တိတ္ဆိတ္ျခင္းဟာ တံခါးကိုေခါက္တယ္။ ထမဖြင္႔ျဖစ္လုိက္ဘူး။

တိတ္ဆိတ္ျခင္းဟာ တံခါးကိုေခါက္တယ္။ ထမဖြင္႔ျဖစ္လုိက္ဘူး။

ဟရူကိ မူရခမိရဲ႕ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုမွာ (ေနာ္ေဝးဂ်န္ဝုထ္ဒ္ ထင္တယ္) ေကာင္မေလးက ေျပာတယ္။ ေရတြင္းနက္ၾကီးတစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒီတြင္းက ဘာမွ အကာအဆီးမရိွဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဖုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်သြားႏုိင္တယ္တဲ႔။ ဘယ္သူမွလည္း အဲဒီလို ျပဳတ္က်သြားတာ မသိႏုိင္ဘူးတဲ႔။ ဘယ္ေနရာမွာရိွမွန္းမသိတဲ႔ တြင္းထဲ က်ျပီးေပ်ာက္သြားတတ္တယ္။ ကိုယ္႔ေဘးနားကေန ေပ်ာက္သြားတဲ႔လူေတြဟာ တြင္းထဲ က်သြားတယ္လုိ႕ သူတုိ႕အရပ္မွာ ေျပာေလ႔ရိွတယ္တဲ႔။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အဘိုးတစ္ေယာက္ လဲက်ေနတာေတြ႕တယ္။ ျပန္မထႏိုင္ဘူး။ ဇရာကေလးေနတာ။ ဇရာက ေျခေထာက္မွာ နာေနတာ။ ဇရာက ဗ်ာဓိနဲ႕ေပါင္းျပီး အဘိုးကို လဲွခ်လိုက္တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ မလဲေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားေရာ ဘယ္လိုလဲ။ က်ည္ဆံက ၅၇ ေတာင္႔ပဲပါတယ္။ ရန္သူက အမ်ားၾကီး ၃၁ ေတာင္႔ကုန္သြားျပီ။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေတာင္႔ပစ္အျပီးမွာ ခုန္အုပ္လိုက္မယ္႔ ဇရာရဲ႕ သြားစြယ္၊ ဗ်ာဓိရဲ႕လက္သည္းနဲ႕ ေနာက္ဆံုး လည္မ်ိဳကို ခဲလုိက္မယ္႔ မရဏရဲ႕ ရက္စက္ျခင္းအထိ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္ပ်က္သြားရမွာ မဟုတ္လား။

အဘြားကေတာ႔ အသက္ ရွစ္ဆယ္ကို ေျခေထာက္ေပၚမွာရပ္ျပီး ၁ ႏွစ္ေလာက္ကို အိပ္ရာထဲမွာလွဲတယ္။ လူမမာဘဝကို သူၾကိဳက္ပံုမရဘူး။ ၾသဂတ္စ္ ၁၈ ရက္ေန႕မွာ ထြက္စို႕ေခၚျပီး ေလခြ်န္သံေလး တေအးေအးနဲ႕ ထြက္သြားတယ္။ ဘဝမွာ ဘာမွ မေလးလံသြားဘူး။ ဘြဲ႕တစ္ခုမွမရေပမယ္႔ ေလာကမွာေနတတ္တယ္။ တစ္သက္လံုး ကြမ္းနဲ႕ ပါရာစီတေမာကိုပဲ ေဆးျဖစ္ဝါးျဖစ္မီဝဲတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕ဘဝကို သူျငိမ္းတယ္။ သူ႕ဘဝကို သူအျပည္႕ေနထိုင္သြားတယ္။

Up and down.
But in the end it's only round and round.
ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းစာသားလိုပဲ အတက္အက်ေတြနဲ႕ တဝဲလည္လည္ ဘဝၾကီးမ်ားလားလို႕ တခါတခါေတြးပါတယ္။ တခါတေလလည္း အဆက္မျပတ္ ထပ္ျပန္တလဲလဲ နားေထာင္ေနျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ ဘဝပဲလုိ႕ေတြးတယ္။ မေတြးေတာ႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေၾကြက်သြားတဲ႔သစ္ရြက္ေတြနဲ႕ အပင္ေပၚမွာ က်န္တဲ႔သစ္ရြက္ေတြဟာ အျမဲတမ္းဆတူရိွတယ္။

ရံုးကအျပန္ သစ္ပင္ခပ္ျမင္႔ျမင္႔ေတြရိွတဲ႔ဘက္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပီးျပန္တယ္။ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ကမာၻမွာ လူလာျဖစ္ရတာ ေကာင္းသလား။ လူေတြေနတဲ႔ကမာၻမွာ သစ္ပင္ျဖစ္ရတာ ဆိုးသလား။ ေသခ်ာေတာ႔ မေတြးၾကည္႕ရေသးဘူး။

ကမာၻကလည္း ပ်က္မယ္ဆိုရင္ အခုအခ်ိန္ေလာက္ စပ်က္ဖုိ႕ေကာင္းျပီ။ ဒီဇင္ဘာအထိ ေစာင္႔ေနစရာမလိုေတာ႔ဘူး။ လူကလည္း ပ်င္းသထက္ပ်င္းလာတယ္။ အသက္ေတာင္ မွ်င္းမွ်င္းပဲရွဴတယ္။ တခါတေလ အသက္မရွဴျဖစ္မွာေတာင္ သတိထားေနရတယ္။ ေရေျမာင္းထဲမွာ စီးသြားတဲ႔ေရေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။ လိႈင္းေတြကေတာ႔ ပင္လယ္ထဲ ျပန္ျပန္ျပဳတ္က်ေနတယ္။ ေကာင္းကင္ကိုေမာ႔ၾကည္႕ေတာ႔ ေနေရာင္ျခည္ အေၾကေတြ လြင္႔လြင္႔က်တယ္။ ဆူရီယလ္ဆန္တဲ႔ ကမာၻထဲမွာ 1998 က ေရာ္ဘင္ဝီလ်ံပါတဲ႔ What Dreams May Come  ဇာတ္လမ္းကို ျပန္ျပန္ေတြးမိေနတတ္တယ္။ သတိထားေနရင္ သတိရျပီး ေမ႔ထားတဲ႔အခါလည္း သတိပိုရတယ္။ အလြဲမ်ားပဲ။ လြဲေသာ မွားေသာ ပံုရိပ္ေယာင္မ်ား။ ေနလံုးကေတာ႔ ပင္လယ္ထဲျပဳတ္က်လိုက္၊ ေတာင္ၾကားကျပန္ထြက္လာလုိက္ပဲ။ တခါတစ္ခါ အမႈန္မ်ား၊ လိႈင္းမ်ား၊ ေကြ႕ေကာက္ေသာ အလင္းမ်ား၊ ေျဖာင္႔တန္းေသာ အလင္းမ်ား၊ ႏူတန္ရဲ႕က်မ္းစာအုပ္နဲ႕ ေရႊဘံုသာမ်က္မွန္ဆိုင္တန္းေပၚထိုးက်ေနတဲ႔ ခ်ဥ္သိုးေနတဲ႔အလင္းမ်ား။ သိပ္ျမန္လြန္းတယ္ဆိုတဲ႔ အလင္းႏွစ္မ်ား။ နာရီပ်က္ေနေသာ ၾကယ္မ်ား။

တုိေတာင္းလြန္းျပီး ပိုေကာင္းတဲ႔ျဖတ္လမ္းမ်ားဆိုတဲ႔ အယူအဆ ေဖာက္ထြက္လာတယ္။ ျပန္ျပန္ေကြ႕သြားျခင္းဆိုတဲ႔ သေဘာတရားကိုလည္း နားလည္တတ္လာတယ္။ ေစ်းကြက္မွာေအာင္ျမင္ဖုိ႕ ကံေကာင္းဖုိ႕လည္းလိုတယ္လို႕သိလာတယ္။ ဆင္တစ္ေကာင္မွာ ေၾကာက္ရတဲ႔ခြ်န္းတစ္ခုရိွစျမဲ။

