အဟမ္း ..အဟမ္း … တစ္ရံေရာအခါ …………… ဂဂၤါ …….။
မူလပထမ ယူဆထားခ်က္မ်ား
ဒါကဒီလိုပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ အခက္အခဲမ်ိဳးစံုၾကားထဲက ေရးရတာစာအုပ္ဆိုတာကိုေမ႔ထားျပီး စာအုပ္တစ္အုပ္လို႕ပဲၾကည္႕ျပီး စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရွဳေထာင္႔သက္သက္ကိုပဲေရးပါတယ္။ စာအုပ္ေၾကာ္ျငာလည္းမဟုတ္သလို၊ စာအုပ္ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင္႔ပြဲလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္းေလကန္တဲ႔သေဘာေလာက္ပါ။
ဟိုတေလာဆီက ျမန္မာျပည္က စာအုပ္ေတြပို႕တာ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိဘဲ ေနာက္က်ကုန္တယ္။ စာအုပ္က တစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ပို႕တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ စုစုေပါင္းကိုးအုပ္ပို႕လုိက္တာ ေလးအုပ္ပဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္လာတယ္။ က်န္တဲ႔ငါးအုပ္က ျမန္မာျပည္မွာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ညပ္ျပီးပဲက်န္ခဲ႔သလားဘာလားမသိျဖစ္တယ္။ အေတာ္ေလး စိတ္ေလတယ္။ တခါမွမျဖစ္ဖူးတာေတြျဖစ္လုိ႕ … ပို႕တဲ႔သူေတြကိုေတာင္ ျပန္ေမးၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အေတာ္ေလးၾကာမွ ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္တာေတာင္ ၅ အုပ္၊ျဖဳန္းကနဲ တျပိဳင္နက္ေရာက္တာမဟုတ္ဘူး။ တစ္အုပ္က အရင္ေရာက္လာတယ္။ စာအုပ္က တစ္ရံေရာအခါ ဂဂၤါ ဆိုတဲ႔ ခ်ိဳတူးေဇာ္ရဲ႕စာအုပ္။
စာအုပ္က ခပ္ပါးပါးေလး။ ေၾကာ္ျငာတုန္းက စာသားေလးကို ၾကိဳက္လုိ႕ ဖတ္ျဖစ္တယ္လုိ႕ဆိုႏိုင္တယ္။ အျမင္တူတာလည္းရိွမယ္။ မတူတာလည္းရိွမယ္။ ကိုယ္႔အျမင္ကိုယ္ေရးလုိက္ပါတယ္။ လြန္တာရိွ ဝႏၱာမိပဲဗ်ိဳး။
ဘယ္သူ႕ကိုပစ္ဖုိ႕မွ ပိႆေလးလည္းမေဆာင္ထားသလို၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေလကုန္ခံျပီး မဟုတ္တမ္းတရား ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင္႔ေလ႔လည္းမရိွပါဘူး။ ကိုေမာင္စိန္ဆိုလား /common sense ဆိုလားနဲ႕ပဲ ခ်ဥ္းကပ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေနာင္တမရပါဘူး။ ပညာတတ္အသိုင္းအဝန္းမွာေတာ႔ ကိုေမာင္စိန္ေလာက္ေျပာရတာ အေတာ္ေလးကို ေအာက္ပါတယ္။ စကားလံုးဝဝၾကီးေတြသံုးျပီး ေဝဖန္ရေအာင္လည္း အဲဒါၾကီးက သိပ္ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။ စာေပေဝဖန္ေရးဆိုတာမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွမဖတ္ဘူး။ မင္းခက္ရဲ ပံုျပင္ေတြကို သံုးသပ္တာ၊ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကို သံုးသပ္တာေတာင္ တစ္လကို သံုးမ်က္ႏွာပဲဖတ္တယ္။ ပ်င္းလို႕။ အေဆာက္အအံုဝါဒဆိုတာနဲ႕တင္ အေတာ္ေလးကို ေလးေနျပီ။ ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုရင္ အသက္ကိုးဆယ္အဖုိးၾကီး တိုင္ကီပံုးထမ္းလာတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာၾကရေအာင္ဆိုျပီးၾကားလုိက္ရသလို ေလးလံလာတာ။ ဒါေတာင္ အေဆာက္အအံုဝါဒဆိုတဲ႔ တစ္လံုးပဲၾကားရေသးတယ္။ စိတ္ကေလးထြက္သြားတာေျပာပါတယ္။ က်န္တာေတြထည္႕မေျပာေသးဘူး။ အခုလည္း အဲဒီဝါဒေတြမထည္႕ပဲ ေရးလုိက္ပါတယ္။
