အေမဆံုးတာ ေလးႏွစ္လား၊ငါးႏွစ္လားရိွျပီထင္တယ္။
အဲဒီကိစၥနဲ႕စပ္လ်ဥ္းျပီး အမွတ္တရ အေမ႔ေမြးေန႕ ေမလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ အိမ္မွာ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္ဖုိ႕လုပ္တယ္။ မဂၤလာသက္တမ္း ၂ ႏွစ္ျပည္႕လည္းနီးျပီဆိုေတာ႔ ေပါင္းလုပ္လုိက္တဲ႔သေဘာပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ သံဃာ႔ေဆးရံုကို တစ္သိန္းခြဲလွဴလုိက္တယ္။ သံဃာေတြက်န္းမာၾကပါေစ။
အေမ႔ေမြးလအေနနဲ႕ ရသအလင္းကို ၁၀၀ လွဴလုိက္တယ္။ ရသအလင္းအသင္းလည္း ခ်မ္းသာသြားျပီထင္တာနဲ႕ အရင္လက မလွဴျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ ဆရာေနမ်ိဳးကို လွဴတာေတြ႕တာနဲ႕ သဒၶါယိုဖိတ္သြားပံုရတယ္။
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေလး၊ငါးႏွစ္အတြင္း လွဴခဲ႔တာေတြျပန္တြက္ရင္း အရပ္ရပ္မွာ လွဴတာေတြထည္႕ေပါင္းရင္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ေပါင္း သိန္းငါးဆယ္ေက်ာ္သြားျပီဆိုတာ သိရတယ္။ ဝမ္းသာတယ္။ ဂုဏ္ယူတယ္။ ကြယ္လြန္သြားတဲ႔ မိခင္ၾကီးလည္း သူ႕သားနဲ႕ေခြ်းမ သူ႕အတြက္ လွဴေနတန္းေနတာသိရင္ ေပ်ာ္မွာပဲ။ တစ္လတစ္လ ပံုမွန္လွဴျဖစ္တဲ႔အလွဴေတြရိွလာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝကို အဆင္ေျပဖုိ႕ လွဴႏိုင္တာ ေက်နပ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္ေသးတဲ႔ေန႕အထိေတာ႔ လွဴႏုိင္သေလာက္လွဴမယ္စိတ္ကူးထားတယ္။ လူေတြ အဆင္ေျပသြားတာကို ေက်နပ္တယ္။ ကိုယ္လွဴႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ရထားတဲ႔ ဥစၥာဟာ မပ်က္ခင္လွဴမွဆိုတဲ႔ ႏွလံုးသြင္းမႈ၊ မနသီကာရနဲ႕ပဲလွဴတယ္။ ၂၀၀၁ မွာ မုိးကုတ္ ရိပ္သာဝင္ျပီးကတည္းက ငါစြဲနဲ႕လွဴတာမ်ိဳးမလုပ္ေတာ႔ဘူး။ သံသရာကေန လြတ္ဖုိ႕လွဴတယ္။ သံသရာမွာက်င္လည္တုန္း အခက္အခဲရိွသူေတြ ေျပလည္ေအာင္လွဴတယ္။ လိုတဲ႔ေနရာမွာပဲလွဴတယ္။
