ေလာင္ကြ်မ္းမႈ ၁၈၀ ဒီဂရီ
ဝါသနာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး နည္းသြားျပီ။ စာဖတ္ရတာလည္း ဝါသနာမပါေတာ႔ဘူး။ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ရပ္ထားတာ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္ကတည္းကပဲ။ ကိုယ္ေရးထားတာေတြပဲ မၾကာမၾကာျပန္ဖတ္တယ္။ ေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔ အတုိအထြာေလးေတြျပန္ဖတ္ရင္း သတိတရျဖစ္တာေလးေတြ ျပန္စုထားလုိက္တယ္။
မင္းဘူးမွာ ရိုုက္ခဲ႔တဲ႔ မီးေတာင္ေဟာင္းကုိ နဂါးရိွတယ္ဆိုတာေလး က်ေနာ္ facebook မွာ တင္ဖူးတယ္။ လူေတြရဲ႕ ယံုုၾကည္မႈေတြအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္တဲ႔သေဘာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ပညာေကာင္းေကာင္းတတ္တဲ႔မ်ိဳးဆက္ တစ္ဆက္ေလာက္ လုိတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကုိယ္သိႏုုိင္သေလာက္ အျမင္ေတြကိုု က်ေနာ္ေျပာတယ္။ မွားတာလည္းရိွမယ္။ ကိုယ္႔ ဉာဏ္နဲ႕ဆင္ျခင္ျပီး သင္႔တာယူႏုုိင္တယ္။ သိတာကိုု ေဝငွျပီး၊ မသိတာကိုု ေမးျမန္းမယ္။ မွားယြင္းတဲ႔အယူအဆရိွရင္ ကိုယ္႔ဆီမွာ လမ္းဆံုးရမယ္။ ကုိယ္ဟာ အသိတရားနဲ႕ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ဆန္ခါေတြပဲ။ မဟုတ္တာေတြ၊မမွန္တာေတြ၊ နည္းလမ္းမက်တာေတြကုိ လက္ဆင္႔မကမ္းေတာ႔တဲ႔မ်ိဳးဆက္ျဖစ္ရမယ္။ က်ေနာ္ဒါေလးကုိ ေရႊစက္ေတာ္သြားရင္း ရုိက္လာခဲ႔တယ္။ ယံုၾကည္မႈေတြကုိေတာ႔ ဘာမွ မေျပာလုိဘူး။ က်ေနာ္ေတာ႔ ဆက္ျပီး လက္ဆင္႔မကမ္းတဲ႔မ်ိဳးဆက္ျဖစ္ဖုိ႕ပဲ ကိုယ္႔တာ ကုိယ္လံုဖုိ႕ၾကိဳးစားရမယ္။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ေခါင္းေလာင္းၾကီး နဂါးေစာင္႔တယ္လုိ႕ေျပာတဲ႔သူေရာ၊ ယံုတဲ႔သူပါ မနည္းတာေတြ႕ရတယ္။ ဒီ video clip ေလးကုိ အဘျငိမ္း share တာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား share ထားတာေတြ႕တယ္။ အနာဂတ္ရဲ႕ ကေလးေတြကုိ အသိအမွားေတြ မေပးဖုိ႕ကုိပဲ က်ေနာ္ရည္ရြယ္တယ္။ ယံုၾကည္ေနတဲ႔သူေတြကုိေတာ႔ ေပ်ာ္ေနရင္ျပီးတာပါပဲ။ အျပစ္မဆုိပါဘူး။ ကမာၻၾကီးျပားတယ္လုိ႕ ယံုခ်င္လည္း ယံုႏုိင္ပါတယ္။ အနာဂတ္ရဲ႕ ကေလးေတြကုိေတာ႔ ေပါက္ကရေတြ မသင္ေပးလုိက္ၾကပါနဲ႕။ သူတုုိ႕ လင္းလင္းပြင္႔ပြင္႔ ေလ႔လာပါေစ။ သူတုုိ႕ေတြက ကုိယ္ေတြထက္ ဆယ္ဆသာတယ္။ သူတုုိ႕ေတြရဲ႕ အသိအျမင္သစ္ကုိ လမ္းဖြင္႔ေပးထားရမယ္။ အမႈိက္ေတြကုိ လက္ဆင္႔မကမ္းတဲ႔မ်ိဳးဆက္ေတြထဲက တစ္ေယာက္အေနနဲ႕၊လမ္းမွာ အမႈိက္ေတြ႕ရင္ ေကာက္ခဲ႔ရမွာပဲ။