Joker: If you’re good at something, never do it for free. သူေျပာတာလည္းဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲ။ Dark Night ထဲက Joker ေျပာတာေတြကိုေတာ႔ သေဘာက်မိတယ္။ အလကားရတဲ႔အရာေတြကို တန္ဖိုးအျဖတ္မွားၾကတာမ်ားတယ္။ အျမင္႔ဆံုးေစ်းဟာ ဘာမ်ားျဖစ္မလဲ။ တစ္သက္လံုးထမင္းငတ္သြားတဲ႔ ဗန္ဂိုးကို ရုတ္တရတ္သနားသလိုလိုျဖစ္မိတယ္။ အႏုပညာနဲ႕အသားမက်တဲ႔ လူသားေတြ။ အနာဂတ္မွာေရာ ေသခ်ာလို႕လား။ ေသခ်ာျခင္းတရားမ်ားျဖင္႔ မေသခ်ာေသာ၊ မေသခ်ာျခင္းမ်ားျဖင္႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ႔ေသာ ေႏြဦး ဆုိရင္ေရာ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုသေဘာရလဲ။

Joker: Do I really look like a guy with a plan? You know what I am? I’m a dog chasing cars. I wouldn’t

know what to do with one if I caught it. You know, I just… do things. 

မင္းက ငါ႔ကို  အကြက္ခ်တတ္တဲ႔ေကာင္မ်ား ထင္ေနလား။ ငါဘာေကာင္လဲမင္းသိလား။ ငါက ကားေတြေနာက္ေျပးလုိက္ေနတဲ႔ေခြးေပါ႔။ ကားတစ္စီးစီးကို မီသြားရင္ ငါဘာလုပ္ရမလဲ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုေပါ႔ေနာ္။ ငါက လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနရံုေလာက္ပဲ။

စိုက္ထားတဲ႔အပင္ေလးေတြကို အရိပ္တၾကည္႕ၾကည္႕နဲ႕ ေနရင္း သခၤါရတရားရဲ႕ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြကို ေလ႔လာတယ္။ ရွင္သန္လိုစိတ္ကုန္တဲ႔ေန႕မွာေသတာပါပဲ။ မုန္တုိင္းျဖစ္မွာစိုးတာနဲ႕ ေတာင္ပံခတ္တဲ႔ လိပ္ျပာေတြကို စူပါေကာ္၊ အလြန္ကပ္တဲ႔ေကာ္နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာကပ္ထားလုိက္တယ္။ ကမာၻရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ မုန္တိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕သက္သာျပီး၊ အမွတ္တရ မွန္ေပါင္ေတြထဲမွာ ေရာင္စံုလိပ္ျပာေတြမ်ားလာတယ္။ ေရႊငါးတစ္ေကာင္က ဓာတ္ဆီထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာကူးႏိုင္မွာလဲ။ လူဆိုတာေရာ ကမာၻမွာ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေတြထက္ ပိုခိုင္ႏိုင္မွာလား။ က်ဳပ္ေတာ႔ မထင္ဘူးေမာင္ရင္။

