သူသည္ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္။

သူသည္ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္။

ကြ်န္ေတာ္႔နာမည္ကို ဂၽြန္ လို႕ေခၚတယ္။ မေန႕တစ္ေန႕ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္မ်ိဳးေခၚလုိက္တာ ၾကားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဂြ်န္ ပဲၿဖစ္ပါတယ္။ တစ္ၿခား အမည္နာမနဲ႕ ဘယ္သူမွ ၿဖစ္ခြင့္မရွိတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ပါတယ္။

ပတ္၀န္းက်င္ကိုေလ႔လာၾကည္႕ေတာ့ သူတို႕နဲ႕ကြ်န္ေတာ္မတူဘူး။ ဘာလုုိ႕မတူတာလဲ ..။ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာပဲ။

ဟယ္ရီေပၚတားလို ေမြးကတည္းက မိဘမဲ႔ျဖစ္ခဲ႔ရတာေတြထက္ စာရင္ ကြ်န္ေတာ္က ကံေကာင္းတယ္လုိ႕ေျပာရမလား။ အဲဒီ ကံေကာင္းၿခင္းထဲမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ တိတ္တိတ္ေလး ငိုေနမိတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ျမိဳ႕ရဲ႕ အစြန္အဖ်ား၊ ေတာင္ကုန္းျမင္႔ေလးေပၚက သစ္သားခံုတန္းေလးမွာထုိင္ရင္း ငိုေနမိတတ္တယ္။ ေကာင္းကင္ကို ၾကည္႕ျပီး ကြ်န္ေတာ္ငိုေနတတ္တာ ဘယ္သူသိလိုု႕လဲ။ ဘုုရားသခင္ဆိုုတဲ့ လူၾကီးေတာ့ သိရင္သိမွာေပါ့။ ဒါလည္း သိပ္မေသခ်ာပါဘူး။ ေသခ်ာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုု သူဖန္ဆင္းခဲ့မွာမွ မဟုုတ္တာ။ ခုုလည္း သူဖန္ဆင္းတဲ့ထဲ ကၽြန္ေတာ္ပါပံုုမရတာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။

အသက္ ၇ ႏွစ္သား လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္လည္း က်ိမ္စာသင့္တတ္သတဲ့လား။ ဘာလုုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္မွ လာၿဖစ္ေနရတာတ့ဲလဲ ...။

လူတိုင္းမွာ မိဘရိွၾကတယ္မဟုတ္လား။ မိဘဆိုတဲ႔စကားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္ အလိုုလိုု နာက်င္ မုန္းတီးေနမိတယ္။ ဘာလုုိ႕လဲ ဆိုုေတာ့ မိဘဆိုတဲ႔သူေတြရဲ႕ အမွားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ မေနခ်င္တဲ႔ေလာကကို ေရာက္လာတဲ႔ ၀ဋ္ေကာင္ေပါက္စေလး ၿဖစ္ေနလိုု႕ပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္႔မ်က္ရည္ေတြက အနီေရာင္ျဖစ္တယ္။ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြရဲ႕ အေရာင္ဟာလည္း အနီေရာင္ျဖစ္တယ္။ မုိးကုပ္စက္၀ိုင္းရဲ႕အေရာင္ကလည္း အနီေရာင္ျဖစ္ပါပဲ ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘုုရားသခင္ မေရးခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ ေန႕ရက္ေတြဟာ အနီေရာင္ျဖစ္ေနခဲ့ တယ္။

ဂိုဂို ဆိုတဳဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ ေခြးေလးကို အိတ္ထဲကထုတ္လိုုက္တယ္။ သူဟာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕တစ္ဦတည္းေသာမိတ္ေဆြပါ။ ၊ သူ႕မွာအသက္မရိွဘူးလို႕ အသက္ရွိတယ္လုုိ႕ သူတုုိ႕ကိုုယ္ သူတိုု႕ထင္ၿပီး ရွင္သန္ေနထုုိင္မႈ ဆိုုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဂိုဂို က အသက္မရိွေပမယ္႔ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ဒါကိုု သူတုုိ႕မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ အသက္ရိွျပီး ငိုေနရတယ္။ ဒါလည္း ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္ဆိုုတာ ေသခ်ာပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ အသက္ရွဴတယ္။ ကိုယ္လက္အဂၤါျပည္႕စံုတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အသိဉာဏ္၊ ဦးေႏွာက္ ကလည္း လူစဥ္မီပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္႔ကိုယ္ထဲမွာ ေသြးေတြရိွတယ္။ O+ ျဖစ္တယ္လုုိ႕ ဆိုုတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ စာသင္လုိ႕လည္း ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ အစားအေသာက္ ေခ်းမမ်ားပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ ဂိုဂို႕ကို ခ်စ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္သစ္ပင္ေတြကိုခ်စ္တယ္။

ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဂၽြန္လိုု႕ အမည္နာမရွိသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္အိမ္မျပန္ခ်င္ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္အိမ္မျပန္ခ်င္တာၾကာပါျပီ။ဒါဟာ လူၾကီးေတြ ေၿပာေၿပာေနတဲ့ ေရာဂါတစ္ခု လား။ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးေသာက္ရဦးမွာလား။

ကမာၻၾကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္ဆက္မေနခ်င္ေတာ႔ဘူး။

ဂိုဂိုကိုဖက္ထားရင္း ကြ်န္ေတာ္ငိုေနမိတယ္။ ငိုတဲ႔ကေလးေတြဟာ အခ်စ္မခံထုိက္ဘူးတဲ႔။ (ဘယ္သူက ေၿပာခဲ့တာလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး)။

ကြ်န္ေတာ္႔ကို မခ်စ္ပါနဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ငိုခြင္႔ပဲေပးပါ။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ပါဘူးေမေမ။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို စမ္းသပ္တီထြင္ဖုိ႕ ဘာလို႕ၾကိဳးစားတာလဲ။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ သဘာ၀မက်ဘူးတဲ႔ေဖေဖ။ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ေတာအုပ္ေလးက ဘယ္ဆီမွာလဲ။

အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ေခါင္းမာတဲ႔ ေကာင္းကင္ဟာ ပြင္႔မထြက္မသြားဘူး။ နာရီကိုၾကည္႕ေတာ႔ ရွစ္နာရီထိုးျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ငိုေနခ်င္တယ္။ ၇ ႏွစ္တိတိ ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ႔ျပီးျပီ။ ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ျပီလားလို႕ ကြ်န္ေတာ္႔မိဘလုုိ႕ ဆိုုတဲ့သူေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေမးခ်င္ပါတယ္။ ။

ရထားေလးတစ္စင္းထြက္ခြာသြားတယ္။ ေမွာင္စျပဳေနတဲ႔ေကာင္းကင္က မိုးရြာခ်ေတာ့မွာလား၊ မိုးခ်ဳပ္သြားမွာလား။ ( ေသခ်ာမသိႏိုုင္ဘူး)

ဘ၀မွာ ရသင္႔သေလာက္မရတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူ႕ကိုေတာင္းဆိုရမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႕ သာမန္ရွင္သန္ခြင္႔ေလးကို ဘယ္မွာေတာင္းဆုိရမတဲ့လဲ။

ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕အျပန္လမ္းဟာ ေျခာက္ေသြ႕ရွည္လ်ားတဲ႔ေျမြတစ္ေကာင္နဲ႕တူေနတယ္။ ဒဏ္ရာထြန္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပ်ိဳးၾကဲေနတဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္ မရိတ္သိမ္းဘဲ လက္ဗလာနဲ႕ျပန္ရမယ္႔ ဇာတ္ဝင္ခန္းဟာ အထူးအဆန္းျဖစ္လြန္းေနခဲ႔မလား။

ေကာင္းကင္မွာ အိပ္တန္းပ်ံသြားတဲ႔ ဗ်ိဳင္း ၁၃ ေကာင္ကိုု ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕တယ္။

ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ ၁၃ ခါဒဏ္ရာရခဲ႔တယ္။

ကြ်န္ေတာ္႔ရွင္သန္မႈကို ၁၃ ခါေနာင္တရတယ္။

ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္႔နာမည္ရိွတယ္။

ဂၽြန္။

ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသား။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ရဲ႕၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုပါ။

ေႏွးေကြးေလးလံတဲ႔ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ မေရာက္ခ်င္တဲ႔ခရီးကို မေရာက္ေအာင္သြားေနတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဘ၀ဟာ ဒီေလာက္ပဲလား။

ဒီထက္ပိုျပီးေပ်ာ္ရႊင္စရာမရိွေတာ႔ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ပိုျပီးရိပ္မိလာသလို၊ ဒီထက္ပိုျပီး နာက်င္စရာခံစားခ်က္ေတြရိွသထက္ ရိွလာမယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာသိခဲ႔ပါျပီ။

ဘုရားသခင္။ သင္ဟာ တရားမွ်တမႈရိွသူမဟုတ္ဘူးလုုိ႕ မဆီမဆိုုင္ စိတ္ထဲက ေရရြတ္လိုက္ေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္႔ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းက ရပ္တန္႕မသြားႏုိင္ဘူး။

ကမာၻေျမေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ရပ္ေနခဲ့တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ကမာၻေျမကို ကြ်န္ေတာ္ထမ္းထားရတာမ်ားလား။ ေလးလံလုိက္တာ။ ေလးလံလုုိက္တာ .. ။ ေလးလံလုုိက္တာ ...