ဒုတိယတစ္ခုက စုဗူးေလးတစ္ဗူးအေၾကာင္းပါ။ ဒီစုဗူးကုိ က်ေနာ္တုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ရည္းစားဘဝကစျပီး အေၾကြေတြစုခဲ႔ၾကတယ္။ ပထမႏွစ္ေခါက္မွာ ၁၀၀ စီရတယ္။ ေနာက္ပုိင္းယူျပီးေတာ႔ ပုိစုျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခါကုိ ၂၀၀ စီေလာက္လွဴျဖစ္တယ္။ Kallang ေက်ာင္းက အေၾကြစုဗူးေလး။ အမွတ္တရျဖစ္ရတယ္။ အခုဆိုု လွဴျပီးတာ ၁၂၀၀ ရိွျပီ။ ဒီတစ္ေခါက္လည္း ၂၀၀ ေလာက္ျပည္႕ေနျပီဆုိေတာ႔ ၁၄၀၀ ျပည္႕ျဖစ္မယ္။ ဒီ ၁၄၀၀ ကုိ က်ေနာ္တုုိ႕ အေထြအထူးမစုရဘူး။ ေန႕တုိင္းပုိလာတဲ႔အေၾကြေလးေတြ စုထားတယ္။ က်ေနာ္ အေၾကြမသံုုးဘူး။ တစ္ေန႕မွာ ပုိလာတဲ႔ အေၾကြမွန္သမွ် စုထားတယ္။ ေလးငါးလဆုိရင္ ၂၀၀ ေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ ၂ခါလွဴတယ္။ အပမ္းမၾကီးတဲ႔ လြယ္လင္႔တကူ အလွဴျဖစ္သြားတယ္။ ေန႕တုိင္း ကုသိုလ္ရေနတယ္။ ဒါအင္မတန္ေကာင္းတယ္။ ၾကီးၾကီးေသးေသး ကုသိုလ္ရဲ႕သေဘာဟာ စိတ္ကုိ အထူးၾကည္လင္ေစတယ္။ ငယ္တုန္းက အိမ္မွာ ႏွင္းဆီကုန္းဘုိးဘြားရိပ္သာက စုဗူးေလးရိွတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္ရတာကုိ ေပ်ာ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ႔တဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးက အနႏၲပါပဲ။ က်ေနာ္႔ အသိမိတ္ေဆြေတြလည္း ဒီလုိပဲ အျမဲလွဴေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဝမ္းသာတယ္။ နည္းတာ၊ မ်ားတာ ကိစၥမရိွဘူး။ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႕ရတဲ႔ကုသုိလ္ကုိ တန္ဖုိးထားတဲ႔စိတ္ကေလးရိွေနတာ အျမတ္ပဲ။
ဝါသနာေတြအမ်ားၾကီးရိွျပီး ခဏေလာက္စိတ္ကူးေပါက္တုန္းက ဆြဲခဲ႔တဲ႔ပံု။ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ အုတ္ဂူေပၚမွာလဲေနျပီး အုတ္ဂူမွာ အေမ႔ရဲ႕ နာမည္ေရွ႕ဆံုုးစာလံုုး T လုိ႕ေရးထားတယ္။ ခံစားခ်က္တစ္ခုခုရိွရင္ ခံစားစရာတစ္ခုခုလုပ္လုိ႕ရတယ္လုိ႕ထင္တယ္။ ဒီပံုက ကုိယ္႔ခံစားခ်က္ပဲ။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္မွာ ျပန္ေတြ႕တာနဲ႕ ဒီမွာ ျပန္တင္ထားလုိက္တယ္။ ေကာင္းရာသုဂတိမွာ ေပ်ာ္ပါေစ အေမ။
