ရန္ကုန္သြား ေတာလား အပိုင္း(၂)။
ရန္ကုန္မွာ ခဏေလးပဲေနျဖစ္တယ္။
အေျပာင္းအလဲေတြကို ျမင္သေလာက္ေျပာခ်င္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို အေလးအနက္နဲ႕က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ သိေအာင္ေျပာခ်င္တယ္။ လူနည္းစုတစ္စုေလာက္သိတာထက္ပိုေအာင္ ေျပာခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင္႔ ပညာေရးနဲ႕ပတ္သက္တာေတြ ၾကားရတာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ လက္ရိွတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း စကားစျမည္ေျပာျဖစ္တယ္။ ရာထူးၾကီးၾကီးယူထားတဲ႔ အသိမိတ္ေဆြနဲ႕လည္း စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ခရီးသြားေတာလားမွာေတာ႔ အၾကမ္းဖ်င္းေလာက္ပဲေျပာႏုိင္မယ္ထင္တယ္။ ေတာလားဆိုတာကလည္း ခရီးသြားရင္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ျမင္သေလာက္ကိုဖြဲ႕ၾကတာမဟုတ္လား။
ရန္ကုန္မွာ ကားေတြေပါလာသဗ်။
ကားသစ္ေတြေပါလာတာ ေကာင္းတယ္။ ျမင္ျမင္သမွ် ကားေတြၾကည္႕ရင္ မုဒိတာပြားမိပါရဲ႕။ Taxi ေစ်းေတြ အဆမတန္ သက္သာသြားတာေတြ႕ရတယ္။ မႏွစ္ကျပန္တုန္းကနဲ႕ယွဥ္ရင္ တစ္ေထာင္ေလာက္ သက္သာသြားတယ္လုိ႕ဆိုႏုိင္တယ္။ အရင္ သံုးေထာင္ဆို အခု ၂၀၀၀ ေလာက္ပဲ။ စင္ကာပူေငြ ၁.၅ ေလာက္သက္သာတာလည္းမဆိုးဘူးမဟုတ္လား။ Taxi ေတြထဲမွာမွ အသစ္လည္းအသစ္၊ လွလည္းလွတဲ႔ကားေတြပဲ ေရြးစီးခဲ႔တယ္။ ေမာင္းတဲ႔သူေတြနဲ႕လည္း စကားစျမည္ေျပာျဖစ္တယ္။
ေစ်းကြက္အေနနဲ႕ကေတာ႔ သိန္း ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ကေန သိန္း ၁၅၀ ၾကားေလာက္က ကားေတြ အဝယ္ရိွတယ္ေပါ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြလည္း အဝယ္နည္းလာတာကို အရစ္က်ေပးတဲ႔စနစ္နဲ႕ကာမိေအာင္ ေရာင္းၾကတယ္။ ကား showrooms ေတြက ကြမ္းယာဆိုင္ထက္မ်ားတယ္လို႕ ဒီဇင္ဘာလမွာတစ္လျပန္သြားတဲ႔ ရဲရဲနီက ေျပာသြားပါတယ္။ ဘုရားဝင္းကိုေတာင္မွာ showroom လုပ္ဖုိ႕ၾကံတယ္လုိ႕ The Voice မွာလည္း ဖတ္လုိက္ရပါေသးတယ္။ ဘနဖူးသိုက္တူးတာထက္ေတာင္သာကုန္ၾကျပီ။
အရစ္က်ေပးေခ်မႈအေနနဲ႕ေကာင္းတာေရာ ဆိုးတာပါရိွပါတယ္။ အေကာင္းကေတာ႔ သိန္း ငါးဆယ္ေလာက္နဲ႕ Van တစ္စီးေလာက္ဝယ္နုိင္တာေပါ႔။ အဆိုးအေနနဲ႕ကေတာ႔ ကိုယ္ ၁၅၀ နဲ႕ဝယ္ထားတဲ႔ကားတန္ဖိုးဟာ သံုးေလးလအတြင္း သိန္း ၁၂၀ ဝန္းက်င္ျဖစ္သြားတဲ႔အခါ သိန္း ၃၀ ပိုေပးျပီး ဝယ္ရသလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ ေရာင္းခ်င္သူမ်ားလာရင္ ေစ်းက်လာမွာပါပဲ။ ေစ်းကြက္ရဲ႕ အီေကြလီဗရမ္ကို နားလည္ရင္ ဒါေတြကို သေဘာေပါက္ဖုိ႕လြယ္မယ္ထင္ပါတယ္။ မလိုခ်င္ေတာ႔တဲ႔စိတ္ဟာ ေစ်းကြက္ကို ေမွာက္ခံုလွန္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ တကယ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ေတာ႔ရင္ ဘယ္သူ႕ကိုေရာင္းမွာလဲ။