စာအုပ္ကိုမဖတ္ခင္ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည္႕ေလ႔ရိွပါတယ္။ ရွားေလာ႔ခ္ဟုမ္းကို အားက်လုိ႕မဟုတ္ပါဘူး။ အဖံုးပန္းခ်ီက ဗဂ်ီလင္းဝဏၰ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ဗဂ်ီ ..ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေလးစားပါတယ္။စာမ်က္ႏွာက ၁၆၈ မ်က္ႏွာပဲရိွပါတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင္႔ သိပ္ပါးရင္ မဖတ္ခ်င္ပါဘူး။ ဘာလို႕လည္းဆိုတာလည္းအေၾကာင္းျပခ်က္ရိွပါတယ္။ ျမန္မာစာအုပ္ေတြမွာ အဓိက အားနည္းခ်က္က စာအုပ္ထူထူမထုတ္ရဲတာလုိ႕မၾကာမၾကာေတြးမိပါတယ္။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ေနာက္ပိုင္းမွာ အုပ္တြဲနဲ႕ေရးတာ အေတာ္ေလးရွားပါတယ္။ တာရာမင္းေဝက တစ္ခါေရးပါတယ္။ မင္းခုိက္စုိးစန္ကလည္း သုည လိုထူထူတစ္အုပ္ေရးပါတယ္။ ဂ်ဴးကေတာ႔ ေဖာင္႔ေသးေသးနဲ႕ ထူထူထုတ္ပါတယ္။ အုပ္မခြဲရဲေတာ႔ဘူးလုိ႕ဆုိလုိပါတယ္။ တစ္အုပ္ခ်င္းစီေတာင္ေရာင္းရခက္တဲ႔အထဲဆိုျပီး ဝိုင္းမ်ားဆဲမလားေတာင္စိုးရိမ္ရပါတယ္။ အဲဒါကလည္းစာအုပ္ဝယ္ဖတ္တဲ႔အေလ႔အထမရိွတဲ႔ လူမ်ိဳးတုိင္းၾကံဳေတြ႕ရမယ္႔ အခက္အခဲျဖစ္ပါတယ္။ လူၾကီးေတြထက္စာရင္ ကေလးေတြကမွ တာဝန္ပိုေက်ပါတယ္။ ဟယ္ရီေပါ႔ထားဆိုရင္ ကေလးေတြဝယ္ဖတ္ပါတယ္။ လူၾကီးေတြအတြက္ေရးတာေတြထက္ထူပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ျမန္မာစာေပကို တာဝန္ေက်ေက်နဲ႕ ကူညီေနတဲ႔ကေလးေတြကိုေတာင္ေျပးျပီးေက်းဇူးတင္မိသလုိျဖစ္ပါတယ္။ အင္း ..အေတာ္ေလးေဘးေရာက္သြားတယ္ေနာ္။ ခဏေလး၊ ျပန္တည္႕လုိက္မယ္။ ၁၆၈ မ်က္ႏွာဆိုေတာ႔ မ်က္ေမွာင္က စၾကဳတ္မိျပီ။ ေနာက္ေတာ႔ ေယာနသံစင္ေရာ္လို စာေကာင္းေပမြန္ေတြလည္း တုိတုိေလးနဲ႕ျဖစ္တာပဲလုိ႕ေတြးလုိက္တယ္။ ကဲဖတ္ျပီကြာ။ လာေလေရာ႔ ……..ဆိုျပီး ဖတ္ပစ္လုိက္တယ္။
ဘီစီ ၂၆ဝ ဆုိေတာ႔ ယုတၱိကိုေဘးခ်ိတ္ရေတာ႔မယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ျပီ။ ဘာလုိ႕လည္းဆိုေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္ကငနဲေတြျမန္မာလုိေျပာမွာမွမဟုတ္တာေလ။ ဟိုတစ္ေခါက္လည္း အဂၤလိပ္ကားတစ္ကား ကမာၻဦးမွာ အဂၤလိပ္လိုေျပာေနတာ အေတာ္ေလးထူးျခားတယ္လုိ႕ခံစားရတယ္။ ဒါက ကိုယ္႔ေရာဂါ အခံပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာမို႕လို႕ျမန္မာလိုေရးလုိက္တာကေတာ႔ ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာမဟုတ္ပါဘူး။ ဖတ္တယ္ခင္ဗ်။ ဆက္ဖတ္ပါတယ္။ ေဘာလံုးပြဲေၾကျငာသူလိုဆိုရင္ေတာ႔ ဆြဲကာဆြဲကာေျပးသလိုဖတ္ပါတယ္ခင္ဗ်။