ဒီအေၾကြေတြနဲ႕ ႏွစ္က်ပ္တန္ေတြက သိမ္ဆင္းေလာင္းဖုိ႕ ရွာထားတာ။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ကထင္တယ္။ တစ္ပါးကုိ ၂ က်ပ္ေလာင္းလုိက္တယ္။ အမွတ္တရပဲ။
မင္းသားေလးစာအုပ္ထဲက မီးအိမ္ထြန္းသမား။ ဒီစာအုပ္ဖတ္ဖူးရင္ သူ႕ကို သိမွာပဲ။ ဇနီးသည္ကလည္း သူ႕မွာလည္းပံုဆြဲအေျခခံရိွေၾကာင္းျပတဲ႔အေနနဲ႕ ဆြဲထားတာျဖစ္မယ္။
အသက္ၾကီးလာေတာ႔ ဖတ္တဲ႔စာအုုပ္ေတြေျပာင္းကုန္ျပီ။
ဘဝ နာလာတဲ႔အခါ ဘာဝနာဖက္ေရာက္ကုန္ေတာ႔တာပဲ။
အိမ္ကသားေတာ္ေမာင္ႏွစ္ေကာင္။ အရင္ကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္တယ္။ အခုေတာ႔ အိပ္ခါနီး ေနရာေန႕တုိင္းေရႊ႕ရတာနဲ႕ နည္းနည္းျငိဳျငင္စျပဳလာျပီ။ တစ္ေကာင္က ေလးေပေလာက္၊တစ္ေကာင္ကငါးေပေလာက္ရိွတယ္ထင္တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ႔ စိတ္ေကာက္တုိင္း အရုပ္ေတြ ဝယ္ဝယ္ေပးတာ၊ ေနာက္ေတာ႔ ထားစရာမရိွေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ စိတ္မေကာက္ေအာင္ထားလုိက္တယ္။ အရုုပ္ဖုိးသက္သာလည္း မနည္းဘူး။
အဲဒါကေတာ႔ စင္ကာပူမွာရိွတဲ႔ျပင္သစ္ အႏုပညာျပခန္းကေၾကာ္ျငာ။ အဲဒီကုိ တစ္ခါသြားၾကည္႕ဖူးတယ္။ ဗန္ဂုိးဟာ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ပန္းခ်ီကား ၉၀၀ ဆြဲခဲ႔တာ။ တစ္လမွာ ခုနစ္ကားေက်ာ္ဆြဲတာ။ အဲဒါေတာင္ ထမင္းဝေအာင္ မစားသြားရဘူး။ အဲဒီေခတ္က အႏုပညာထက္ ထမင္းလုတ္ေတြက ပုိေစ်းၾကီးခဲ႔တယ္။ အဲဒါကုိသိလာေတာ႔ အႏုပညာသမားအစစ္ေတြကုိ ပုိေလးစားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕လုိ ဗုိက္ျပည္႕ေနလုိ႕ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရးလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ခံယူခ်က္ သိပ္စစ္မွန္တဲ႔ အႏုပညာရွင္ေတြရိွခဲ႔ၾကတယ္။ ရိွေနေသးတယ္။ စာအုပ္အသစ္ထြက္ရင္ ဝယ္မဖတ္ဘဲ pdf ေစာင္႔တာတုိ႕၊ ေဟာေျပာပြဲဆုိရင္ youtube ေစာင္႔တာတုိ႕လုပ္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ပယ္ႏုိင္သေလာက္ပယ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ ဗန္ဂုိးက ပန္းခ်ီတင္ေတာ္တာမဟုတ္ဘူး။ စကားလံုးေတြလည္း သိပ္လွတယ္။ ဘဝကုိ အႏုပညာတစ္ခုတည္းနဲ႕ ေလွ်ာက္သြားတာ သိပ္အံ႔ၾသစရာေကာင္းတယ္။ ISIS ကလူေတြျပင္သစ္ကုိ သိမ္းျပီးရင္ေတာ႔ အဲဒါေတြကုိ ေဘာင္းဘီခ်ဳပ္ဝတ္လုိက္မယ္ထင္တယ္။
