ေခါက္မုန္႕စားျခင္းအႏုပညာ
အခုတေလာ တရုတ္ႏွစ္ကူး နီးလာျပီဆုိေတာ႔ ေခါက္မုန္႕ေတြ ပိုေရာင္းလာၾကတာေတြ႕တယ္။
ၾကက္ဥေခါက္မုန္႕ကို ပိုက္လံုးလို အလိပ္ေလးလုပ္ထားတဲ႔ သေရစာ မုန္႕ေလးေပါ႔။ (Love Letters snacks ဆိုျပီးရွာၾကည္႕လုိက္ရင္ ဦးဂူဂယ္လ္က ပံုေတြျပေပးပါလိမ္႔မယ္။)
ေခါက္မုန္႕စားရင္း၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေခါက္မုန္႕ေရာင္းတဲ႔ အဘိုးအို တစ္ေယာက္ကို သတိရလာတယ္။ အဘိုးက အသက္ၾကီးလြန္းျပီ။ ခါးကလည္း ကိုင္းေနျပီ။ မ်က္လံုးကလည္း သီရီမႈန္ဝါးေနျပီ။ သံပံုးေလးကို မႏုိင္႔တႏိုင္လြယ္ျပီး မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ေလာက္ အမီလာျပီး ေစ်းေရာင္းတယ္။ ေလလံုေအာင္ ပိတ္ထားတဲ႔ ေလေထာင္႔သံပံုးထဲမွာ ေခါက္မုန္႕ေတြပါတယ္။ ေခါက္မုန္႕ကို ဘာလုိ႕ ေခါက္မုန္႕လို႕ေခၚလဲဆိုတာကို ကေလးဘဝမွာ မစဥ္းစားၾကဘူး။ အေျပးသြားျပီး ဝယ္တာပဲ။ ဘယ္ႏွစ္က်ပ္ေလာက္ ေပးရသလဲေတာင္မသိေတာ႔ဘူး။ တစ္က်ပ္၊ ႏွစ္က်ပ္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
အဘိုးဟာ ေနပူပူမွာ လမ္းေလွ်ာက္လာရတာကို မွတ္မိတယ္။ သူေဆာင္းတဲ႔ မီးခုိးေရာင္ အုပ္ထုပ္အႏြမ္းေလးဟာ ေၾကးအထပ္ထပ္နဲ႕ညစ္ပတ္ေနျပီ။ သူဝတ္တဲ႔ ရွပ္အက်ၤ ီရဲ႕သက္တမ္းဟာ ျပန္ခ်ဳပ္ထားတဲ႔ အပ္ခ်ဳပ္ရာေတြအရ ႏွစ္ကာလၾကာလြန္းေနျပီဆိုတာ သိသာေနျပီ။ သူ႕ဘဝကို သူျဖတ္သန္းတယ္။ သူ႕ဝမ္းကို သူေက်ာင္းတယ္။ သူ႕လက္မွာ ေၾကးေခါင္းေလာင္းေလးတစ္လံုးပါတယ္။ အသံသိပ္သာတယ္။ ဒီေခါင္းေလာင္းသံနဲ႕ ေခါက္မုန္႕အရသာကို တြဲဖက္မွတ္မိေနတတ္တယ္။
သံပံုးထဲက ေခါက္မုန္႕ကို သူထုတ္ေပးတဲ႔အခါ အဘိုးလက္ေတြဟာ တုန္ေနတာေတြ႕တယ္။ အသက္အရြယ္အရ တုန္တယ္ဆိုတာေတာ႔သိတယ္။ ေဘးနားမွာ ကပ္လ်က္သားရိွေနတဲ႔ ေခါက္မုန္႕ေတြမထိခိုက္၊ မက်ိဳးပဲ႔ေအာင္ သတိနဲ႕ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထုတ္ယူတာ သတိထားမိတယ္။ ဒီေခါက္မုန္႕ေတြဟာ သူ႕ဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ပံုရတယ္။
အဘိုးမွာ သား၊သမီးမရိွဘူးလား။ ေျမး၊ျမစ္မရိွဘူးလား။ ျပန္ေစာင္႔ေရွာက္မယ္႔ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္မရိွဘူးလား။ တစ္ခါတစ္ခါေတြးမိတယ္။ ေန႕လည္မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္တုိင္း ေရာက္ေရာက္လာတဲ႔ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္၊ သံျဖဴပံုးေလးတစ္ပံုး၊ ေခါင္းေလာင္းေလးတစ္လံုးဟာ က်ေနာ္႔ငယ္ဘဝမွာေတာ႔ သိပ္ကို အမွတ္တရျဖစ္ခဲ႔တာပဲ။
ဒီလုိနဲ႕ တစ္ခ်ိန္မွာ သူေရာက္မလာေတာ႔ဘူး။
ခ်ိဳးကေလး ကဗ်ာထဲမွာ ျပန္မလာေတာ႔တဲ႔ ခ်ိဳးကေလးအေၾကာင္းေတြးျပီး ဝမ္းနည္းမိသလိုပဲ၊ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္မွာ အဘိုးကို ေစာင္႔ရင္း က်ေနာ္ ဝမ္းနည္းေနခဲ႔ဖူးတယ္။
ဒါဟာ လြတ္လမ္းလား။ ေလာကဓံတရားရဲ႕ အေရးေပၚထြက္ေပါက္လား။ ဇရာရဲ႕ ေနာက္တစ္ဘူတာလား။ တစ္ခုခုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။
အခု ေခါက္မုန္႕စားရင္း အဘိုးကိုျပန္သတိရတယ္။ သူ႕သံပံုးေလး၊ သူ႕ေခါင္းေလာင္းေလးဟာ အရင္လိုပဲ။ ဘဝထဲက ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔သူေတြကို မေမ႔မခ်င္း သူတုိ႕ဟာ ကိုယ္႔အတြက္ ရွင္သန္ေနေသးတယ္ဆုိတာ အဟုတ္ပဲ။ အဘိုးသြားတဲ႔ ခရီးကို က်ေနာ္တုိ႕သြားရဦးမယ္။ တစ္ေန႕လည္း ေပ်ာက္သြားရဦးမယ္။ တစ္ေန႕လည္း ေခါင္းေလာင္းေလးကို လႊတ္ခ်၊ သံပံုးေလးကို ထားခဲ႔ရဦးမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ေခါက္မုန္႕ရဲ႕အရသာက ငယ္ဘဝကို ျပန္ေခၚသြားေနတုန္း။ ။
Regards,
Peace B with U.