ေလာေလာဆယ္လွဴခ်င္ေနတာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလးထပ္ေဆာင္ေဆာက္လုပ္ေရးတစ္ခုအတြက္၊ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားမရိွေသးေတာ႔ လွဴခ်င္သေလာက္ မလွဴႏုိင္ေသးဘူး။ Kallang ေက်ာင္းမွာေတာ႔ အေၾကြစုဗူးယူထားျပီး ေန႕တုိင္းစုတာ ၄လတစ္ခါေလာက္ျပန္အပ္ျဖစ္တယ္။ ၁၀၀၊ ၂၀၀ ေလာက္ေတာ႔အေၾကြကေနလွဴႏုိင္သြားတာပဲ။ ေမလ ၁၂ ရက္မွာလည္း စုထားတာျပန္သြားအပ္မယ္စိတ္ကူးတယ္။ အေၾကြေတြျပန္မသံုးဘဲ လွဴပစ္လုိက္တာဟာ အင္မတန္ေကာင္းတာပဲ။ ဝန္မပိေတာ႔ဘူး။ အလွဴဆိုတာ ႏုိင္သေလာက္ကေနပဲ စရမယ္ထင္တယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စုျပီး လွဴရမယ္။ အလွဴဟာ ေလာဘကို ပါယ္သတ္ဖုိ႕ က်င္႔ၾကံရတဲ႔ အက်င္႔ေကာင္းပဲ။ လွဴေလ လွဴဖုိ႕ရိွေလပဲ။
အိမ္မွာ ဘုရားစင္ရိွတယ္။ ဘုရားစင္မွာ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းေကြ်းအတြက္တို႕၊ သံဃာေတြလွဴဖုိ႕အတြက္တုိ႕ကို သပ္သပ္ဖယ္ထားတယ္။ အိမ္မွာ အိမ္ငွားေတြေပးတာကိုလည္း တစ္ခါတစ္ေလမွာ လွဴဖုိ႕ထဲကို နည္းနည္းထည္႕တယ္။ သူတုိ႕လည္းအတူကုသိုလ္ရေအာင္။ တစ္ႏွစ္မွာ ေလးငါးၾကိမ္ထက္မနည္း၊ သကၤန္းလွဴျဖစ္တယ္။ ဘာသာေရးအေနနဲ႕ ဘာမွ အေထြအထူးမေလးနက္ဘူး။ ကိုယ္႔စိတ္ကုိယ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားတယ္။ မိဘေတြေပးခဲ႔တဲ႔ အေမြကေတာ႔ လိုေနတဲ႔ေနရာေတြ လွဴဖုိ႕ပဲ။ ဒါကို ငယ္ကတည္းက သင္ေပးခဲ႔တာပဲ။ ဘုန္းၾကီး၊သီလရွင္ေတြကို လွဴဖုိ႕လည္း ငယ္ကတည္းက သင္ေပးခဲ႔ၾကတာပဲ။ မိဘေတြက ေတာ္ေတာ္စိတ္ထားေကာင္းတာပဲလုိ႕တစ္ခါတစ္ေလေတြးမိတယ္။ ကိုယ္တုိင္လည္း မိဘေတြဆီက ေကာင္းတာေလးေတြ အတုခိုးမွလို႕စိတ္ကူးတယ္။
ငယ္တုန္းကေတာ႔ ဘုရားေဟာရိွတဲ႔ အလွဴဒါနရဲ႕ အက်ိဳးကို တကယ္သိမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးဆြမ္းလုတ္ေလးေတာင္ မလွဴဘဲေနမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သေဘာက်လို႕ အိမ္ကေခြးေတြကို ေနာက္ဆံုးအလုတ္ေကြ်းလုိက္တယ္။ ေခြးေတြဆံုးကုန္တဲ႔အထိပဲ။
ျမန္မာျပည္မွာ လွဴဖုိ႕လိုေနတဲ႔ေနရာေတြအမ်ားၾကီးရိွတယ္။ အဆင္ေျပတဲ႔သူက အဆင္မေျပတဲ႔သူေတြအတြက္ စဥ္းစားျပီးလွဴရမယ္။ အဖြဲ႕အစည္းေတြဘာေတြ လုပ္ၾကတာေကာင္းတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပၚၾကည္႕ျပီး လွဴခ်င္စိတ္ေပါက္တယ္ထင္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးေတြ၊ တစ္ကိုယ္ရည္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြမပါတဲ႔ အလွဴသပ္သပ္မ်ိဳးပဲလွဴမယ္စိတ္ကူးတယ္။ ကိုယ္႔နာမည္ၾကီး ျပဴးျပဴးၾကီးပါေစခ်င္လို႕ တျခားလူေတြကို လုိက္အလွဴခံတာမ်ိဳးကိုေတာ႔ ငါးျပားမွမလွဴဘူးစိတ္ကူးတယ္။