က်ေနာ္႔မွာ အမွတ္တရျဖစ္ရတဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေတြ အမ်ားၾကီးရိွခဲ႔တယ္။ အခုေနာက္ဆံုုးတစ္ေခါက္ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ႔ ဇနီးသည္ လက္ေဆာင္ေပးထားခဲ႔ဖူးတဲ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၂ က ေကာ္ဖီခြက္ေလး အမွတ္တရျပန္ယူလာတယ္။ က်ကြဲသြားတဲ႔ေကာ္ဖီခြက္ေလးေတြလည္းရိွလိမ္႔မယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေတြဟာ အမွတ္တရပါပဲ။ အင္မတန္ ေလးနက္သိမ္ေမြ႕တဲ႔ ေမတၱာတရားဟာ ေကာ္ဖီခြက္ေလးတစ္ခြက္မွာပါျပီးသားပဲ။ ကုိယ္ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူကုိ ေကာ္ဖီခြက္ေလးတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ႔လက္ေဆာင္ေပးသင္႔တယ္။ ကိုယ္မခ်စ္ေတာ႔၊ မခင္ေတာ႔ရင္ေတာ႔ ေပးထားတဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေတြ သိမ္းမထားနဲ႕ေတာ႔။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေလးတစ္ခြက္ဟာ အလံုပိတ္ျခံစည္းရိုုးတစ္ခုုကေန ပ်ံတက္ဖုိ႕ၾကိဳးစားဖူးသတဲ႔။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္ ပံုတစ္ပံုဆြဲခဲ႔ဖူးတယ္။
ဒီပံုကေတာ႔ ညေနလမ္းေလွ်ာက္ရင္းေတြ႕ခဲ႔တဲ႔မိသားစု။ အေဖလုပ္တဲ႔သူကုိင္ထားတဲ႔ အလတ္ေကာင္ေလးက သူ႕အမကုိ သဲနဲ႕ပက္လုိက္တာ။ ေတာင္းပန္ခုိင္းတာ မေတာင္းပန္လုိ႕ မိဘႏွစ္ပါးက ဆံုုးမေနတာ။ ေနာက္ဆံုုးသူေတာင္းပန္တယ္။ အသံတုိးေနလုိ႕ သူ႕အေဖက က်ယ္က်ယ္ေတာင္းပန္ခုိင္းတယ္။ သူက်ယ္က်ယ္ေတာင္းပန္မွ သူ႕ကုိ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ ကေလးေတြမွားလိမ္႔မယ္။ မွားတာကုိ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ ခ်က္ခ်င္းျပင္ေပးမွ မိဘပီသတယ္။ ေခြးေမြးဖူးတဲ႔သူဆုိရင္လည္း သိလိမ္႔မယ္။ ခ်က္ခ်င္းျပင္မွ ေခြးေတြက နားလည္တယ္။ လူကေလးေတြလည္း ဒီလုိပဲျဖစ္မယ္။ အလုိလိုက္ထားတာ မ်ားလာျပီး၊ တစ္ခ်ိန္ၾကမွ ေပါင္းဆံုးမရင္ နားမေထာင္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒါေလးကုိ ေလးစားမိတာနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန မွတ္တမ္းတင္ထားလုိက္တယ္။ မ်က္ႏွာေတြလည္း ေသခ်ာမျမင္ရဘူးဆုိေတာ႔ ကိစၥသိပ္မရိွေလာက္ဖူးလုိ႕ထင္တယ္။ မေကာင္းျမစ္ထာ၊ေကာင္းရာညႊန္လတ္ဆုိတာေတာင္ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ရမယ္။ အခ်ိန္ဆုိင္းလုုိ႕မျဖစ္ဘူး။ ဒီေန႕မွားရင္ ဒီေန႕သြန္သင္ရမယ္။ အခုမွားရင္ အခုသြန္သင္ရမယ္။ မွားတဲ႔သူက မွားတာကုိ အမွန္ထင္ကုန္ရင္ ခက္ေတာ႔တာပဲ။ ေလာကၾကီးမွာ မွားတာကုိ မေတာင္းပန္တတ္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားရင္ တစ္သက္လံုုး အသံုုးမက်ေတာ႔ဘူး။
