ရန္ကုန္သြားေတာလား အပိုင္း(၁)။
ခ်မ္းသာျခင္း၊ဆင္းရဲျခင္းကင္းရာ နိဗ္ဗာန္သို႕ မေရာက္မီ ဘုိအင္းအေဟာင္း စီးစိမ္႔ေသာငွာ စင္ကေပါအဲလိုင္းစ္ လက္မွတ္ကုိ ဝယ္ေလသည္။ ေစ်းသက္သာသည္ဟု အနည္းငယ္ဆုိႏိုင္ေလသည္။ လူသံုးရာေက်ာ္ခန္႕ဆန္႕သည္ဟုဆိုသည္။ လူတစ္ရာေလာက္ႏွင္႔အတူေသရျခင္းထက္ သံုးရာႏွင္႔အတူေသရေသာ္ ပိုသုိင္းဝိုင္းမသြားေပဘူးလားဟုေတြး၏။
ဇနီးသည္မူကား ၁၃ရက္သြားမည္႕ခရီးကို ၃၁ ရက္စာအဝတ္မ်ားထည္႕ေခ်ေသာ္ ခက္ကျပီ။ သို႕ေသာ္ ေလသံဖြဖြႏွင္႔သာေျပာဝံ႔သည္။ ဒီဘက္ Luggage လည္းအေခ်ာင္ၾကီးရိွေသးတာ ထည္႕ပါ။ အတုိ႕ကြ်န္(ဝါ) အကြ်ႏ္ုပ္သည္ အင္မတန္ သိမ္ေမြ႕ေသာ ေယာက္က်ားေကာင္းျဖစ္ရန္ ဆုၾကီးပန္သူမဟုတ္တံုေလာ။ သူေပ်ာ္ေသာ္ အကြ်ႏု္ပ္လည္းကုသိုလ္မရေလာ။
ေလယာဥ္သည္ၾကီး၏။ ဘစ္ဇနက္ကလပ္စ္ စီးႏိုင္သူတုိ႕သည္ အရင္တက္ၾကေလသည္။ လူမြဲသည္ဘယ္ေသာဘယ္အခါမွ် ေနရာေပးခံရျခင္းမရိွ။ ဤသည္မွာ နိယာမ တရားတည္း။
ေလယာဥ္သည္ ခံုကိုးတန္း အတန္းလုိက္စီထားေသာ ဘတ္စ္ကားႏွင္႔တူေခ်သည္။ ေလယာဥ္စပယ္ယာမေလးမ်ားသည္ အေအးကို အကန္႕အသတ္မရိွတိုက္ေခ်သည္။ ေကာင္းေလစြ။
တီဗီေပါက္စ တစ္လံုးစီပါ၏။ ကားသစ္မ်ားကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေရြးၾကည္႕ႏုိင္၏။ အစားအေသာက္မ်ားလည္း မဆိုးလွ။
အိမ္သာသည္ သန္႕၏။ က်ယ္ေျပာ၏။ သာယာ၏။ ေရပါ၏။ ခလုတ္သည္ ထင္ရွား၏။ ပြတ္ရွ္(push)ဟူ၍ ေသခ်ာေရးထား၏။ အတက္အဆင္းညင္သာ၏။ အေကာင္ၾကီး၍ တက္ရန္စကၠန္႕ေလးဆယ္ေက်ာ္ျပင္ဆင္ေလွ်ာက္လွမ္းရ၏။ ေလေပၚတြင္ ျငိမ္၏။ တိမ္ကင္းေသာေၾကာင္႔ျဖစ္ေခ်မည္။
အဆင္းသည္လည္းသိမ္ေမြ႕၏။ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားႏွင္႔သင္႔ေတာ္၏။ သံုးဆယ္ေက်ာ္ အဘ ဘဂ်မ္းအတြက္ေတာ႔ အင္မတန္ အေရးပါ၏။ သံုးဆယ္႔ တစ္ဆိုသည္မွာ ေလးဆယ္ထဲဝင္သြားျပီဟု မွတ္ယူရာ၏။
ဒုတိယျမိဳ႕ေတာ္တြင္ အေအးဓာတ္သည္ ေစာင္႔ၾကိဳလ်က္ရိွသည္။ အမိႏိုင္ငံေတာ္တြင္ ေဆာင္းရာသီရိွေသာေၾကာင္႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ေကာင္း၏။ ေလဆိပ္သည္ အရင္လိုပင္ျဖစ္သည္။ ေစာင္႔ရသည္။ ၾကာသည္။ မေျပာင္းမလဲတည္ေနေသာ တစ္ခုတည္းေသာ အရာမွာ ေျပာင္းလဲျခင္းတရားျဖစ္သည္ဟု ဆိုသြားေသာ ဗုဒ္ဓသည္လည္း ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေလဆိပ္ကို မျမင္ဖူး၍သာျဖစ္မည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ေတြးဆမိသည္။
ဘယ္မွာလဲ ဒေမာ႔ကေရစီဟု ကြ်ႏု္ပ္ရွာပါသည္။
ႏိုင္ငံတြင္းတြင္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈမ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္တိုက္ဖ်က္ေနျပီျဖစ္သည္။
ထို႕ေၾကာင္႔ အင္မီဂေရးရွင္း ေကာင္တာတြင္ အလွဴေငြ မထည္႕ခဲ႔ပါ။ ေတာင္းလည္းမေတာင္းေတာ႔ပါ။ ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္ေလးမေပးေတာ႔ဘူးလား ညီေလးဟုသာဆိုရွာသည္။ ေဆာရီးဗ်ာ ဘာမွ မဝယ္လာမိလုိ႕ အစ္ကိုၾကီးဟု တံု႕ျပန္ေသာ္၊ ျပံဳးရႊင္မပ်က္ဘဲ၊ ရတယ္ ညီေလး ေအးေဆး၊ ဒီ ေဖာင္းမ္ေလးလုပ္သြားဖုိ႕မေမ႔နဲ႕ေနာ္ဟု ဆိုေလသည္။
ဒေမာ႔ကေရစီ၏ အစြန္းထြက္သည္ စင္ကာပူ ငါးက်ပ္၊ တစ္ဆယ္တန္ေခ်သည္။
ထိုအရာကို ေပါ႔ေပါ႔ေလးေျပာသည္ဟု မမွတ္ေစလို။
ဗ်ည္းႏြဲ႕လက္ရာ အမာရြတ္ကို ဟီရူဒြိဳက္ေဆးလူး၍ ေပ်ာက္ကင္းသြားသလို အလွဴခံေကာင္တာေရွ႕မွာ အလကားျဖတ္သန္းခြင္႔ရတာဟာ ဘာနဲ႕မွမတူေအာင္အရသာရိွေပတာပဲ။ သူတုိ႕ အရင္လို မဟုတ္ၾကေတာ႔ဘူးဆိုတဲ႔ အသိဟာ ၾကည္ႏူးစရာသိပ္ေကာင္း။
စင္ကာပူ-ျမန္မာ ခရီးစဥ္ ပထမပိုင္း နိတၳိတံ။
Regards,
Peace B with U.
