ေသာၾကာ

ေသာၾကာ

ေသာၾကာေန႕ဟာ ေသာၾကာဆန္တယ္။

ျပန္မေရာက္ေတာ႔တဲ႔လမ္းသြယ္ေလးကို စိတ္ထဲက ေငးၾကည္႕ရင္ ပိုလွတယ္။

ခ်စ္ခဲ႔တာကို ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔အတုိင္းထားလုိက္။

မုန္းခဲ႔တာကို မုန္းခဲ႔တဲ႔အတိုင္းထးလုိက္။

မင္း ေနေကာင္းသြားမွာပါ။

ဆရာ၀န္ဆီမွာ လက္ေလ်ာ႔တဲ႔အၾကည္႕ရိွျပီး၊

ေအာင္ျမင္တဲ႔လူနာဆီမွာ ေငြထုပ္၀၀ၾကီးရိွတယ္။

ေငြထုပ္၀၀ၾကီးဟာ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြကို ျဖတ္လတ္ေပါ႔ပါးေစတယ္။

သံကုတင္ေတြကို အခင္းအကာ လွပေစတယ္။ ႏူးညံ႕ေပ်ာ႔ေျပာင္းေစတယ္။

ေသျခင္းတရားကိုေတာင္ ရက္အတန္ၾကာေအာင္ ၀င္ခြင္႔ပိတ္ဆုိ႕ထားႏိုင္တယ္။

စာရြက္ေတြထဲမွာ

အဖိုးတန္ပစၥည္းညပ္ေနသလို

စာဖတ္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ေတြကို ႏွေျမာတယ္။

ေစာေစာစီးစီး ေသရမယ္ဆိုတဲ႔အသိဟာ

ဆပ္ျပာပူေပါင္းရဲ႕ အာေမဋိတ္လိုမ်ိဳး၊

ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေၾကာက္ရြံ႕စရာ။

ကိုယ္႔မွာ လူလူသူသူ ေရာဂါၾကီးၾကီးတစ္ခုရိွရင္ေကာင္းမွာ။

ကိုယ္ေသဆံုးသြားရင္ လႊဲခ်စရာတစ္ခုခု

သူတုိ႕ရဖုိ႕လိုတယ္မဟုတ္လား။

Biopsy လုပ္ထားရတဲ႔ ကဗ်ာက ေျပာတယ္။

သူလည္း အားနည္းေဖ်ာ႔ေတာ႔လို႕။

ေျပာင္းေရြ႕ေၾကးျမင္႔မားေနဆဲ ေဘာလံုးသမားမ်ားရဲ႕

ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္

ေစ်းမေကာင္းတဲ႔ ပညာကို သင္ယူခဲ႔ရလို႕

ငါတို႕ဂုဏ္ယူၾကတယ္။

ႏူးညံ႔တဲ႔ ရူးသြပ္မႈဟာ ေအာင္ျမင္စြာ ရူးသြပ္ျခင္းလို

ေပၚျပဴလာမျဖစ္ဘူး။

ဆယ္လီဘရစ္တီမ်ားရဲ႕ ပ်ိဳ႕အန္သံဟာ

နားေထာင္တတ္ရင္ ဂီတျဖစ္တယ္။

ကမာၻၾကီးကို

ငါတုိ႕မပိုင္ဘူးဆိုတဲ႔အသိနဲ႕

ကဗ်ာဆရာဟာေနထုိင္တယ္။

သဘာ၀တရားဆီက

ရွဳဴခြင္႔ရတဲ႔ ေအာက္ဆီဂ်င္အတြက္

ကဗ်ာဆရာဟာ ေက်နပ္တယ္။

ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္။

မၾကာမၾကာ

ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ႔ျပံဳးမိတတ္လို႕

လူနာေတြက သူ႕ကိုခင္တယ္။

မနက္ခင္းကို ဆြဲဖြင္႔လုိက္တဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြမွာ

ရဲရင္႔မႈပါတယ္။

မနက္ခင္းမွာ ဆြဲဖြင္႔လိုက္တဲ႔ မ်က္လံုးေတြမွာတာ႔

ေဖ်ာ႔ေတာ႔မႈပါပဲတယ္။

ငါမေသခ်င္ေသးဘူး။

ႏွင္းဆီဟာ ႏွင္းဆီလို

စံပယ္ဟာ စံပယ္လို

ရထားဟာ ရထားလို

မေသခ်င္ဘူး။

ရနံ႕မ်ားအားျဖင္႔

ခုတ္ေမာင္းသံမ်ားအားျဖင္႔

ဆန္႕က်င္ရုန္းကန္ေနၾကတယ္။

ငါကလည္း

အသက္ရွဴသံမ်ားအားျဖင္႔

ရုန္းကန္ခဲ႔တယ္။

အေမေျပာသလို

မလံုတဲ႔အိုး တုတ္မိုးရံုနဲ႕အက္တာပဲလား၊

အမွန္တရားထင္ခဲ႔တာေတြ

အက္ကြဲသြား၊

ယံုၾကည္မႈဟာ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းအရည္ခြံနဲ႕

ထိကရုဏ္းပင္ရဲ႕ ထိခိုက္လြယ္မႈနဲ႕

မယံုေတာ႔ဘူးဆုိရင္

သံသရာအဆက္ဆက္ .... ၊

တန္ဖိုးမရိွတာေကာက္သိမ္းတတ္တဲ႔ အက်င္႔ကို မိစၧာ အက်င္႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကိုပို႕ တစ္ေယာက္တည္းဆက္လက္ထြက္ခြာ၊ အလြမ္းသီခ်င္း ဆုိညည္းေလ႔မရိွ၊ အေလ႔က်ေပါက္ေရာက္ေသာ သစၥာတရားမ်ား၊ နာဖ်ားေနတဲ႔လူအတြက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈမလိုသလို၊ မခ်စ္ေတာ႔တဲ႔သူအတြက္ အလြမ္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္လည္းမလိုဘူး။ ဒါဟာ ကဗ်ာမေရးခ်င္ရျခင္းအေၾကာင္းတရားေပါ႔။ သိပ္ကို ဒဏ္ရာရေနတဲ႔ ကမာၻၾကီးဟာ ကဗ်ာမ်ားအားျဖင္႔ ပိုသည္းထန္မွာကို မလိုလားတဲ႔ ေသြးရိုုးသားရိုး ေစတနာေပါ႔။ ကဗ်ာဟာ ဒဏ္ရာေတြရဲ႕ တျခားေသာ အမည္နာမလည္းျဖစ္တယ္။ ဒဏ္ရာေတြဟာ ပင္နိယံတစ္ခုနဲ႕တူျပီး ကဗ်ာကေတာ႔ တုိက္စားပြန္းပဲ႕သြားတဲ႔ အစိတ္အပိုင္းမ်ားပဲေပါ႔။

ျမန္ဆန္တဲ႔ဖြင္႔ဆုိမႈေတြနဲ႕ ဆက္လက္ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနတဲ႔ကဗ်ာေတြ တစ္စတစ္စမ်ားလာတယ္။ ဇီ၀ကဟာ ေတြ႕တဲ႔အပင္နဲ႕ေဆးကုတယ္။ သူကဗ်ားေရးရင္ ဘာေတြျဖစ္မလဲ။ က၀ိပစၥည္းမဟုတ္တာေတာ႔ၾကာျပီ။ ကဗ်ာဟာ အနာေတြလိုရင္းလာ၊ ခြဲစိတ္ၾက၊ ထုတ္ျပၾက၊ စုတ္သတ္ၾက၊ ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာအျဖစ္မွ နန္းဆင္းေပးရသလိုလုိ၊ ကဗ်ာဟာ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္က မီးေလာင္လို႕ ထြက္ေျပးရသလိုလို၊ မထင္မရွားတစ္ေနရာေလးမွာ ဇာတ္ျမဳပ္လို႕ဆိုတာေတြျဖစ္လာ၊ ကဗ်ာေသျပီ၊ ေတာင္ေအာက္ျပဳတ္က်သြားျပီ၊ တရားအရွာထြက္သြားျပီ၊ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ျပီစတဲ႔ အက္ေဆးေတြထြက္လာ၊ ကဗ်ာမေရးတတ္သူေတြဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္းအက်ယ္ဆံုးေျပာတဲ႔သူေတြျဖစ္ေနခဲ႔တာဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္။ ဒါကို ငါတုိ႕က inferiority complex ထဲပစ္ထည္႕လိုက္တာၾကာျပီ။

တကယ္လုိ႕ ငါက ကဗ်ာကို ျမန္ႏႈန္းျမွင္႔ေရးသားမယ္ဆိုရင္း စာသားဟာ တစ္ေနရာမွာ ျပဳတ္က်က်န္ရစ္သြားမယ္။ စာသားကို စြန္႕လိုက္တဲ႔ကဗ်ာဟာ ျငိတြယ္မႈကို စြန္႕လိုက္တဲ႔ေယာဂီလို ေပါ႔ပါးသြားမယ္။ ကဗ်ာဟာ ဘယ္သူ႕အတြက္ေရးတာလဲ။ ဟုိကၠဳလို၊ ဒိုဟာလို ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာလား။ တစ္ကိုယ္တည္းလြမ္းဖြယ္ဟာ ကဗ်ာလား၊ ေလးလံုးစပ္ဟာ ကဗ်ာလား၊ ဆန္႕က်င္ေရးသားျခင္းဟာ ကဗ်ာလား ... ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုး ခုတ္ထစ္ပစ္လုိက္ျခင္းဟာ ကဗ်ာလား၊ သိိစိတ္အလ်ဥ္ေရးျခင္းဟာ ကဗ်ာလား၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနေအာင္ ေငြမႈန္ေလးေတြကပ္ထားတာဟာ ကဗ်ာလား၊ ဘယ္သီအိုအရ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ကဗ်ာဆရာလုိ႕ က်ိန္းေသလိုက္ရတာလဲ၊ ဆိုက္ကားသမားမွာ နင္းျပစရာ ဆုိက္ကားရိွသလို ကဗ်ာဆရာမွာလည္း နင္းျပစရာ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕ရိွမယ္။ ဆိုက္ကားသမားဟာ ဆိုက္ကားဆရာျဖစ္လာသလို၊ ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာသမားျဖစ္လာတယ္။ ဆရာ သမားေတြဟာ Magazine မွာ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္လုိ စုျပံဳေနထုိင္ၾကရတယ္ၾကားတယ္။ အယ္ဒီတာေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ေၾကာင္႔ ကဗ်ာေတြဟာ ကဗ်ာျဖစ္ခြင္႔မရဘူးလို႕ဆိုတယ္။