ဆရာေလး ဆန္ရသလားေတာ႔မသိဘူး။ ေလွ်ာက္ေျပးေနတာ ေခါင္းေတာင္မူးတယ္။ ဇနီးသည္ရဲ႕တူမ။ အခုတစ္တန္းေရာက္ျပီထင္တယ္။ ဟုိတစ္ေခါက္ျပန္တုန္းက အင္မတန္လည္ေနျပီ။ ကေလးေတြဟာ လူမ်ားကေလးေတြဆုိ အင္မတန္ အၾကီးျမန္ၾကတယ္။
ဗုုိလ္တေထာင္ေစတီက ေခါင္းေလာင္းစာ။ ၂၀၁၄
မတ္ခ်္လျပန္တုန္းကရိွတယ္။ ေအာက္တုုိဘာထပ္ျပန္ေတာ႔ ျပန္ဖ်က္လုိက္ျပီ။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္မွာ ရွဲထားတာကုိ ေဂါပကေတြ႕သြားပံုရတယ္။
မင္းဘူးကသစ္ေတာ။ ေနထြက္ခ်ိန္ထင္တယ္။ ေနဝင္ခ်ိန္လည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ကားေပၚကေနရုိက္လုိက္တာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္တစ္ပံုေလာက္ရတယ္။
၂၀၁၃ မွာက်ိဳက္ထီးရုုိးသြားျပီး၊ စင္ကာပူျပန္လာေတာ႔ ဟုိမွာ မီးေလာင္တယ္။ ၂၀၁၄မွာ ေရႊစက္ေတာ္သြားျပီး၊ စင္ကာပူျပန္လာေတာ႔ အဲဒီမွာ မီးေလာင္တယ္။ မသိရင္ မီးရွိဳ႕ျပီးထြက္ေျပးေနသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုုးတစ္ေခါက္ျပန္ေတာ႔ ရန္ကုန္မွာပဲေနတယ္။ ျပန္လာေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ မီးေတြေလာင္ျပန္ေရာ။ ေနာက္တာပါ။ အယူအစြဲမထားၾကပါနဲ႕။ ေရႊစက္ေတာ္က တဲေလးေတြ။ အထက္စက္ေတာ္ရာကေန ရုိက္လာတာ။ က်န္လုဂုုိဏ္းသားေတြ မနည္းဘူးေတြ႕ခဲ႔တယ္။ သမုိင္းဆရာေတြ အလုိအရ၊ ဗုုဒၶဟာ ေရႊစက္ေတာ္မေရာက္ခဲ႔ဘူးလုိ႕ဆုိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မန္းေခ်ာင္းေရခ်ိဳးရတာလည္း အရသာရိွပါတယ္။ ကိုးကြယ္မႈနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ဘုရားကို ေဆးဆရာလုိ ကိုးကြယ္ရမယ္လုိ႕ ဆရာေတာ္ နႏၵမာလာကဆုံးမဖူးတယ္။ တရားကုိေတာ႔ ေဆးလုိ ေသာက္လည္းေသာက္ရမယ္။ လုိက္နာရမယ္။ သံဃာကိုေတာ႔ ကုသုိလ္ျပဳစရာ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္သေဘာထားျပီး ကုသိုလ္ျပဳဖုုိ႕လုိတယ္လုိ႕ေျပာတယ္။ ဇနီးသည္ရဲ႕ မိဘေတြကုိေတာ႔ ဗုုဒၶဂါယာလည္းပုိ႕ေပးလုိက္တယ္။ လူၾကီးေတြမွာ ဒါဆႏၵရိွတယ္ဆုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးလုိက္။ အဲဒါေကာင္းတယ္။ ေနာက္ဆုိ က်န္းမာေရးမေကာင္းရင္ မသြားႏုိင္ဘူး။ သြားႏုိင္တုန္းပုိ႕ေပးလုုိက္။ ကိုယ္တုိင္အားရင္လည္း လုိက္သြားေပးလုိက္။ လူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာတာ ျမင္ရရင္ ကုိယ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါပဲ။ ဗုုဒၶဟာ အိႏၵိယကုိေတာင္ ကုန္ေအာင္ ေလွ်ာက္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ စ်ာန္ေတြဘာေတြလည္း သံုုးတာမဟုတ္ဘူး။ ရဟႏၲာေတြလည္း ေျခက်င္ေလွ်ာက္တာပဲ။ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါကုိ ျပန္ေတြးၾကည္႕လုိက္ရင္ သူ႕အေတြးအေခၚနဲ႕ေစတနာကုိ သိျမင္ႏုိင္တာပဲ။ ေျခရာနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ပုုဏၰားလင္မယားကို ေခ်ခြ်တ္ဖုိ႕ပဲ တစ္ခါ ေျခရာထားခဲ႔ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ ေျခခဏာၾကည္႕ျပီး အမ်ိဳးျမတ္တဲ႔ေယာက်ာ္းေကာင္းဆုိျပီး သမီးနဲ႕ေပးစားဖုိ႕ သမီးေျပးေခၚေတာ႔၊ ဟုိက ကိေလသာမရိွတဲ႔ကုိယ္ေတာ္ၾကီးဆုုိေတာ႔၊ အင္မတန္လွတဲ႔ မာရ္နတ္ရဲ႕သမီးေတာ္ေတြနဲ႕ေတာင္ စိတ္ကမတုန္လႈပ္တာ အသင္ပုုဏ္ဏားရဲ႕ သမီး ငခ်ိပ္ေလးကုိေတာ႔ ေျခမနဲ႕ေတာင္ မတုိ႕ခ်င္ပါဘူးေျပာလုိက္ေရာ။ ပုုဏၰားနဲ႕သူ႕မိန္းကေတာ႔ တရားက်ျပီး တရားရသြားတယ္။ သမီးေတာ္ေလးကေတာ႔ စိတ္နာတယ္။ ဘုရင္နဲ႕ယူတယ္။ ရဟန္းၾကီးေဂါတမ သူ႕ျမိဳ႕မွာ ဆြမ္းမရေစရဘူးဆုိျပီးလုုပ္ၾကေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလုိပဲ စြမ္းအားရွင္ေတြေခၚျပီး လုိက္ေတာင္ဆဲခုိင္းလုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီတစ္ေခါက္ပဲ ေျခရာတမင္က်န္ေအာင္လုပ္တာရိွတယ္ထင္တယ္။ ဘုရားေတြဟာ ေျခရာမထင္ဘူး။ အင္မတန္ အားသန္တဲ႔သူေတြဟာ သြားတာ အင္မတန္ညင္သာတယ္။ တရုုတ္လုိေတာ႔ ကုိယ္ေဖာ႔ပညာေခၚတယ္။ လူမွာလည္း အားအင္မတန္သန္တဲ႔သူက လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အသံမျမည္ဘူး။ သူ႕ၾကြက္သားေတြက အားလံုုး ပိပိရိရိျဖစ္ေနတာ။ ဘုရားကေတာ႔ အားသန္တဲ႔အျပင္ကုိ သူ႕ေျခရာကုိနင္းမိရင္ အကုသိုလ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ႔အတြက္လည္း တမင္မထင္ေအာင္ေလွ်ာက္ရတယ္လုိ႕ ဖတ္ဖူးတယ္။ ေရႊစက္ေတာ္မွာေတာ႔ ဗုုဒၶက ေျခတစ္ေပါင္းက်ိဳးေတာင္ရပ္ခဲ႔ပံုရတယ္။ ေျခရာကတစ္ခုစီပဲရိွတယ္။ အက်ယ္ၾကီးလွမ္းတက္တယ္ထားဦး၊ တစ္ခုကၾကီးျပီး တစ္ခုကေသးေနတာေတာ႔မျဖစ္ႏုုိင္ဘူး။ အဲဒါလည္း နဂါးေတြ ေစာင္႔ေရွာက္ထားတာပဲ။ ဇာတ္လမ္းကေတာ႔ မသန္းေတြခ်ည္းပဲ။ မုန္းေခ်ာင္းမွာလည္း နဂါးရိွတာပဲ။ ျမန္မာျပည္ၾကီးကေတာ႔ နဂါးျမိဳ႕ေတာ္ပဲ။ ေလကန္ရင္း ေဘးေရာက္သြားတယ္။ ဆုိလုိရင္းကေတာ႔ တဲကေလးေတြလွတာကုိေျပာတာပဲ။