ေနာက္ထပ္ေတြ႕ခဲ႔တာတစ္မ်ိဳးကေတာ႔ ကားေဟာင္းေတြေမာင္းတဲ႔ Taxi အေမာင္းသမားပါ။ အဝင္အထြက္ အင္မတန္ရဲပါတယ္။ ဘာလုိ႕လဲဆိုျပီးေမးၾကည္႕ေတာ႔၊ ကားသစ္လဲဖုိ႕ ပိုက္ဆံစုေနတာ၊ သူ႕ကားကိုတုိက္ရင္ သံုးသိန္းေလာက္ အေလွ်ာ္ေတာင္းမယ္စိတ္ကူးတယ္လုိ႕ေျပာပါတယ္။ စီးမိတာေတာင္ အနည္းငယ္လန္႕သြားမိတယ္။ အဲဒီလို အုပ္စုက တစ္စုသပ္သပ္ကိုရိွတယ္။ ကားသစ္ေမာင္းေနတဲ႔သူေတြ သတိထားရမယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္႔ေရွ႕ကျဖတ္ဝင္လုိ႕ တုိက္မိရင္လည္း ယာဥ္စည္းကမ္းဥပေဒေတြရဲ႕ဟာကြက္ေတြအရ ေနာက္ကားအမွားျဖစ္ဖုိ႕ အခြင္႔အလမ္းမ်ားသလားမသိဘူး။ ယာဥ္မႈစစ္လည္း ေခၚၾကတာရွားတယ္။ ကားေမာင္းသူေတြအေနနဲ႕ေတာ႔ ဒီလိုျဖတ္ဝင္တဲ႔ကားေတြကို ပိုသတိထားရမယ္ထင္တယ္။
ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႕မႈမ်ားပါတယ္။ ဒါကိုလည္း လက္ခံႏုိင္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္အခ်ိန္မွာ ဒီလိုျပႆနာရိွတာဟာေကာင္းပါတယ္။ အကုန္လံုးကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေစခ်င္ေပမယ္႔ ျဖတ္သန္းသြားရမယ္႔အဆင္႔ေတြကို သည္းခံႏိုင္တာဟာလည္း မဂၤလာတစ္ပါးပါပဲ။ လမ္းေတြကိုခ်ဲ႕ရမယ္၊ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြကို လမ္းေပၚတက္ ေစ်းေရာင္းတာေတြကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္။ ကားေတြရပ္စရာေနရာမရိွလုိ႕ လမ္းမေပၚထိုးရပ္ထားတာေတြကို ေျဖရွင္းရမယ္။ ျမိဳ႕ထဲကို လုိင္းကားေတြ ဝင္စရာမလိုေအာင္ လိုင္းေတြကို ျပန္စီစစ္ရမယ္။ မီးပိြဳင္႔တစ္ခုနဲ႕တစ္ခုၾကား အကြာအေဝးနဲ႕ မီးပြိဳင္႔တစ္ခုစီရဲ႕ၾကာခ်ိန္နဲ႕ ယာဥ္စီးေရကို ျပန္တြက္ခ်က္ရမယ္။ overhead bridge ေတြေဆာက္ရမယ္။ သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းနဲ႕ေမာင္းၾကရမယ္။ သိပ္ေႏွးေနလုိ႕လည္းမျဖစ္ဘူး။ လမ္းျပင္ဆင္တာေတြကို ညဆိုင္းနဲ႕လုပ္ၾကရမယ္။ ညပိုင္းလမ္းခင္းျပီး မနက္မွာ အသင္႔ျဖစ္ေနရင္ အဆင္ေျပတာေပါ႔။ လုိင္းကားအေသးေတြကို ေလွ်ာ႕ရမယ္။ အၾကီးေတြနဲ႕အစားထုိးရမယ္။ ျမိဳ႕ပတ္ရထားကို ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္ရမယ္။ အဲဒါေတြအတြက္လည္း အခု လႊတ္ေတာ္ကေန အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ဖြဲ႕ေပးထားပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္မွာ ကား ဆယ္သိန္းေက်ာ္သြားျပီဆိုတာကေန စျပီး သူတို႕ အေျဖရွာၾကရမယ္ထင္ပါတယ္။ စင္ကာပူမွာလည္း ၁၀ သိန္းဝန္းက်င္ဆိုေတာ႔ ကားပိတ္တဲ႔အခါပိတ္တာပါပဲ။ ဒါေတြကိုၾကံဳေတြ႕ရတာဟာ ျမိဳ႕ျပရဲ႕သဘာဝတစ္ခုပါပဲ။ public transport ေတြေကာင္းလာရင္ေတာ႔ ကားအသံုးျပဳမႈ နည္းနည္းေလ်ာ႔သြားမယ္ထင္တယ္။
ကားေတြမ်ားလာေတာ႔ ဆက္စပ္လုပ္ငန္းေတြျဖစ္တဲ႔ ကားပစၥည္းေတြ၊ workshop ေတြအဆင္ေျပလာတာေပါ႔။ အေႏွးယာဥ္ေတြေတာ႔ အခက္ေတြ႕ဖုိ႕ရိွတယ္။ ေျပာင္းလဲမႈတုိင္းမွာ စေတးလုိက္ရတာေတြရိွစျမဲမဟုတ္လား။
လမ္းေတြျပင္ေနတာကိုေတာ႔မေတြ႕ခဲ႔ဘူး။ အၾကီးစားျပင္ဆင္မႈကိုဆိုလုိတာပါ။ ဟိုအေပါက္ဖာ၊ ဒီအေပါက္ဖာတာေလာက္ေတာ႔ေတြ႕တယ္။ ေကာင္းတဲ႔လမ္းေတြလည္းေတြ႕တယ္။ ဆိုးတဲ႔လမ္းေတြလည္းေတြ႕တယ္။ လမ္းေတြကိုဖာေနတာဟာ ေရရွည္မွာ အလုပ္ပိုတာသက္သက္ပဲလို႕ထင္တယ္။ တစ္ခါတည္း အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားရင္ ပ်က္ဖုိ႕လည္းမလြယ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ အထူးသျဖင္႔ လမ္းေပၚ ေရမတင္ေအာင္ ဂရုစိုက္လုပ္ၾကရမယ္ထင္တယ္။ သိပ္ျပီး တန္ခ်ိန္မ်ားတဲ႔ကားေတြကို ျမိဳ႕ထဲအထိ အဝင္မခံသင္႔ဘူး။ ဒါေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္သြားႏုိင္ရင္ ပိုအဆင္ေျပလာမယ္ထင္ပါတယ္။
အေဝးေျပးကားေတြလည္း သိပ္ေကာင္းတာေတြရိွလာျပီ။ ဒါဟာ ဝမ္းသာစရာပဲ။ စိန္စီတဲ႔မဂၤလာပြဲေတြမ်ားလာတာထက္၊ လူလတ္တန္းစားေတြ ပိုအဆင္ေျပလာတာက ပိုျပီး မုဒိတာပြားရလြယ္တယ္ထင္မိတယ္။ ရန္ကုန္ ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္ မနက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ခဏေလာက္ဆံုတယ္။ တာေမြက Moon Bakery မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စားရင္းေသာက္ရင္း စကားလက္ဆံုက်တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အသက္ေတြသာၾကီးလာတယ္။ အားလံုးဟာ အရင္လုိပဲ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ေတြဆိုေတာ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ D form သြားလုပ္တယ္။ ဆယ္မိနစ္ မိနစ္၂၀ နဲ႕ရတယ္။ ဒါလည္းေကာင္းတာပဲ။ စာေပေလာကေရာက္တယ္။ စာအုပ္အထားအသိုက ရွာရခက္ေစတယ္ထင္တယ္။ ကိုျငိမ္းရဲ႕ ညွိဳ႕ငင္ေတာင္ဝယ္ဖုိ႕သြားတာ၊ မရိွဘူးဆိုတာနဲ႕ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကရဲ႕ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ပူေဇာ္ခဲ႔တယ္။ ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ တြမ္ဆင္ဘာဆိုလား ကဗ်ာအေၾကာင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ဝယ္ခဲ႔တယ္။ ေစ်းၾကီးတာေတြမဝယ္ႏုိင္ဘူး။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ငံု႕ၾကည္႕ေနတုန္း အေပၚက ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ေခါင္းေပၚျပဳတ္က်လာတယ္။ ေကာက္ေပးဖုိ႕ ငံု႕လုိက္ေတာ႔ အေနာက္ဘက္က စင္ကို တင္ပါးနဲ႕တုိးသလုိျဖစ္ျပီး စင္တစ္စင္ျပဳတ္က်သြားတယ္။ (တင္ပါးအသားေပးေဖာ္ျပတယ္မမွတ္ေစခ်င္ဘူး။ စာအုပ္စင္ေတြ ကပ္ေနတာကို ျမင္သာဖုိ႕ေဖာ္ျပတယ္လုိ႕မွတ္ယူပါ။)
အိမ္မွာခဏနားတုန္း သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္လုိက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ နားလည္သြားတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လူေတြ ေတာ္ေတာ္အားတယ္။ သတင္းစာဆိုတာ မနက္ခင္းေလာက္ ဖတ္ဖုိ႕မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ တစ္ေနကုန္ဖတ္တဲ႔သူေတြလည္းရိွတယ္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားကိုလည္း အၾကာၾကီးၾကည္႕ၾကတယ္။ အဲဒါ အခ်ိန္ကုန္တယ္လို႕ မသတ္မွတ္ၾကဘူးထင္တယ္။ လူၾကီးေတြၾကည္႕တာ ကိစၥမရိွဘူး။ လူငယ္ေတြ အခ်ိန္ကုန္သြားရင္ ႏွေျမာစရာ။ (ကိုယ္ေရးတာ ကိုယ္ျပန္ဖတ္ရင္း ဘူဇြာဆန္ေနမလားေတြးတယ္။ ၁၉၉၀ ႏွစ္မ်ားတုန္းက ကိုတာတစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က လူငယ္ေတြကို ပါဂ်ဲရိုးေပၚက သနားသလုိျဖစ္ေနတာလည္းမေကာင္းဘူးထင္တယ္။) အနာဂတ္ကို ၾကိဳမေတြးရင္ေတာ႔ ဘာမွ ျဖစ္မလာတာလည္း မဆန္းဘူးထင္မိတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ပတ္သက္တာေတြကို ေလ႔လာေနမွ အခြင္႔အေရးတစ္ခ်က္ရရင္ ကိုယ္႔တက္လမ္း ကိုယ္ရွာႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ ဝီရိယ ဆိုတဲ႔ ရဲရဲရင္႔ရင္႔ စိတ္ထက္ထက္သန္သန္ ၾကိဳးစားမႈနည္းသြားၾကသလားေတြးမိတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ကားသစ္ေတြမ်ားလာတယ္။ ဖုန္းသစ္ေတြမ်ားလာတယ္။ အုိင္ဖုန္း ၅ ကို ၁၆ GB မွ ၆ သိန္း ၃ ေသာင္းပဲေပးရတာေတြ႕တယ္။ နာႏိုဆင္းမ္ျဖစ္ေအာင္ ဆင္းမ္ကဒ္ကို ျဖတ္ေတာက္ၾကတယ္။ အစပိုင္းမွာဆိုရင္ ဓားေသြးေက်ာက္နဲ႕ပါေသြးရတယ္ေျပာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ႔ၾသေလးစားမိသြားတယ္။
ညေနကားနဲ႕ က်ိဳက္ထီးရိုးတက္သြားတယ္။
