နတိၳေလာေက အနိႏၵိေတာ ... ေလာက မွာ အကဲ႕ရဲ႕ မခံရသူမရိွပါဘူးတဲ႔ ...။ ဒီစကားဟာ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုပါ ...။ ကဲ႕ရဲ႕ခံရတာကို က ေလာကရဲ႕ သဘာ၀တစ္ခုပါ။ စိတ္ဆိုးစရာလည္းမရိွသလို ၀မ္းနည္းစရာလည္းမလိုပါဘူး ...။ အဲဒီသဘာ၀တရားၾကီးကို သိပ္ျပီး အေလးအနက္မထားၾကပါနဲ႕လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ခ်စ္သူႏွင္႔ကြဲဆင္းရဲ ဆိုတဲ႔ စကားကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကားဖူးမွာပါ။ ဒါကလည္း ေလာကရဲ႕သဘာ၀တစ္ခုပါ။ ခ်စ္သူဆိုတဲ႔ အဓိပၸာယ္က ေတာ္ေတာ္ေလးက်ယ္ျပန္႕ပါတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ခ်စ္သူခင္သူေတြအားလံုးကိုပါ။ ဒီ post ေလးကလည္း အေဖနဲ႔ ခြဲခြာသြားတာ ကိုးႏွစ္ျပည္႕သြားတဲ႔ ျပည္သစ္တည္ အတြက္ပါ။ အေမဆံုးသြားေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ ဟပ္ခဲ႔တဲ႔ အပူဟာ သူအခု ခံစားေနရတာနဲ႔ ကြာမယ္လို႕မထင္ပါဘူး ...။ သိပ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြ ... ကိုယ္႔ကို ေမတၱာ အျမဲေပးေနၾက ...၊ ေလာကရဲ႕ ထုေထာင္းရိုက္ႏွက္ခ်က္ေတြကို အေတာင္ပံတစ္ခုနဲ႔ ျဖန္႕မိုးကာကြယ္ေပးတတ္သူေတြ၊ ကိုယ္႔ နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြကို မွင္စုပ္စကၠဴတစ္ခ်ပ္လို စုပ္ယူေျဖသိမ္႔ေပးတဲ႔ စကားလံုး၊ ေပြ႕ဖက္မႈနဲ႔ ကရုဏာ တရားေတြ ... ဒါေတြကို ပိုင္းျဖတ္ဖို႕ စကားလံုးမရိွသလို ... လဲလွယ္ဖို႕ တန္ဖိုးခ်င္းတူညီနဲ႔ အျခားအရာ၀တၱဳလည္း မရိွပါဘူး။ အခု သူတို႕ ကိုယ္႔ အနားမွာ မရိွၾကေတာ႔ေပမယ္႔ ... ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာသူတို႕ရဲ႕ အဆံုးအမေတြတည္ေနပါေသးတယ္။ ကိုယ္႔ အျပဳအမူကို ၾကည္႕ျပီး သူတို႕ ကိုယ္႔ မိဘေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကို ျမင္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ဟာ မိဘေတြအတြက္ ပံုစံတူ နမူနာေလးတစ္ခုလည္းျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေလးကိုက စိတ္ခ်မ္းသာစရာပါ။ ဒီေနရာမွာ အေဖဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ငါ႔အေမဆိုရင္ ဘယ္လိုေတြးမလဲ ဆိုျပီး စိတ္မွာ ေတြးၾကည္႕လို္က္တဲ႔ အခါတိုင္း သူတို႕ဟာ ကိုယ္႔စိတ္ထဲကို အျမဲေရာက္လာေနျမဲပါပဲ။ သူတို႕ဟာ အရာအားလံုးကို ကိုယ္႔ကို ပံုေပးခဲ႔ျပီးမွ ထြက္ခြာသြားတာပါ။ ကိုယ္ရိွေနျခင္းဟာ သူတို႕ရဲ႕ တည္ရိွခဲ႔မႈကို ကိုယ္စားျပဳသလို ကိုယ္႔ရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကို ကိုယ္စားျပဳေနတုန္းပါပဲ။