ပုဂံကုိ အင္မတန္ဂုဏ္ယူစရာလုိ႕ထင္တယ္။ youtube မွာ ဗုိလ္ခင္ညြန္႕ေျပာတဲ႔ ဘုရားဆုိတာ ေရႊရိွရမယ္ကြ။ အဘတုိ႕က ဗုုဒ္ဓဘာသာ ျမန္မာေတြကြ ဆိုတဲ႔ ကြတီးကြတ အင္တာဗ်ဴးကုိေတာင္ သတိရတယ္။ သမုိင္းဆရာေတြက သမုုိင္းအေမြအႏွစ္ကုိ သမုိင္းအေမြအႏွစ္လုိျပဳျပင္ဖုိ႕ေျပာတာကုိ နားမေထာင္ခဲ႔ဘူးတဲ႔။ အင္း ...ေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ ျပတုိက္ကုိ အခ်ိန္ေပးျပီး ထပ္သြားသင္႔တယ္။ ပုဂံကလက္ရာေတြ ျပတုိက္ဘက္ကုိ အမ်ားၾကီးပုိ႕ထားတယ္။ စြယ္ေတာ္ေလးဆူမွာ တစ္ဆုတည္းေတာင္းရတယ္ဆုိေတာ႔ မေတာင္းခဲ႔ေတာ႔ဘူး။ ဘီလ်ံနာဆုေတာင္းရမလား၊ မီလ်ံနာနဲ႕ေက်နပ္လုိက္ရမလား မေတြးတတ္ေသးတာနဲ႕ မေတာင္းေသးဘူး။ ခဏေအာင္႔ထားလုိက္တယ္။
ဒီစာအုုပ္ကုုိ ရံုုးက စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတာၾကာျပီ။ အခုအထိေတာ႔ မလြတ္ႏုိင္ရွာေသးဘူး။ Expo မွာ ငါးက်ပ္နဲ႕ဝယ္ထားတာ။ ကိုယ္႔ဘဝအတြက္ပဲ ငါးက်ပ္ ႏွေျမာမေနေတာ႔ဘူး။
ေနာက္တစ္အုပ္က ဒီဟာ
အစားအစာဟာ လူနဲ႕တည္႕တယ္။ ေရႊပုုစြန္က ဖွာလူဒါနဲ႕ ကူဖီးလ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ငယ္တုန္းကေလာက္ေတာ႔ မၾကိဳက္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ငယ္တုန္းက စားခ်င္တုိင္း မစားခဲ႔ရတာေလးေတြ ရိွခဲ႔ရင္ ျပန္ျဖည္႕တဲ႔ အေနနဲ႕ ျပန္ေရာက္တုိင္း မ်ားမ်ားစားပါတယ္။
တစ္ခါမွ ကုိယ္႔တုိင္းျပည္ကုိယ္ အထင္မေသးဖူးဘူး။ ရန္ကုန္ျပန္ရင္ေတာင္ ရြာျပန္မယ္တုိ႕၊ေတာျပန္မယ္တုိ႕ဆုိျပီး မသံုုးဖူးဘူး။ သိပ္ခ်စ္တယ္။ အေျခအေနမေပးေသးလုိ႕ ထိပ္တန္းျပန္မေရာက္ေသးေပမယ္႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေလးစားစရာေတြအမ်ားၾကီးက်န္ေနေသးတယ္။ တန္ဖုိးထားစရာေတြလည္းမနည္းဘူး။ အစားအေသာက္ခ်ည္းသက္သက္နဲ႕တင္ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႕မရႏုိင္ဘူး။ မုန္႕လက္ေကာက္ေၾကာ္နဲ႕ႏွမ္းကပ္ေၾကာ္နဲ႕တင္ စင္ကာပူက Old Chang Kee ကုိ သနားတာေပါ႔။ အသိ စင္ကာပူႏုိင္ငံသူတစ္ေယာက္ကေမးဖူးတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ ဒီက ဘာကိုလြမ္းသလဲဆုိေတာ႔ လခလုုိ႕ပဲေျဖလုိက္တယ္။ စားစရာကုိေမးတာဆုုိေတာ႔၊ လြမ္းေလာက္စရာမရိွဘူးဆိုတာကုုိပဲ နည္းနည္းယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျဖလုိက္တယ္။ အျပီးျပန္သြားတဲ႔အခါေတာ႔ လြမ္းမ်ားလြမ္းမလားမသိဘူး။