ဂြ်န္ေလာ႔ဒ္ကိုၾကည္႕ေတာ႔လည္း ပီယာႏိုတီးတာ လြယ္သလိုပဲ။ ရုတ္တရတ္ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ ငိုတဲ႔အခါ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းကိုပဲ လြမ္းရမလိုလုိ။ ျပာရီမိႈင္းေတြေရာ ညိဳ႕တာေတြေရာ မုိ႕တာေတြပါပါတဲ႔သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ အိေညွာင္အိေညွာင္နဲ႕ဆိုတကိုပဲ ခံစားတတ္ရမလို ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ရာသီဥတုမေကာင္းဘူး။ ဝိုင္နီကို မ်ားမ်ားေသာက္ေပးသင္႔တယ္။ မိုႏိုသီခ်င္းမ်ားဟာ ေသမတတ္ေကာင္းတယ္။ ေသခ်င္ေစာ္နံေလာက္ေအာင္ကိုပါပဲ။ ေသသြားရွာပါတယ္။ သက္ဆိုးမရွည္တာ ကံေကာင္း၏။

ကမာၻ႕စီးပြားေရးမေကာင္းဘူး။
တိုင္းေရးျပည္ေရးလည္းေမ႔ေနတာၾကာျပီ။
တိုင္းျပည္ျဖစ္ျဖစ္၊ လူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ သိပ္စြဲသြားရင္ ဥပါဒါန္ပဲ။
ေတာ္ရံုပဲေကာင္းတယ္။
အသံမရဘဲ ေရာ႔ခ္မဆိုနဲ႕။
လိဒ္ဂစ္တာကို ျငိမ္ျငိမ္ၾကီးတီးမေနနဲ႕။

ပင္လယ္ၾကီးနဲ႕ ေပ ေလးဆယ္အကြာက ေရကန္ထဲမွာ စိမ္ျပီး ကမ္းေျခကို ခံစားေနတဲ႔ လူတန္းစားတစ္ရပ္ကို နားလည္တတ္ခဲ႔ျပီ။ ႏွိပ္ေနတဲ႔သူနဲ႕ အႏိွပ္ခံေနသူႏွစ္ေယာက္အတြက္ ကမ္းေျခကို အတူတူဖြင္႔ဆိုလိုမရႏိုင္ဘူး။ လူမြဲေတြမွာ ရသေတြထံုလာတဲ႔သေဘာရိွတယ္။ bathtub ထဲမွာ ေရေႏြးစိမ္ရင္း အာဖရိကမွာ ေရမရိွတာ ေတြးမိတဲ႔ အမ်ိဳးေကာင္းသားေတြရိွေနလို႕ ကမာၻၾကီးအတြက္ ေတာ္ေတာ႔တယ္။

၁၄.၅ မီတာ အျမင္႔ကေန ခုန္ခ်လိုက္တယ္။ ၾကိဳးပါရင္မေၾကာက္ဘူး။ သံသရာဆိုတာလည္း ၾကိဳးနဲ႕ပဲ။

အဲဒီည အေစာၾကီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ဆံုးသြားတဲ႔ အေမနဲ႕ အဘြားနဲ႕ေတြ႕တယ္။
အဲဒီတစ္ဖက္ကမ္းကေရာ ဘယ္လိုေနလဲဆိုေတာ႔ ဒီလိုပါပဲလို႕ေျပာတယ္။

မနက္ႏုိးလာေတာ႔ ဒုတိယတန္းဟိုတယ္တစ္ခုရဲ႕ အညံ႕စားအဲကြန္းသံကိုၾကားရတယ္။ ေမြ႕ရာက ေပ်ာ႔ေနတယ္။ ေျမၾကီးေပၚမွာ အိပ္ေနတဲ႔ ေခြးကေလးကိုသတိရတယ္။ လိုအပ္ခ်က္ေတြမ်ားလာတယ္။ တံခါးကိုတြန္းဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ ပင္လယ္က ျမင္သိစိတ္ကို တြန္းဖြင္႔တယ္။ ဖႆျဖစ္တယ္။ ေဝဒနာျဖစ္တယ္။ မဂၢမျဖစ္ဘူး။ ေရထဲကို အက်ၤ ီဝတ္လ်က္သားနဲ႕ဆင္းသြားတယ္။ ျပန္မေပၚလာေတာ႔ဘူးလုိ႕ၾကားတာပဲ။                           ။


Z

Peace B with U.