးက ဘုိးေဘးေတြရဲ႕ အက်င္႔သိကၡာနဲ႕ ဂုဏ္အသေရကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ရမယ္။ ငါတုိ႕ အမ်ိဳးေတြဟာ မေကာင္းမႈကို ရွက္ေၾကာက္၊ မတရားမႈကို ရွက္ေၾကာက္တဲ႔လူမ်ိဳး၊ ေျမနိမ္႔ကို လွံမစုိက္တဲ႔သူမ်ိဳး၊ မတရားသျဖင္႔ရတဲ႔ အခြင္႔အေရးကို ယူရမွာရွက္တဲ႔သူ၊ေၾကာက္တဲ႔သူမ်ိဳး ဆိုတာေတြကို ျပန္သင္ေပးရမယ္။ အခုက အဲဒီတန္ဖုိးေတြပါေပ်ာက္သြားတာ။ အေခ်ာင္သမားမ်ားလာတယ္။ မသိတာကို သိဟန္ေဆာင္တဲ႔သူ သိပ္မ်ားလာတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အထင္ၾကီးတဲ႔သူသိပ္မ်ားလာတယ္။ ႏွိမ္႔ခ်တဲ႔စိတ္နဲ႕ ရိုးဂုဏ္ကို တန္ဖိုးမထားၾကေတာ႔ဘူး။ လည္သလို လုပ္စားရတဲ႔သူ မ်ားလာတယ္။ လူမ်ားစု မေကာင္းရင္ေတာ႔ စနစ္ျပန္ေကာင္းလာဖုိ႕ သိပ္ခက္တယ္။ အခုမေကာင္းေသးေသာ္လည္း ေကာင္းခ်င္စိတ္ရိွေသးရင္ေတာ႔ ေအာင္ျမင္ႏုိင္တယ္။ ေကာင္းခ်င္စိတ္၊ျပဳျပင္ခ်င္စိတ္ မရိွေတာ႔တဲ႔သူမ်ားလာရင္ေတာ႔ ဒုကၡမ်ားေတာ႔တာပဲ။

ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံၾကီးပြားလာဖုိ႕မွာ ရိွေနတဲ႔ လူသားရင္းျမစ္ကို ျပည္႕ျပည္႕ဝဝ အသံုးျပဳႏိုင္ဖုိ႕က သိပ္အေရးၾကီးတယ္လုိ႕ထင္တယ္။ အလုပ္အကိုင္အခြင္႔အလမ္းနည္းေအာင္ စနစ္တက်ပိတ္ဆို႕ထားတဲ႔ ကိုယ္႔လည္ပင္းကိုယ္ညွစ္တဲ႔ ေပၚလစီေတြကို မျပင္ေသးဘဲ sanction ေတြကိုလက္ညွိဳးထိုးေနရာက sanction ေလွ်ာ႔လာတဲ႔အခါမွာ လက္ည်ိဳးထိုးစရာေပ်ာက္သြားျပီး ဒုကၡေရာက္လာေတာ႔ လူမ်ိဳးေရးျပႆနာ၊ျပည္တြင္းစစ္ေလးေတြနဲ႕ ကုလားဖန္ထုိးေနတယ္လုိ႕ပဲ တစ္ခါတစ္ခါထင္တယ္။ ေနာက္ကခိုင္းတဲ႔သူကေတာ႔ မေသဘူး။ သူတုိ႕မိသားစုက တစ္သက္လံုးဇိမ္နဲ႕ေနရေပမယ္႔၊ ေရွ႕တန္းထြက္ရတဲ႔မိသားစုကေတာ႔ ရင္တမမပဲ။ စစ္ဆုိတာ ျဖစ္ရင္ အေသအေပ်ာက္ရိွမွာပဲ။ သူ႕ဆန္စားျပီးရဲရတယ္ဆုိေပမယ္႔၊ ဆန္ကလည္း ခုိးထားတဲ႔ဆန္ျဖစ္တယ္။ ပိုင္ရွင္အစစ္ကိုလည္း ဆန္သူခုိးက ျပန္သတ္ခိုင္းေနတာလည္းရိွမယ္။ ဆန္သူခိုးရဲ႕ဆန္ကို စားေနရေသာ္လည္း ဦးေႏွာက္ကိုသံုးခြင္႔ရရင္ေကာင္းတယ္။ လူျဖစ္ျပီး ဆင္ျခင္ဥာဏ္ကိုမသံုးရဘူးဆိုရင္ လူ႕အျဖစ္ရဲ႕ ျမင္႔ျမတ္မႈကို ပယ္စြန္႕လုိက္တာပဲ။