ျမန္မာစာေပေလာကမွာေတာ႔ ဖတ္ျပီးသားျပန္ေျပာတာဟာလည္း ဆရာက်တယ္။ ဆရာ၀ီကီ၊ ဆရာ ေတာ္ကီ၊ ဆရာေဘာ္ဘီ တို႕ဟာထင္ရွားတယ္။ ဆရာျဖစ္ျပီဆို တန္းညိွလို႕မရေတာ႔ဘူး။ ဆရာကထန္းပင္အျမင္႔ၾကီးကို ဆာကူရာထိပ္မွာစိုက္ျပီး ထိပ္ဖ်ားမွတက္ေနတယ္။ ျပန္မဆင္းေတာ႔ဘူး။

ကဗ်ာဟာ သားေလ်ာျပီးခါစ ၀မ္းဆက္သြားေနသလို အင္အားမ်ိဳးနဲ႕ ၂၁ ရာစုကုိကူးခတ္ေနတယ္။ ကဗ်ာမေသဘူး ... ဒါေပမယ္႔ ဆိုျပီး အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ေရးမယ္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ကဗ်ာျဖစ္ေနေစတာ စာသားမဟုတ္တဲ႔တျခားတစ္ခုခုျဖစ္ေနမလား။ မေရးထားရေသးတဲ႔ကဗ်ာဟာ ေရးျပီးသားေတြထက္ေကာင္းတယ္။ အမွတ္တရထုတ္ၾကည္႕ျဖစ္တဲ႔ ဗလာစာအုပ္ေလးဟာ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးျဖစ္ရင္ ကဗ်ာဟာ ဗလာလည္းျဖစ္တယ္။

ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ အေညာင္းဆန္႕တယ္။ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တဲ႔ေၾကာင္ကေလး၊ ထိပ္ကြက္လို႕ေခၚတယ္။ ၾကြက္မခုတ္တတ္ဘူး။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကို ကုတ္ျခစ္တယ္။ ၀ရံတာမွာထြက္အိပ္တယ္။ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တဲ႔ေၾကာင္ကေလး ေလးျဖဴလို႕ေခၚတယ္။ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားတယ္။ မနာလို၀န္တုိစိတ္မ်ားတယ္။ သဲေတြနဲ႕ေဆာ႔တယ္။ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တဲ႔ေၾကာင္ကေလး Milo လို႕ေခၚတယ္။ အေတာင္ပံေတြပါတယ္။ အေ၀းတစ္ေနရာမွာေနထုိင္တယ္။ ကိုယ္မျမင္ရေပမယ္႔ ကိုယ္႔ကို သူျမင္ရမယ္လုိ႕ထင္တယ္။ မၾကာမၾကာကုတ္ျခစ္တယ္။ မ်က္လံုးမပြင္႔ေသးတဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ေၾကာင္ကေလး Yellow လို႕ေခၚတယ္။ ေလေတြကိုစားေနသလို ပါးစပ္တလႈပ္လႈပ္နဲ႕၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ဆုိတာေတြထက္ ပိုလြန္တဲ႔ သတၱ၀ါေလး ... မၾကာမၾကာကုတ္ျခစ္တယ္။

ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွမွားထားတဲ႔ အခုလိုစာမ်ိဳးကိုၾကေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႕ကထင္မယ္။ ဒါဟာ ေမာ္ဒန္တဲ႔။ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ကြန္တမ္ပိုရာရီေတြထဲကတစ္ခုပဲ။ Patchwork ကို Art နဲ႕ေပါင္းရင္ PatchArtwork ဆိုတာရတယ္။ ဒါကို နားလည္ဖုိ႕မလိုဘူး။ ခံစားလုိ႕ရတယ္လို႕ပဲေျပာလိုက္ရံုပဲ။ ဒူးရႊန္႕ရဲ႕ ေရပန္းလိုေပါ႔ .. သိပ္ကို ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔ လက္ရာတစ္ခုေပါ႔လုိ႕ သူမဟာ ႏွစ္ထပ္ေမးၾကီးနဲ႕ ေငါ႔ျပီးေျပာေလရဲ႕။ ။

Regards,

Zephyr

Notes:

:Thanks Xanthos for your knowledge :)။ Hope you will be get well soon.

My dear friend,x for xanthos is sick and this post is for him.

Take a good rest for the whole month.

Life is the fast lane buddy, don't jump out of it (: .

Peace B with U.