ျပည္သစ္တည္ေရ ... သြားႏွင္႔သူေတြ စိတ္ေအးလက္ေအးသြားၾကပါေစကြာ ...။ တစ္ေန႕မွာ ကိုယ္လည္း သြားရမွာပဲ ...။ က်န္ေနခဲ႔သူနဲ႔ ထြက္သြားခဲ႔သူေတြရဲ႕ စကားလံုးမဲ႔ ကတိက၀တ္ေတြ ကိုလိုက္နာေစာင္႔ထိန္းရင္း ... သားသမီးပီသလုိက္တာကိုက ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္ပါတယ္.။ တတ္ႏိုင္တဲ႔ ရည္စူးကုသိုလ္ေတြနဲ႔ သူတို႕ အတြက္ ကို္ယ္လုပ္ေပးႏိုင္ေသးတာ လုပ္ေပးၾကရံုေပါ႔။ ကိုယ္႔ဆီက ေက်းဇူးျပန္ဆပ္လိုက္မွာ မလိုခ်င္လို႕ အႏွုိင္နဲ႔ပိုင္းျပီး ထြက္ခြာသြားသူေတြ ေရာက္ေလရာ ဘံုဘ၀မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေနပါလိမ္႔မယ္။ အခု post က ဘရာဇီးလ္က ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ အေၾကာင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ျပည္သစ္တို႕ အိမ္ေရွ႕ကလမ္းေလးကို တိုက္သူတိုက္သားေတြ အတူျပင္ၾကတဲ႔ အထိမ္းအမွတ္လို႕လည္းေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြလမ္းျပင္ၾကတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းသလို ဘရာဇီးကျမိဳ႕သားေတြ သူတို႕ျမိဳ႕ေလးကို ျပင္တာကလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ (လမ္းထဲက ဥယ်ာဥ္မႈးၾကီးကိုပါ သတိရလို္က္ပါေသးတယ္။ :P)
...ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ကိုတာရဲ႕ သုစရိတစက္၀န္း စာအုပ္ကေနယူပါတယ္။ စာမ်ားမ်ားမရိုက္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ အကူအညီေပးတဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ :)
ဘရာဇီးလ္က ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕
ကာရစ္တစ္ဘာ ဆိုတဲ့ ဘရာဇီးက ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ကမၻာေပၚမွာေနလို႔ထိုင္လုိ႔အေကာင္းဆံုးၿမိဳ႕ေပါ့။
ျပည္သစ္တည္လည္း ဒီ ေဆာင္းပါးေလးကို သေဘာက်မယ္လို႕ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြတစ္ေယာက္စီဟာ မိဘေတြ အေမြေပးခဲ႔တဲ႔ ကာရစ္တစ္ဘာျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕လို႕ခံစားမိလို႕ပါ။
ကာရစ္တစ္ဘာ ဆိုတဲ့ ဘရာဇီးက ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ကမၻာေပၚမွာေနလို႔ထိုင္လုိ႔အေကာင္းဆံုးၿမိဳ႕ေပါ့။
အဲဒီၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ သူတုိ႔ၿမိဳ႕ဟာ ကမၻာမွာ အေကာင္းဆံုးလုိ႔ထင္ၾကတယ္။ အၿပင္လူေတြေတာ္တာ္မ်ားမ်ားကလည္း သေဘာတူသတဲ့။ ကာရစ္တစ္ဘာၿမိဳ႕မွာ ပန္းၿခံ ၁၇ ခု ၊စက္ဘီးလမ္း မိုင္ ကိုးဆယ္ ေနရာတကာမွာသစ္ပင္ေတြ သယ္ယူပို႔ေဆာင္တဲ့စနစ္နဲ႔ အမိႈက္သိမ္းစနစ္ကို တၿခားက အရာရွိေတြ လာေလ့လာၾကသတဲ့။
ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ သမိုင္း၊ေနရာ၊လူဦးေရ စတာေတြက ထူးၿခားတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တၿခား လက္တင္အေမရိကၿမိဳ႕ေတြနဲ႔ မၿခားလွပါဘူး။ လူဦးေရ အၿမန္တိုးေတာ့ ၁၉၅၀ မွာ တစ္သိန္းခြဲကေန အခု ၁.၆သန္းရွိၿပီ။ အိမ္မဲ့ယာမဲ့ေတြ လည္းရွိတယ္။ ဆင္းရဲၿပီး စာမတတ္သူေတြလည္း အမ်ားၾကီး။
ဒီၿမိဳ႕ကို ေနခ်င္စဖြယ္စလုပ္တာ ၁၉၆၀က လူငယ္ဗိသုကာသမားတစ္စု၊ သူတုိ႔က ဟိုင္းေဝးလမ္းမၾကီးေတြ အေဆာက္အဦးၾကီးၾကီးေတြ၊ စူပါေစ်းၾကီးေတြကို မၾကိဳက္ပါ။ ရႈိးၿပတဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြကို ၿမိဳ႕စီမံကိန္းမွာ ထည့္မဆြဲ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ လူေတြအတြက္သာစဥ္းစားၾကသတဲ့။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ၿမိဳ႕စီမံကိန္း ေကာင္းေကာင္းသံုးသတဲ့။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကလည္း ၿမိဳ႕ေနလူထုထံက အၾကံဥာဏ္ေတြ၊ေဝဖန္ခ်က္ေတြေတာင္းၿပီး ဗိသုကာေလးေတြကို ေၿပာၿပစီမံကိန္းဆြဲေစသတဲ့။
ေဂ်မီလာနာ က ဗိသုကာတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႔ကို ဘရာဇီး စစ္အစိုးရက ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ခန္႔လုိက္တယ္။ ပိုက္ဆံမရွိ ေတာ့ လာနာဟာ စီမံကိန္းေသးေသး ေစ်းမၾကီး သို႔ေသာ္ အမ်ားပါဝင္တဲ့ စီမံကိန္းမ်ိဳး အၾကံထုတ္ရတယ္။
သစ္ပင္စိုက္ဖို႔ မ်ိဳးေစ့တစ္သန္းခြဲ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္သူၿမိဳ႕ေတာ္သားေတြကို ေဝလိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္စိုက္ၾကေပေတာ့။ ရွင္ေအာင္ၿပဳစုၾကေပေရာ့ ..။(ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အလွကိုေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ ဒီဇိုင္းေလာက္ ဘယ္ဗိသုကာပညာက ပိုလွမွာတုန္း)။
ၿမိဳ႕ကိုေရလႊမ္းတဲ့ၿပႆနာကို ပန္းၿခံေတြထဲက ေရကန္ေတြထဲ ေရသြယ္ၿပီးေၿဖရွင္းလိုက္တယ္။ ပန္းၿခံေတြသန္႔ရွင္း ေရးအတြက္လူငယ္ေတြငွားတယ္။
ၿမိဳလယ္ေခါင္ေစ်းလမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္စရာနယ္ေၿမအၿဖစ္ေၿပာင္းမယ္လုိ႔ လာနာရဲ႕အၾကံကို ဆိုင္ရွင္ေတြက ကန္႔ကြက္ၾကတာနဲ႔ တစ္လအစမ္းလုပ္ၾကည့္ဖုိ႔သေဘာတူတယ္။ အစမ္းကာလမွာ လမ္းေလွ်ာက္ဇံုနယ္ေၿမက လူၾကိဳက္အလြန္မ်ားၾကတာကိုး။ ဒါနဲ႔ တၿခားလမ္းေတြကပါ သူတို႔လည္းပါလာၾကတယ္။ ခုေတာ့ လမ္းပဲေလွ်ာက္ရ တဲ့လမ္းတစ္လမ္းၿဖစ္တဲ့ Rua Das Floves ဆိုရင္ ပန္းၿခံေတြၿခံရံေနတာေပါ့။ ပန္းၿခံေတြကိုေတာ့ လမ္းေပၚက ကေလးေတြ (street children)ေတြက ၿပဳစုၾကတယ္။ မိဘမဲ့ စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ကေလးေတြကေတာ့ ဘရာဇီး တစ္တိုင္းၿပည္လံုးမွာ ၿပႆနာၾကီးေပါ့။လာနာက စက္မႈလုပ္ငန္းတိုင္း ေစ်းဆိုင္တိုင္း အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းကို လမ္းေပၚက ကေလးနည္းနည္းစီကို ေမြးစားခိုင္းတယ္။ အစာေကၽြး လခနည္းနည္းေပးၿပီး ပန္းဥယ်ာဥ္နဲ႔ ရံုးအလုပ္ ေတြခိုင္းေပါ့။
