ပရိုမိုးရွင္းကြန္ဆက္
ပရိုမိုးရွင္းကြန္ဆက္ခ်ဴရယ္ဆိုရင္ ကိုျငိဏ္းေဝကို ေနာက္သလိုျဖစ္မွာစိုးလုိ႕၊ ခ်ဴရယ္မထည္႕လုိက္ေတာ႔ဘူး။
လူေတြရဲ႕စိတ္မွာ အနီးအေဝးဆိုတဲ႔သေဘာတရားရိွတယ္။ ဒါကိုသိရင္ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥကို ပိုသေဘာေပါက္လာႏုိင္မယ္။ ပံုမွန္ေစ်းဆိုတာကို လူ႕ဦးေႏွာက္က fixed အျဖစ္ယူဆတယ္။ အဲဒါမွားတယ္။ ပံုမွန္ေစ်းဆိုတာ condition တစ္ခုမွာ ပံုမွန္ေစ်း၊ condition ေပၚမူတည္ျပီးေျပာင္းတယ္။ ဒါကို သတိထားမိရင္ ေစ်းခ်တဲ႔ ပရိုမိုးရွင္းေတြကို ပိုနားလည္ႏုိင္မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ အေရာင္းသမားေတြရဲ႕သားေကာင္ျဖစ္ရတာပဲ။
လူတစ္ေယာက္က ေခ်ာကလက္ ကိတ္ကို မစားေတာ႔ဘူးလုိ႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူဆံုးျဖတ္တဲ႔ေန႕မွာ ေခ်ာကလက္ကိတ္စားရဖုိ႕ၾကံဳလာတယ္ဆိုပါေတာ႔။ နီးေသာအေၾကာင္းျဖစ္သြားျပီ။ ေဝးတာကို စြန္႕လႊတ္ႏုိင္တယ္။ နီးတာကိုေတာ႔ ေလွ်ာ႔ေလွ်ာ႔ေပါ႔ေပါ႔ သေဘာထားမိတာမ်ားတယ္။ အဲဒီ ကြန္ဆက္ကို အသံုးခ်ၾကတာပဲ။ နီးေသာအေၾကာင္း၊ ျငင္းပယ္ျခင္းငွာမသင္႔ဆိုတဲ႔ အယူအဆကို ထိထိေရာက္ေရာက္သံုးတာပဲ။
ေလယာဥ္ေတြ လက္မွတ္ေစ်းခ်တယ္ဆိုတာက အရွံဳးခံေရာင္းေနျပီလို႕ သတ္မွတ္စရာမရိွဘူး။ အရင္က အဆမတန္ အျမတ္ယူထားရာက အျမတ္ကို နည္းနည္းယူျပီး လူမ်ားမ်ားကို ေရာင္းဖုိ႕ၾကိဳးစားတဲ႔သေဘာပဲ။ လူမစီးလည္း ေလယာဥ္ကေတာ႔ ထြက္ေနရဦးမွာပဲ။ လူ ၁၀၀ သယ္သြားမလား၊ ၁၀ ေယာက္တည္းနဲ႕သြားမလားဆိုတာပဲကြာတယ္။ ကီလိုမ်ားမ်ားေပးတဲ႔ေလယာဥ္က ပ်က္ဖုိ႕ ပိုနီးစပ္တာပဲ။ လူအျပည္႕၊ ကီလိုအျပည္႕သယ္တယ္ဆိုတာက high risk ျဖစ္ေနျပီ။
ေလယာဥ္ကုမ္ပနီေတြရဲ႕သေဘာဟာ လက္မွတ္ကို ပိုေရာင္းရတယ္။ ဒါမွ ခန္ဆယ္(cancel) လုပ္တဲ႔လူေတြနဲ႕ မွ်သြားေအာင္လုပ္ရတာပဲ။ ဘိုအင္းမွာ ဒီ ကြန္ဆက္ကိုသံုးတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ဖုိ႕ သူတုိ႕မွာ ကိန္းဂဏန္းေတြရိွတယ္။ အဲဒါေတြေပၚမူတည္ျပီး ဘယ္ေလာက္ပိုေရာင္းရမလဲဆိုတာကိုတြက္တယ္။ bell-shape curve နဲ႕ ပေရာ္ဘာေဘလတီ (probability) ပံုေလးတစ္ပံုဆြဲလုိက္ရင္ သူရဲ႕ range ကုိ ခန္႕မွန္းလုိ႕ရျပီ။ အဲဒီ အတိုင္းအတာအတြင္းမွာ လက္မွတ္ပိုေရာင္းလုိ႕ရတာပါပဲ။