အျမဲတမ္းျဖတ္ကူးေနက် မီးပိြဳင္႔ေလးမွာ လူျဖတ္ကူးဖို႕ အရုပ္ေလးက နီရဲေနတယ္။ အျမန္ေမာင္းလမ္းမၾကီးရဲ႕ တ၀ီ၀ီကားေတြက ေရွ႕ကေနျဖတ္သန္းသြားလာေနတယ္။

လမ္းဟာ ကားေတြ ျဖတ္သြားေပမယ္႔ ခံစားခ်က္မဲ႔ စြာ လဲေလ်ာင္းေနလ်က္ပဲ ။ စိတ္အသိုးေတြနဲ႕ ေပေပေတေတအိပ္ေနသလိုမ်ိဳး .....။ စိတ္ထဲမွာေတြးၾကည္႕တယ္။

ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္မဟုတ္တဲ႔ ကမာၻၾကီးအေၾကာင္း .................။ ထိုုက္တန္ပါရဲ႕ လား ...

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ဂိုဂိုကိုၿပန္ထုတ္လုိက္တယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လႊတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဂိုဂိုကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ပိုက္ထားမိရင္းက ကြ်န္ေတာ္႔မ်က္ရည္ေတြဟာ ဂိုဂို႕ေပၚ

တေပါက္ေပါက္ က်ဆင္းေနခဲ့တယ္။ တကယ္ဆုုိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကႏၱာရေလး သက္သက္ပါ။ ဘာလုုိ႕မ်ား မိုုးတုုေတြအဆက္မၿပတ္ရြာေအာင္ စမ္းသပ္ တီထြင္ခဲ့ၾကတာတဲ့လဲ ...

..........ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါတယ္ ကမာၻၾကီး။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို တီထြင္ခဲ႔တဲ႔မိဘမ်ား .၊ ပညာရွင္မ်ား ........ သူငယ္ခ်င္းလုုိ႕ သတ္မွတ္ခ်င္ေပမယ့္ အခြင့္မရခဲ့တဲ့ သူမ်ားရဲ႕ ေနာက္ေျပာင္သံေတြနဲ႕ေ၀းရာ ......။ ကြ်န္ေတာ္ေျပးထြက္ခဲ႔ပါျပီ။ အရွိန္နဲ႕ေမာင္းဝင္လာမယ့္ ကားတစ္စီးစီးဟာ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀ကို ပိတ္ေပးမယ္႔ ရီမုတ္ကြန္ထရိုးတစ္ခုေပါ႔ ........................................။


.....................
....................................
.......................................................


လိင္တူ ခ်စ္သူ (gay) မိဘႏွစ္ပါး မွ ေမြးဖြားလာေသာ ဂြ်န္ ဆိုေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ကားတုိက္ေသဆံုးသည္႕သတင္းတစ္ပုဒ္ကို သူတုုိ႕ ဆက္လက္မဖတ္ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔ပါ။ အေခါက္လိုုက္ကေလး က်န္ေနခဲ့ေသာ ယေန႕ထုုတ္ သတင္းစာသည္ မၿမင္ရေသာ ကံၾကမၼာေသြးစက္မ်ားႏွင့္ ေအးစက္ ပိတ္ေလွာင္ေနခဲ့သည္။ ။

Regards,
Zephyr

Notes:

လြန္ခဲ႔တဲ႔သံုးလကေရးျဖစ္တဲ႔ အတုိေလး တစ္ပုဒ္ပါ။

အိုင္ဒီယာ Nov လမွာပါပါတယ္။

ဒီဇုိင္းဆြဲေပးတဲ႔ ျပည္သစ္တည္ရဲ႕လက္ရာကိုလည္း သေဘာက်ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေခတ္ရဲ႕ ျပႆနာတစ္ခုကို အစထုတ္လာတဲ႔သေဘာပါ။ ဒီျပႆနာေတြေၾကာင္႔ပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ျပည္နယ္ေတြမွာ လိင္တူ လက္ထပ္ခြင္႔ရိွေပမယ္႔ ကေလးေမြးစားခြင္႔မေပးၾကပါဘူး။ အခုလို Genetic engineering ထြန္းကားလာခ်ိန္မွာ ျပႆနာအသစ္ေတြထပ္ရိွလာတာကိုပဲ ရသရႈေထာင္႔ကေရးလုိက္ပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အသင္႔မျဖစ္ခင္မွာ ရႏိုင္တဲ႔ ဒဏ္ရာတစ္ခုအေၾကာင္းလို႕ပဲဆိုပါေတာ႔။ လိင္တူလက္ထပ္ခြင္႔ကို လက္ခံႏိုင္ရင္ေတာင္ သူတုိ႕ေတြ သိပၸံပညာရဲ႕အကူအညီနဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကမာၻၾကီးထဲ ေခၚလာဖုိ႕ ကုိေတာ႔ အခုအထိ လက္မခံႏိုင္ေသးပါဘူး။ တျခားေတာ႔ ေထြေထြထူးထူး ဆန္႕က်င္ကန္႕ကြက္တာမ်ိဳးမရိွပါဘူး။ ဒီတစ္ခုကိုေတာ႔ ကေလးေတြဘက္ကေန ေတြးၾကည္႕ေစခ်င္တယ္။ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ဘ၀မွာ စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာ ဖိစီးမႈမျဖစ္ေအာင္ အေျဖရွာႏိုင္ရင္ေတာ႔ တကယ္ေကာင္းပါလိမ္႔မယ္။

Peace B with U.