ကြဲကြာေနၾကတဲ႔ ကမ္းေျခႏွစ္ခုက
သူတုိ႕ရဲ႕ အသံေတြဟာ
နက္ရွိဳင္းလွတဲ႔ မ်က္ရည္ဆိုတဲ႔
ေတးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ေပါင္းစည္းလုိက္ၾကတယ္။
ဆရာျမ (ျမသန္းတင္႔)ကို ကဗ်ာဆရာလုိ႕ ဘယ္သူမွ မသတ္မွတ္ေပမယ္႔ သူ႕ဘာသာျပန္ေတြမွာ လွတာေတြ၊ ကဗ်ာဆန္တာေတြ သိပ္မ်ားလြန္းတယ္။ သူ႕အေၾကာင္းကို ဦးေအာင္သင္းေျပာတာေတြမွာ ၾကားရတယ္။ သိပ္ေလးစားစရာေကာင္းတယ္။ သူ႕ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးရိွရိွ သံုးသြားတယ္။ စာေရးတဲ႔သူေတြ ကူးေရးဖုိ႕ေတာင္ စိတ္ကူးမရေလာက္ေအာင္ထူတဲ႔စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္သြားတယ္။ သူေရးခ်င္တာေတြကို ခဏေလာက္သိမ္းထားျပီး ဘာသာျပန္အလုပ္ကို အရိွန္အဟုန္အျပည္႕နဲ႕လုပ္သြားတယ္။ ပင္ကိုယ္ေရးေတြအတြက္ အခ်ိန္သိပ္မေပးလိုက္ႏိုင္ရွာဘူး။ ဘာသာျပန္စာေပအတြက္ေရာ၊ ျမန္မာစာေပအတြက္ပါ အင္မတန္ ေက်းဇူးမ်ားတဲ႔သူလုိ႕ စိတ္ထဲဘဝင္က်မိတယ္။
ေရွ႕ပိုင္းေခတ္ေတြမွာ စာေရးဆရာေတြ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႕တူေအာင္လုပ္သြားတယ္။ က်က်နနတတ္ေျမာက္တဲ႔ ပညာေတြကို သိပ္သိပ္သည္းသည္းေဖာ္ထုတ္သြားတယ္။ က်စ္လ်စ္တဲ႔အေရးအသား၊ လွပတဲ႔ အေရးအသား၊ ခိုင္ခံ႔တဲ႔ဇာတ္အိမ္၊ ေလ႔လာမႈမ်ားတဲ႔ သံုးသပ္ခ်က္နဲ႕လုပ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ ငတ္လုိ႕ စာေရးစားတဲ႔လူေတြနဲ႕မတူဘူး။ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနတဲ႔ ကြ်ဲပါးၾကီးေတြနဲ႕လည္းကြာတယ္။ ကိုယ္႔တင္ပါး ကို္ယ္မီးရွိဳ႕ျပီး မီးပံုးပ်ံပမာ ဝဲပ်ံေနရွာတဲ႔ ဆွာသမားမ်ားနဲ႕ေတာ႔ ကြာခ်င္းတိုင္းကိုကြာတယ္။
ဆရာပါရဂူနဲ႕ ဆရာျမသန္းတင္႔ေသသြားကတည္းက လူကုန္သြားသလိုျဖစ္သြားတယ္။ ပညာရိွေသာ လူၾကီးသူမမ်ားရွားပါးကုန္ျပီ။ က်န္သူေတြလည္းတျဖဳတ္ျဖဳတ္၊ ၂၀၁၃ မွာ က်န္သူေတြတစ္ဝက္ေလာက္ သြားၾကမယ္ထင္မိတယ္။
ငယ္တုန္းက စာအုပ္ေလးေတြ တစ္အုပ္ဝယ္ျပီးတုိင္း ေပ်ာ္လို႕မဆံုးဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ေနတယ္။ ထပ္ျပန္တလဲလဲ။ မရိုးႏုိင္ဘူး။ အသက္ၾကီးလာေလ၊ ဖတ္ရတာ အရသာရိွေလျဖစ္လာတယ္။ စဥ္းစားရတာကို အရသာပိုခံတတ္လာတယ္။ သိပ္အမ်ားၾကီးမသိခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔ဘဝတုိတုိေလးမွာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေအးေအးေဆးေဆးေလးေနသြားရင္း ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔စာေလး၊ေပေလး ဖတ္ရရင္ေက်နပ္ျပီ။ မလိုအပ္တဲ႔ရွာမီွးျခင္းေတြရဲ႕ မဆံုးႏိုင္တဲ႔မုိက္မဲမႈေတြကို မပယ္ႏုိင္ေသးလည္း ေဝးေဝးကေန ျဖတ္သြားမယ္ စိတ္ကူးေနျပီ။
ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကစာအုပ္ေတြ ၁၉၉၉ ကေန စျပီးဖတ္လာတာ၊ ၂၀၁၂ ကုန္ခါနီးျပီ။ ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ၾကာေနျပီ၊ မရိုးေသးဘူး။ ပိုေတာင္ဖတ္လို႕ေကာင္းလာတယ္ထင္မိတယ္။ ဆရာေတာ္ေရးသမွ်ၾကိဳက္တယ္လို႕မဆိုလိုဘူး။ စဥ္းစားစရာပါတာေတြကိုၾကိဳက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ဆက္တည္း စကားစပ္လုိ႕ေျပာရရင္ ဘယ္ဘာသာက ဘုန္းၾကီးျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျခားဘာသာကို ႏွိမ္သလိုလို ၊ရြဲ႕သလိုလို၊ ကဲ႔ရဲ႕သလိုလိုေျပာရင္ေတာ႔ အထင္ေသးတယ္။ ဒါဟာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ထားေသးသိမ္တဲ႔ စိတ္ရဲ႕ ေဘးထြက္ေတြလို႕ထင္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေဟာတဲ႔တရားကို တစ္ပုဒ္ထက္ပိုမနာခ်င္ဘူး။ ကို္ယ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပဖုိ႕ တစ္ျခားတစ္ခုကို မေကာင္းဘူးေျပာရတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ေသးသိမ္ ေအာက္တန္းက်တဲ႔အလုပ္လုိ႕ထင္တယ္။ အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မတတ္ဘဲ တစ္လံုးတစ္လံုး ထည္႕ေျပာခ်င္တဲ႔ ဘုန္းၾကီးမ်ားကိုလည္း ဗ်စ္တသွ်အဘိဓဇဘြဲ႕ဆက္ကပ္ဖုိ႕ အၾကံေပးခ်င္မိတယ္။ ဘုန္းၾကီးျဖစ္တာနဲ႕ လူဝတ္ေၾကာင္ကို ဆရာလုပ္လုိ႕ရျပီထင္ေနတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြကိုေတာ႔ သာသနာ႔ psychic inflation ပ႑ိတဘြဲ႕ကပ္သင္႔တယ္ထင္မိတယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ကိုယ္ေတာ္၊ ကင္မရာကိုယ္ေတာ္ နဲ႕ ဟန္းဖုန္းကိုယ္ေတာ္ေတြကိုေတာ႔ အိုင္တီလိုက္ဖ္စတုိင္ဆိုရွယ္ဘိဝံသဘြဲ႕ စသျဖင္႔ေတြကပ္ေတာ္မူသင္႔တယ္။