ကားေပၚမွာထံုးစံအတုိင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
ဟိုဒီေငးတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ဖြင္႔ထားတဲ႔ ဗစ္ဒယို အညံ႕ေတြၾကည္႕၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လက္ေနတဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြၾကည္႕နဲ႕ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။
က်ိဳက္ထီးရိုးကို တတိယအၾကိမ္သြားတာ။ အရင္ႏွစ္ေခါက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူတူ က်ိဳက္ထီးရိုးမသြားဖူးတဲ႔သူ ရိွပါ႔မလား။ မရိွသေလာက္ရွားမယ္ထင္တယ္။ လူငယ္ဘဝကိုျပန္ေတြးၾကည္႕တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြ ျပန္မရေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ က်န္ေသးတယ္။ လူငယ္ဘဝမွာ ပိုက္ဆံသိပ္မလိုဘူး။ မိတ္ေဆြေကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတာ႔လိုတယ္။ ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္တာကို မွ်ေဝခံစားဖုိ႕၊ ကိုယ္နာက်င္တာကို နားလည္ဖုိ႕ သူူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြရိွခဲ႔တယ္။ ရိွေနတုန္းပဲ။ တကၠသိုလ္ဆိုတာ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြရွာဖုိ႕နဲ႕ ပညာေရးကို စိတ္ဝင္စားဖုိ႕ေလာက္ပဲ အသံုးဝင္တဲ႔ေနရာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ကားလမ္းေတြေကာင္းလာေတာ႔ ပိုျပီးျမန္ျမန္ေရာက္တယ္။ ညေန ငါးနာရီကထြက္လာတာ မနက္ ၂ နာရီေလာက္မွာ(ည ၁၀ နာရီမွာ) က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္ေျခေရာက္တယ္။ တစ္လမ္းလံုးသာသာယာယာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပါပဲ။
ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ... ညမွာ ၾကယ္ေတြစံုေနတာကို ၾကည္႕တယ္။
ၾကယ္ေတြစံုတာကို မျမင္ရတာၾကာျပီ။
ေမွာင္မုိက္ျပီး
ၾကယ္ေရာင္မလင္းတဲ႔ႏွစ္ေတြ
ၾကာေနျပီ။
ဟုိး တစ္ခ်ိန္က
ၾကယ္ေတြကိုေမာ႔ၾကည္႕ရင္း
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို
သတိရေနခဲ႔ဖူးတယ္။
အခု
ၾကယ္ေတြကိုၾကည္႕ရင္း
ၾကယ္ေတြနဲ႕ကြယ္ေနတဲ႔
ၾကယ္အသစ္တစ္လံုးကို
ၾကည္႕ေနတယ္။
ေကာင္းကင္ဟာ
ဟိုးအရင္တုန္းကေကာင္းကင္ဆုိတာ
ေသခ်ာမယ္ဆိုရင္
ၾကယ္ေပ်ာက္ရွာေနတဲ႔ မ်က္လံုးေတြဟာလည္း
အရင္ကမ်က္လံုးေတြဆိုတာ
ေသခ်ာလိမ္႔မယ္ထင္ပါရဲ႕။
ရန္ကုန္သြားေတာလား ဒုတိယပိုင္း ရန္ကုန္-က်ိဳက္ထို(ကင္မြန္းစခန္း) ခရီးစဥ္ နိတၳိတံ။
Regards,
Z
Peace B with U.