Break-even ကြန္ဆက္မွာေတာ႔ တစ္ႏွစ္မွာ ဘယ္ေလာက္ အထိအျမတ္ရဖုိ႕ေမွ်ာ္လင္႔သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ရရင္ အရင္းေက်ျပီလဲ။ အဲဒီ ပြိဳင္႔ေရာက္ရင္ေတာ႔ တစ္က်ပ္နဲ႕ေရာင္းလဲ တစ္က်ပ္ျမတ္တာပဲ။ ေစ်းေလွ်ာ႔တာေလာက္ကို မေျပာနဲ႕ေတာ႔။
ဘာလို႕ေစ်းၾကီးျပီ၊ ဘာလို႕ေစ်းေပါတာလဲဆိုတာကို တကယ္သိဖုိ႕ၾကိဳးစားသင္႔တယ္။ ဘယ္လို ကာဗာျဖစ္တဲ႔ အာမခံ (insurance) ေတြ ပါသလဲဆိုတာေပၚမူတည္ျပီး ေစ်းကြာေကာင္းကြာမယ္။ ေသရင္ ပိုက္ဆံမလိုဘူးဆိုရင္ အေပါဆံုးေလယာဥ္စီးတာေကာင္းတယ္။ ျမန္မာ႔ေလေၾကာင္းလို္င္းကေတာ႔ စီးကို မစီးသင္႔ဘူးလုိ႕ထင္တယ္။ ေစ်းမကြာဘဲ အရည္အေသြးညံ႕တယ္လုိ႕ထင္တယ္။ ဘတ္ဂ်တ္မဟုတ္ေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္းက ဘတ္ဂ်တ္ဆားဗစ္ေတြေပးေနတယ္ထင္မိတယ္။
ကားနဲ႕ပဲစဥ္းစားၾကည္႕ရင္ ဒိုင္နာကားနဲ႕ အဲကြန္းဘတ္စ္မွာ ဒိုင္နာကားရဲ႕ သံုးဆေလာက္ အဲကြန္းဘတ္စ္က လူတင္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ တစ္ၾကိမ္သြားလုိက္ရင္ သံုးဆျမတ္တယ္။ ေစ်းခ်င္းယွဥ္ဖုိက္လို႕ကေတာ႔ ဒိုင္နာကား ေဒဝါလီခံရဖုိ႕ရိွတယ္။ အဲဒါဟာ ျမန္မာ႔ေလေၾကာင္းရဲ႕ အနာဂတ္ေဟာစတမ္းလည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။
christmas ေန႕က miu miu အိတ္ေတြသြားၾကည္႕ျဖစ္တယ္။ အိတ္ေသးေသးေလးကို ၂၀၀၀ ေလာက္တန္ေၾကးရိွတယ္။ ဖိနပ္က တစ္ေထာင္ဝန္းက်င္လို႕ေရးထားတာေတြ႕တယ္။ တံဆိပ္အေပၚမွာ တန္ဖိုးရိွတယ္။ ဒီဖိနပ္ကို ဘယ္လိုလုပ္လုပ္တစ္ေထာင္မကုန္ဘူး။ တံဆိပ္ေလးတစ္ခု ဒံုးခနဲထုခ်လိုက္တာက ၉၅၀၊ ဖိနပ္က ၅၀ ေလာက္ပဲ။ အဲဒီဖိနပ္ကိုပဲ ၈၀၀ နဲ႕ေရာင္းၾကည္႕ တုိးၾကိတ္ဝယ္မယ္႔သူေတြ တန္းစီေနတာပဲ။
အဆင္ျမင္႔ ဘရန္းဒက္ အသံုးအေဆာင္ေတြမွာ ဒစ္(စ္)ပေလးအတြက္နဲ႕ ေၾကာ္ျငာအတြက္ ပိုက္ဆံေတြသိပ္ကုန္တယ္။ အယ္လ္ဗီတစ္အိတ္ရဲ႕ သံုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ေၾကာ္ျငာစရိတ္၊ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ကိုယ္႔ကို တံခါးဖြင္႔ေပးတဲ႔သူရဲ႕ လခ၊ က်န္တဲ႔ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက အယ္လ္ဗီြလို႕ေရးထားတဲ႔သံပူျပားတံဆိပ္ရဲ႕တန္ေၾကး။ ေနာက္ဆံုး ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ၁၀ က အစိုးရအခြန္ေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ၁၀ က ပစၥည္းရဲ႕တန္ဖုိး။