မီးေလာင္တဲ႔အခါမွာ တန္ဖုိးရိွတာေလးယူျပီး လြတ္ရာကြ်တ္ရာကို တရိွန္ထုိးေျပးရသလိုပဲ၊ တုိင္းျပည္ၾကီးပြားဖုိ႕ၾကိဳးစားတဲ႔အခါမွာ အဓိကနဲ႕သာမညကိုခြဲျပီး မီးေလာင္ေနတဲ႔ အေျခအေနကို စြန္႕ခြာႏုိင္ဖုိ႕ကိစၥကို အရင္ဆံုးၾကိဳးစားရမယ္။ မီးေလာင္ေနတဲ႔တုိက္ထဲက အရင္မလြတ္ေသးခင္၊ စကားမ်ား၊ခုိက္ရန္ျဖစ္ေနရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မီးထဲမွာပဲေသဖုိ႕ရိွတယ္။ ႏိုင္ငံက မြဲေနတာ။ ဖြံျဖိဳးဆဲမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္က်ေနတာ။ ေအာက္က် ေနာက္က်ျဖစ္ေနတာ။ ခြ်တ္ျခံဳက်ေနတာ။ မီးေလာင္ေနတာ။ မီးေလာင္ေနတဲ႔အထဲ မီးေလာင္ဗံုးပစ္ေနေတာ႔ေရာ ဘာထူးသြားသလဲ။ ေသသြားမွာလည္း အမ်ိဳးေတြပဲ။ အိမ္ၾကက္ခ်င္း၊ ယူနီေဖာင္းလဲျပီးခြပ္ေတာ႔ သကၤန္းလည္းမီးေလာင္၊ ယူနီေဖာင္းလည္း က်က္သေရယုတ္၊ အမုန္းေတြကို ထပ္ရွိဳ႕ေနလို႕ ႏုိင္ငံက တုိးတက္လာစရာမရိွဘူး။ အမုန္းေတြကို ခဏရပ္ျပီး မီးေလာင္ေနတဲ႔ ႏံုခ်ာမြဲေတမႈကေန လြတ္ေအာင္ အရင္အားထုတ္ျပီး ေျပးဖုိ႕ပဲၾကိဳးစားသင္႔တယ္။ စြန္႕ခြာတယ္ဆိုရာမွာလည္း မီးလြတ္ေလာက္တဲ႔ေနရာကိုေရာက္မွ နားသင္႔တယ္။ မီးကူးႏုိင္ေသးရင္ မနားအပ္ေသးဘူး။ မီးေဘးဒုကၡသည္အခ်င္းခ်င္း ခြက္ေစာင္းခုတ္ေနလုိ႕လည္း အပိုပဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနာျပီး၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မီးထဲေသဖုိ႕ပဲရိွမယ္။ မီးေလာင္ေနတဲ႔ ပကတိအေျခအေနကို သတိျပဳမိႏုိင္ၾကပါေစ။ မီးေလာင္တဲ႔ေဘးကေန လြတ္ဖုိ႕ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ေျပးႏုိင္ၾကပါေစလုိ႕ပဲ ဆႏၵျပဳမိတယ္။

(ဆက္ရန္)