မိဘမဲ႕ေက်ာင္းေတြကိုမ်ားမ်ားလွဴမယ္။ စည္းကမ္းရိွတဲ႔စာသင္တုိက္ကိုမ်ားမ်ားလွဴမယ္။ ရည္းစားထားတဲ႔ကိုယ္ေတာ္ေတြထြက္တဲ႔တုိက္ကိုေတာ႔ သဒၶါယိုဖိတ္မိမယ္မထင္ဘူး။ အင္တာနက္ကိုယ္ေတာ္၊ ကင္မရာကိုယ္ေတာ္ေတြ၊ဟန္းဖုန္းကုိယ္ေတာ္ေတြကိုေတာ႔ အက်င္႔သိကၡာကိုအကဲခတ္ျပီးမွ သံုးေပမယ္႔ မစြဲတဲ႔သူကိုပဲလွဴမယ္စိတ္ကူးတယ္။ မဟုတ္ရင္ တြက္ေျခမကိုက္ဘူး။
လွဴတဲ႔တန္းတဲ႔ေနရာမွာ စည္းစနစ္နဲ႕လွဴႏိုင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားမယ္စိတ္ကူးတယ္။ ကိုယ္လွဴလိုက္တဲ႔အလွဴဟာ အက်ိဳးရိွရဲ႕လားဆိုတဲ႔ ေပတံနဲ႕တုိင္းမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အက်င္႔လည္းမေကာင္း၊ လုိလည္းမလိုတာေတြကို အားအားယားယားသြားလွဴၾကတာရိွတယ္။ ဒါမ်ိဳးကိုေတာ႔ မလွဴႏုိင္ဘူး။ အိမ္သာေဆာက္တာမ်ိဳး၊ေက်ာင္းေဆာက္တာမ်ိဳးကိုေတာ႔ တတ္ႏုိင္ရင္ကူလုိက္တယ္။
စင္ကာပူမွာရိွတဲ႔ ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြကိုေတာ႔ တစ္ခုမွမလွဴဘူး။ လမ္းမွာ စုဗူးနဲ႕အလွဴခံတာကလြဲရင္ တစ္ခုမွမလွဴဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ သူတုိ႕ထက္ ဆယ္ဆမက လိုေနတဲ႔သူေတြရိွတယ္။ စင္ကာပူက ဘုန္းၾကီးကို သကၤန္းတစ္စံုလွဴရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆယ္စံုေလာက္လွဴသင္႔တယ္လုိ႕ထင္တယ္။ ဒီမွာ ဘုန္းဘုန္းေတြက ပိုေနလို႕ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သယ္ျပီး လွဴေနၾကတာေတြ႕တယ္။ ရဟန္းတစ္ပါးႏွစ္ပါးေလာက္ ထူးထူးခြ်န္ခြ်န္ေကာင္းရင္ကို လူတစ္သန္းေလာက္ ကုသိုလ္ရတဲ႔သေဘာရိွတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကဆိုရင္ မြတ္ဆလင္မိဘေတြက ေပါက္ဖြားလာတာပဲ။ ကံေကာင္းတာကေတာ႔ ေစာေစာစီးစီးလူျဖစ္ျပီး၊ မိတၳီလာဘက္မွမေနမိတာပဲ။ မီးရိွဳ႕လုိက္လုိ႕ ေသကုန္တဲ႔ထဲမွာ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိလို ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာေတြ ပါခ်င္လည္းပါသြားမယ္လုိ႕ေတြးမိတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက စာအုပ္ပူေဇာ္တာဟာ သူ႕သမီး မြတ္ဆလင္မိသားစုရဲ႕ စီးပြားေရးကို ကူညီရာေရာက္တယ္လုိ႕ တစ္ခါက ေျပာၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကစာအုပ္မ်ားမ်ားပူေဇာ္ျပီး အသိေတြကို လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ စိတ္ေကာင္းရိွဖုိ႕ဟာ ဘယ္အရာထက္မဆို ပိုအေရးၾကီးတယ္။ မြတ္ဆလင္ေတြ၊ ခရစ္ယာန္ေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာေတြဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ တန္ဖိုးမရိွတဲ႔ဘာသာေရးအေရျခံဳေတြေလာက္ပဲ အစြန္းေရာက္သင္႔တဲ႔ကိစၥျဖစ္တယ္။ လူတုိင္းမွာ ဒုကၡရိွတယ္။ ဒုကၡသစၥာကိုလူတုိင္းရထားၾကတယ္။ သမုဒယသစၥာေၾကာင္႔ မီးဆက္ေလာင္ေနတယ္။ လူတုိင္းမွာျဖစ္ေနတယ္။ လူတုိင္းဟာ အေျခံအားျဖင္႔ ေလာကဓံရွစ္ပါးကိုခံၾကရတယ္။ ဘာသာေရးေတြကို တကယ္ေမ႔ထားႏုိင္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ လူကို လူလုိ႕ျမင္လာၾကတာပဲ။ အလွဴခံ တစ္က်ိပ္ေလး ေခြးေတာင္မွပါတယ္ဆိုျပီးဆိုၾကတယ္။ ေခြးဟာ ဘာ ဘာသာမွ မကိုးကြယ္ဘူး။ အဟိတ္ျဖစ္တယ္။ တိရစာၦန္လည္းျဖစ္တယ္။ ေရွးေဟာင္းဘာသာေတြမွာ ေခြးကို နည္းနည္းႏွိမ္ေျပာၾကတာေတြ႕တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ႔ မေက်နပ္လွဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း လူထက္နိမ္႔လို႕ တိရစာၦန္ျဖစ္ရတာလုိ႕ ယံုၾကည္ၾကတာဆိုေတာ႔ မလွဴေကာင္းတဲ႔ပုဂၢိဳလ္မရိွဘူးလုိ႕ဆိုလုိတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပေနၾကရင္ လွဴစရာလူေတာင္မရိွေတာ႔ဘူး။ ဥပမာ နတ္ျပည္ ဆိုပါေတာ႔။ ဘယ္နတ္ကမွ ေတာင္းစားရတယ္မရိွဘူး။ နတ္ေတာင္းစားဆုိတာမရိွဘူး။ ျမင္႔တဲ႔ဘံုမွာ အဲဒီလို အဆင္႔ျမင္႔ အလုပ္မရိွေတာ႔ဘူး။ လူ႕ဘံုမွာပဲ လွဴလို႕တန္းလို႕ရတယ္။ သိၾကားမင္း ဘုရားရဲ႕ E အိုးလာသယ္တဲ႔ဥပမာဟာ ဥပမာေကာင္းပဲ။
အလွဴဟာ လွဴတတ္ဖုိ႕လုိတယ္လို႕ေျပာၾကတယ္။ ဆုေတာင္းမွားရင္ သံသရာရွည္မယ္လုိ႕ဆိုတယ္။ နိဗၺာန္မေရာက္မီစပ္ၾကားဆိုျပီး စပ္ၾကားကုသိုလ္ေတြအတြက္ေမွ်ာ္ေနရင္ သံသရာရွည္တာပဲ။ ရလာတာေတြ မလွဴလည္းကုန္မယ္ဆုိတာ မသိရင္ ႏွေျမာၾကတာပဲ။ လွဴလုိက္တာကမွ ပီတိေလးရေသးတယ္။ မီးေလာင္သြားရင္ ဘာပီတိမွမက်န္ဘူး။ ေငြဆိုတာလည္း