ပထမဆယ္မ်က္ႏွာအျပီးမွာ ေရႊေသြးထဲကအကြက္ေတြေရႊ႔႕တယ္လုိ႕ခံစားရတယ္ခင္ဗ်။ ငယ္တုန္းက အဲဒီလို ရာဇဝင္ေနာက္ခံေရးတဲ႔အထဲမွာ အၾကိဳက္ဆံုးသံုးေယာက္က ခ်စ္ဦးညိဳ၊ဆရာပါရဂူနဲ႕ ျမသန္းတင္႔။ ဒတၱဆိုတဲ႔ ႏွစ္အုပ္တြဲစာအုပ္ကိုလည္းနည္းနည္းမွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြေရးေလ႔ရိွတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ဖြင္႔လာတဲ႔အတြက္ အဲဒီလူေတြကို ေမွ်ာ္လင္႔သလိုမ်ိဳးစိတ္ကေမွ်ာ္လင္႔ေနတယ္။ အခုေတာ႔ ဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္မွာ ကဲကြာ ျပည္သူထဲမွာ သြားျပီးစနည္းနာမယ္ဆိုတာ …အေတာ္ေလးကို ဇာတ္လမ္းဆန္တာပဲ။ ခ်က္ခ်င္းၾကီးဆန္တာကိုေျပာတာပါ။ ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုရင္ စိုးျမတ္သူဇာစာအုပ္စေရးေတာ႔ ေလယာဥ္ကြင္းကိုဖြဲ႕ထည္႕လိုက္တာ တစ္ေၾကာင္းတည္း ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ ေအာ္ ရုပ္ရွင္ဆိုရင္ေတာ႔ ဒါက ေျဖသာတယ္။ ျမင္ရတာကိုး။အခုက ဝတၳဳဖတ္ေနတာဆိုေတာ႔ ၁ဝမ်က္ႏွာမွာ စနည္းစနာရတာ ျမန္လြန္းတယ္ထင္တယ္။ ႏုိင္ငံျခားက မလိုအပ္ပဲေပရွည္ေနတာေတြကို ၾကိဳက္မိတာလည္းပါမယ္ထင္တယ္။ အခန္းကေလးေမွာင္ေနတာကို သံုးမ်က္ႏွာေလာက္ဖြဲ႕တာမ်ိဳး။ ေသာ႔ကို ခ်လြင္ခနဲျမည္တာေလးကို တသသဖြဲ႕ေနတာကိုသေဘာက်တာမ်ိဳးေတြေၾကာင္႔ျဖစ္မယ္။ ျမန္မာစာအုပ္ေတြထဲမွာ ကဗ်ာကလြဲရင္ က်န္တာမဖတ္တာၾကာလို႕လည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အခုလည္း ျမန္မာျပည္မွာ အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုမ်ားေရးေနရျပီလားလုိ႕ေတြးမိတာပါ။ အင္း …ဒီလိုေရးမွျဖစ္တာလားဟင္ ….ဆိုျပီးေတာင္ ခံစားလုိက္ရပါတယ္။ အရွည္ၾကီးေရးရင္မဖတ္ၾကဘူးလားလုိ႕လည္းေတြးမိပါတယ္။ သိပ္အမ်ားၾကီးေရးလုိက္ရင္ အႏၲရာယ္အေငြ႕အသက္ရိွလာႏုိင္လုိ႕လည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။
အခုလည္း ဒႆနအရ ဘုရင္က စစ္ပြဲရဲ႕ဆိုးက်ိဳးေတြကို ေဝဖန္သံုးသပ္ျပီး အီရတ္မွာ တပ္ေတြထားတာအက်ိဳးမဲ႔တယ္လုိ႕ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားေတြထင္သလိုမ်ိဳး ဘီစီ ၂၆ဝ မွာထင္တာပါ။ စကားစပ္လုိ႕ေျပာရရင္ေတာ႔ သူနဲ႕တုိက္တဲ႔ အာေသာကဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေလးစားရတဲ႔ သာသနာကိုခ်ီးေျမွာက္တယ္ဆိုတဲ႔ဘုရင္ၾကီးပါပဲ။ အမွန္က ဝတၳဳမစခင္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ေလးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ဘုရင္ၾကီးဟာ သာသနာကိုခ်ီးေျမွာက္ဖုိ႕ဆံုးျဖတ္ျပီးပါျပီ။ အာေသာက က ဘီစီ၂၆၄-၂၆၅ ေလာက္မွာ Kalinga နဲ႕စစ္ျဖစ္ျပီး သံေဝဂ အၾကီးအက်ယ္ရျပီး ဘာသာေရးဘက္ကို လုိင္းေျပာင္းသြားတာပါ။ သူ႕ခမ်ာဝတၳဳထဲမွာေတာ႔ သာသနာေရးမလုပ္ရရွာေသးပါဘူး။ စစ္တိုက္ေနတုန္းရိွပါေသးတယ္။ေနာက္တစ္ခ်က္က အဲဒီအခ်ိ္န္ေလာက္မွာ အာေသာကက အင္မတန္စစ္အင္အားေကာင္းေနျပီဆိုတာပါပဲ။ သိပ္စစ္အင္အားေကာင္းလာရင္ စစ္မတုိက္ေတာ႔ပါဘူး။ ရထားတစ္စီးလႊတ္လိုက္ရံုပါပဲ။ သစၥာမခံရင္ အဲဒီျပည္ကို ေၾကမြေအာင္ေခ်ပါတယ္။ အဲဒါက အဲဒီေခတ္က ထံုးစံပါ။ အခုေတာ႔…. အားနာပါတယ္ ဘုရင္ၾကီး….