လူေတြရဲ႕အက်င္႔က ေဒၚလာ ၁၀၀ တန္ပစၥည္းကို ငါးဆယ္နဲ႕ရႏုိင္မလားဆစ္ရဲေပမယ္႔ ေဒၚလာ ၁၀၀၀၀ တန္ပစၥည္းကို ၅၀၀၀ နဲ႕ရႏိုင္မလား မဆစ္ရဲဘူး။ ေတြးေတာင္ မေတြးၾကည္႕ရဲဘူး။ အခ်ိဳးအရအတူတူေပမယ္႔ အလိုလိုကို ထက္ဝက္မရိွေလာက္ဘူးလုိ႕ေတြးတယ္။ ကိုယ္႔ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ပံုကို မသိရင္ေတာ႔ အညာခံရဖုိ႕မ်ားတာပဲ။ လူလိမ္နဲ႕ေတြ႕မွ အညာခံရတာမဟုတ္ဘူး။ အေရာင္းျမွင္႔တင္ေရးသမားရဲ႕ အာဝဇၹန္း၊ အေရးအသား၊ ေၾကာ္ျငာေတြနဲ႕လည္း အညာခံရတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အင္စေတာ္မင္႔ပလန္ျဖစ္မယ္။ ခရက္ဒစ္ကဒ္ေတြ မ်ားမ်ားရိွတဲ႔လူမြဲေတြမွာျဖစ္တယ္။ ပိုက္ဆံက တကယ္ရိွတာမဟုတ္ဘူး။ ရတဲ႔လခက ေဒၚလာ ေလးေထာင္ေအာက္။ လိုခ်င္တာေတြက ေလးေထာင္အထက္ေတြျဖစ္ေနတဲ႔သူေတြမွာေတာ႔ မၾကာမၾကာဒီ ဒုကၡျဖစ္ႏုိင္တယ္။ လခ ေလးေထာင္ဆို ေလးထာင္ရဲ႕ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ေလးရာေလာက္ထက္ ပိုလိုခ်င္ေနရင္ကို ျပႆနာရိွေနျပီ။ အင္စေတာ္မင္႔ဆိုတာ ကိုယ္႔ၾကီးေတာ္ၾကီးလာဆပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ပဲ ဖဲ႔ဆပ္ရမွာ။ ဖဲ႔ဆပ္တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည္႕ရင္ ကိုယ္႔ရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႕ ေလာင္းေၾကးထပ္ေနတာပဲ။ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒါေတြကိုငဲ႔ရေတာ႔မယ္။ ငါ႔မွာလည္း အေၾကြးေတြနဲ႕ဆိုရင္ စိတ္က မျပတ္သားေတာ႔ဘူး။ မလုပ္ခ်င္တဲ႔အလုပ္ကို ေခါင္းငံု႕ျပီးဆက္လုပ္ေနရမယ္။ လူဟာ အေၾကြးမိသြားရင္ အဲဒီလို သိမ္ငယ္ရတတ္တယ္။ မသိမ္ငယ္ရဘူးထားဦး၊ စိတ္မေျဖာင္႔ေတာ႔ဘူး။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ အေၾကြးနဲ႕ဆို ဆင္ေတာင္ဝယ္တယ္လို႕ေျပာတာ အလကားေလွ်ာက္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္႔ကို အပိုအၾကြားမ်ားတဲ႔၊ ေရွ႕ေရးေမွ်ာ္ျမင္မႈမရိွတဲ႔ လူေတြအမ်ားၾကီးရိွလို႕ စကားပံုျဖစ္လာတာ။ ျမန္မာလို မျဖဳန္းနဲ႕ဆိုတာလည္း ဒီလိုသေဘာပဲ။