စားရိတ္ၾကီးတဲ့ ေၿမေအာက္မီးရထားေတြ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ပထမတန္းစား ဘတ္စကားဝန္ေဆာင္မႈကို ေပးတယ္။ ဘတ္စကားေတြက သီးသန္႔လမ္းေလးေတြမွာေၿပးတယ္။ မွတ္တိုင္ေတြကို လိုဏ္ေခါင္းပံုလုပ္ထားတယ္။ ခရီးသည္ေတြက ကားခေပးၿပီးရင္ တစ္ဖက္ကဝင္ၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္က ထြက္ရတယ္။ ကားေပၚေရာက္မွ ကားခ ေပးမေနရေတာ့ အတင္အခ်သိပ္ၿမန္တယ္။ အခ်ိန္ကုန္သက္သာ ညစ္ညမ္းမႈနည္းး ကားေစာင့္ဖို႔အရိပ္လည္း ရတယ္။
ကာရစ္တစ္ဘာၿမိဳ႕သားေတြက အမိႈက္ႏွစ္မ်ိဳးခြဲတယ္။ ေအာ္ဂဲနစ္နဲ႔ အင္ေအာ္ဂဲနစ္အမိႈက္ကို ထရပ္ကားႏွစ္မ်ိဳးက လာသိမ္းတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ရပ္ကြက္ အမိႈက္ကားမေရာက္ႏိုင္တဲ့အရပ္က သူတုိ႔အမိႈက္အိတ္ေတြကို အမိႈက္သိမ္း စခန္းေတြဆီ သယ္လာရင္ ဘတ္စကားလက္မွတ္၊ႏြားႏို႔၊ၾကက္ဥ အာလူးနဲ႔လဲေပးမယ္။ၿပန္သံုးလုိ႔ရတဲ့အမိႈက္ေတြ ကို အမ်ိဳးအစားခြဲတဲ့ေနရာပို႔ၿပီး ၿပန္သံုးလုိ႔ရေအာင္(recycle) လုပ္တာေပါ့။အဲဒီလိုေနရာေတြမွာ မသန္မစြမ္းသူ ေတြ ခုမွ တစ္ရပ္တစ္ပါးက ေရႊ႕လာသူေတြ အရက္စြဲေနသူေတြ အုလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ၿပန္သံုးလို႔ရေအာင္(recycle) လုပ္တာဟာ အမိႈက္ပံုၾကိးပံုတာေလာက္ပဲ စားရိတ္ကုန္တာေပမယ့္ ၿမိဳ႕ဟာ ပိုသန္႔တယ္။အလုပ္ပိုေပးႏိုင္တယ္။ ဆင္းရဲသားေတြကို အကူအညီေပးႏိုင္တယ္။ ကာရစ္တစ္ဘာ ဟာ အမိႈက္ေတြ သံုးပံုႏွစ္ပံုကိုၿပန္သံုးတယ္။ ကမၻာမွာေတာ့ အၿမင့္ဆံုးႏႈန္းေပါ့။
ေဂ်မီလာနာေၿပာေလ့ရွိတယ္။ " လူေတြရဲ႕ အိပ္မက္တစ္ခုကို ေပါက္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ရတာထက္ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ အလုပ္ရယ္လုိ႔မရွိဘူး၊ လူ႔ဘဝအရည္အေသြး တိုးၿမင့္ေအာင္လုပ္မယ္လုိ႔ ဒီၿမိဳ႕အေနနဲ႔ ကတိၿပဳတဲ့အခါ ဒီၿမိဳ႕မွာ ေနတဲ့ ၿမိဳ႕႔သူၿမိဳ႕သားေတြကို တန္ဖုိးထားတဲ့အခါ ၿမိဳ႕ရဲ႕ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလးစားတဲ့အခါ ၿမိဳ႕က အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ၿပင္ဆင္တဲ့အခါ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကလည္း တာဝန္ခြဲယူၾကတယ္။ တာဝန္ခြဲေဝ ယူၿခင္းဟာ စုေပါင္းအိပ္မက္ကို ေပါက္ေရာက္ေစတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းခင္ဗ်..."
ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ သမိုင္း၊ေနရာ၊လူဦးေရ စတာေတြက ထူးၿခားတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တၿခား လက္တင္အေမရိကၿမိဳ႕ေတြနဲ႔ မၿခားလွပါဘူး။ လူဦးေရ အၿမန္တိုးေတာ့ ၁၉၅၀ မွာ တစ္သိန္းခြဲကေန အခု ၁.၆သန္းရွိၿပီ။ အိမ္မဲ့ယာမဲ့ေတြ လည္းရွိတယ္။ ဆင္းရဲၿပီး စာမတတ္သူေတြလည္း အမ်ားၾကီး။
ဒီၿမိဳ႕ကို ေနခ်င္စဖြယ္စလုပ္တာ ၁၉၆၀က လူငယ္ဗိသုကာသမားတစ္စု၊ သူတုိ႔က ဟိုင္းေဝးလမ္းမၾကီးေတြ အေဆာက္အဦးၾကီးၾကီးေတြ၊ စူပါေစ်းၾကီးေတြကို မၾကိဳက္ပါ။ ရႈိးၿပတဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြကို ၿမိဳ႕စီမံကိန္းမွာ ထည့္မဆြဲ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ လူေတြအတြက္သာစဥ္းစားၾကသတဲ့။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ၿမိဳ႕စီမံကိန္း ေကာင္းေကာင္းသံုးသတဲ့။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကလည္း ၿမိဳ႕ေနလူထုထံက အၾကံဥာဏ္ေတြ၊ေဝဖန္ခ်က္ေတြေတာင္းၿပီး ဗိသုကာေလးေတြကို ေၿပာၿပစီမံကိန္းဆြဲေစသတဲ့။
ေဂ်မီလာနာ က ဗိသုကာတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႔ကို ဘရာဇီး စစ္အစိုးရက ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ခန္႔လုိက္တယ္။ ပိုက္ဆံမရွိ ေတာ့ လာနာဟာ စီမံကိန္းေသးေသး ေစ်းမၾကီး သို႔ေသာ္ အမ်ားပါဝင္တဲ့ စီမံကိန္းမ်ိဳး အၾကံထုတ္ရတယ္။
သစ္ပင္စိုက္ဖို႔ မ်ိဳးေစ့တစ္သန္းခြဲ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္သူၿမိဳ႕ေတာ္သားေတြကို ေဝလိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္စိုက္ၾကေပေတာ့။ ရွင္ေအာင္ၿပဳစုၾကေပေရာ့ ..။(ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အလွကိုေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ ဒီဇိုင္းေလာက္ ဘယ္ဗိသုကာပညာက ပိုလွမွာတုန္း)။
ၿမိဳ႕ကိုေရလႊမ္းတဲ့ၿပႆနာကို ပန္းၿခံေတြထဲက ေရကန္ေတြထဲ ေရသြယ္ၿပီးေၿဖရွင္းလိုက္တယ္။ ပန္းၿခံေတြသန္႔ရွင္း ေရးအတြက္လူငယ္ေတြငွားတယ္။
ၿမိဳလယ္ေခါင္ေစ်းလမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္စရာနယ္ေၿမအၿဖစ္ေၿပာင္းမယ္လုိ႔ လာနာရဲ႕အၾကံကို ဆိုင္ရွင္ေတြက ကန္႔ကြက္ၾကတာနဲ႔ တစ္လအစမ္းလုပ္ၾကည့္ဖုိ႔သေဘာတူတယ္။ အစမ္းကာလမွာ လမ္းေလွ်ာက္ဇံုနယ္ေၿမက လူၾကိဳက္အလြန္မ်ားၾကတာကိုး။ ဒါနဲ႔ တၿခားလမ္းေတြကပါ သူတို႔လည္းပါလာၾကတယ္။ ခုေတာ့ လမ္းပဲေလွ်ာက္ရ တဲ့လမ္းတစ္လမ္းၿဖစ္တဲ့ Rua Das Floves ဆိုရင္ ပန္းၿခံေတြၿခံရံေနတာေပါ့။ ပန္းၿခံေတြကိုေတာ့ လမ္းေပၚက ကေလးေတြ (street children)ေတြက ၿပဳစုၾကတယ္။ မိဘမဲ့ စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ကေလးေတြကေတာ့ ဘရာဇီး တစ္တိုင္းၿပည္လံုးမွာ ၿပႆနာၾကီးေပါ့။လာနာက စက္မႈလုပ္ငန္းတိုင္း ေစ်းဆိုင္တိုင္း အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းကို လမ္းေပၚက ကေလးနည္းနည္းစီကို ေမြးစားခိုင္းတယ္။ အစာေကၽြး လခနည္းနည္းေပးၿပီး ပန္းဥယ်ာဥ္နဲ႔ ရံုးအလုပ္ ေတြခိုင္းေပါ့။