Regards,
Zephyr

(တစ္ခါက ၾကက္ဥပမာ ဟာသေရးဖူးတယ္ထင္တယ္။ ၾကက္ေမြးျမဴေရးသမားက ၾကက္ေတြေသကုန္လုိ႕ တိေမြးကုဆရာဝန္ဆီသြားတယ္။ ဆရာက နည္းေပးတယ္။ အဲဒီနည္းအတုိင္းလုပ္လုိက္တာ ၾကက္အေကာင္ ငါးဆယ္ ထပ္ေသသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ ေနာက္ေန႕ဆရာဝန္ဆီထပ္သြားျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာတယ္။ ဆရာဝန္က ေနာက္တစ္နည္းေပးလုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ အေကာင္ ၁၀၀ ထပ္ေသသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ေမြးျမဴေရးသမားကေျပာတယ္။ ဆရာေရ အေကာင္ ၁၀၀ ေတာင္ထပ္ေသသြားျပီေနာ္။ ဆရာ႔နည္းက ဟုတ္ရဲ႕လား။ ဒါနဲ႕ ဆရာဝန္က ေနာက္တစ္နည္းထပ္ေပးတယ္။ အေကာင္ ၂၀၀ ထပ္ေသသြားတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ေမြးျမဴေရးသမားက ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ ဆရာ႔နည္းေတြက ဟုတ္ရဲ႕လား။ တစ္နည္းနဲ႕ ၅၀ ေသတယ္။ တစ္နည္းေျပာင္းေတာ႔ ၁၀၀ ေသတယ္။ ေနာက္တစ္နည္းေျပာင္းေတာ႔ ၂၀၀ ေသတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ ၾကက္ေတြက်န္ေသးတယ္မဟုတ္လား၊ က်ေနာ္႔မွာလည္း ကုထံုးေတြက်န္ေသးတယ္။ ဘာပူစရာရိွလဲဗ်ာ ဆိုပဲ။

အဲဒီလိုပါပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႕မွာ အခ်ိန္ရိွေသးရင္ေတာ႔ က်ေနာ္႔မွာလည္း အုိဘာမားလာတယ္။ ျပန္သြားတယ္။ ေတြရိွေနပါေသးတယ္။ )

Notes:

တစ္ခ်ိဳ႕ေတြလည္း က်ေနာ္႔ရဲ႕ အိုဘာမားတစ္ေထာင္႔တစ္ညကို စိတ္ေလၾကကုန္တယ္တူျပီထင္႔။ သို႕ေသာ္လည္း Robert Frost ရဲ႕ Miles to go before I sleep ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာစာသားေလးလုိ၊ လုပ္စရာရိွတာလုပ္၊ ေရးစရာရိွတာေလးကိုေတာ႔ ေရးဦးမွလို႕ေတြးမိပါတယ္။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံအေပၚမွာထားတဲ႔ေစတနာအတုိင္းပဲ ေရးလုိက္ပါတယ္။ ငါသိ၊ငါတတ္ လုပ္တာမ်ားလည္းမပါပါဘူး။ လူငယ္လူရြယ္ေတြ၊ တန္ဖုိးရိွတဲ႔အရြယ္မွာ တန္ဖုိးရိွတာေတြ လုပ္ခ်င္တဲ႔သူေတြ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားဖို႕ပဲရည္ရြယ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥေတြကို လြယ္လြယ္ေလးမထင္ေစခ်င္ဘူး။ သူ႕သဘာဝနဲ႕သူ ခက္တာေတြလည္းရိွလိမ္႔မယ္။ က်ေနာ္ေတာ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥေတြကို နည္းနည္းမွ စိတ္မဝင္စားမိဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း လြယ္တယ္၊ခက္တယ္လုိ႕ မွတ္ခ်က္လည္းမေပးလိုဘူး။