အသစ္ေပၚတုိင္း လိုခ်င္ေနရင္ေတာ႔ ပရိုးမိုးရွင္းကြန္ဆက္မွာ ေအာင္မွတ္မရႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ခံစားခ်က္ကို ဦးစားေပးျပီး ဝယ္တဲ႔သူေတြက မလုိတာေတြမ်ားမ်ားဝယ္မိတာပဲ။ အသစ္ဝယ္ျပီးရင္ အေဟာင္းကို ဘာလုပ္မလဲ။ အဲဒီအေျဖမရိွေသးရင္ အသစ္မဝယ္နဲ႕။ အေဟာင္းကို လႊင္႔ပစ္မယ္ဆုိရင္ေရာ ျဖဳန္းတီးရာေရာက္မေနဘူးလား။ ကိုယ္႔အိုးနဲ႕ကိုယ္႔ဆန္ တန္ရံုပဲေကာင္းပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက တယ္လီဖုန္းေတာင္ မကိုင္ဖူးတဲ႔သူေတြ အခုတစ္ႏွစ္ တစ္လံုးမလဲရရင္ ေသမလိုျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရရင္ ေတာ္ေတာ္အံ႔ၾသမိတယ္။ ဝမရိွဘဲ ဝိလုပ္တဲ႔စရိုက္ဟာ လူညံ႕ေတြရဲ႕ အမူအရာလကၡဏာအစစ္ပဲ။
ပရိုမိုးရွင္းဆိုကတည္းက အေၾကာင္းခံတရားေတြရိွတယ္။ ကမ္းေျခေတြမွာ မိုးရြာရင္ လူမရိွဘူး။ အဲဒီေတာ႔ မိုးနည္းနည္းက်စျပဳတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ ေစ်းေလွ်ာ႔ေပးတာပဲ။ လူမလာမယ္႔အတူ၊ တစ္ေယာက္လာလာ၊ ႏွစ္ေယာက္လာလာ အျမတ္ပဲလို႕ေတြးျပီး လုပ္ၾကတာပဲ။ ဒါကိုနားမလည္တဲ႔သူေတြက မိုးတြင္းၾကီး ကမ္းေျခသြားျပီး ျပန္လာရတာမ်ိဳးျဖစ္မယ္။ ေစာေစာေလးသြားႏိုင္ရင္ေတာ္ေသး၊ ေနာက္က်သြားရင္ေတာ႔ မုိးရာသီ ကမ္းေျခမွာ အခန္းထဲအိပ္ျပီးျပန္ရတဲ႔ဘဝေရာက္မယ္။
အဲဒီလို အေၾကာင္းခံတရားကိုျမင္ေလ ပရိုမိုးရွင္းကြန္ဆက္ကို ပိုနားလည္ေလျဖစ္မယ္။ Uniqlo ဆိုင္ေတြ ဒီႏွစ္မွာ စင္ကာပူမွာ အံုနဲ႕က်င္းနဲ႕ဖြင္႔ျပီး ပရိုမုိးရွင္းေတြ လႊြတ္ေပးတယ္။ ေရြးဝယ္ႏုိင္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ အင္မတန္ေတာ္တယ္လို႕ေျပာရမယ္။ ေသခ်ာဝတ္ၾကည္႕ျပီး အဆင္ေျပမေျပမေရြးႏိုင္ဘဲ ဝယ္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ ခံရဖုိ႕ရိွတယ္။ ႏွစ္ကုန္ခါနီး ရွင္းထုတ္တဲ႔ဒီဇိုင္းေတြနဲ႕ လန္းရတာကေတာ္ေသး၊ အပယ္ေတြကို ပို္က္ဆံေပးဝယ္မိရင္ေတာ႔ ကိုယ္ အ တာ ကိုယ္ၾကိတ္ခံရဖုိ႕ရိွတယ္။ ဆိုက္ဒ္အရ မေရာင္းရလို႕က်န္တာက ျပႆနာမရိွဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕အက်ၤ ီေတြ ခ်ဳပ္ထားတာ ဘယ္ညာ မညီတာ၊ လက္ေတြၾကပ္ေနတာ၊ ၾကယ္သီးအကုန္တပ္လုိက္ျပီးမွ ရင္ဘတ္မွာ တြန္႕ေနတာ၊ အဲဒါေတြကိုထုတ္ေရာင္းတာေတြလည္းပါတယ္။ ေရာင္းတဲ႔သူကေတာ႔ ပရိုမုိရွင္းေပးထားျပီးသားပစၥည္းကို ဘာမွ တာဝန္ယူစရာမလိုဘူးလုိ႕ထင္ၾကတာမ်ားတယ္။
စီဒီေတာင္မွ ပရိုမုိးရွင္းေပးတာ တစ္ခ်ပ္ဝယ္တယ္။ အေကာင္းဆံုးတစ္ပုဒ္ထစ္ေနတယ္။ သြားလဲလို႕မရဘူး။ အဲဒါေတြကို ၾကိဳမသိႏုိင္ဘူး။ ပရိုမုိးရွင္းကြန္ဆက္ဟာ အေတာ္အသင္႔ အႏွိပ္စက္ခံျပီးမွ တေရးေရးသေဘာေပါက္လာမ်ိဳးေတြမ်ားတယ္။