။ ဗီလိန္ျဖစ္သြားတယ္။ ဘြာေတးေနာ္။ ဘီစီဆိုတာကေတာ႔ ေျပာင္းျပန္ၾကီးေတြေရတြက္ေနလို႕ထင္ပါတယ္။ ခရစ္ေတာ္မေပၚမီ ၂၆၄ ဆိုတာ ဘာနဲ႕တူလည္းဆိုရင္ -264 နဲ႕တူပါတယ္။ -260 ဟာ -264 ထက္ ေလးႏွစ္ေနာက္က်ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အမွတ္မွားတာလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ဗ်ိဳ႕ ….။
ေနာက္တစ္ခုေျပာခ်င္တာကေတာ႔ ဘုရင္ေျပာတဲ႔ထဲမွာ ‘အရမ္း’ ဆိုတဲ႔ very ကိုညႊန္းတာေတြပါတာပါ။ ဆိုလုိတာကေတာ႔ ေခတ္ေပၚအသံုးအႏႈန္းေတြတယ္ေျပာတာပဲလုိ႕ဆိုခ်င္တာပါ။ ဘုရင္ၾကီးၾကည္႕ရတာ ေမာ္ဒန္ဘုရင္ၾကီးလုိ႕ပဲခံစားရတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင္႔ သမိုင္းအေငြ႕အသက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။
စာေရးသူရဲ႕ေစတနာနဲ႕ ဒႆနကိုေတာ႔ ႏွစ္ျခိဳက္မိတာအမွန္ပဲ။ စစ္ပြဲကင္းမဲ႔ကမာၻဆိုတာေလးက အင္မတန္မွ ကဗ်ာဆန္တယ္။ သိပ္လည္းျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔အယူအဆျဖစ္တယ္။ ဒါကို ဘာမွ ေဝဖန္စရာအေၾကာင္းမရိွဘူး။ အဲဒီသေဘာတရားကို အဓိကျပတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္တယ္လို႕ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒါေလးက ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အႏွစ္အသားလည္းျဖစ္တယ္။ က်န္တာေတြက သူ ဒါေျပာခ်င္လုိ႕ဆင္ထားသလိုျဖစ္ေနတာေတာ႔ရိွတယ္။
အာေသာကအေၾကာင္းေျပာရင္ ေပရွည္မွာစိုးလုိ႕စာေရးသူကမ်ားမ်ားမေျပာဘူး။ နည္းနည္းပဲ ႏွစ္ခါေျပာတယ္။ အမွန္က သူ႕သမိုင္းကလည္းသိပ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။ Chandragupta ဆိုတာ ပါပလာေၾကာ္ေရာင္းတဲ႔ ကုလားၾကီးမဟုတ္ပါဘူး။ အာေသာကရဲ႕အဘုိးျဖစ္ပါတယ္။ သူကလည္း ေျခအျငိမ္မေနႏိုင္လက္အျငိမ္မေနႏိုင္ စစ္တုိက္ခ်င္တာက စတာပါ။ သူက အရင္က မာဂဓဆိုတဲ႔ ေဒသေလးမွာေနတာပါ။ အဲဒီမာဂဓဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘီဟာ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူတို႕ေတြ ခ်ဲ႕ထြင္လုိက္တာ ဘီဟာနယ္ေလးကေန အိႏၵိယၾကီးက်ယ္ျပန္႕သြားတာ ပါကစၥတန္ေတြဘာေတြေတာင္ပါကုန္တယ္။ ေျမးလက္ထက္မွာ အမွန္ေတာ႔ သိမ္းစရာေတာင္ ခပ္နည္းနည္းက်န္တာပါ။ အခုဝတၳဳမွာသာ 300 ကားထဲကလုိ အာေသာကကို စစ္တစ္ၾကိမ္ႏိုင္လုိက္တာပါ။
ေျပာခ်င္တာေတြဆက္ေျပာရရင္ အခုဇာတ္လမ္းမွာ ဘုရင္က စႏၵသူရိယ အမတ္ၾကီးနဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီဘုရင္နဲ႕ သူ႕ေဘာ္ကယ္ သူရိယအေၾကာင္းကို ဖြဲ႕ပစ္တာ ႏွစ္ပိုဒ္တိတိ …ေဟာသလုိ။
ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ စႏၵသူရိယစကားေၾကာင္႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ေတာ႔ စႏၵသူရိယသည္ ဂဂၤါမာလႏိုင္ငံသားမဟုတ္၊တိုင္းတစ္ပါးသားသာျဖစ္သည္။ စစ္ပြဲတစ္ခုအျပီး အတိဒုကၡေရာက္ကာလြင္႔ပါးလာေသာ မိမဲ႔ဖမဲ႔ ကေလးငယ္တစ္ဦးသာျဖစ္သည္။
စႏၵသူရိယသည္ ဂဂၤါမာလေနျပည္ေတာ္၏ လမ္းတစ္ေနရာမွာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈမ်ားျဖင္႔ နာမက်န္းျဖစ္ကာ လဲက်ေနသည္ကို ကုမာရမင္းသားေလးက ရံေရြေတာ္မ်ားျဖင္႔ၾကြျမန္းရင္းေတြ႕ကာကယ္တင္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ စႏၵသူရိယသည္ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ကုမာရကို ခစားခဲ႔သည္။ ဆရာအဆူဆူဆီမွာ အတူတကြပညာသင္ၾကားခဲ႔သည္။ အတူေဆာ႔ကစားခဲ႔သည္။
ဒါကေတာ႔ ဒါရိုက္တာမို႕လို႕ ဇာတ္ညႊန္းထဲမွာ အတုိခ်ဳပ္ေျပာသလုိ လုပ္လုိက္သလားေတာင္ထင္ပါတယ္။ သံခိပ္ေရးသလုိလုိခံစားရပါတယ္။
နႏၵဝံသဆိုရင္လည္း စစ္ပြဲမွာလက္ျပတ္သြားတာ၊ စစ္ပြဲျပီးေနာက္တစ္ေန႕မွာ အရက္ဆုိင္ေရာက္ေနတယ္။ ကိုယ္သာ ဆရာဝန္ဆို နားရြက္ဆြဲျပီး ေဆးရံုျပန္ေခၚလာမိမလားမသိဘူး။ ဟူးးးးး။
စာမ်က္ႏွာ ၂၃ မွာေတာ႔ နႏၵဝံသက အဂၤလိပ္စာအေျခခံကိုျပပါတယ္။ မဂၤလာညခ်မ္းပါ မိတ္ေဆြတို႕ဆိုလား။ Good Night dudes ဆိုလားေျပာတယ္။ ေသာက္လုိက္ၾကပါဦးစို႕ကြယ္ရို႕….။
အထက္ပါအေၾကာင္းအရာေတြကေတာ႔ အပ်င္းေျပေလွ်ာက္ေရးတာျဖစ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ကစျပီး ေကာင္းခန္းေတြကိုေၾကျငာပါေတာ႔မယ္။( ကိုယ္႔ဆန္ျပဳတ္ကိုယ္ေသာက္ျပီး မ်က္မုန္းအက်ိဳးမခံႏုိင္ပါဘူး။ )ေကာင္းတာေတြအမ်ားၾကီးပါပါတယ္။
အထူးသျဖင္႔ ဘုရင္တစ္ပါးဟာ လုပ္ရခက္တဲ႔အေနအထားကေန တုိင္းသူျပည္သားေတြအတြက္ၾကည္႕တာမ်ိဳးပါ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး၊ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား .. မၾကာေသးမီက ေပၚစားခံလုိက္ရတဲ႔ ျပည္႕ရွင္မင္းၾကီးတို႕လို မဟာကရုဏာမ်ိဳးနဲ႕ေတာ႔ နည္းနည္းကြာပါတယ္။ ဘုရင္ဆိုတာဘာလဲ။ အဲဒါကို အတည္႕အတိုင္းျမင္တဲ႔ ဘုရင္တစ္ေယာက္။ သူ႕ကိုျမင္ရတာ ဇင္ပံုျပင္ေလးတစ္ခုကို ျပန္ေတြးျဖစ္တယ္။
အဲဒီဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးပဲဆိုၾကပါစို႕။ ေနမေကာင္းျဖစ္တယ္။ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခါနီးေလာက္ကိုျဖစ္ေနျပီ။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က တပည္႕ေတြၾကြတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ေနာက္ဆံုးၾသဝါဒကို ခံယူဖုိ႕။ တပည္႕တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေက်ာင္းမွာေနရာကေန အျပင္ေလွ်ာက္သြားေနလုိ႕ က်န္တဲ႔သူေတြက