အခုက်ေနာ္႔အသက္ ၃၁ ျပည္႕ဖုိ႕ လအနည္းငယ္ပဲလိုေတာ႔တယ္။ ဘဝမွာ တျခားသူေတြအတြက္ တန္ဖုိးရိွတာ ဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး။ အဲဒီအတြက္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ guilt နည္းနည္းရိွတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ စာေရးျဖစ္တယ္လုိ႕ထင္တယ္။ မျမင္ဖူး၊ မသိဖူးတဲ႔တစ္ေယာက္ေယာက္အတြက္ ေခတၱခဏေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ စဥ္းစားစရာ၊ ျငိမ္းခ်မ္းစရာ အတိုအစေတြကို က်ေနာ္ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တယ္။ ဒါကို တစ္ခ်ိဳ႕လည္း သေဘာက်လိမ္႔မယ္။ တစ္ခ်ဳိဳ႕လည္း ၾကိဳက္ခ်င္မွၾကိဳက္မယ္။ ၾကိဳက္တာကိုယူ၊ မၾကိဳက္တာကို ပယ္ၾကတာဟာ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျခခံလြတ္လပ္ခြင္႔ပဲ။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ၾကိဳက္တာပဲဖတ္တယ္။ မၾကိဳက္တာဖတ္ကိုမဖတ္ဘူး။

စာေရးတဲ႔အတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြရလာတယ္။ စာေပကိုခ်စ္တဲ႔သူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ က်ေနာ္ခင္မင္လာတယ္။ ပ်င္းရိေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ႔ ကြ်န္းကေလးမွာ ေလးႏွစ္ခြဲရိွျပီ။ က်ေနာ္ပိတ္မိေနတယ္။ ကမာၻၾကီးကို က်ေနာ္ ဒီေနရာကေန ဆက္သြယ္ေနတယ္။ ေရးလုိက္တဲ႔စာေတြဟာ ကြ်န္းေပၚမွာ သေဘၤာပ်က္ျပီးေရာက္ေနသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ျပေအာ္ဟစ္သံေတြနဲ႕လည္းတူေနခဲ႔မယ္။ မီးဖုိႏိုင္တဲ႔ေန႕ေတြမွာ မီးခိုးနဲ႕ အခ်က္ျပျပီး ကယ္ဆယ္ေရးသေဘၤာကို ဆက္သြယ္ခဲ႔တာေတြနဲ႕လည္း တူေကာင္းတူေနမယ္။ ရိွတဲ႔ အႏုပညာနဲ႕ဧကစာရီ ေဆာက္တည္ေနတာေတြလည္း ပါေကာင္းပါမယ္။ သုတပဲေရးေရး၊ ရသပဲေရးေရး၊ အႏုပညာပါတာေတြကိုပဲ ေရးခ်င္တယ္။ က်ေနာ္သိတဲ႔ အႏုပညာ၊ရသခံစားခ်က္ေပၚမူတည္ျပီး ပို႕စ္ေတြျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ ဘဝဟာ သိပ္မၾကမ္းဘူး။ သိပ္မေျဖာင္႔ျဖဴးေပမယ္႔၊ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ႔ဘဝမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ က်ေနာ္ေပ်ာ္တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ထမင္းမငတ္ဖူးဘူး။ ဆာေလာင္ျခင္းရဲ႕ဒဏ္ကို သိဖုိ႕ ဥပုသ္ေစာင္႔ၾကည္႕ရပါတယ္။ က်ေနာ္႔ဘဝမွာ ခ်ိဳ႕တဲ႔တာေတြကို သိဖုိ႕ တျခားသူေတြေရးတာေတြကိုဖတ္ၾကည္႕ပါတယ္။ အဆင္မေျပတဲ႔သူေတြ အမ်ားၾကီးရိွတာကိုေတြ႕တယ္။ ကိုယ္သိထားတဲ႔ အျမင္အတုိင္း ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို လူေတြ ထင္ဟပ္ၾကပါတယ္။ အႏုပညာသမားေတြဟာ ပိုျပီး ျပည္႕ျပည္႕စံုစံုေျပာတတ္တယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ မျဖတ္သန္းလိုက္ရလို႕ ခ်ိဳ႕တဲ႔ေနတဲ႔ အသိတရားကို ျပန္ေျပာျပတဲ႔သူေတြဆီကသိရပါတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ကူညီၾကတာ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႕ညီတယ္လို႕ခံယူပါတယ္။

ကမာၻသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေတာ႔ ကမာၻၾကီးကိုခ်စ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ မနက္ခင္းတုိင္းကို က်ေနာ္ခ်စ္ပါတယ္။ မနက္ႏိုးလာတာကို ခ်စ္သလုိ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္စက္ခြင္႔ရတာကို က်ေနာ္ခ်စ္ပါတယ္။ အပူအပင္နည္းတဲ႔ဘဝကို က်ေနာ္တန္ဖိုးပါတယ္။ ကမာၻမွာ ကိုယ္႔ေလာက္ ကံမေကာင္းသူေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္လို႕ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိေပးပါတယ္။ ေအးခ်မ္းတဲ႔ ဘဝ၊ ေအးခ်မ္းတဲ႔အသက္တာကို က်ေနာ္တည္ေဆာက္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဒုကၡမေပးတဲ႔လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရင္ကို က်ေနာ္ က်ေနာ္႔ကိုယ္က်ေနာ္ ေက်နပ္မိမယ္ထင္တယ္။

မနက္ခင္းမွာ က်ေနာ္စိုက္ထားတဲ႔ပန္းပင္ေတြကို ျမင္ရတာကိုလည္း က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ျမင္ေနခြင္႔ရတာေတြကို က်ေနာ္တန္ဖုိးထားပါတယ္။ အခ်ိန္ရတဲ႔အခါ စုိက္ထားတဲ႔အပင္ေလးေတြကို တစ္ပင္ခ်င္းၾကည္႕ျပီး ဘာလုိေနသလဲ စစ္ေဆးရတာကို က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကမာၻၾကီးဟာ လူသားေတြပဲေနဖုိ႕မဟုတ္ဘူးလုိ႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြနဲ႕ တိရစာၦန္ကေလးေတြလည္း ေနဖုိ႕ပဲလုိ႕ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။ ခိုေတြ၊ ဆက္ရက္ေတြကိုလည္း က်ေနာ္ခ်စ္ပါတယ္။ ေၾကာင္ေတြ၊ ေခြးေတြကိုလည္း က်ေနာ္ခ်စ္တယ္။