လက္ပ္ေတာ႔ပ္ေတြ ေစ်းခ်တာေတြဆိုရင္လည္းဒီလိုပဲ။ အေဟာင္းေတြ၊ၾကာလာတာေတြ၊ ေစ်းကြက္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနာက္က်သြားတာေတြကို ေစ်းေလွ်ာ႔ေပးလိုက္တာပဲ။ မေလွ်ာ႔ေပးလုိ႕လည္းမျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ဆက္သိမ္းထားရင္ ထိန္းသိမ္းစရိတ္ရိွတယ္။ လံုးဝေရာင္းမရေတာ႔မယ္႔ျပႆနာလည္းရိွတယ္။ နားမလည္တဲ႔သူေတြကို ေကာင္းေကာင္းညာလို႕ရေသးတယ္။ အဲဒါေစ်းကြက္ရဲ႕သေဘာပဲ။ ၁၀၀၀ ဝန္းက်င္နဲ႕ လက္ပ္ေတာ႔ပ္ေတြ သံုးလုိ႕ရပါတယ္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းသင္႔သေလာက္ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၇၀၀၊ ၈၀၀ ထပ္စိုက္ျပီး ၁၈၀၀ ဝန္းက်င္နဲ႕ သူ႕ထက္ အမ်ားၾကီးပိုေကာင္းတာ ဝယ္လို႕ရတာကို ဝယ္လိုက္တာကေတာ႔ ေရရွည္ပိုေကာင္းတယ္ထင္မိတယ္။ တစ္ခါပဲ ေစ်းၾကီးေပးဝယ္ျပီး ပ်က္တဲ႔အထိ အၾကာၾကီးသံုးရတာဟာ ေရွရွည္မွာ ပစၥည္းအညံ႕သံုးျပီး ခဏခဏ ဒုကၡေရာက္တာထက္ သာျပီးေကာင္းတယ္။
နည္းပညာေျပာင္းရင္ ပစၥည္းေတြ တန္ဖိုးမရိွေတာ႔ဘူး။ အထူးသျဖင္႔ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ။ စီအာတီေတြ လည္း ပလပ္စမာတုိ႕ ဖလတ္တီဗီတို႕ေပၚလာေတာ႔ ဒိုးသြားတယ္။ ဝယ္မယ္႔သူမရိွေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရင္က စီအာတီ တီဗီ မဝယ္ႏုိင္တဲ႔သူေတြေလာက္က စီအာတီစဝယ္ၾကတယ္။ လူမြဲဟာ ႏွစ္ခါနာတယ္။ အလကားရမယ္႔ပစၥည္းကို လူမြဲဟာ ပိုက္ဆံေပးဝယ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အယ္လ္စီဒီေပၚတယ္။ အယ္လ္အီးဒီေပၚတယ္။ ေရွ႕ကဟာေတြ ဂြမ္းကုန္တယ္။ ေစ်းေတြ ေဇာက္ထုိးျပဳတ္က်တယ္။ လူမြဲကေတာ႔ ကိုယ္တတ္ႏုိင္တာေလးဝယ္မွဆိုျပီး အလကားရႏိုင္တာေတြ ပိုက္ဆံေပးဝယ္ေနတုန္း။ ေနာက္ေတာ႔ စမတ္ထ္တီဗီ လာတယ္။ အယ္လ္အီးဒီလည္း ၃၂ လက္မကို 400 အထိ ဂြ်မ္းထိုးဆင္းကုန္တယ္။ အခုဆို ဒီထက္ဆင္းတယ္။ နည္းပညာေျပာင္းတဲ႔ဒဏ္ခ်က္ကို လူမြဲေတြခံေပးလိုက္တာနဲ႕ ကုမ္ပနီေတြ မမြဲေသးတာ။ ပံုမွန္အားျဖင္႔ အက်န္ေတြက အလကားေပးပစ္ရမယ္႔ ဘဝေရာက္ခါနီးေနျပီ။ လူမြဲေတြကေတာ႔ တန္သေဟ႔၊ ဝယ္ထား၊ အရင္က ၁၀၀၀၊ ၂၀၀၀ တန္ေတြမဟုတ္လားလုိ႕ေတြးတယ္။ သူ႕အေတြးက သူ႕ရဲ႕ဝယ္လိုအားကိုျပဌာန္းေနေတာ႔တာပဲ။