ခရစ္စမတ္နဲ႕ ေဝးေနေပမယ္႔ ဒီဇင္ဘာယဥ္ေက်းမႈေတာ႔ ရွင္သန္ေနေသးတယ္ဆုုိတဲ႔သေဘာပဲ။ ဝယ္ထားတဲ႔ကဒ္တစ္ခ်ိဳ႕။ ခြက္ေတြကေတာ႔ swiss bake က ေကာ္ဖီေတြထင္တယ္။
ပုဂံအျပံဳး။
လွည္းဝန္ရိုုးသံ တစ္ညံညံက ေရႊအဆင္းနဲ႕ဗူးဘုရား။
အေၾကာ္ဆုိင္နဲ႕ တြဲမွတ္မိေနေတာ႔တာပါပဲ။
မိဘမဲ႔ေတြကုိ ဘုန္းၾကီးေတြက ေစာင္႔ေရွာက္ထားရတယ္။ အစုုိးရကေတာ႔ ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ႏွိပ္စက္တဲ႔တာဝန္ပဲ ယူထားတယ္။ အင္မတန္ သံေဝဂရစရာ ေတးသြားပဲ။ အဆင္သင္႔ျပီး ေရာက္ျဖစ္ရင္ လွဴၾကပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ မ်ားမ်ားလွဴတယ္။ စင္ကာပူမွာေတာ႔ နည္းနည္းပဲလွဴတယ္။ စင္ကာပူမွာ ကြန္ျပဴတာတကၠသုိလ္က ျမန္မာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ကင္ဆာနဲ႕ဆံုုးသြားတယ္။ စင္ကာပူမွာရိွတဲ႔ cancer အတြက္ charity ေတြက ႏုိင္ငံျခားသားဆုုိ မကူဘူး။ အဲဒီေတာ႔ အလွဴလာခံရင္ေမးတယ္။ မင္းတုိ႕က အလွဴခံရင္ လူမ်ိဳးမေရြးဘူး။ ေရာဂါတစ္ကယ္ျဖစ္ရင္ ႏုိင္ငံသားပဲကုေတာ႔ ငါမလွဴခ်င္ဘူးလုုိ႕ ေျဗာင္ပဲေျပာတယ္။ အသက္ၾကီးလာေတာ႔ စိတ္ပုပ္လာတယ္ထင္တယ္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာတာေတြထဲမွာ အသက္ၾကီးေလ၊ စိတ္ပုပ္ေလဆိုတာေလးတစ္ခုုေတာ႔ မွန္တယ္ထင္မိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကုသိုလ္ေရးမွာ လူတန္းစားမေရြးကူတဲ႔ ကယ္တဲ႔ ေနရာေတြပဲလွဴခ်င္တယ္။ ဘာသာေရးမဟုုတ္ဘူး။ လူမ်ိဳးေရးမဟုတ္ဘူး။ ပရဟိတဟာ အေရာင္အဆင္းကင္းရမယ္။ ပရဆုိတဲ႔ အမ်ား၊ ဟိတဆုိတဲ႔ ေကာင္းက်ိဳးေဆာင္ရြက္မႈပဲ ျဖစ္ရမယ္။ စင္ကာပူရိရန္းဟိတ မျဖစ္ရဘူး။ ျမန္မာဟိတမျဖစ္ရဘူး။ ေရာဂါျဖစ္တဲ႔သူ ကုေပးလုိက္။ အဲဒါမ်ိဳးပဲလွဴတယ္။
ငယ္တုန္းကသြားေတြရိွေသးလုုိ႕ အရယ္သန္တာျဖစ္ရမယ္။ ၾကီးလာေတာ႔ သြားေတြက်ိဳးကုန္လုိ႕ ခပ္တည္တည္ျဖစ္ကုန္ၾက။ငယ္တုန္းကေတာ႔ ရယ္ခဲ႔ဖူးတာပဲ။ ေပ်ာ္ခဲ႔ဖူးတာပဲ။ Brother John က်န္းမာပါေစ။
စင္ကာပူေရာက္စက စုိက္ထားတဲ႔အပင္ေလး။
With Sweet Memories,
Zephyr
Peace B with U.