ဆရာေတာ္ၾကီးပ်ံတာမမီဘဲေနမယ္ဆိုျပီးလိုက္ရွာၾကတယ္။ေတြ႕ေတာ႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲေမးတယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္က ဆရာေတာ္ၾကီးၾကိဳက္တဲ႔ကိတ္မုန္႕ရွာဝယ္ေနတာလုိ႕ေျဖတယ္။ ရွာမရေသးဘူး။ရမွျပန္လာမယ္ဆုိျပီးေျပာတယ္။ လုိက္ေခၚတဲ႔သူေတြက ဒီတစ္ေယာက္ေတာ႔ လြတ္ေ ခ်ာင္ေနပါျပီဆိုျပီးမေခၚဘဲျပန္သြားတယ္။ ေန႕လည္ေရာက္ေတာ႔ အဲဒီကိတ္မုန္႕ဝယ္တဲ႔ရဟန္းျပန္ၾကြလာတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက မပ်ံလြန္ေသးဘူး။သူက ဝယ္လာတဲ႔ကိတ္မုန္႕ကိုကပ္တယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာတပည္႕ေတြကေမးတယ္။ တပည္႕ေတာ္တို႕အတြက္ မွတ္သားစရာစကားတစ္ခြန္းေနာက္ဆံုးခ်ီးျမွင္႔ပါဦးဘုရား ဆုိျပီးေမးေလွ်ာက္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးကေျပာတယ္။ “အိမ္း …ကိတ္မုန္႕ေကာင္းတယ္။” တဲ႔။
ဒါကိုဟာသလုိ႕ထင္ေနမွာစိုးလို႕ ဇင္မွာ ပစၥဳပၸန္တည္႕တာကိုနည္းနည္းထပ္ေျပာလုိက္တယ္။ လက္ရိွအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနတာကို အတည္႕အတုိင္းျမင္ဖုိ႕က ကိတ္မုန္႕ေကာင္းတယ္လုိ႕ ကိတ္မုန္႕စားေနတဲ႔အခ်ိန္မွာသိရင္ေတာ္ျပီဆိုတာကိုဆရာေတာ္ၾကီးက ေနာက္ဆံုးမိန္႕ခဲ႔တာပါ။ အခုဘုရင္ၾကီးက အဲဒီလို ျမင္တယ္။ ဟိုငနဲၾကီးလုိ (အင္းေလ အခုေတာ႔လည္းမရိွရွာေတာ႔ပါဘူး။)အေမရိကန္ေတြက်ဴးေက်ာ္လာရင္ ဘာလုပ္မယ္ညာလုပ္မယ္မေတြးဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ စစ္မျဖစ္ဘဲေနႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားျပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ကာကြယ္ဖုိ႕ေျပာတယ္။ သူ႕ဂုဏ္သိကၡာအတြက္၊ တန္ဖိုးမရိွတဲ႔ေျမအတြက္ အဖိုးတန္ လူသားေတြ မရင္းႏုိင္ဘူးဆိုတာမ်ိဳးစဥ္းစားတယ္။
စာေရးသူက ဘာကိုေျပာခ်င္တာလည္းဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ကစဥ္းစားတယ္။ သူက လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕အၾကပ္အတည္းကိုျပခ်င္တာလား၊စစ္ရဲ႕ ဆုိးညစ္ယုတ္မာမႈကိုျပခ်င္တာလား၊ဘုရင္ရဲ႕သေဘာထားၾကီးမႈ၊ပညာၾကီးတာကိုျပခ်င္တာလား။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေတာ႔ ဒါေတြကိုျပခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကိုသြားဖုိ႕ေျခလွမ္းေလးတစ္ခုအေၾကာင္းေျပာတယ္လုိ႕ျမင္တယ္။ (ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္လိမ္႔မယ္။ )
ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အေနနဲ႕ေစတနာအေၾကာင္းခံေကာင္းတယ္လုိ႕ဆိုႏုိင္တယ္။ (ကမူးဆိုရင္ ေ-ာက္သံုးမက်တဲ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြပဲေရးတတ္တယ္လုိ႕ခံစားရတယ္။ ) ေနရာတကာ ကြ်န္ေတာ္႔လုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ လုိက္မေတြးပဲ အစဥ္အတုိင္းၾကီးထြားလာတဲ႔ပညာဉာဏ္မ်ိဳးနဲ႕ဖတ္မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ႔ဇာတ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဟိုတေလာက ေဒးကားအေၾကာင္းဖတ္ေတာ႔ သူက တစ္ေန႕ကို ၁၂ နာရီေလာက္ အိပ္ရာထဲလဲေနတတ္မွန္းသိရတာနဲ႕ အေတာ္ေလးအံ႕ၾသပါတယ္။ ေဟာ္လန္မွာသြားေနျပီး အိပ္လုိက္စားလုိက္နဲ႕ က်မ္းေတြေရးသြားတာ အတာ္အံ႕ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႕မ်ားဒႆနတစ္ခုကို နားမလည္မွာစိုးလုိ႕ စာအုပ္ၾကီးအထူၾကီးေတြေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရးပါတယ္။ အဲဒီလို စာအုပ္အထူၾကီးထဲမွာ ရွင္းတာနဲ႕ အခုလို ဝတၳဳထဲမွာပါတဲ႔ ဒႆနေတြဟာ မူလရင္းျမစ္အားျဖင္႔ တူတယ္လုိ႕ဆုိႏိုင္ပါတယ္။ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္အားျဖင္႔၊ ဥပမာ၊ ဥပေမယ်အားျဖင္႔ကြာသြားတာပဲရိွႏိုင္ပါတယ္။
ဝတၳဳထဲမွာ ဘုရင္ၾကည္႕ရတာ အနားက သူ႕ကိုအယံုဆံုးႏွစ္ေယာက္ကို နည္းနည္းပိုျပီးလက္ခ်ာရိုက္ဖုိ႕လိုသြားတယ္လုိ႕ထင္တယ္။ အမွန္ဆို အယံုဆံုးႏွစ္ေယာက္က သူ႕သေဘာတရားကို ငံုမိမယ္ဆိုရင္ (အနည္းဆံုးေတာ႔) ရွင္သန္ျခင္းဟာ တန္ဖိုးဘယ္ေလာက္ရိွတယ္ဆိုတာကို ျပႏိုင္တာေပါ႔။ ေအဗရာဟမ္လင္ကြန္းက တစ္ခါတုန္းက စစ္သတင္းရိုက္ရတဲ႔တပ္သားက သူ႕ကိုေရွ႕တန္းပို႕ပါဆိုတာကို ေျပာတယ္ဆိုလား အဲဒါကုိ (တကယ္ေျပာမေျပာေတာ႔မေသခ်ာဘူး၊တခါတေလလည္း သမၼတမို႕လို႕ေျမွာက္ေရးတာၾကီးဖတ္မိတာျဖစ္ႏုိင္တယ္။) နည္းနည္းျပန္ေျပာခ်င္တယ္။ မင္း ကတိုင္းျပည္အတြက္ ေသခ်င္တယ္မဟုတ္လား။ တုိင္းျပည္အတြက္ အေသခံတဲ႔လူေတြလုိသလို တုိင္းျပည္အတြက္ ရွင္ခ်င္တဲ႔လူေတြလည္း လုိတယ္တဲ႔။ စဥ္းစားၾကည္႕ေတာ႔ အားလံုးေသခ်င္ေနရင္ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘယ္သူက ဆက္လုပ္မွာလဲ။ အေသမခံရဲလုိ႕မခံတာထက္၊ အေသခံရဲသလုိ ရွင္သန္ရဲတဲ႔သတၱိမ်ိဳးကိုပဲ အခုအခ်ိန္မွာ ပိုတန္ဖုိးထားမိတာလည္းပါပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္ကို ေလးစားပါတယ္။ ဘယ္သူမွမေရးတာကို ေရးတာနဲ႕တင္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။စာအုပ္ကိုဝယ္ဖတ္ေလ႔မရိွတဲ႔ ျမန္မာ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ (ဒါကုိအထူးျပဳျပီးမည္းထားပါတယ္။) စာေရးဆရာျဖစ္ေနတာ အတာ္ၾကီးကို သံုးေလးထပ္ကြမ္းဒုလႅဘပါပဲ။ အလင္းသစ္ကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတို႕လည္းမေၾကာက္မလန္႕ထုတ္ရဲတာကလည္းသတၱိပါပဲ။ အုပ္ေရ ၁ဝဝဝ စာသတၱိေကာင္းလည္း သတၱိပါပဲ။ အခုလို ျမန္မာစာေပေခတ္ဆိုးအခါဆိုးၾကီးမွာ… စာအုပ္ေတြ ထုတ္ေန၊ေရးေနတဲ႔သူေတြကလည္း ဇာတ္လမ္းထဲက သူရဲေကာင္းေတြထက္ ရဲရင္႔ပံုပိုရပါတယ္။
ေရးခ်င္တာေတြေလွ်ာက္ေရးျပီး အေမ႔ကိုေက်းဇူးတင္လုိက္ရင္ သား၊သမီးမေကာင္းမိဘေခါင္းမ်ားျဖစ္သြားမလားအေမ။ …ဟဲဟဲ ..အေမ႔ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စာအုပ္ကိုပို႕ေပးလိုက္တဲ႔အတြက္နဲ႕ အႏိႈင္းမဲ႔မိဘေမတၱာအတြက္ပါ။ ….