စားရိတ္ၾကီးတဲ့ ေၿမေအာက္မီးရထားေတြ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ပထမတန္းစား ဘတ္စကားဝန္ေဆာင္မႈကို ေပးတယ္။ ဘတ္စကားေတြက သီးသန္႔လမ္းေလးေတြမွာေၿပးတယ္။ မွတ္တိုင္ေတြကို လိုဏ္ေခါင္းပံုလုပ္ထားတယ္။ ခရီးသည္ေတြက ကားခေပးၿပီးရင္ တစ္ဖက္ကဝင္ၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္က ထြက္ရတယ္။ ကားေပၚေရာက္မွ ကားခ ေပးမေနရေတာ့ အတင္အခ်သိပ္ၿမန္တယ္။ အခ်ိန္ကုန္သက္သာ ညစ္ညမ္းမႈနည္းး ကားေစာင့္ဖို႔အရိပ္လည္း ရတယ္။
ကာရစ္တစ္ဘာၿမိဳ႕သားေတြက အမိႈက္ႏွစ္မ်ိဳးခြဲတယ္။ ေအာ္ဂဲနစ္နဲ႔ အင္ေအာ္ဂဲနစ္အမိႈက္ကို ထရပ္ကားႏွစ္မ်ိဳးက လာသိမ္းတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ရပ္ကြက္ အမိႈက္ကားမေရာက္ႏိုင္တဲ့အရပ္က သူတုိ႔အမိႈက္အိတ္ေတြကို အမိႈက္သိမ္း စခန္းေတြဆီ သယ္လာရင္ ဘတ္စကားလက္မွတ္၊ႏြားႏို႔၊ၾကက္ဥ အာလူးနဲ႔လဲေပးမယ္။ၿပန္သံုးလုိ႔ရတဲ့အမိႈက္ေတြ ကို အမ်ိဳးအစားခြဲတဲ့ေနရာပို႔ၿပီး ၿပန္သံုးလုိ႔ရေအာင္(recycle) လုပ္တာေပါ့။အဲဒီလိုေနရာေတြမွာ မသန္မစြမ္းသူ ေတြ ခုမွ တစ္ရပ္တစ္ပါးက ေရႊ႕လာသူေတြ အရက္စြဲေနသူေတြ အုလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ၿပန္သံုးလို႔ရေအာင္(recycle) လုပ္တာဟာ အမိႈက္ပံုၾကိးပံုတာေလာက္ပဲ စားရိတ္ကုန္တာေပမယ့္ ၿမိဳ႕ဟာ ပိုသန္႔တယ္။အလုပ္ပိုေပးႏိုင္တယ္။ ဆင္းရဲသားေတြကို အကူအညီေပးႏိုင္တယ္။ ကာရစ္တစ္ဘာ ဟာ အမိႈက္ေတြ သံုးပံုႏွစ္ပံုကိုၿပန္သံုးတယ္။ ကမၻာမွာေတာ့ အၿမင့္ဆံုးႏႈန္းေပါ့။
ေဂ်မီလာနာေၿပာေလ့ရွိတယ္။ " လူေတြရဲ႕ အိပ္မက္တစ္ခုကို ေပါက္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ရတာထက္ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ အလုပ္ရယ္လုိ႔မရွိဘူး၊ လူ႔ဘဝအရည္အေသြး တိုးၿမင့္ေအာင္လုပ္မယ္လုိ႔ ဒီၿမိဳ႕အေနနဲ႔ ကတိၿပဳတဲ့အခါ ဒီၿမိဳ႕မွာ ေနတဲ့ ၿမိဳ႕႔သူၿမိဳ႕သားေတြကို တန္ဖုိးထားတဲ့အခါ ၿမိဳ႕ရဲ႕ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလးစားတဲ့အခါ ၿမိဳ႕က အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ၿပင္ဆင္တဲ့အခါ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကလည္း တာဝန္ခြဲယူၾကတယ္။ တာဝန္ခြဲေဝ ယူၿခင္းဟာ စုေပါင္းအိပ္မက္ကို ေပါက္ေရာက္ေစတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းခင္ဗ်..."
Peace B with U.