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကက လူတုိင္းမွာလည္း ရီေနဆြန္း ရိွတယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ဘဝရဲ႕ ရီေနဆြန္းကေတာ႔ သံုးေလးငါးႏွစ္တစ္ခါေျပာင္းလဲေနတာပါပဲ။ အေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားတဲ႔စိတ္ဟာ အသစ္တစ္ခုလုိပါပဲ။ စိတ္အေဟာင္းနဲ႕ က်ေနာ္မေနထိုင္ႏုိင္ဘူး။ စိတ္အသစ္ဟာ အေတြးအသစ္၊ အျမင္အသစ္၊ လိုအပ္ခ်က္အသစ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ က်ေနာ္႔ကိုယ္က်ေနာ္ နားလည္ဖုိ႕ကို အထူးၾကိဳးစားပါတယ္။ ဘဝမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို နားလည္ဖုိ႕ၾကိဳးစားရတာ အင္မတန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္လုိ႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဘာၾကိဳက္တတ္သလဲသိဖုိ႕ က်ေနာ္ ဟင္းခ်က္သင္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္ခ်က္ျပီး စားၾကည္႕ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အမွားေတြကိုျပင္ရင္း တစ္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ၾကိဳက္တာ ဘာလဲဆိုတာကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသိလာပါတယ္။ ၾကက္သြန္ကို ဟင္းအိုးခ်ခါနီး ဆယ္မိနစ္၊ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္မွာ ထည္႕ခ်က္တာမ်ိဳးကို က်ေနာ္ၾကိဳက္မွန္း က်ေနာ္သိလာပါတယ္။ ဘဝမွာ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ၊ ကိုယ္လိုအပ္တာ ဘာလဲဆိုတာကို သိဖုိ႕ အခ်ိန္ရိွတာကို က်ေနာ္ သေဘာက်ပါတယ္။ အေလာတၾကီးဘာမွမလုပ္တာကို သေဘာက်ပါတယ္။ မေရရာတဲ႔ အနာဂတ္ကို မပူပင္ခ်င္ဘူး။ ေယာနိေသာမနသီကာရကို မ်ားမ်ားက်င္႔သံုးႏုိင္ဖုိ႕ က်ေနာ္ၾကိဳးစားပါတယ္။ အစုရိွရင္ အမႈရိွတယ္ဆိုတဲ႔စကားကို ငယ္ကတည္းက ၾကိဳက္လုိ႕ အစုအေဝးနဲ႕ေနထုိင္ျခင္းကို က်ေနာ္ေရွာင္ၾကဥ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္ ဘယ္အဖြဲ႕မွာမွ အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္မလာခဲ႔ဘူး။ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ဒဏ္ကို က်ေနာ္မခံႏိုင္ဘူး။ သီးျခားျဖစ္တည္ရတာကိုပဲၾကိဳက္တယ္။ ခ်စ္တဲ႔သူ အနည္းငယ္ရိွျပီး အဲဒီ႔အနည္းငယ္ကိုပဲ တစ္သက္လံုး တန္ဖိုးထားခ်စ္ခင္ခ်င္တဲ႔ လူအမ်ိဳးအစားလည္းျဖစ္တယ္။ ခ်မ္းသာသူလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲသူလည္းမဟုတ္ဘူး။ ကပ္ေစးနည္း တြန္႕တိုသူလည္းမဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံေခ်းသူလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဟန္ေဆာင္ေဖာ္ေရြသူလည္းမဟုတ္ဘူး။ သိပ္ျပီးသည္းခံတတ္သူလည္းမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္႔အတုိင္းအတာေတြကို က်ေနာ္သိဖို႕ အခ်ိန္မ်ားမ်ားေပးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ဘယ္လုိလူလည္းဆုိတာ သိဖုိ႕ ေတာ္ေတာ္သတိထားရပါတယ္။

က်ေနာ္႔ဘဝမွာ အမ်ားၾကီးလည္း မလိုခ်င္ခဲ႔ဘူး။ ရတာေတြကိုလည္း ေက်နပ္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္က်န္ေနေသးတဲ႔ (သက္တမ္းဝက္-၁)မွာ တန္ဖိုးရိွတာေတြ ပိုလုပ္ျဖစ္ဖုိ႕၊ quality of life ျမင္႔မားေအာင္ေနတတ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားရင္း၊ စာေတြေရးရင္း ၊ ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ျဖတ္သန္းသြားႏုိင္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖုိ႕ပဲ ရည္ရြယ္ထားတယ္။

ကုိယ္႔ကိုယ္ကို တကယ္သိဖို႕ ................... အခ်ိန္ေတြလိုေသးတယ္။ ဒီဘဝမွာ မျပီးေသးတာေတြ ဆက္လုပ္ႏုိင္မယ္႔ ဘဝ၊ လားရာကတိကို ဆက္သြားဖုိ႕ ျပင္ဆင္စရာေတြလိုေသးတယ္။ ....... ဒါေတြကိုလည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိေပးရင္း အားလံုးကိုလည္း တခါတည္း သတိေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္႔လက္ရိွဘဝနဲ႕ ဆက္သြားရမယ္႔ ဘဝ (သံသရာ)အတြက္ ျပင္ဆင္ျဖည္႕ဆည္းႏုိင္သူေတြ ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစကုန္ေသာ္ဝ္။        ။

Peace B with U.