ေရွ႕ႏွစ္မွာ စီးပြားပ်က္၊ေနာက္သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ဆို ငတ္ျပတ္ေနဖုိ႕မ်ားတယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ကိုယ္စီမံႏုိင္တာက ခပ္နည္းနည္းပဲ။ မျဖဳန္းသင္႔တာ မျဖဳန္းမိဖုိ႕ေလာက္ပဲ သတိထားလုိ႕ရတယ္။ ကံအေၾကာင္းတရားေတြ ကို္ယ္မသိႏုိင္ဘူး။ လွဴတတ္ရင္ အက်ိဳးေပးကလည္းမွန္တာပါပဲ။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီးေျပာသလို အခုလုိ လူဆက္ျဖစ္ျပီး ဒုကၡေတြခံေနရေသးတာ တစ္ခ်ိန္က ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ကုန္းကန္ေတာ႔ျပီး လူခ်မ္းသာ၊နတ္ခ်မ္းသာ လုပ္ခဲ႔ၾကလို႕ ဆုေတာင္းေကာင္းခဲ႔ၾကလြန္းလုိ႕လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဘုရားေရွ႕မွာတင္ ဒုကၡသစၥာကို သိပ္ၾကိဳက္လို႕ ဆက္ယူပါရေစ၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ေနာက္မွ ယူပါရေစလုိ႕ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ကတိျပဳ၊သစၥာဆိုခဲ႔ၾကတာ။ ကိုယ္လုပ္တာ ကိုယ္ရကုန္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သံေဝဂဉာဏ္ၾကီးၾကီးနဲ႕ၾကည္႕ရင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အင္မတန္မွ စနစ္တက်လုပ္ခဲ႔ၾကလုိ႕ ဒီေလာက္ဒုကၡေရာက္တာဆိုတာ ေရးေရးေပၚတယ္။ နိဗၺာန္အထိရႏိုင္တဲ႔ ကုသိုလ္မ်ိဳးကို အဲဒီအထိမယူဘူး၊ လူ႕ခ်မ္းသာမွာပဲ က်ေနာ္႔ကို ခ်ထားေပးပါဆုိျပီး ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ခုန္ခ်လိုက္တာပဲ။ ေမာဟဟာ အင္မတန္မွ သတၱိေကာင္းတယ္ထင္တယ္။ မုိက္ရူးရဲဆန္လြန္းတယ္။
ယာယီျဖစ္တဲ႔ ေနအိမ္၊ ယာယီျဖစ္တဲ႔ မိတ္ေဆြ၊ ယာယီျဖစ္တဲ႔ခ်မ္းသာေတြဟာ ဘယ္ဟာမွမေကာင္းဘူး။ ယာယီခ်မ္းသာေတာင္မရရွာတဲ႔သူေတြမနည္းဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ဇိမ္နဲ႕ေနႏုိင္ေသးတယ္။ လူ႕ဘံုက အသူရကာယ္ေတြထင္တယ္။ ငါးရက္ခံ၊ ႏွစ္ရက္စံေတြ။ ငါးရက္ေတာင္မွ တစ္ခ်ိဳ႕က အျပည္႕မခံရဘူး။ အက်ိဳးေပးေကာင္းေနေတာ႔ အားအားယားယား စာေတြဘာေတြ ေရးႏုိင္ေသးတယ္။ ယာယီကို တာရွည္မထင္နဲ႕လို႕ အရွင္ေဆကိႏၵမဟုတ္ရင္ အရွင္ဆႏၵာဓိကေဟာဖူးလိမ္႔မယ္။ ခရစ္ယာန္ဓမၼသီခ်င္းေတြမွာေတာ႔ ခႏၶာဟာ ယာယီအိမ္ပဲဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေလးေတြရိွတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယာယီဆိုတာသိရင္ နည္းနည္းခံစားရတာသက္သာတယ္။ အခုမေကာင္းတာေတြလည္း ယာယီပဲ။ အခုအဆင္မေျပတာေတြလည္းယာယီ။ ေသရင္ ေနာက္ထပ္အသစ္တစ္ခုျဖစ္တာပဲ။ နိဗၺာန္ေရာက္ရင္ေတာ႔ ထပ္ျဖစ္စရာလည္းမလုိေတာ႔ဘူးဆုိေတာ႔ သာေတာင္မွ ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းေျမာက္စရာေကာင္းတာပဲ။ နိဗၺာန္မေရာက္ေသးေသာ္လည္း ေနာက္ဘဝ ေကာင္းတဲ႔ဘဝေရာက္မွာ က်ိန္းေသေနရင္ ေသေပ်ာ္တာပါပဲ။ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ စိတ္ခ်ရရင္ ေသမွာမေၾကာက္ေတာ႔ဘူး။ ေသမွာေၾကာက္ေနေသးရင္လည္း ကိုယ္႔စိတ္ဟာ အင္အားမျပည္႕ေသးဘူးလုိ႕ဆုိရမယ္ထင္တယ္။
ယာယီအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုမခံစားေနနဲ႕။ ေသရင္မပါတာေတြကို ခံစားမေနနဲ႕။ ဘဝမွာ ေလာကဆီက ရလာတာကို ေလာကကို ျပန္ေပးရမယ္။ ေလာကရဲ႕သေဘာကိုကဒီလုိပဲ၊ ျဖစ္ျခင္းဟာ ပ်က္ျခင္းမွာအဆံုးသတ္တာပဲ၊ ရျခင္းဟာ ကုန္ျခင္းမွာ အဆံုးသတ္တာပဲ၊ ဆူညံျခင္းဟာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမွာ အဆံုးသတ္တာပဲ၊ မျမဲတာကို ျမဲတယ္ထင္တဲ႔သူဟာ ပိုခံစားရတာပါပဲ။ အေမဆံုးသြားေတာ႔ တစ္သက္လံုးရိွမေနဘူးဆိုုတာသိေပမယ္႔ ခံစားရတာပဲ။ ယာယီရွင္သန္ေနတဲ႔ ေဆြမ်ိဳးကို တစ္သက္လံုးအတူရိွေနမယ္ထင္ခဲ႔မိတဲ႔ ေမာဟေၾကာင္႔ပိုခံစားရတာပဲ။ ငါစြဲေၾကာင္႔ ငါ႔အေမဆိုျပီး ဒိဌိဝင္လာေတာ႔ ပိုခံစားရတာပဲ။ အသိမွား၊အယူမွား၊အမွတ္မွားဆိုတာကို တီဗီမွာ ဦးေဃာသိတေဟာတုန္းကေတာ႔ ရွင္းပါရဲ႕၊ ကိုယ္႔အေမဆံုးမွ ဒီဟာက ခြက္သံုးခြက္ထက္ပိုတယ္ဆိုတာ ရွင္းလင္းသြားတယ္။ ခႏၶာထဲ ဉာဏ္ေရာက္ဖုိ႕ဟာ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး။ ေရကူးသလုိပဲထင္တယ္။ အေပၚကေနၾကည္႕ေတာ႔ လြယ္လုိက္တာ။ မိုးကုတ္ဝိပႆနာမွာ အလြယ္လုပ္ထားတဲ႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္ဝိုင္းဆိုရင္ သိပ္လြယ္တယ္ထင္တာ။ အရွင္အာနႏၵာဆုိ ကိုယ္႔ထက္ေတာင္ဆုိးေသးတယ္။ ဒါေတြကအခ်ဥ္ပါဆိုျပီး ဘုရားကိုေတာင္သြားၾကြားလုိက္ေသးတယ္။ အပင္မွမ်ိဳး၊မ်ိဳးမွအပင္ဆက္စပ္တာမ်ိဳးကို လြယ္တယ္ထင္တာ။ စိတ္ထဲမွာ လည္တဲ႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ၾကေတာ႔ ခံစားေနရတာနဲ႕ ထြက္လမ္းမေရာက္ေတာ႔။ ေသာက၊ပရိေဒဝ၊ ဥပါယာသဘက္ေရာက္ျပီး မ်က္ရည္မ်ားေတာင္လည္ရွာတယ္။ စာေတြ႕ဟာ ကိုယ္ေတြ႕နဲ႕ယွဥ္ရင္ ေသးေသးေလးမွ တကယ္႔ေသးေသးေလးပဲ။