အဲဒီ ကြန္ဆက္ကို ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကားေစ်းကြက္ကိုလည္း ခ်ိန္ထိုးၾကည္႕ႏုိင္တယ္။ ဂ်ပန္မွာ သံေရက်ိဳ ရေတာ႔မယ္႔ကားကို သိန္း ၁၀၀ နဲ႕ေရာင္းတာကို ေပ်ာ္ျပီး ဝယ္တဲ႔သူေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရိုက္သတ္လုိ႕မကုန္ေလာက္ေအာင္မ်ားတယ္။ ဘာလုိ႕မ်ားတာလည္းဆိုေတာ႔ အရင္က ေစ်းကို တစ္ကယ္႔ေစ်းလို႕ထင္ေနမိလို႕။ ကမာၻ႔ကားေစ်းနဲ႕ၾကည္႕ရင္ အဲဒီကားစုတ္ သိန္း ၁၀၀ဟာ ရယ္စရာေစ်း၊ ဒါေပမယ္႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ႔ ဒီေစ်းဟာ ဘုရားမလို႕ က်လာတဲ႔ေစ်း။ အဲဒီေတာ႔ ဝယ္တယ္။ ဝယ္လိုအားမ်ဥ္းေကြးဟာ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ေထာင္တက္ေနရာက အခု ထိုးက်လာတယ္။ အဲဒါ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးရဲ႕သဘာဝပဲ။ ေရာင္းလိုအားမ်ားလြန္းရင္ ဒီလိုပဲျဖစ္မယ္။ တန္ရာတန္ေၾကးမဟုတ္တာကို ဝယ္ထားတဲ႔သူေတြကေတာ႔ ဆက္ကုိင္ထားရေတာ႔တယ္။ ျပန္ေရာင္းရင္ရွံဳးျပီ။ ပရိုမိုးရွင္းလို႕ထင္ခဲ႔တာဟာ ျဗဟၼာၾကီးဦးေခါင္းျဖစ္ျပီ။ ကိုင္ထားရတာလည္းပူ၊ လက္လႊဲဖုိ႕ကလည္းမရိွ။ အဲဒါ လူမြဲက်ိန္စာပဲ။ ေခတ္ေနာက္က်ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္၊ အသိပညာနည္းျခင္းရဲ႕ အေမြဆိုး၊ ကိုယ္႔အထင္ အဟုတ္မွတ္ျခင္းရဲ႕ ရလဒ္လို႕လည္းဆိုႏုိင္တယ္။
ဘယ္ပရိုမိုးရွင္းလာလာ၊ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ၊ ကုိယ္႔ဘာသာကုိယ္ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ပါ။ ဥာဏ္မနည္းပါနဲ႕။ မပ်င္းပါနဲ႕။ ကိုယ္တစ္သက္လံုး ဒီ ပရိုမိုးရွင္းေတြကို ရင္ဆုိင္သြားရမွာ။ အက်င္႔ပါသြားရင္ ၾကီးလာရင္ မြဲမယ္။ မၾကီးေသခင္ ပိုက္ဆံအပိုမရိွဘဲ၊ ဟိုလူ႕ဆီေခ်းရ၊ ဒီလူ႕ဆီေခ်းရျဖစ္မယ္။ ဘဏ္ကေနေခ်းရမယ္။ မလိုတာေတြမဝယ္နဲ႕။ လိုတာလည္း သိပ္လိုမွဝယ္။ အေခ်ာင္မလိုခ်င္နဲ႕။ အဲဒါေလးေတြကို မၾကာမၾကာသံုးသပ္ေပးရင္ ပိုျပီး သတိထားျပီး ဝယ္တဲ႔သူျဖစ္လာမယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြေတြအားလံုးကိုလည္း အကုန္အက်သက္သာေစခ်င္ပါတယ္။ အညံ႕၊အပယ္၊ လႊင္႔ပစ္ရေတာ႔မွာေတြကို ပိုက္ဆံေပးဝယ္တဲ႔သူေတြမျဖစ္ေအာင္ ဒီပို႕စ္ကိုေရးပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစဗ်ာ။
Regards,
Z
Peace B with U.