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေရးလုိက္ပါတယ္။
မဖတ္ရေသးတဲ႔သူေတြဝယ္ဖတ္ႏုိင္လို႕အဆင္ေျပရင္ဝယ္ဖတ္လုိ႕ရေအာင္ဆက္ျပီးညႊန္းပါတယ္။ (ကိုယ္႔အညႊန္းမဖတ္ဘဲဖတ္တာက ပိုေကာင္းမယ္လို႕လည္း ကိုယ္႔ညီ xanthos က ခနဲ႕ပါတယ္။)
ေနာက္အခါမ်ားမွာပိုျပီးျပည္႕စံုေကာင္းမြန္တဲ႔ ျမန္မာစာအုပ္ေတြဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေရးထားတဲ႔အထဲမွာ လိုရင္းကိုသိပ္မေရးတာက ဖတ္ၾကည္႕ရင္ feel ေအာက္တယ္ေျပာမွာစိုးလုိ႕ပါ။ ကိုယ္႔ဘာသာဖတ္ၾကည္႕ပါ။ ရသအေနနဲ႕ ဘာမွ ျပႆနာမရိွပါဘူး။ ဒီဒႆနကို ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိဆက္ခ်ဲ႕ၾကသလဲဆိုတာေလးလည္း အားရင္ေတြးၾကည္႕ဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။ အိုဘာမားတုိ႕ရဲ႕ soft power အယူအဆကလည္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေျမွာ္ျမင္တဲ႔အယူအဆမ်ိဳးပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ေျပာင္းျပန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြမ်ားလာျပီး အေမရိကားဟာ စစ္ေရးအရ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ႔ႏုိင္ငံလုိ႕ ေျမာက္ကိုရီးယားလုိႏိုင္ငံမ်ိဳးက အဓိပၸာယ္ဖြင္႔တာခံလုိက္ရပါတယ္။
သီရိသက်မင္းနဲ႕အတူထြက္ခြာသြားတဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလိုလားတဲ႔ ေျခလွမ္းေလးေတြဟာ ၂ဝ၁၁ မွာကမာၻေျမထဲျပန္လည္ေျခမခ်လာေသးတာကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ႏံုခ်ာတဲ႔ကံအက်ိဳးေပးလုိ႕ပဲဆိုရပါမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသစာေပရဲ႕ ျဖတ္ခနဲလက္တဲ႔ အခိုက္အတန္႕ေလးေတြကိုဖမ္းဆုပ္ၾကည္႕ခ်င္ရင္ …..တစ္ရံေရာအခါ ဂဂၤါကိုလည္း မေမ႔ေစခ်င္ဘူး။ ။
Notes:
အမွန္တရားကိုတန္ဖိုးထားတဲ႔အသိုင္းအဝန္းမွာပဲ အသက္ေတြၾကီးသြားခ်င္တယ္။ လူေတြရဲ႕ျငိမ္းခ်မ္းမႈဟာ တန္ဖိုးအၾကီးဆံုးပဲဆိုတာကို ကမာၻတစ္ဝွမ္းက လက္နက္ကိုင္ထားတဲ႔၊ ႏွလံုးသားမာေက်ာေယာင္ေဆာင္ေနၾကတဲ႔ လူတစ္စုသိေစခ်င္တယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ အဲဒီmessage အျပည္႕အဝပါပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ကေန စာအုပ္ မွာျပီးဖတ္တာဟာ စင္ကာပူေရာက္ လူလတ္တန္းစားမ်ားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေပၚ အပန္းေျဖနည္းတစ္ရပ္ျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာျပီဆိုလားၾကားရပါတယ္။ ျမန္မာေငြ ၁၅ဝဝ က်ပ္ စင္ကာပူေငြ ၂ က်ပ္ခြဲခန္႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္မ်ား မွာျပီးဖတ္ၾကည္႕ျပီး စင္ကာပူ စာပို႕လုပ္ငန္းရဲ႕ သေဘာထားျပည္႕ဝမႈ၊ ေခ်ာေမြ႕အဆင္ေျပမႈကို အကဲခတ္ၾကည္႕ၾကရင္ မေကာင္းေပဘူးလား။ ဘာလုိ႕ဖတ္သင္႔တာလဲဆိုတာကိုေတာ႔ ဖတ္ျပီးတဲ႔အခါ သင္သိပါလိမ္႔မယ္။
>>ကိုရြာသားေရ သုညေတြကို လဲလွယ္လုိက္ပါျပီ။