မေန႕ကပဲ ဇနီးသည္ရဲ႕ အသိတစ္ေယာက္ဆံုးသြားတယ္။ ေလျဖတ္တယ္၊ ဆံုးတယ္။ ရက္အနည္းငယ္ေလးပဲ။ သူက ပင္စင္ယူျပီးျပီ၊ ကေလးတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ အနာဂတ္မွာ အစီအမံေတြရိွတယ္။ ေသျခင္းကေတာ႔ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြကို ေစာင္႔မသြားဘူး။ တခါတေလ သိပ္ရက္စက္တယ္လုိ႕ထင္စရာရိွတယ္။ အမွန္ေတာ႔ ေသမွာကို ေမ႔ေနၾကတာေၾကာင္႔ အံ႔အားပိုသင္႔ရတာထင္တယ္။ အလွဴအေၾကာင္းကေန ေသျခင္းဘက္ကိုေဝ႔လာတာကို သတိထားမိမယ္ထင္တယ္။ ေသျခင္းဟာ ကန္႕သတ္လုိက္တာပဲ။ အခ်ိန္ဆြဲတတ္တဲ႔သူေတြ ေနာက္အနာဂတ္မွာ မလုပ္ျဖစ္ေတာ႔ဘဲ ျဖစ္ႏုိင္သြားတယ္ဆုိတာကို သင္ခန္းစာေပးေနတာပါပဲ။ ေသျခင္းမရိွရင္ေတာ႔ အေလာတၾကီးလုပ္စရာဘာမွမရိွဘူး။ ေနာက္ဘဝမွာ ဘာယူသြားခ်င္လဲ။ အဲဒါကိုစဥ္းစားေတာ႔၊ နံပါတ္တစ္က အသိဉာဏ္ပဲ။ အဲဒါမပါသြားရင္ ေနာက္ဘဝမွာ ပိုနိမ္႔က်တဲ႔ဘဝသြားဖုိ႕ ကိုယ္ထူးကိုယ္ခြ်န္လုပ္မိေတာ႔မယ္။ လူ႕ခ်မ္းသာ၊နတ္ခ်မ္းသာဘက္ကို ပါးစပ္သရမ္းျပီး ဆုေတာင္းမိဦးမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မုိက္တယ္ေဂၚတယ္ဆုိျပီး Shoko Asahara လိုလူကို ဘုရားထင္ျပီး ဂတ္စ္နဲ႕လူေတြသတ္မိေနႏုိင္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြမလုပ္မိေအာင္ အသိဉာဏ္ေလးေတာ႔ ပါမွျဖစ္မယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ေငြ၊ပိုက္ဆံ၊ငဝိုင္း၊အာရေက ဆိုတာလိုတဲ႔ဘဝလုိတာပဲ။ အေဖက ဘဏ္ကာ၊ အေမက မီလ်ံနာ၊ အီတလီမွာ ေန႕လည္စာ စပါဂတ္တီစားျပီး၊ျပင္သစ္မွာဝိုင္ေသာက္၊ ဂ်ာမနီမွာဘီယာေသာက္၊ အဂၤလန္မွာေဘာလံုးပြဲၾကည္႕ျပီး၊ဆြစ္ဇလန္မွာဂရိကမွာတဲ႔ေသာက္ေရေသာက္ျပီးမွ ျမန္မာျပည္မွာ မုန္႕ဟင္းခါးစားဖုိ႕ ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္နဲ႕ျပန္လာေလာက္ေအာင္ခ်မ္းသာဖုိ႕ေတာ႔ လိုခ်င္မွလုိမယ္။ သို႕ေသာ္လည္း သိပ္ႏြမ္းပါးရင္ေတာ႔မေကာင္းဘူးခင္ဗ်။
(ဆက္ရန္)
Regards,
Z
Peace B with U.