စာအုပ္စာေပဟာ လူရဲ႕ အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ သဘာဝကို အားေပးတဲ႔သေဘာရိွတယ္။ စာေပ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းမရိွတဲ႔ လူမ်ိဳးဟာ အင္မတန္ သနားစရာေကာင္းတယ္။ သမုိင္းေပ်ာက္သြားဖုိ႕မ်ားတယ္။ စာေပဟာ သမိုင္းအေမြကိုလည္းထမ္းထားတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြကိုလည္း သယ္ပိုးထားတယ္။ အသိပညာကိုလည္း ဆက္လက္သယ္ေဆာင္တယ္။ အေျပာစာေပ၊ အေရးစာေပဆိုျပီးကြဲျပားေကာင္း ကြဲျပားမယ္။ ဒါေပမယ္႔ စာေပက လက္ဆင္႔ကမ္းျခင္းဆုိတဲ႔ အလုပ္ကိုဆက္လုပ္တယ္။ စာေပေၾကာင္႔ပဲ ႏွစ္ ၂၅၀၀ က ရဟန္းျပဳသြားတဲ႔ ဖီေလာ္ဆိုဖာၾကီးရဲ႕တရားေတြနာခြင္႔ရတယ္။ ဆက္လက္ေလ႔လာနုိင္ခြင္႔ရတယ္။ ကမာၻၾကီးကို စာအုပ္ထဲကေန ျဖတ္ျပီး ခရီးဆန္႕ႏိုင္တယ္။ သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း ေမ်ာပါေနႏိုင္တယ္။ ပင္လယ္ခရီးသြားႏုိင္သလို၊ သိပၸံပံုျပင္ေတြနဲ႕လည္း ဖက္လွဲတကင္းေနႏုိင္တယ္။ စြန္႕စားတဲ႔မုဆိုးနဲ႕အတူ အာဖရိကေတာထဲမွာ ျခေသၤ႔လိုက္ေနႏုိင္သလို၊ အဲလစ္နဲ႕အတူ တြင္းထဲကို အတူလုိက္ဆင္းျပီး ကမာၻသစ္မွာ ရင္ခုန္ေနႏိုင္တယ္။ ဟယ္ရီေပါ႔တားနဲ႕အတူ ေက်ာင္းတက္၊ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေဒါက္တာ လင္ဒြန္နဲ႕အတူ သေကၤတေတြေလ႔လာ၊ ေမ႔ေမ်ာေနတဲ႔ဂ်ပန္မလွလွေလးကို ေစာင္႔ၾကည္႕သူေတြနဲ႕အတူေငးၾကည္႕ေနမလား၊ ကမာၻၾကီးကိုအလည္လာမယ္႔ ျဂိဳဟ္သားေတြနဲ႕အတူ ျဖတ္သန္းမလား၊ ကမာၻၾကီးကို စာရြက္ေတြကေနေခ်ာင္းၾကည္႕ေနလို႕လည္းရေသးတယ္။ ျဂိဳဟ္ပိစိေလးေပၚက သက္ရိွေသးေသးေကြးေကြးေလးျဖစ္ရတာကို ေက်နပ္ဖုိ႕၊ ဘုရားအျဖစ္ကိုေရာက္ျပီလို႕ ေၾကညာသူေတြအေၾကာင္းကို ဖတ္ၾကည္႕ဖုိ႕၊ ေက်းငွက္ေလးအေၾကာင္းသိဖုိ႕၊ ဆဲလ္နဲ႕ေမာ္လီက်ဴးေတြအေၾကာင္းနားလည္ဖုိ႕၊ ဦးေႏွာက္အေၾကာင္းသေဘာေပါက္ဖုိ႕၊ ဦးၾကီးပုနဲ႕အတူဟင္းခ်က္ဖုိ႕၊ ေဆာ႔ခေရတိၱနဲ႕အတူ အက်ၤ ီမဝတ္၊ ဖိနပ္မစီးဘဲ စကားမ်ားမ်ားေျပာဖုိ႕၊ ဒါဝိဒ္နဲ႕အတူ သိုးေက်ာင္းဖုိ႕၊ ဆဗားနားမွာ ျဖတ္ေျပးဖုိ႕၊ တိမ္တိုက္နဲ႕ေတာင္တန္းရဲ႕ ဘာသာစကားနဲ႕ နယ္နိမိတ္ကို သိဖုိ႕၊ ဝင္ေလနဲ႕ထြက္ေလကို သိျခင္းအေၾကာင္းကို ဂုဏ္ယူတတ္ဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတယ္။ သူ႕ဘဝကိုယ္နားလည္ျပီး၊ ကိုယ္႔ဘဝသူနားလည္ဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံ ငတ္ေနတာ ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိတာသိဖုိ႕၊ သူတုိ႕ဘာလုိ႕ ဗံုးေတြခြဲေနတာလည္း ခံစားတတ္ဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတယ္။ သူ႕မ်က္ရည္က အေႏြးဓာတ္နဲ႕ ကိုယ္႔မ်က္ရည္က အေႏြးဓာတ္ ပူေႏြးမႈျခင္းတူတာ သိဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတယ္။ ေယာနသံစင္ေရာ္ပ်ံသန္းတာကို ဘာလို႕ခ်စ္တာလဲသိဖုိ႕၊ ပါပီလြန္ကြ်န္းကထြက္ေျပးတဲ႔အရသာကိုသိဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတယ္။ ေငြမက္တဲ႔ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝကိုနားလည္ဖုိ႕ ရဲတုိက္ကိုဖတ္ၾကည္႕ရတယ္။ လင္ရိွမယားနဲ႕အတူေနတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေယာင္ေယာင္လူအေၾကာင္းသိခ်င္လို႕ အေရွ႕ကေနဝန္းကိုဖတ္ၾကည္႕ရတယ္။ ေတာ္စတြိဳင္းပံုျပင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ခ်ာလည္းသိဖုိ႕စာဖတ္ရတယ္။ ေအဗရာဟင္လင္ကြန္း မိန္းမနာမည္နဲ႕ ျပိဳင္ဘက္ကို ဆဲစာေရးတာေတြ အရသာခံတတ္ဖုိ႕စာဖတ္ရတယ္။ စတီဖင္ေဟာ႔ကင္း သူ႕သမီးအတြက္ကူေရးတာဘာလဲဆိုတာ သိဖုိ႕လည္းစာဖတ္ရတယ္။ ရစ္ခ်က္ဖုိင္းမန္း သူ႕မိန္းမကို ခ်စ္တာသိဖုိ႕လည္းစာဖတ္ရတယ္။ ေတာ္ဖလာဟာ လိႈင္းၾကိဳက္တဲ႔ ဘိခ်္ဘြိဳင္းလားသိဖုိ႕၊ သမုိင္းေသမေသသိဖုိ႕၊ ဖူကိုးလည္း နည္းနည္းဖတ္ရတယ္။ ဝူခုန္းအေၾကာင္းသိဖုိ႕လည္း စာဖတ္ရတယ္။ ဟိကလစ္ဖ္ကိုခ်စ္တဲ႔အခ်စ္ဟာ ဘယ္လိုလဲသိဖုိ႕၊ ဦးထုပ္ေျခာက္လံုးအသံုးမဝင္လွတာသိဖုိ႕၊ ၾကက္ျပဳတ္စာေတြအပ်င္းေျပဖုိ႕ စာဖတ္ရတယ္။ နယ္ဆင္မင္ဒဲလား ဆံပင္ဘာေၾကာင္႔ျဖဴလဲသိဖုိ႕၊ သတ္ေသျခင္းအေၾကာင္းသိဖုိ႕၊ စကားထစ္ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းသိဖုိ႕၊ အပ်က္မေလနဲ႕ကဗ်ာကို ေလးစားတတ္ဖုိ႕၊ သီအိုဘယ္ေလာက္စိတ္ညစ္ရွာမလဲသိဖုိ႕၊ စိုင္းထီးဆိုင္ ေရာဂါကုစရာ ပိုက္ဆံမရိွရွာတာကိုသိဖုိ႕၊ အိုင္းစတုိင္းမိန္းမႏွစ္ေယာက္ယူတာကိုသိဖုိ႕၊ဆမ္းမားဆက္မြန္ ဒက္ရွန္းေခြးပုေလးေတြေမြးထားတာသိဖုိ႕၊ ဆရာၾကီးဥရဲ႕ ဆူးခြ်န္ၾကီးမာေက်ာလာတာသိဖုိ႕စာဖတ္ရတယ္ထင္မိတယ္။ ႏႈတ္ေကာင္းခြန္းျမိန္ဖုိ႕၊ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ဖုိ႕၊ အရက္သမားအမွား ၁၀၀၀တတ္ဖုိ႕၊ ေမွာ္ပီဆရာသိန္း ဘာမွမတတ္တာသိဖုိ႕၊ ဦးဖုိးလိႈင္ညာျဖီးတာသိႏုိင္ဖုိ႕၊ ျမန္မာဘုရင္ေတြ အ,တာကို သေဘာေပါက္ဖုိ႕၊ သီေပါမင္း ထီရံုေတြဖြင္႔တာကို သိဖုိ႕၊ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ အေျပာပက္စက္တာသိဖုိ႕၊ လယ္တီဒီပနီတီးေခါက္ဖုိ႕ စာဖတ္ၾကတာလည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အိမ္မက္ေတြအေၾကာင္းသိဖုိ႕၊ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ေလးရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကိုနားလည္ဖုိ႕၊ ဆရာသက္ၾကီးရဲ႕ငယ္ထိပ္အေၾကာင္းသိဖုိ႕၊ ေငြေၾကးရဲ႕လည္ပံုပတ္ပံုကိုသိဖုိ႕၊ သိပ္ၾကီးလို႕ မလဲႏုိင္ဘူးဆိုတာကိုနားလည္ဖုိ႕၊ ဂူဂယ္ဘာေတြလုပ္သလဲသိဖုိ႕၊ဖန္ရွင္နယ္ပရိုဂရမ္းမင္းကိုသိဖုိ႕ စာဖတ္ၾကသူေတြလည္းရိွမယ္။ ရွားေလာ႔ခ္ဟုမ္းက မိုးရြာရင္ေပ်ာ္တာကိုသိဖုိ႕၊ ေမာ္ရီနဲ႕ အဂၤါေန႕ေတြမွာအတူရိွေနေပးဖုိ႕၊ သထိန္းေဖေဖနဲ႕ငမြဲေဖေဖေပးတဲ႔အေမြယူဖုိ႕၊ ေဘဘီလံုမွာ အခ်မ္းသာဆံုးေရးတဲ႔ ဆရာေဖျမင္႔ စက္ဘီးနဲ႕ပဲရိွေသးတာသိဖုိ႕၊ ကိုရင္တာတစ္ေယာက္ မိန္းမလုပ္စာထိုင္စားရင္း ေပါက္ကရေလးဆယ္ေရးေနတာသိဖုိ႕၊ ဂ်က္လန္ဒန္နဲ႕ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းမတူဘူးဆိုတာသိဖုိ႕၊ ဂြ်ိဳက္စ္လို လမ္းသလားတတ္ဖုိ႕၊ ကာဖကာလို အထာက်တာေတြေရးတဲ႔သူရိွသလားသိဖုိ႕၊ မာေကးလို ရွင္းသလိုလုိရွဳပ္တတ္တာေတြရွိပါလား သေဘာပါ/သေဘာေပါက္ႏုိင္ဖုိ႕စာဖတ္သူေတြလည္းရိွမယ္ထင္တယ္။ ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္ ႏြားႏုိ႕ၾကိဳက္တာသိဖုိ႕၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ေဆးလိပ္ဖြာတာသိဖုိ႕၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ေဆးလိပ္မီးညွိေပးတာသိဖုိ႕ စာဖတ္သူေတြလည္းရိွတယ္။ ကြ်န္မကေတာ႔ စာဖတ္နာပါတယ္။ စာဖတ္နာပါတယ္လုိ႕ ေအာ္ေအာ္ေနတဲ႔ ဂြက္ေထာ္မေလးအတြက္ေတာ႔ ဒါဟာ ေရစီးေၾကာင္းတစ္ရပ္ပါပဲ။ အခ်ိန္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေငြကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္႔ေျခမႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေသာ္လည္းေကာင္း စီမံခန္႕ခြဲတတ္ဖုိ႕စာဖတ္သူေတြလည္းမရွား။ တဂိုးပုေလြသံကိုသိဖုိ႕၊ ျဂိဳဟ္ပိစိကမင္းသားေလးကိုသိဖုိ႕၊ ဖာမပါရင္ မိန္႕ကြန္းမေျပာတတ္တဲ႔ ဦးဖာသားအေၾကာင္းကိုသိဖုိ႕စာဖတ္ၾကရတယ္ထင္တယ္။
စာမဖတ္တာဟာ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုတာေသခ်ာေစဖုိ႕ စာနည္းနည္းေလာက္ေတာ႔ဖတ္ၾကရတာနဲ႕တူပါရဲ႕။ ။
Regards,
Z
Peace B with U.
